Τις προάλλες σας είχα γράψει τι δεν μου αρέσει στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Τώρα που αυτό ολοκληρώθηκε θα σας γράψω μερικά πράγματα που μου άρεσαν και που με οδηγούν στο συμπέρασμα πως η διοργάνωση ήρθε για να μείνει και πως τα επόμενα χρόνια θα αποκτήσει κι ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον. Ηδη την Τσέλσι την ζηλεύουν πολλοί για το γεγονός ότι είναι η μόνη με όλα τα διεθνή τρόπαια στις προθήκες της.

Κάπως έτσι ξεκινούν όλα

Όπως έγραφα και πριν δυο μέρες συχνά πυκνά ο τελικός μιας διοργάνωσης καθορίζει και την μακροημέρευσή της. Ο τελικός έχει πάντα νικητές, αλλά κυρίως έχει αποτυχημένους. Το πρώτο παγκόσμιο κύπελλο το κέρδισε η Ουρουγουάη. Η αποτυχία των ευρωπαίων ήταν τόσο μεγάλη που τους πείσμωσε: μόνο οι Γιουγκοσλάβοι μπήκαν στην τετράδα και όλοι ζούσαν για να πάρουν ρεβάνς σε τέσσερα χρόνια. Το πρώτο Euro το κατάκτησαν εν μέσω Ψυχρού Πολέμου οι Σοβιετικοί: ό,τι καλύτερο για την διοργάνωση – καθώς η Δύση όφειλε να αντεπιτεθεί. Πολλά χρόνια αργότερα η FIFA διοργάνωσε το «μουντιαλίτο»: ένα τουρνουά μεταξύ των ομάδων που έχουν κατακτήσει το παγκόσμιο κύπελλο. Το κέρδισαν κι αυτό οι γηπεδούχοι Ουρουγουανοί αλλά γιατί όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι έκαναν αγγαρεία: δεν ξανάγινε ποτέ γιατί ο νικητής του δεν είχε κάτι γοητρευτικό και οι χαμένοι του δεν πικράθηκαν από την αποτυχία τους.

Η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων από μια αγγλική ομάδα είναι ευλογία για την FIFA: ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να έχει συμβεί. Οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί της Πρέμιερ λιγκ είναι τεράστιοι και παγκόσμιοι. Οι Αγγλοι θα στηρίξουν μια διοργάνωση που ήδη κατάκτησαν. Επίσης ο καυγάς με τον οποίο ο τελικός ολοκληρώθηκε δείχνει πως την Παρί η ήττα την πείραξε. Οσο και την Ρεάλ Μαδρίτης, την Μπάγερν Μονάχου, την Μάντσεστερ Σίτυ, την Γιουβέντους πείραξαν οι αποκλεισμοί. Ο Τσάβι Αλόνσο μάλιστα μετά την ήττα από την Παρί στον ημιτελικό έψαξε και κάμποσες δικαιολογίες – δεν είπε «εντάξει δεν έγινε τίποτα, πάμε παρακάτω».    

