O τελικός του κυπέλλου Αγγλίας ήταν φέτος κάτι σαν παραμύθι για ένα απλό λόγο: η Κρύσταλ Πάλας που κατέκτησε το τρόπαιο δεν είχε κερδίσει μέχρι χθες βράδυ κανένα τίτλο στην ιστορία της που μόνο μικρή δεν είναι: η ομάδα του Λονδίνου μετρά πάνω από εκατό χρόνια παρουσίας στο αγγλικό ποδόσφαιρο!  Η νίκη με 1-0 επί της Μάντσεστερ Σίτι ήρθε με ένα γκολ του υπέροχου Εζε στο 16ο λεπτό και χάρη στις αποκρούσεις του τερματοφύλακα Ντιν Χέντερσον (μεταξύ των οποίων υπάρχει και η απόκρουση ενός πέναλτι του Μαρμους στο 36ο λεπτό). Επειδή από ένα παραμύθι δεν μπορεί να λείπει και μια σκηνή πέρα από τα συνηθισμένα, μέρος του είναι και η εντελώς λανθασμένη απόφαση του διαιτητή Ατγουελ και του VAR να μην αποβάλουν τον Χέντερσον στην αρχή του ματς όταν αυτός σταμάτησε τη μπάλα με το χέρι εκτός περιοχής κατορθώνοντας να μην επιτρέψει στον Χάαλαντ να σκοράρει: η φάση λανθασμένα θεωρήθηκε μη καθαρή ευκαιρία για γκολ. Βέβαια η Σίτι δεν έχασε μόνο λόγω της λανθασμένης απόφασης του διαιτητή (αν και θα την  βοηθούσε να παίξει για 70 λεπτά με παίκτη παραπάνω). Εχασε γιατί δεν μπόρεσε να σκοράρει παρά την  τεράστια κατοχή της μπάλας, γιατί έχει μερικούς παίκτες που έκαναν τον κύκλο τους και άλλους που δεν μοιάζουν έτοιμοι να σηκώσουν το βάρος των απαιτήσεων, αλλά και γιατί οι επιλογές του Πεπ Γκουαρντιόλα δεν βγήκαν.

Ο Γκουαρντιόλα είχε πει επανειλημμένως  ότι το Κύπελλο Αγγλίας δεν θα άλλαζε το γεγονός ότι αυτή η σεζόν είναι κακή για τη Σίτι: η απώλεια ωστόσο και αυτού του τίτλου σίγουρα δεν βοηθά για μια απαραίτητη καινούργια αρχή. Η Πάλας γιορτάζει και μπράβο της: είναι δύσκολο να είσαι οπαδός μιας ομάδας που δεν έχει κερδίσει ποτέ της τίποτα το σημαντικό – το πανηγύρι των οπαδών της είναι αληθινά συγκινητικό σε μια εποχή που από το ποδόσφαιρο λείπει η αληθινή συγκίνηση. Αλλά το αληθινό θέμα είναι η ολοκλήρωση μιας σεζόν που υπήρξε το Βατερλό του Πεπ.

