Ενώ ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ ετοιμάζεται να κατακτήσει τον πρώτο του τίτλο κερδίζοντας το Σούπερ καπ, έχει μέρες τώρα ανάψει η συζήτηση για τα μεταγραφικά του. Η αλήθεια είναι ότι απέφυγα για καιρό να τοποθετηθώ γιατί δεν καταλαβαίνω πολλά από αυτά που συμβαίνουν και συνέβησαν. Αλλά δεν μου αρέσει και να κρύβομαι.

Αργησε αλλά ήρθε

Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η Ευρωλίγκα ο Ολυμπιακός απέκτησε τον Ντιλικινά από την Παρτιζάν - ένα γκαρντ που φημίζεται για τα αθλητικά του προσόντα και την άμυνά του, αλλά όχι για το σουτ και την δημιουργία του. Την ανάγκη απόκτησης ενός περιφερειακού την είχε παραδεχτεί ο προπονητής Γιώργος Μπαρτζώκας μετά το τελευταίο φιλικό παιχνίδι της ομάδας με τον  Ερυθρό Αστέρα. Η διαπραγμάτευση απόκτησης του Γάλλου, που σίγουρα αποκτήθηκε και με τις ευχές του Εβάν Φουρνιέ, δεν ήταν απλή και για αυτό άργησε. Η ερώτηση είναι αν ο Ολυμπιακός είχε ανάγκη από ένα ακόμα καλό αμυντικό – ειδικά στην περιφέρεια του.  Το όνομα του Γάλλου δεν έχει ξεσηκώσει κάποιου είδους ενθουσιασμό μεταξύ των οπαδών του Ολυμπιακού, αλλά εν πάση περιπτώσει ο παίκτης έρχεται να πλαισιώσει μία γραμμή περιφερειακών που μετά τη φυγή του Γκος, του Βιλντόσα και του ΜίτρουΛόνγκ είχε λιγότερους παίκτες από πέρσι. Mάλιστα επι της ουσίας, παρά τον ερχομό του Ντιλικινά, φέτος δεν υπάρχει δεύτερο πλέι μέικερ. Ο Σέιμπεν Λι θα αναλάβει την δουλειά του αναπληρωματικού του Γουόκαπ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 

Το γεγονός ότι προέκυψε στη ζωή μας ο Ντλικινά σημαίνει πάρα πολύ απλά ότι Μπαρτζώκας ήθελε έναν παίκτη που να μπορεί να φορέσει τα παπούτσια του Κίναν Eβανς μέχρι αυτός να είναι απολύτως καλά: ο χιλιοταλαιπωρημένος Αμερικανός παραμένει η πρώτη επιλογή του. Ο Ολυμπιακός περίμενε πέρσι τον συγκεκριμένο παίκτη όλο το χρόνο και μάλιστα από το Φεβρουάριο και μετά μοίραζε ότι θα είναι και έτοιμος να βοηθήσει: υποτίθεται μάλιστα ότι ο Εβανς θα ήταν ο παίκτης παραπάνω που θα είχε ο Ολυμπιακός στα play off αρχικά και στο Final4 αργότερα. Ο Αμερικανός τελικά άρχισε τις προπονήσεις μόλις φέτος το καλοκαίρι. O Ολυμπιακός αφού τον περίμενε και τον πλήρωνε για ένα χρόνο ποντάρει σήμερα στην επιστροφή του. Αλλά ο παίκτης που είδαμε στα φιλικά δεν είναι έτοιμος να βοηθήσει και αμφιβάλλω αν θα είναι για κανα δίμηνο τουλάχιστον. Χωρίς μάλιστα να είναι από κάπου δεδομένο ότι δεν θα ξανά τραυματιστεί, καθώς μιλάμε για κάποιον που έχει μείνει έξω πάρα πάρα πολύ καιρό κι έπαθε θλάση προφανώς γιατί ζορίστηκε.

