Ο Παναθηναϊκός έκανε το 1-0 στη σειρά των τελικών του πρωταθλήματος μπάσκετ απέναντι στον Ολυμπιακό κερδίζοντας 80-68 και παίρνοντας μια από τις πιο αναμενόμενες νίκες στην ιστορία των δυο μόνιμων αντιπάλων: κέρδισε κάνοντας τα απολύτως προβλεπόμενα παρά τα προβλήματα του.

Η δουλειά και η έλλειψη προσωπικότητας

Ο τίτλος του ματς είναι «το σήμα των τεσσάρων». Ο ΠΑΟ είχε τέσσερις παίκτες που έκαναν ανά διαστήματα την δουλειά τους. Ο Γκραντ ήταν συνολικά ο καλύτερος του ματς με μια γεμάτη στατιστική προσφέροντας και στην επίθεση (17 π με 7 μόλις σουτ) αλλά και στην άμυνα. Ο Ναν πήρε τον ΠΑΟ από το χέρι με 14 π - όλους στο πρώτο ημίχρονο – για να του δώσει μια διαφορά 8 πόντων που στην συνέχεια διαχειρίστηκε χωρίς πρόβλημα. Ο Οσμάν πατούσε το γκάζι όποτε αυτό ήταν απαραίτητο δείχνοντας πως αυτή την στιγμή ο Ολυμπιακός είναι δύσκολο να βρει παίκτη να τον μαρκάρει. Και στο τέλος ήρθε ο Σλούκας, με 7 προσωπικούς πόντους και τρεις ασίστ στο τελευταίο δεκάλεπτο (ενώ ήταν άκαπνος στα προηγούμενα 30 λεπτά) για να βάλει τέλος στο ματς όταν ο Ολυμπιακός με ηρωϊσμούς πλησίασε στους 6 πόντους 7 λεπτά πριν το τέλος.

Αυτό το σήμα των τεσσάρων το είδαμε και από τους τέσσερεις αντιήρωες του χθεσινού Ολυμπιακού. Ο Γουόκαπ γίνεται σιγά σιγά το εμβληματικό σύμβολο του Ολυμπιακού του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ο Ντόρσεϊ είναι να απορείς πότε και χάρη σε ποιες διαδικασίες ξέχασε το μπάσκετ. Ο Βιλντόζα είχε μια συλλογή από air ball που αν τα βάλεις σε ένα cd με χάι λάιτς καριέρας θα πιστέψει όποιος το δει ότι κάνεις πλάκα. Κι ο φιλότιμος Σέι Μπεν Λι, σκόρερ σε όποιες ομάδες αγωνίστηκε, κάποια στιγμή θα βγάλει ένα βιβλίο με τίτλο «έτσι τρελάθηκα στην Ελλάδα» και θα κάνει ένα παγκόσμιο μπεστ σέλερ. Με τους τέσσερις αυτούς να πετυχαίνουν όλοι μαζί περίπου τους πόντους του Καλαϊτζάκη που αγωνίστηκε ένα εξάλεπτο ο Ολυμπιακός έφτασε τους 68 πόντους: με τόσους θα δυσκολευόταν όχι σε ματς με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ αλλά σε αγώνα του γυναικείου πρωταθλήματος αν απέναντι του είχε μια ομάδα ικανή να παίξει λίγη άμυνα στην μπάλα.

Η διαφορά φαίνεται στις νίκες

Η διαφορά του εφετινού Ολυμπιακού από τον εφετινό Παναθηναϊκό δεν φαίνεται στις πολλές και συνεχόμενες πλέον εγχώριες ήττες του, αλλά στις λίγες νίκες του. Με τους Πετρούσεφ, Ράιτ και Ντόρσεϊ να έχουν εξαιρετική προσφορά στον τελικό του Σουπερ καπ ο Ολυμπιακός κέρδισε με 1 πόντο: ήταν κακό σημάδι. Στην Ευρωλίγκα ο Ολυμπιακός κέρδισε στο ΟΑΚΑ κάνοντας ένα ματς κοντά στο τέλειο όταν παραλίγο να βάλει εκατό πόντους: και πάλι όμως η νίκη του ήταν αποτέλεσμα λεπτομερειών (89-94). Στο  παιγνίδι του δεύτερου γύρου στο ΣΕΦ, αν και προηγήθηκε με 19π (58-39), ο Ολυμπιακός κέρδισε 76-74 γιατί ο Σλούκας αστόχησε σε ένα τρίποντο στο τέλος – σε ένα σουτ που το είχε. Ακόμα και στον αδιάφορο μικρό τελικό στο Αμπου Ντάμπι, που ο Αταμάν παράτησε παίζοντας με το θολωμένο μυαλό του Μπαρτζώκα, ο Ολυμπιακός έχασε στο τέλος τεράστιες διαφορές και τελείωσε αγκομαχώντας. Γιατί; Για τον απλούστερο των λόγων που πλέον βλέπουν οι πάντες: γιατί τα γκαρντ του είναι παίκτες ευθυνόφοβοι που αδυνατούν να σηκώσουν το βάρος της ηγεσίας της ομάδας. Όχι φέτος: δυο χρόνια τώρα. Οι επιλογές τους έχουν γίνει με βάση μια απλή λογική: βρήκαν θέση στην ομάδα του Μπαρτζώκα ως εξαρτήματα. Επιλέχτηκαν ακριβώς γιατί πρέπει απλά να εκτελέσουν διάφορα πλέις που υπάρχουν στα πλαίσια ενός αυστηρά προσχεδιασμένου παιγνιδιού που επί της ουσίας απαγορεύει την πρωτοβουλία – αυτό είναι που κάνει τον Φουρνιέ πχ σε στιγμές να φαίνεται πως υπερβάλει ψάχνοντας λύσεις μόνος του και μοιάζοντας παράταιρος. Στο παιγνίδι του Ολυμπιακού οποιοσδήποτε έχει λίγη προσωπικότητα φαίνεται μη συμβατός – μοιάζει ότι κακώς υπάρχει. Αλλά αν και η μηχανή δεν λειτουργεί δεν απομένει τίποτα.

