Απομένει μόνο ο τελικός στο Μόναχο που θα γίνει στις 31 Μαΐου. Σε αυτόν θα μάθουμε ποιος θα είναι ο νέος πρωταθλητής Ευρώπης ανάμεσα στην Ιντερ και την Παρί Σεν Ζερμέν. Κατά τ’ άλλα το νέο φορματ της διοργάνωσης του Τσάμπιονς λιγκ επιτρέπει πολλά συμπεράσματα, όχι μόνο για την διοργάνωση αλλά για το που βαδίζει γενικά το ποδόσφαιρο. Ας μοιραστούμε μερικά.

Τα μεγάλα ρόστερ

Αναμφίβολα το νέο φορματ επιβάλλει στις ομάδες που παίρνουν μέρος στο τσάμπιονς λιγκ να έχουν μεγαλύτερα ρόστερ. Κάθε τρύπα στο ρόστερ φέτος πληρώθηκε ακριβά. Η Μπαρτσελόνα έπαιξε το δεύτερο παιχνίδι με την Ίντερ στο Σαν Σίρο χωρίς τους βασικούς της ακραίους μπακ - το πράγμα είχε κόστος. Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν αντικατέστησε τον Κρος το περασμένο καλοκαίρι και δεν μέτρησε σωστά την δυσκολία της σεζόν της. Το ρόστερ της αποδείχτηκε μικρό για να αντιμετωπιστούν απουσίες, όχι των σούπερ σταρ της αλλά των τιμίων νεροκουβαλητών της: η Βασίλισσα πλήρωσε ακριβά τις απουσίες του Καρμπαχάλ, του Μεντί και του Θεμπάγιος ενώ ο Κουρτουά έφτασε να  νοσταλγεί τον Χοσέλου! Για τον αποκλεισμό της Άρσεναλ μέτρησε ότι δεν υπήρχε στο ρόστερ τρίτο σέντερ φορ: στο τέλος φάνηκε η έλλειψη των Χάβερτζ και Ζεζούς. Η Μπάγερν Μονάχου επίσης φάνηκε να έχει πιο λίγους παίκτες από όσους της ήταν απαραίτητοι: στα ματς με την Ιντερ ο Κομπανί έψαχνε λύσεις, ειδικά στην άμυνα.

Όποιος είχε πολλούς ποδοσφαιριστές τα κατάφερε και πολύ καλά μάλιστα. Ο Λουίς Ενρίκε δεν είχε κόντρα στην Άρσεναλ από την αρχή τον Ντεμπέλε, αλλά ο Μπαρκόλα που τον αντικατέστησε είναι σχεδόν βασικός. Ο Σιμόνε Ιντζάγκι στην Ίντερ μπορεί να μην έχει πολλούς παίκτες έτοιμους να κερδίσουν την Χρυσή Μπάλα αλλά στην ομάδα του η διαφορά βασικών και αναπληρωματικών είναι πολύ μικρή: υπάρχει ομοιογένεια σε ένα ρόστερ όχι πάρα πολύ ακριβό αλλά με πολλούς έμπειρους παίκτες. Με 19- 20 παίκτες πρώτης γραμμής μπορείς να κερδίσεις ένα πρωτάθλημα δύσκολα όμως βγάζεις πλέον μια σεζόν με τόσα παιχνίδια στην Ευρώπη: η Λίβερπουλ είναι πολύ χαρακτηριστικό  παράδειγμα. Είχε καλά χαφ, αλλά λίγα.

Να σημειωθεί ότι τα μεγάλα ρόστερ χρειάζονται όχι μόνο σε αυτούς που διεκδικούν τίτλους, αλλά και σε μικρότερους: η καταπόνηση στην League Phase μπορεί να στοιχίσει την απώλεια πρωταθλήματος σε ομάδες όπως η Ντινάμο Ζάγκρεπ και η Σάλτσμπουργκ. Η Γιουνγκ Μπόις και η PSV το έχασαν ήδη. Από την άλλη η σωστή αξιοποίηση των χρημάτων βοήθησε σίγουρα την Σέλτικ, τον Ερυθρό Αστέρα, την Μπριζ.   