Τι έπαθε τελικά

Αν το δεις επιδερμικά το πράγμα μπορείς να πεις πως όσα έγιναν στην Σίτυ φέτος θα μπορούσαν να λυγίσουν οποιαδήποτε ομάδα. Η ομάδα του Πεπ βρίσκεται ακόμα μπλεγμένη στη δίνη ενός δικαστηρίου περιμένοντας μια απόφαση που μπορεί να καταστρέψει και την επόμενη σεζόν της. Στην αρχή της χρονιάς έχασε τον Ρόντρι που μπορεί να είναι και ο καλύτερος παίκτης της. Στη διάρκεια της σεζόν φάνηκε γρήγορα πως κάποιοι παίκτες δεν θα επαναλάμβαναν προηγούμενες σεζόν τους. Ο Χάαλαντ πέτυχε φέτος τα μισά γκολ από πέρυσι. Ο Κέβιν Ντε Μπρόιν τελείωσε την σεζόν χωρίς να υπολογίζεται για την επόμενη. Κάποιοι που τα προηγούμενα χρόνια ήταν εξαιρετικοί (ο Μπερνάντο Σίλβα, ο Ντίαζ, ο Γκβάρντιολ, ο Εντερσον, ο Γκουντογκάν) φέτος έκαναν λίγα, ενώ άλλοι (ο Γκρίλις, ο Στόουνς ή ο περσινός ΜVP Φιλ Φόντεν) σχεδόν εξαφανίστηκαν. Αλλά όλα αυτά δεν είναι και τόσο παράξενα ώστε να δικαιολογούν τον καλό Πεπ: αν είναι πολλοί οι παίκτες που ήταν κατώτεροι των περιστάσεων φέτος η ευθύνη είναι όλη δική του. Σε τελική ανάλυση ακόμα και η δίκη που δεν λέει να ολοκληρωθεί δεν τον απέτρεψε από το να κάνει επιλογές: τον Ιανουάριο ξόδεψε για μεταγραφές πάνω από 210 (!) εκατομμύρια ευρώ (για τον Μαρμούς, τον Ρέις, τον Χουσάνοφ και τον Νίκο Γκονζάλες) χωρίς να κάνει την ομάδα του καλύτερη. Στον τελικό, πλην του Μαρμούς, κανείς άλλος δεν πάτησε το γήπεδο.

Τι έπαθε ο Πεπ; Πολλοί ισχυρίζονται πως η βάση του προβλήματός του είναι το ίδιο του το ποδόσφαιρο. Όχι η κατοχή της μπάλας (άλλωστε η Σίτυ κάνει λιγότερη φέτος από προηγούμενα χρόνια…) ή το πρέσινγκ  όσο η μεθοδολογία του στο να φτιάχνει ομάδες. Ο Γκουαρντιόλα ποντάρει σε λίγους παίκτες. Ακόμα και η μεγάλη Μπαρτσελόνα του στηριζόταν σε 17-18 παίκτες: ήταν σαν άλλοι να μην χωρούσαν όσο μεγάλο κι αν ήταν το όνομά τους – θυμηθείτε τους καυγάδες με τον Ιμπραϊμοβιτς. Οι ίδιες οι καλές του ομάδες στην Σίτυ είχαν σταθερές ενδεκάδες – τους παίκτες που βασιζόταν τους θυμόμαστε όλους: η εφετινή του ομάδα όμως ήταν εξ αρχής ένα χάος. Όταν ο Πεπ αναγκάζεται να αλλάζει την ομάδα του πολύ τόσο χειρότερη αυτή γίνεται, ανεξάρτητα από την ποιότητα των παικτών της. Φέτος έχει χρησιμοποιήσει από την αρχή πάνω από 27 παίκτες – αναφέρομαι σε παίκτες που βρέθηκαν στην βασική ενδεκάδα και αρκετά συχνά. Αυτό δεν είναι ομάδα του Γκουαρντιόλα.

Το ραντεβού με την ανασφάλεια

Γιατί ο Γκουαρντιόλα υποχρεώθηκε σε τόσες αλλαγές; Ένας λόγος ήταν οι τραυματισμοί – έχασε μέσα στην σεζόν και για πολύ καιρό όχι μόνο τον Ρόντρι και τον Ντε Μπρόιν, αλλά και τον Ακε, τον Ακάνζι και τον Στόουνς. Όμως τραυματισμούς πάντα είχε να αντιμετωπίσει: ο πραγματικός λόγος ήταν η ανασφάλεια με την οποία βρέθηκε για πρώτη ίσως φορά αντίπαλος.