Ο Ολυμπιακός χωρίς τον Γκος, που τουλάχιστον έδινε λίγη ταχύτητα και λίγο σκορ, είναι προβλέψιμος γιατί είναι αργός και γιατί ψάχνει μόνιμα απέναντι σε μια σεταρισμένη άμυνα πάσες, λες και θα κριθεί από μια επιτροπή που θα απομείνει βραβεία προετοιμασίας αγώνα. Ωραία είναι όλα αυτά και μερικές φορές έχουν και κάποια επίδραση: ο Φαλ πχ χθες πέτυχε 15 π πράγμα που θα ήταν απίθανο να κάνει σε μια ομάδα που δεν αγωνίζεται με αυτό τον τρόπο. Αλλά ο Γιούρτσεν έβαλε άλλους τόσους απλά γιατί ο ΠΑΟ έχει γκαρντ που του ύψωναν καλά την μπάλα χωρίς να ψάχνουν γωνίες πάσας και δυο σκριν για να πλησιάσουν το καλάθι.  

Οι ψυχώσεις και το μυαλό

Ο ΠΑΟ έκανε το 1-0 χάρη στην απλότητα του Αταμάν που μολονότι κάνει κι αυτός τα λάθη του δεν ξεχνά να κάνει το σημαντικότερο στο μπάσκετ: να υπενθυμίζει στους παίκτες τις ευθύνες τους και να τους ζητά να δείξουν το επιθετικό τους ένστικτο. Ο ΠΑΟ έχασε τον ΛεΣόρ, πληρώνοντας την ψύχωση του Final 4, αλλά έχει μάθει να παίζει χωρίς τον Γάλλο μήνες τώρα. Ο Ολυμπιακός έχασε τον Γκος, πληρώνοντας ακριβώς την ίδια ψύχωση, και χωρίς αυτόν παρουσίασε μια γραμμή περιφερειακών πραγματικά για λύπηση. Ο Αταμάν τώρα που η σεζόν φτάνει στο τέλος μοιράζει χρόνο συμμετοχής σε περισσότερους παίκτες: άλλοι του αποδεικνύουν ότι τον δικαιούνται – ο Σαμοντούροφ και ο Καλαϊτζάκης πχ- άλλοι εμφανώς έχουν μείνει πίσω – ο Παπαπέτρου πχ. Αλλά όταν υπάρχουν στο παρκέ ο Γκραντ, ο Ναν κι ο Σλούκας καταλαβαίνεις πως κάποιος (ή κάποιοι) θα βρεθούν να δώσουν αυτούς του 15-20 πόντους που είναι απαραίτητοι για να φτάσει ο ΠΑΟ τους 80 πόντους – ο Ολυμπιακός παίζει τόσο αργά που κι αυτό ακόμα του έχει γίνει δύσκολο ακόμα κι αν ο Βεζένκοφ είναι καλός, ο Πίτερς βρει κάποια σουτ κι ο Φουρνιέ βγει μπροστά για να πέσει ηρωϊκά μαχόμενος. Το πρώτο ματς της σειράς ήταν μια τυπική διαδικασία.

Η σειρά και η αντίδραση  

Θα υπάρξει καθόλου σασπένς; Ο ΠΑΟ παρά την εύκολη νίκη του έχει κι αυτός τις αδυναμίες του: η ευκολία με την οποία κέρδισε οφείλεται κατά πολύ στην αχαρακτήριστη εμφάνιση των περιφερειακών του Μπαρτζώκα που μου μοιάζει αδύνατον να παίξουν χειρότερα. Ο Ολυμπιακός δεν είναι η ομάδα που πίστευε ο στρατός των πιστών του προπονητή του, αλλά δεν είναι και εντελώς για πέταμα όπως μοιάζει τελευταία. Θα βγάλει μια αντίδραση: το δεύτερο ματς θα είναι κομμάτι διαφορετικό. Αν το πάρει μπορεί να συμβούν πολλά καθώς οι δυο ομάδες είναι εμφανώς κουρασμένες. Απλά ο ΠΑΟ έχει ακόμα μυαλό. Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ματς της σειράς δεν είχε. Γενικώς δεν είχε τίποτα…