Οι ευμετάβλητες ομάδες

Οι προπονητές που τα κατάφεραν καλά φέτος είναι αυτοί που παρουσίασαν ομάδες που μπορεί κατά περίσταση να αλλάζουν, που δεν είχαν δηλαδή ένα και μόνο οργανωμένο παιχνίδι, διαφοροποιούν αναλόγως την στρατηγική τους. Πάμε λίγο προς μια τάση που υπήρχε την δεκαετία του '90: μια ομάδα πρέπει να έχει ένα βασικό σχέδιο παιγνιδιού, αλλά να μπορεί και να αλλάζει εύκολα - το μέλλον έρχεται απο το παρελθόν.  Ο Λουίς Ενρίκε το κάνει καλύτερα από όλους. Φέτος τα παιχνίδια της PSG στο Παρκ ντε Πρενς με την Λίβερπουλ την Αστον Βίλα και την Άρσεναλ δεν έχουν καμία σχέση. Όποιοι συνηθίζουν να παίζουν με τον ίδιο τρόπο, στα νοκ άουτ ματς ειδικά, φάνηκε να παρουσιάζουν ομάδες χωρίς στρατηγική. Αυτό το είδαμε φέτος από ομάδες όπως είναι η Μπάγερν Μονάχου, η Γιουβέντους, η Μίλαν, η PSV, φυσικά η Μάντσεστερ Σίτι ακόμα και η Ρεάλ Μαδρίτης: δεν ήταν μονότονες, ήταν προβλέψιμες – παγιδευμένες κατά κάποιο τρόπο στα ίδια προβλήματα. Ο Κάρλο Αντσελότι είναι το καλύτερο παράδειγμα. Φέτος παρουσίαζε πάντα την ίδια ομάδα που είχε το ίδιο άλυτο πρόβλημα: ήταν πολύ δύσκολο στους αμυντικούς της και στους μέσους της να σηκώσουν το βάρος της παρουσίας των τεσσάρων καταπληκτικών επιθετικών – οι Βινίσιους, Ροντρίγκο, Μπέλιγχαμ, ΕμΠαπέ ήταν πάντα παρόντες όμως δεν είχαν πάρα ελάχιστη ανασταλτική προσφορά. Δεν είναι τυχαίο ότι πήγαν καλά, ειδικά στην πρώτη φάση οι γαλλικές ομάδες που είναι ομάδες αθλητικές αλλά και ευμετάβλητες, ικανές να προσαρμόζονται σε παιχνίδια με διαφορετικές απαιτήσεις. Όπως και η Αταλάντα, η Ατλέτικο Μαδρίτης και η Μπάγερ Λεβερκούζεν που όφειλαν να πάνε καλύτερα.

Η χρονιά των τερματοφυλάκων

Όσο και να μιλάμε για οργάνωση παιχνιδιού για overlap, για transition μεταβάσεις, αμυντικές και επιθετικές, οι τερματοφύλακες εξακολουθούν να κάνουν τη διαφορά. Φέτος είδαμε μερικά πολύ μεγάλα ρεσιτάλ παικτών που φοράνε την φανέλα με το νούμερο ένα. Ο Αλισον έκανε ένα καταπληκτικό παιχνίδι στο Παρίσι κόντρα στην Παρί. Ο Κουρτουά ήταν ο κορυφαίος της Ρεάλ Μαδρίτης στα ματς με την Aτλέτικο κι όχι μόνο. Η επιστροφή του Σέζνι στην Μπαρτσελόνα, ενώ είχε αποχαιρετήσει το ποδόσφαιρο, υπήρξε εντυπωσιακή. Φυσικά στο τέλος πήραν όλα τα μπράβο ο Ντοναρούμα φύλακας – άγγελος της Παρί στα ματς που έφεραν τους αποκλεισμούς το ομάδων της Πρέμιερ λιγκ και φυσικά ο Ζόμερ που είναι ο πρώτος τερματοφύλακας στην ιστορία του ποδοσφαίρου που ψηφίστηκε MVP σε παιχνίδι ενώ έχει δεχτεί τρία γκολ!