Η δύσκολη διαίρεση

Οι απορίες για την κατάσταση του Εβανς δημιούργησαν μια μεγάλη συζήτηση γιατί το αν και κατά πόσο χρειαζόταν ένας σκόρερ πόιντ γκάρντ. Αυτοί που δεν ήθελαν ένα τέτοιο παίκτη – και δικαιολογούν την εμμονή του κόουτς στην απόκτηση ενός ακόμα αμυντικού όπως ο Ντιλικινά - χρησιμοποιούν κυρίως το επιχείρημα της δύσκολης διαίρεσης των κατόχων. Όλοι επαναλαμβάνουν στερεότυπα ότι ο Ολυμπιακός παίζει στις 80 - 90 κατοχές από τις οποίες τις μισές από αυτές τις διαχειρίζονται ο Φουρνιέ και ο Βεζενκοφ και ότι αν αποκτηθεί ένας παίκτης που να θέλει να κάνει 10 προσπάθειες (όπως κάθε σκόρερ που τιμά το ρόλο του) τότε πολλοί παίκτες θα παίζουν λιγότερο, κάποιοι δεν θα παίρνουν την μπάλα και θα διαμαρτύρονται, θα στεναχωριούνται κτλ κτλ.

Ξέρετε τι με τρομάζει σ’ ολό αυτό; Ότι τα ίδια ακριβώς πράγματα άκουγα και την χρονιά που ο Μπαρτζώκας πήρε την απόφαση να αντικαταστήσει τον Σλούκα με τον Γκος και τον Βεζένκοφ με τον Σίκμα και τον Μπραζντέκις. Και τότε υπήρχαν τέτοιου τύπου προσεγγίσεις του στυλ «τρεις το λαδί τρεις το ξύδι πέντε το λαδόξυδο». Εγώ βλέπω κάτι άλλο. Ότι για να έχεις πιθανότητες να διεκδικήσεις την Ευρωλίγκα χρειάζεται να μπορείς να περνάς στους 85 -90 πόντους. Ο Σάσα και ο Φουρνιέ στις καλές τους μέρες μπορούσαν να εγγυηθούν 40 με 50. Αλλά παίκτης, ο οποίος να σου δίνει την δυνατότητα να πιστεύεις ότι μπορείς ένα βράδυ να βρίσκει σταθερά 20 πόντους δεν υπάρχει. Και δεν υπήρχε και πέρσι. Κι αυτό τελικά πληρώθηκε.

Οσο σωστό κι αν ακούγεται το επιχείρημα ότι οι κατοχές είναι συγκεκριμένες κι αυτοί που θέλουν την μπάλα πολλοί, υπάρχει ένα πρόβλημα: ότι στο παρκέ δεν βρίσκονται δώδεκα παίκτες ταυτόχρονα αλλά πέντε. Αν στην πεντάδα του τέλους ενός πραγματικά κρίσιμου ματς ο αντίπαλος μπλοκάρει ένα από τους Βεζένκοφ, Φουρνιέ, όπως έκανε ο Σπανούλης στον ημιτελικό του Final 4 με την Μονακό βγάζοντας από το ματς τον Βεζένκοφ με τον Μπλόσονγκέιμ, ψάχνεις τον ήρωα της βραδιάς στην περίπτωση που ο Εβανς δεν είναι καλά. Κι όσο κι αν στον πάγκο υπάρχουν πολλοί τέτοιοι (από τον Ντόρσεϊ και τον ΜακΚισικ μέχρι τον Πίτερς και τον Παπανικολάου) η ιστορία λέει πως η επιθετική συνέπεια σε οδηγεί στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας κι όχι οι εμπνεύσεις και οι μαγικές αλλαγές.

Ανάποδα στο δρόμο

Ο Μπαρτζώκας ήθελε φέτος να προσθέσει κυρίως αθλητικότητα κρίνοντας  ότι η ομάδα του σε αυτό υστερούσε. Αλλά ρισκάρει στο θέμα της επίθεσης και ρισκάρει πολύ.  Αν από την επιθετική εξίσωση του Ολυμπιακού βγάλεις τον Βεζένκοφ ή τον Φουρνιέ το πως θα φτάσει η ομάδα του 85- 90 πόντους σε ένα αληθινά ανταγωνιστικό παιγνίδι αυτή τη στιγμή μοιάζει μυστήριο και η καθολική επιθετική εξάρτηση από δυο μόνο παίκτες σε ένα μαραθώνιο με πάνω από 40 ματς δεν είναι κάτι καλό.