Ολοι μοιάζουν ευχαριστημένοι

Εξωαγωνιστικά ωστόσο στο τέλος του παράξενου αυτού τουρνουά μοιάζει να υπάρχουν μόνο ευχαριστημένοι. Οι πλούσιοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι ήθελαν μια ακόμα κότα που να βγάζει χρυσά αυγά και την βρήκαν: τα χρήματα που μοιράστηκαν σε όσες ομάδες πήραν μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλό Συλλόγων είναι χωρίς προηγούμενο. Κι ο πρόεδρος της FIFA κ. Τζιάνι  Ινφαντίνο που ήθελε ένα νέο θεσμό μπορεί να δηλώνει ευχαριστημένος. Με την βοήθεια των πιο ισχυρών συλλόγων της Ευρώπης (κυρίως) το γιγάντιο αυτό project της FIFA, απέκτησε υπόσταση. Στο Στάδιο της Νέας Υόρκης που φιλοξένησε τον τελικό υπήρχαν 80.000 θεατές: sold out έγιναν και στους ημιτελικούς. Δεν ξέρω αν DAZN που ήταν ο παγκόσμιος τηλεοπτικός χορηγός έβγαλε τα χρήματα που επένδυσε, αλλά μιλάμε για κάτι που διοργανώθηκε πρώτη φορά. Δεν θα μπορούσε να είναι τεράστιο σουξέ και να προκαλέσει αμέσως παγκόσμιο ενδιαφέρον. Αλλά το σημαντικό ήταν ότι δεν πέρασε απαρατήρητο, και χάρη στην έκπληξη που έγινε στον τελικό. Η Τσέσλι είναι μια καλή έκπληξη γιατί είναι ευρωπαϊκή (και μάλιστα αγγλική) ομάδα. Αν το τουρνουά το κέρδιζε η Φλουμινένσε ή η Αλ Χιλάλ δεν αποκλείω οι Ευρωπαίοι να έψαχναν ήδη τρόπους να το απαξιώσουν. Φυσικά μια διοργάνωση δεν κρίνεται ούτε απο το τι σαχλαμάρες είπε ο Τραμπ στους παίκτες της Γιούβε (πάντα λέει...), ούτε απο το πόσες παλεστηνιακές σημαίες είδαμε (που υπήρξαν...), ούτε απο το αν ταξίδεψαν στις ΗΠΑ οπαδοί ομάδων απο άλλες ηπείρους και πόσοι (που κάποιοι ταξίδεωαν). Κρίνεται από το επίπεδο των αγώνων (που για την εποχή δεν ήταν κακό), απο το αν υπήρξαν νέοι πρωταγωνιτσές (που υπήρξαν), απο τα ίδια τα αποτελέσματα εν τέλει - που δεν ήταν προβλέψιμα.  

Σε οικονομικό επίπεδο φυσικά το τουρνουά λειτούργησε. Οι εισπράξεις της τάξης των 2,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων επέτρεψαν στην FIFA μια αρκετά δίκαιη κατανομή χρηματικών επάθλων. Ολες αυτές τις μέρες κανείς παίκτης ή προπονητής ομάδας που πήρε μέρος στην διοργάνωση δεν παραπονέθηκε για το παραμικρό: μόνο ο Μαρέσκα γκρίνιαξε, όχι για προβλήματα διοργανωτικά, αλλά για την υπερβολική ευαισθησία που υπάρχει στις ΗΠΑ και που οδηγεί στο να διακόπτονται ματς όταν υπάρχει ειδοποίηση για καταιγίδες – σε αυτό όμως η FIFA δεν φταίει. Κατά τα άλλα οι οπαδοί της Πόρτο, αλλά και της Ρίβερ Πλέιτ υποδέχτηκαν τις ομάδες τους με αποδοκιμασίες στο αεροδρόμιο όταν γύρισαν γιατί απογοήτευσαν: κι αυτό στα υπέρ του τουρνουά είναι. Όπως και οι γκρίνιες των ομάδων που έλειψαν. Νομίζω πως είναι δεδομένο πως η φόρμουλα θα αλλάξει, οι θέσεις θα πληθύνουν και πιθανότατα θα μεγαλώσουν και τα έσοδα. Θα παραμείνει δυστυχώς ένα τουρνουά για λίγους κι αυτό είναι πρόβλημα. Είναι σαν μια έμμεση χρηματοδότηση της FIFA σε κολοσσούς που δεν θα έπρεπε να την έχουν ανάγκη – ένα είδος αλλοίωσης του ανταγωνισμού. Αλλά έτσι κι αλλιώς - στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ειδικά - οι διαφορές μεταξύ των ομάδων είναι χαώδεις.  

Περισσότερο επιτυχία παρά αποτυχία  

Όποιος θέλει να βρει λάθη στο τουρνουά αυτό έχει το δικαίωμα να το κάνει. Στην διάρκεια του τουρνουά ακούστηκαν πχ πολλά για τη ζέστη (οι ημιτελικοί έγιναν με 35 βαθμούς υπό σκιά), ή για την έλλειψη οπαδών σε κάποια ματς, αλλά σε κάθε νέα διοργάνωση υπάρχουν προβλήματα. Σε επιχειρηματικό επίπεδο, το Παγκόσμιο Κύπελλο των Συλλόγων μοιάζει περισσότερο με επιτυχία, παρά με αποτυχία. Κι αυτό θα φανεί προσεχώς όταν μάθουμε τις πολλές ομοσπονδίες που θα θελήσουν να φιλοξενήσουν την δεύτερη διοργάνωση. Ο Ινφαντίνο λέει ότι ο σκοπός είναι να γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια στην χώρα που ένα χρόνο μετά θα φιλοξενήσει το μουντιάλ: πιστεύω πως θα αναθεωρήσει.  

