Τι συνέβη στον Παναθηναϊκό και γιατί έχασε ένα πρωτάθλημα το οποίο δέκα μέρες προν έμοιαζε να το έχει στο χέρι του; Ο Παναθηναϊκός πολύ απλά έχασε το μυαλό του. Συνετέλεσαν φανερά πολύ τα όσα έγιναν στο δεύτερο ματς, αλλά το πρόβλημα είχε φανεί πιο νωρίς. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΠΑΟ ήταν η μη εξέλιξη της ομάδας του κατά την διάρκεια της σεζόν: φέτος έπαιξε χειρότερο μπάσκετ από πέρυσι γιατί έφτασε σε ένα σημείο και φρέναρε. Είναι αλήθεια πως ως ομάδα έδρας και ομάδα μονάδων ο ΠΑΟ θα ήταν δύσκολο να γίνει καλύτερος ειδικά από την στιγμή που έχασε τον ΛεΣόρ. Αλλά και πάλι κάτι καλύτερο θα έπρεπε να παρουσιάσει στο φινάλε: ο Παναθηναϊκός στα τέσσερα τελευταία ματς της σεζόν έπαιζε διαρκώς και χειρότερα. Εχασε δυο ματς στη σειρά βάζοντας πάνω από 80 πόντους κι αυτό λέει πολλά για την κακή του άμυνα. Χθες είναι εκτός παιγνιδιού ήδη από το δεύτερο δεκάλεπτο όταν έχει μείνει 11 πόντους πίσω. Ο τραυματισμός του Βεζένκοφ είναι το μόνο που του δίνει ελπίδες κι όχι η δική του απόδοση. Αλλά δεν μπορεί να περιμένεις να κερδίσεις ένα πρωτάθλημα γιατί ο αντίπαλός θα ξεμείνει εντελώς από παίκτες.

Τρεις φορές την ίδια ζαριά

Στα καλά και τα άσχημα του ΠΑΟ κεντρική φιγούρα είναι πάντα ο κόουτς Αταμάν. Πέρυσι έδωσε ένα ρεσιτάλ καθοδήγησης οδηγώντας σε θριάμβους μια ομάδα που δημιουργήθηκε σε ένα καλοκαίρι με αγορές 12 παικτών, φέτος μετά τον τραυματισμό του ΛεΣορ περιορίστηκε στο να φτιάξει μια ομάδα έδρας βασισμένη σχεδόν αποκλειστικά στα γκαρντ της. Την ίδια ζαριά έπαιξε και στο κρίσιμο τέταρτο ματς: ο σκοπός του ήταν πάσει θυσία να βγάλει όλο το ματς με τρεις γκαρντ επιμονή εντελώς λανθασμένη από την στιγμή μάλιστα που τα μαρκαρίσματα δεν έβγαιναν. Οι τρεις αυτοί μπορούσαν στην άμυνα ειδικά να είναι αποτελεσματικοί και λειτουργικοί όταν ο Ολυμπιακός έπαιζε με τον Γκος: απέναντι στον κεφάτο και ξεκούραστο Ντόρσεϊ πρώτος ο σταθερότατος Γκραντ είχε τα προβλήματα του. Κι από την στιγμή που ο Μπαρτζώκας χρησιμοποίησε χθες πολύ και τον ΜακΚίσικ το πρόβλημα έχει μεγάλο: ούτε ο Ναν, ούτε φυσικά ο Σλούκας δεν μπορούσαν να είναι στα μετόπισθεν χρήσιμοι απέναντι στο σχήμα του Ολυμπιακού. Που ναι μεν δεν σούταρε καλά στο πρώτο ημίχρονο (2/12 τρίποντα), πλην όμως έκλεβε από την αρχή μπάλες (τα δέκα του κλεψίματα μαρτυρούν την δυσκολία του ΠΑΟ στην κυκλοφορία της μπάλας) και κυρίως δεν έκανε πάλι λάθη κυρίως γιατί η πίεση των περιφερειακών του ΠΑΟ ήταν ανύπαρκτη.

Ο Παναθηναϊκός στο κρισιμότερο παιγνίδι των τελικών σούταρε περισσότερα τρίποντα από δίποντα απέναντι σε μια ομάδα με ένα μόνο σέντερ κι αυτό δείχνει πόσο απροετοίμαστος ήταν για να αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό. Τον κράτησε στο ματς, όσο τον κράτησε, η ζωντάνια του Χουάντσο και σχεδόν τίποτα άλλο. Ακόμα και οι πόντοι του Ναν αυτή την φορά δεν πλήγωσαν τον Ολυμπιακό γιατί στην οικονομία του ματς δεν φάνηκαν. Τα πιο πολλά επιτυχημένα σουτ του Αμερικάνου έρχονται όταν ο Ολυμπιακός παίρνει διαφορές: είναι καλάθια που δεν προβληματίζουν κανένα.  