Το πρόβλημα είναι υπαρκτό και γιατί οι παίκτες που υποχρεωτικά θα πάρουν προσπάθειες από το τρίποντο είναι πολλοί, αλλά η σταθερότητα τους μικρή.  Ο Γουόκαπ, ο Παπανικολάου, ο ΜάκΚίσικ, ο Λαρεντζάκης, ο νεοφερμένος Γουόρντ δεν υπόσχονται περισσότερα από δύο εύστοχα τρίποντα στην βραδιά και είναι δύσκολο αυτό να το κάνουν όλοι συγχρόνως το ίδιο βράδυ. Ο Ντόρσεϊ, αν φέτος παίξει πιο πολύ, μπορεί να βάλει τρία σουτ μαζεμένα και μετά κανένα. Ο Πίτερς είναι σίγουρα ο πιο σταθερός σουτέρ, αλλά η συνύπαρξή του με τον Βεζένκοφ είναι κάτι σπάνιο. Ο Μιλουτίνοφ και ο Ντάντα Χολ μπορούν να τελειώνουν φάσεις, αλλά στα δύσκολα μιλά πάντα η περιφέρεια. Ωραίες είναι οι φάσεις που προκύπτουν από «κοψίματα», γυρίσματα της μπάλας, έξτρα πάσες κτλ αλλά αν δε βρεθεί περιφερειακός που να πάρει την κρίσιμη πρωτοβουλία, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να κερδίζει τα παιχνίδια από την άμυνα. Κάπως έτσι εξηγείται ο ερχομός του Ντιλικινά: πάλι το βάρος φέτος πάει στην άμυνα. Αλλά όσο κι αν ο τρόπος αυτός μοιάζει απλός, το κακό είναι ότι αυτό στον καιρό μας δύσκολα παράγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ολοι οι διεκδικητές της Ευρωλίγκας ενισχύονται επιθετικά φέτος: ο Ολυμπιακός πάει ανάποδα στο δρόμο. Το ρίσκο δεν είναι μικρό.   

Το ζήτημα του ψηλού

Υπάρχει φυσικά και η ερώτηση αν είναι απαραίτητος κι ένας ακόμα ψηλός. Εδώ το ζήτημα είναι μάλλον απλούστερο. Ο Μπαρτζώκας πήρε στην προετοιμασία τον Κουμάτζι για να τον δει. Ο Ολυμπιακός είναι συνηθισμένος, χάρη στην παρουσία του Φαλ, να παίζει εδώ και πάρα πολύ καιρό με ένα πολύ ψηλό σέντερ, αλλά ο πανύψηλος Κουμάτζι δεν έχει καμία σχέση με το Φαλ. Δεν έχει τις πάσες του Γάλλου, που πολλές φορές ήταν ένα είδος playmaker εντός της ρακέτας κι όπως αποδείχτηκε στα φιλικά δεν τρομάζει και ιδιαίτερα τους αντιπάλους ψηλούς γιατί είναι αργός. Αλλά στο μεταξύ προστέθηκε στην ομάδα ο Κώστας Αντετοκούνμπο, μετά μάλιστα το καλό Eurobasket που έκανε.   Αυτός θα πλαισιώσει τον Μιλούτινοφ και τον Ντάντα Χαλ αρχικά κι αν δεν ανταποκριθεί στις ανάγκες ο Ολυμπιακός θα ψάξει ένα καλύτερο τρίτο ψηλό - πράγμα που μου μοιάζει και κομμάτι πολυτέλεια. Το ιδανικό θα ήταν να υπήρχε ο Πετρούσεφ που μπορεί να παίξει και πεντάρι και τεσσάρι αλλά με το Σέρβο προκύψουν παρεξηγήσεις κι αυτός χάθηκε. Ωστόσο το να δοθεί μια ευκαιρία στον Κώστα Αντετοκούνμπο που είναι και Ελληνας και θα βοηθήσει και στο πρωτάθλημα δεν το βρίσκω παράξενο. Παράξενο κομμάτι βρίσκω για δεύτερη χρονιά μια ομάδα να περιμένει τον Εβανς. Και ομολογώ ότι περιμένω να δω αν αξίζει τόση υπομονή…