H Παρί Σεν Ζερμέν έχασε το πρώτο από τα δυο ματς που θα δώσει με την Μπάγερν Μονάχου στη φάση των 16 του Τσάμπιονς λιγκ και το έχασε δίκαια, μολονότι ακυρώθηκαν από το VAR δυο γκολ του ΕμΜπαμπέ – το ένα είναι από αυτά στα οποία γυμνό μάτι δεν μπορεί να δει τη θέση οφσάιντ. Εχει μπροστά της ένα δεύτερο παιγνίδι με τους Γερμανούς στο Μόναχο για να παίξει τα ρέστα της και πριν το δούμε ας μην την καταδικάσουμε. Νομίζω πως αν σε αυτό ο ΕμΜπαμπέ εμφανιστεί στη φόρμα που πρέπει κι έχει ξεπεράσει οριστικά τον μικρότραυματισμό του τίποτα δεν αποκλείεται. Η μάλλον κάτι αποκλείεται: να δούμε σε αυτό το ματς τον Λίο Μέσι που είδαμε στο μουντιάλ του Κατάρ. Το λέω και μακάρι να μην επιβεβαιωθώ.

Ολοι τον αποθέωσαν

Μετά το μουντιάλ του Κατάρ ο Μέσι πήρε λίγες μέρες άδεια όπως ήταν και φυσιολογικό. Επέστρεψε στο Παρίσι μετά την πρωτοχρονιά σεβόμενος φυσικά απόλυτα τα θέλω του προπονητή του. Τον υποδέχτηκαν στην πρώτη προπόνηση όλοι με ένα τρόπο αληθινά εξαιρετικό: το σύνολο των ανθρώπων που δουλεύουν στην Παρί (παίκτες, προπονητές, υπάλληλοι, παράγοντες κτλ) του χάρισαν αυτό που οι Ισπανοί αποκαλούν pasillo και οι Γάλλοι haie d’ honneur: τοποθετήθηκαν άπαντες στην έξοδο των αποδυτηρίων, οι μισοί δεξιά και οι μισοί αριστερά, άφησαν μόνο ένα διάδρομο για να περάσει και τον καταχειροκρότησαν ενώ στο βάθος τον περίμενε ο αντιπρόεδρος της ομάδας για να του δώσει ένα ακόμα βραβείο. Η γιορτή αυτή δεν είναι και μικρή, αν σκεφτείς πως ο Μέσι κέρδισε στον τελικό την Εθνική Γαλλίας. Αλλά όλο αυτό είναι και ό,τι πιο θεαματικό έχει υπάρξει με πρωταγωνιστή τον Μέσι μετά το τέλος του μουντιάλ.

Δεν είναι ο Μέσι

Ο Μέσι επιστρέφοντας από το Κατάρ κι αφού ενσωματώθηκε στην πρωταθλήτρια Γαλλία έχει αγωνιστεί σε πέντε ματς, συν το χθεσινό. Επέστρεψε στο Παρίσι κουβαλώντας ένα τραυματισμό και δεν αγωνίστηκε το περασμένο Σάββατο κόντρα στην Μονακό γιατί είχε άλλο ένα. Εχει πετύχει και τρια γκολ, αλλά γιατί είναι ο Μέσι και η σχέση του με το γκολ είναι εξωπραγματική: και χθες θα μπορούσε να σκοράρει. Αλλά δεν είναι ο Μέσι. Δεν έχει σχέση όχι με τον παίκτη που ο πλανήτης θαύμασε στο Κατάρ για ένα μήνα, αλλά ούτε και με τον Μέσι που πέρυσι προσπαθούσε να γίνει καθοριστικός στα ματς της Παρί έστω και παίζοντας με τη μπάλα λίγο παραπάνω από όσο θα έπρεπε. Αυτός που παρακολουθούμε είναι ένας παίκτης χωρίς ενέργεια, άδειος, όχι άκεφος αλλά σχεδόν εκτός παιγνιδιού. Κάποιος που δεν θέλει να λείψει, αλλά και που δεν είναι δυνατόν να περιμένεις πως θα κάνει τη διαφορά.

Η επιτυχία αδειάζει

Ηταν απολύτως λογικό ότι το μουντιάλ θα άδειαζε τον Λίο Μέσι – είτε το κέρδιζε, είτε όχι. Αν δεν το κέρδιζε θα τον καταπλάκωνε σίγουρα η αίσθηση μιας τελικής αποτυχίας που θα ήταν ιστορική: ίσως η μεγαλύτερη αποτυχία τέτοιου επιπέδου ποδοσφαιριστή στην ιστορία του σπορ. Φυσικά θα είχε πάντα τους υποστηρικτές του, σίγουρα θα υπήρχαν δικαιολογίες, σαφώς και κανείς δεν θα αμφισβητούσε τη θέλησή και την προσπάθειά του κι όλο και κάποιος θα θύμιζε τα χρόνια του και θα υποστήριζε βάσιμα πως τα μουντιάλ που θα πρεπε να κερδίσει ήταν άλλα. Αλλά η αποτυχία θα ήταν αποτυχία από αυτές που κάποιον τον ισοπεδώνουν: δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία και γιατί πάντα δεν τον θεωρούσα φτιαγμένο από σίδερο. Ομως δεν είναι μόνο μια αποτυχία που μπορεί να σε «αδειάσει». Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με μία επιτυχία. Ειδικά τέτοιου είδους.