Η γκρίνια του Κλοπ

Από την άλλη ο Κλοπ το αποκάλεσε «τη χειρότερη ιδέα που εφαρμόστηκε ποτέ στο ποδόσφαιρο». Μπορεί να έχει και δίκιο. Αλλά το πρόβλημα με όσα λένε τύποι όπως ο Κλοπ είναι ότι τα λένε έχοντας βγάλει από το ποδόσφαιρο του κόσμου τα χρήματα. Είναι απλό να βρίσκεσαι σε ένα γραφείο του ομίλου της Red Bull και να κρίνεις τους πάντες: η ερώτηση μου είναι γιατί ποτέ κανείς από όσους επιτίθενται σε νέες διοργανώσεις δεν προτείνει πχ την δραστική μείωση των χρημάτων των συμβολαίων των παικτών ή την μείωση των εσόδων των ομάδων στα εθνικά πρωταθλήματα. Ο Κλοπ παριστάνει τον ρομαντικό έχοντας ένα ρόλο (αυτό του συμβούλου της Red Bull) που στο παλιό ωραίο ποδόσφαιρο των λιγοστών διοργανώσεων και των λίγων παιγνιδιών δεν θα τον είχε ποτέ. Αν όλοι είχαν χορηγούς σαν την Red Bull ίσως οι νέες διοργανώσεις δεν χρειάζονταν. Αλλά δεν έχουν.

Οσο για αυτούς που δεν τους αρέσουν γενικά οι νέες διοργανώσεις δείτε τι έγινε στην Ελλάδα με το Nations League. Πολλοί δεν καταλάβαιναν τι χρειάζεται, αλλά όταν πέρυσι η Εθνική του Ιβάν Γιοβάνοβιτς ανέβηκε στην πρώτη του κατηγορία όλοι άρχισαν να μιλούν για την πρόοδό της, την σπουδαία προοπτική της, τους παίκτες της κτλ. Για να μην θυμηθώ τις κάποτε ειρωνείες για το Conference League η κατάκτηση του οποίου έβγαλε χιλιάδες κόσμου στους δρόμους. Ας είμαστε ρεαλιστές: το ποδόσφαιρο δεν θα γυρίσει πίσω στους καιρούς που το Τσάμπιονς λιγκ το έλεγαν Κύπελλο Πρωταθλητριών και που στο μουντιάλ έπαιρναν μέρος 16 ομάδες.    

Πάρτι ή πρόβλημα

Ένα μόνο ερωτηματικό κουβαλάει το Παγκόσμιο κύπελλο Συλλόγων: απομένει να δούμε ποια θα είναι η επίπτωση της συμμετοχής των ομάδων σε αυτό το νέο μεγάλο πανηγύρι. Η Παρί έχει να δώσει τον τελικό του ευρωπαϊκού σούπερ καπ τον Δεκαπενταύγουστο: δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα παρουσιαστεί. Ο Μαρέσκα είπε ενώ πανηγύριζε πως το μάξιμουμ των διακοπών των παικτών του θα είναι είκοσι μέρες: μου μοιάζει αισιόδοξη πρόβλεψη. Θα δούμε το κόστος που οι συμμετέχοντες θα πληρώσουν για να έχουμε μια καθαρότερη εικόνα: αν πχ η Ρεάλ, η Μπάγερν, η Μάντσεστερ Σίτυ, η Τσέσλι κτλ αρχίσουν την σεζόν και οι παίκτες πέφτουν ένας ένας κάτω από θλάσεις θα τεθούν τα πάντα υπό συζήτηση – αλλά μόνο σε αυτή την περίπτωση.

Ας δούμε πως θα ξεκινήσει η επόμενη σεζόν και τότε θα ξέρουμε οριστικά αν το «Τα λέμε το 2029» με το οποίο ο Ινφαντίνο αποχαιρέτησε τις ομάδες είναι προσκλητήριο σε ένα νέο πάρτι ή απειλή…