Λάθος προσέγγιση

Πιθανότατα ο Αταμάν πίστεψε πως το γεγονός ότι ο ΠΑΟ έχει το πλεονέκτημα έδρας του αρκεί: η διαχείριση της ανάγκης για μια νίκη στο ΣΕΦ μετά την ήττα στο ΟΑΚΑ ήταν κάκιστη προφανώς γιατί στο θολωμένο μυαλό του Τούρκου μια τέτοια ανάγκη δεν έπρεπε ποτέ να προκύψει: ο ΠΑΟ στο σχέδιο του Αταμάν θα έπαιρνε τα τρία ματς στο ΟΑΚΑ στο οποίο όλο το χρόνο κέρδιζε κάνοντας συνήθως επικές ανατροπές απέναντι όμως σε ομάδες που και να έχαναν τα ματς δεν θα ζούσαν και κάποιο δράμα – ο Ολυμπιακός που διεκδικούσε ένα πρωτάθλημα ήταν εντελώς άλλη ιστορία. Ο ΠΑΟ μακριά από το ΟΑΚΑ ήταν φέτος όλη την σεζόν νωθρός: οι καλές του εμφανίσεις είναι σχετικά λίγες. Χθες ο Αταμάν έκοψε τον Γκέμπριελ για να βάλει στην εξάδα των ξένων τον Μπράουν στον οποίο έδωσε μόνο 3 (!) λεπτά συμμετοχής κι ενώ ο Ολυμπιακός είχε μόνο ένα ψηλό. Αφησε 18 λεπτά στον πάγκο τον Οσμάν (και τον χρησιμοποίησε πολύ στην θέση 4 που δεν γνωρίζει), ενώ αυτός ήταν ο μόνος παίκτης που σταθερά υπέφερε η άμυνα του Ολυμπιακού. Ξεκίνησε στην πεντάδα τον Σλούκα τον οποίο κούρασε υπερβολικά, ενώ καιρό τώρα δεν μπορεί να πείσει τον Ναν ότι έχει και συμπαίκτες. Κάποιες ιδέες, όπως το να παίξει ο Παπαπέτρου σέντερ (!) έδειξαν απλά απόγνωση.

Μεγαλύτερη πίεση από πέρυσι

Η πίεση που έχει φέτος ο Αταμάν (και η οποία ήταν δυσανάλογη από την περσινή ενώ δεν θα έπρεπε) φάνηκε από την εντελώς λανθασμένη απόφαση να χρησιμοποιήσει στο Αμπου Ντάμπι τον ΛεΣόρ (που όντας ανέτοιμος έπαθε υποτροπή), και φυσικά φάνηκε και στις διαμαρτυρίες του και στις εκρήξεις του: ο Τούρκος είχε στα τελευταία τρία ματς την εικόνα ενός ανθρώπου που έβλεπε το κακό να πλησιάζει χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα να το σταματήσει. Και μόνο ότι στα ματς αυτά ξαφνικά άρχισε να δίνει πολύ χρόνο συμμετοχής σε παίκτες που δεν τους έβλεπε για μήνες (Παπαπέτρου, Σαμοντούροφ) μαρτυρά την ανάγκη του να κάνει την ομάδα του λιγότερο προβλέψιμη: ο Αταμάν στο δεύτερο ματς κατάλαβε πως ο Μπαρτζώκας τον περίμενε και πως ήταν έτοιμος να του βάλει νέα προβλήματα – δυο φορές στο ΣΕΦ τον κέρδισε ενώ οι ασίστ του Ολυμπιακού είναι λίγες και οι διεισδύσεις πολλές. Οταν προκύπτει η ανάγκη να δοκιμάσεις κάτι εντελώς διαφορετικό στα τρία τελευταία ματς της χρονιάς, αυτό από μόνο του σημαίνει πως πολλά από όσα προηγήθηκαν δεν βοήθησαν την ομάδα να μάθει όσα θα της ήταν χρήσιμα. Πολλά επιτρέπονται στο μπάσκετ. Οχι το να ψάχνεις όμως πρωτοτυπίες στα ματς που κρίνουν το πρωτάθλημα. Ο ΠΑΟ στα τρία τελευταία ματς ήταν και σταθερά προβλέψιμος και σταθερά μπερδεμένος: είναι να απορείς πως τα κατάφερε και τα δυο! Υπήρχαν δε στιγμές που έβλεπες πολλά που είναι εντελώς ακατανόητα: ας πούμε να ντριπλάρει ο Σλούκας και να υπάρχουν τρεις παίκτες στην ίδια (!) πλευρά που να περιμένουν την μπάλα. Αν έγιναν πιο πολλά τρίποντα από δίποντα είναι γιατί σε πολλές περιπτώσεις κάποιος έπρεπε όχι να σουτάρει, αλλά να ξεφορτωθεί την μπάλα. Για ομάδα του Αταμάν είναι ανεπίτρεπτο.

Ο προπονητής και ο ρόλος

Κυρίως ο Αταμάν ήταν αυτή τη φορά σταθερά γκρινιάρης. Εναρμονισμένος κατά κάποιο τρόπο στο γενικότερο κλίμα του ΠΑΟ, φάνηκε να ασχολείται πιο πολύ με τα θέλω του αφεντικού και λιγότερο με την ίδια την ομάδα. Δεν έχει συνηθίσει να δουλεύει έτσι και εμφανώς θόλωσε. Για να καταλάβετε το πόσο σκεφτείτε κάτι απλό: κανείς δεν γνωρίζει πως τον λένε τον πρόεδρο της μεγάλης Εφές που έφτιαξε κάποτε. Τους παίκτες της γνωρίζαμε και φυσικά τον προπονητή της: στον ΠΑΟ όλα είναι αλλιώς.

Το πρωτάθλημα Ελλάδος είναι μια διαδικασία που κρατά δέκα μέρες: δεν είναι μια σεζόν ολόκληρη – ό,τι έχει προηγηθεί μετρά λίγο γιατί το επίπεδο είναι δραματικά χαμηλό. Η απώλειά του θα αφήσει και στον Αταμάν πολλά. Του χρόνου πρέπει να ξανακερδίσει μια μεγάλη μερίδα οπαδών του ΠΑΟ. Επειδή φέτος έχει μεγάλο μερίδιο στην τελική αποτυχία δεν θα είναι πολύ απλό. Κι αν στις μεταγραφές δεν αποκτηθούν παίκτες που θέλει θα είναι πολύ δύσκολο.

Το be continued που λένε κι αυτοί που ξέρουν….