Μεταγραφές Ιανουαρίου και στημένες φάσεις

Η νέα φόρμουλα του Tσάμπιονς λιγκ κατέδειξε και ότι οι μεταγραφές του Ιανουαρίου μετράνε και μάλιστα πολύ. Η Παρί τον Ιανουάριο έδωσε 75 εκατομμύρια και αγόρασε τον Κβαρασκέλια, χάρη και στην παρουσία του οποίου έφτασε στον τελικό. Η Αστον Βίλα μεταμορφώθηκε με τις προσθήκες του Ράσφορντ και του Ασένσιο. Η Άρσεναλ που δεν αγόρασε ένα σέντερ φόρ το πλήρωσε όπως και η Ρεάλ Μαδρίτης που περίμενε να περάσουν οι μήνες για να αποκτήσει τον Αλεξάντερ Αρλοντ ελεύθερο ενώ δεν είχε δεξί μπακ.

Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που καταγράφεται πλέον τακτικά; Το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι προπονητές χρησιμοποιούν στη μεσαία γραμμή τρεις μέσους που μπορεί να κάνουν όλες τις δουλειές χωρίς να διακρίνονται σε αμυντικά ή επιθετικά χαφ ή «έμβολα» στο 4-3-3 που παραμένει η διάταξη που αγαπούν οι περισσότεροι προπονητές. Υπήρξε επίσης φέτος περισσότερο από ποτέ ψάξιμο στη θέση του φορ – ίσως γιατί πολλά σέντερ φορ δεν υπάρχουν: είτε από ανάγκη είτε από άποψη είδαμε πολλά πρώην εξτρέμ να χρησιμοποιούνται ως φορ ή να παίζουν σε αυτή την θέση μεσοεπιθετικοί με ικανότητα στο να κρατάνε την μπάλα και να ανεβάζουν την ομάδα.  

Να προσθέσω και το γεγονός ότι η αξιοποίηση των στημένων φάσεων μετατρέπεται σιγά-σιγά σε επιστήμη: δεν νοείται σοβαρή ομάδα να μην έχει προπονητή στημένων φάσεων. Δεν είναι μόνο η Άρσεναλ που έδειξε την σημασία του αλλά κι άλλες ομάδες έχουν ειδικούς χωρίς να το διαφημίζουν. Η Ιντερ πχ, πήρε προκρίσεις με την Μπάγερν Μονάχου και την Μπαρτσελόνα βρίσκοντας γκολ από χτυπήματα κόρνερ. Δουλεμένα.

Η τύχη και η πιο μεγάλη δυσκολία

Όσο κι αν το ποδόσφαιρο μας γίνεται ολοένα και περισσότερο παιχνίδι στο οποίο πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε δυσκολία, η τύχη πάντα θα παίζει ρόλο. Φέτος όλα μπορεί να ήταν διαφορετικά αν ο Αλβάρες δεν γλιστρούσε εκτελώντας πέναλτι στον Κουρτουά στο ντέρμπι Ρεάλ - Ατλέτικο. Ή αν ο Σάκα δεν έστελνε την μπάλα άουτ σε άδειο τέρμα στο Παρί - Αρσεναλ ή αν ένα από τα τρία σουτ του Γιαμάλ που κατέληξαν στα  δοκάρια έβρισκε στόχο στους ημιτελικούς Μπαρτσελόνα – Ιντερ ή αν απλά ο Μουσιάλα δεν απουσίαζε στον επαναληπτικό του Ιντερ – Μπάγερν Μονάχου. Όσο κι αν σας ακούγεται περίεργο αυτό το τελευταίο, ότι δηλαδή υπάρχει πάντα ένα περιθώριο τύχης, εμένα μου μοιάζει παρήγορο για το μέλλον του ποδοσφαίρου. Μου μοιάζει ως απόδειξη ότι παρά τα τεράστια μπάτζετ  των πλουσίων συλλόγων και τους τελειομανείς προπονητές τίποτα δεν μπορεί να είναι εντελώς προβλέψιμο.

Του χρόνου όλα θα είναι πιο δύσκολα. Οι αγγλικές ομάδες στην League Phase μπορεί να είναι έξι και όλες θα κάνουν όνειρα διάκρισης. Επιστρέφουν ο Αγιαξ και η Νάπολι και ομάδες όπως ο Ερυθρός Αστέρας και η Μπριζ θα είναι πιο εξοικειωμένες. Κυρίως όμως όσοι φέτος δεν μέτρησαν σωστά την δυσκολία της League Phase θα είναι προσεχτικότεροι. Και θα κοιτάζουν και λίγο το ταμπλό: κάθε δρόμος προς την διάκριση είναι δύσκολος, αλλά όλοι οι δρόμοι δεν είναι ίδιοι.