Μόνο αυτός

Ο Μέσι στο Κατάρ δεν κέρδισε απλά το παγκόσμιο κύπελλο: υπήρξε πρωταγωνιστής σε μια ιστορία αληθινά απίθανη που μαρτυρά ότι τα σπορ είναι υπέροχα διότι την σκηνοθεσία τους την έχει η μοίρα και κανείς άλλος. Ο Μέσι έπεισε την ποδοσφαιρική ανθρωπότητα πως η τύχη της ομάδας του ήταν αυτός και μόνο. Η Αργεντινή είχε φυσικά κι άλλους πρωταγωνιστές, στο Κατάρ υπήρξαν στις τάξεις της παίκτες που άλλαξαν την καριέρα τους, οι από μηχανής Θεοί δεν ήταν λίγοι, αλλά ο πραγματικός Θεός ήταν μόνο αυτός. Τίποτα σε αυτό το μουντιάλ δεν θα ήταν ίδιο χωρίς αυτόν – κι αυτό στην ιστορία του ποδοσφαίρου μπορείς να το πεις για λίγους παίκτες. Αλλά ο θρίαμβός του δεν ήταν η αρχή μιας μεγάλης ιστορίας, όπως συνέβη με τον Μαραντόνα στο Μεξικό, με τον Πελέ στη Σουηδία, με τον Ζιντάν στη Γαλλία ή και με τον ΕμΜπαμπε στη Ρωσία: στη δική του περίπτωση αυτό που είδαμε μοιάζει πιο πολύ με θριαμβευτικό φινάλε. Ο Μέσι στο Κατάρ κέρδισε ένα τρόπαιο που του έλειπε για να το βάλει όμως σε μια προθήκη ασφυκτικά γεμάτη. Να θυμίσω τι έχει; Τη μισή ιστορία των δυο τελευταίων ποδοσφαιρικών δεκαετιών! Δέκα πρωταθλήματα και επτά κύπελλα Ισπανίας, οκτώ ισπανικά σούπερ καπ, τρία Παγκόσμια κύπελλα Συλλόγων και τέσσερα Τσάμπιονς λιγκ με την Μπαρτσελόνα. Εχει ακόμα ένα πρωτάθλημα κι ένα Σουπερκάπ με την Παρί, αλλά κι ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, ένα Κόπα Αμέρικα κι ένα Μουντιάλ Νέων με την Αργεντινή. Και φυσικά επτά χρυσές μπάλες πριν την όγδοη. Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη τους ατομικούς τίτλους και τα προσωπικά ρεκόρ γιατί μιλάμε για διακρίσεις αμέτρητες.

Μαγική κι ονειρεμένη, αλλά…

Που θέλω να καταλήξω; Ότι ο Μέσι στο Κατάρ έπρεπε να πει αντίο στο ποδόσφαιρο – αυτή είναι η εντύπωση που έχω και μακάρι να κάνω λάθος. Το παγκόσμιο κύπελλο που κέρδισε προσωπικά είναι επιβράβευση για μια καριέρα μαγική και ονειρεμένη, αλλά με αυτό η καριέρα ολοκληρώθηκε. Ο,τι ακολουθεί είναι σαν το ανκόρ που κάνει ο τραγουδιστής μετά το τέλος της συναυλίας: σχεδόν πάντα θα βγει να πει δυο τραγούδια κατάκοπος για τους φανς που χειροκροτάνε και δεν θέλουν να φύγουν, αλλά το σόου έχει ολοκληρωθεί. Στην περίπτωση του Μέσι υπέροχα.

Διάβασα μια δήλωσή του ότι θέλει να συνεχίσει να αγωνίζεται για να χαρεί τον τίτλο του πρωταθλητή κόσμου. Κατανοητό. Μόνο που αυτό τον τίτλο μπορεί να τον χαρεί στην Εθνική Αργεντινής: η Παρί είναι άλλη ιστορία. Είναι κατανοητό να θέλει να σεβαστεί τα συμβόλαια και να σκέφτεται και τι θα κάνει μετά το καλοκαίρι – το συμβόλαιο με την Παρί λήγει τον Ιούνιο. Αλλά το τέλειο φινάλε θα ήταν να έλεγε αντίο στο ποδόσφαιρο στη Ντόχα με το κύπελλο που κυνηγούσε είκοσι χρόνια στην αγκαλιά του. Και τον κόσμο όρθιο να τον χειροκρατάει δακρύζοντας κι όχι όπως χθες βράδυ να αναρωτιέται αν παίζει ο Μέσι…