Αυτή η ανασφάλεια δεν είχε να κάνει με την επαγγελματική του στήριξη (όλοι είναι μαζί του) προέκυψε από τα αποτελέσματα, δηλαδή από την έλλειψη τους. Στον Πεπ έτυχαν φέτος πολλά, που δεν του είχαν συμβεί ποτέ κι αυτό εμφανώς τον διέλυσε. Ο ίδιος δεν είχε ποτέ του βρεθεί σε πάγκο ομάδας που έκανε τέσσερις ήττες στη σειρά. Ποτέ ομάδα του δεν είδε μια νίκη της με 3-0 να μεταβάλλεται σε δέκα λεπτά σε ισοπαλία με 3-3 όπως είδαμε φέτος στο Σίτυ – Φέγενορντ. Ποτέ μια ομάδα του δεν είχε τόσες δυσκολίες στο Τσάμπιονς λιγκ. Όλα αυτά μαζί τον αποσυντόνισαν κι αυτό φαινόταν όχι μόνο στην συμπεριφορά του (θυμηθείτε την εμφάνισή του με τους μώλωπες στο πρόσωπο), αλλά και στις επιλογές του. Ολο το χρόνο αναζητούσε μια ενδεκάδα που να τον ικανοποιεί ποντάροντας εναλλάξ σε βετεράνους και νεοφερμένους, σε μικρούς και έμπειρους χωρίς να ξέρει τι θέλει. Η μάλλον ήξερε: ήθελε απλά νίκες θεωρώντας τες από ένα σημείο κι έπειτα βάλσαμο – όπως όλοι οι νορμάλ προπονητές.

Αυτό έπαθε φέτος ο Πεπ: βρέθηκε ξαφνικά στον πλανήτη των νορμάλ προπονητών, αυτών που μπορεί να μην μετρήσουν καλά τις ανάγκες της ομάδας αρχικά, που μπορεί να χάσουν ένα δυο κομβικούς παίκτες νωρίς, που πρέπει να τρέξουν για μεταγραφικές ενισχύσεις σε συνθήκες πίεσης και που δουλεύουν σε εταιρίες που μπορεί να έχουν και προβλήματα. Ο Γκουαρντιόλα ζούσε σε ένα άλλο πλανήτη: είχε όλα τα προβλήματα λυμένα, οι προβληματισμοί του αφορούσαν το ποια διάταξη του παρελθόντος θα εκμοντερνίσει, οι παρεμβάσεις του ήταν διδακτικές και οι επιλογές ήταν σχεδόν πάντα πολυτελείς. Την πρώτη χρονιά που χρειαζόταν να δείξει πως πρέπει να διαχειριστεί μια κρίση απλά την έκανε πιο μεγάλη.

Η στιγμή του πέναλτι

To 2016-17 στην πρώτη του σεζόν στην Σίτυ ο Γκουαρντιόλα δεν είχε πάλι κερδίσει τίτλο. Όμως στο τέλος της σεζόν η ομάδα του έμοιαζε έτοιμη να απογειωθεί. Τώρα όχι. Η ενδεκάδα της Σίτυ στον τελικό μοιάζει ενδεκάδα ομάδας που ξεκινά προετοιμασία και κάνει πειράματα: παίζανε μπροστά από την άμυνα ως πλέι μέικερ ο Ντε Μπρόιν και ο Μπερνάντο Σίλβα, υπήρχαν δυο εξτρέμ, ο Ντοκού και ο Σαβίνιο που ήθελαν μια μπάλα ο ένας, ο Γκβάρντιολ που ξεκίνησε την σεζόν ως αριστερός στόπερ σε τριάδα έπαιζε δίπλα στον Ντίαζ, ο Νίκο ο Ράιλι παρίστανε στα αριστερά το παιδί θαύμα και τερματοφύλακας ήταν ο Ορτέγκα, γιατί αυτός παίζει στο κύπελλο. Αν ο διαιτητής έκανε ένα λάθος που δεν απέβαλε τον Χέντερσον, ο Πεπ έκανε λάθος μια ολόκληρη ενδεκάδα.

Μοναδική φωτογραφία της σεζόν η στιγμή του πέναλτι. Το κερδίζει ο Σίλβα. Παίρνει την μπάλα ο Χάαλαντ που έχει βάλει του κόσμου τα γκολ. Και το αφήνει στον νεοφερμένο Μαρμούς: αν υπάρχει εντολή από τον πάγκο είναι να γελάς, αν δεν υπάρχει είναι να κλαις. Το ότι θα το έχανε ο Μαρμούς ήταν το μόνο βέβαιο…