Είχε να υπάρξει τέτοια προσμονή για Final 4 από τους καιρούς που ο ΠΑΟ και ο Ολυμπιακός πήγαιναν σε αυτό και ήταν δεδομένο πως θα αγωνιστούν στον ημιτελικό ως αντίπαλοι γιατί τότε οι ομάδες από την ίδια χώρα έπαιζαν πάντα πριν τον τελικό. Σήμερα όλοι στην Ελλάδα μοιάζουν να περιμένει αυτό το Final: οι οπαδοί του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ με ταχυκαρδίες – οι ουδέτεροι με μια άγια περιέργεια αλλά και διασκεδάζοντας ή ζηλεύοντας λίγο. Σήμερα θα δούμε τους ημιτελικούς, την Κυριακή τον τελικό: την Δευτέρα ο ήλιος θα βγει κανονικά μην ανησυχείτε, δεν θα πάθει κανείς τίποτα.  Σήμερα ο ΠΑΟ παίζει με την Φενέρ και ο Ολυμπιακός με την Μονακό κι ακόμα κι αν είναι πάρα πολλοί αυτοί που περιμένουν να δουν τις ελληνικές ομάδες στον τελικό ο Μπαρτζώκας και ο Αταμάν γνωρίζουν πως η προσοχή τους πρέπει να είναι απόψε στους δυο μπελάδες που έχουν μπροστά τους.

Με την ευκαιρία των ημιτελικών θα γράψω δυο απλά πράγματα για τις τέσσερις ομάδες – κυρίως για την Φενέρ και την Μονακό με τις οποίες μοιάζουμε να ασχολούμαστε λιγότερο σαν να πρόκειται για δυο κομπάρσους σε μια ιστορία με πρωταγωνιστές τους Αιώνιους. Και την Δευτέρα θα σας γράψω εδώ μετά το πέρας της μάχης του Αμπου Ντάμπι κι αφού βγει κανονικά ο ήλιος τα συμπεράσματά μου για όλη την διοργάνωση.  

Δυο μπελάδες στο Αμπου Ντάμπι

Η Φενέρ και η Μονακό έχουν πολλές διαφορές, αλλά και ένα κοινό: βελτιώθηκαν πολύ κατά την διάρκεια της σεζόν κι αυτό συνέβη γιατί οι προπονητές τους απέδειξαν πως έχουν ιδέες, αλλά και γιατί στην διάρκεια της σεζόν έκαναν προσθήκες που άλλαξαν την συνολική λειτουργία τους. Ο Σάρας Γιασκεβίτσιους, που όχι τυχαία ψηφίστηκε καλύτερος προπονητής της σεζόν (αν και αυτές οι ψηφοφορίες για μένα δεν έχουν σημασία πριν την ολοκλήρωση μιας διοργάνωσης) πήρε άριστα στην διαχείριση έχοντας να αντιμετωπίσει ελλείψεις και τραυματισμούς – η προσθήκη του ΜακΚόλουμ δείχνει πως κατάλαβε ότι την Ευρωλίγκα την κερδίζουν οι περιφερειακοί δημιουργοί και σκόρερ και στα μάτια μου ήταν αυτή που ολοκλήρωσε – όσο γίνεται - το πάζλ. Ο Βασίλης Σπανούλης περίμενε την ευκαιρία του στην Ευρωλίγκα και εμφανίστηκε σαν έτοιμος από καιρό. Ο Τάις που ήρθε πριν την τελική ευθεία είναι ένας σέντερ με προσωπικότητα – η προσωπικότητα είναι που έλειπε από την κατά τα άλλα εξαιρετικά δομημένη Μονακό που δεν είναι πια μια χαρούμενη πρωτάρα.     

Η Φενέρ του Σάρας

Η Φενέρ είναι στα μάτια μου ο χειρότερος αντίπαλος που θα μπορούσε να έχει ο Παναθηναϊκός στον ημιτελικό της εφετινής Ευρωλίγκας. Οχι για ένα αλλά για πολλούς λόγους.

Ο ΠΑΟ τρέχει ένα σερί τεσσάρων συνεχόμενων νικών απέναντι της. Την είχε κερδίσει και πέρσι στον ημιτελικό του Final 4 και δεν έχασε κανένα από τα δυο εφετινά ματς μαζί της στην κανονική περίοδο. Κάποιος θα έλεγε ότι όλα αυτά σημαίνουν πως της έχει πάρει τον αέρα. Αλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Πρώτα από όλα οι νίκες αυτές μπορεί να φέρουν εύκολα εφησυχασμό: στην περίσταση βέβαια βοηθά ότι ο οπαδός της Γαλατά Αταμάν είναι παραδοσιακός εχθρός της Φενέρ. Ωστόσο μια ομάδα όπως αυτή του Γιασκεβίτσιους δεν μπορεί να χάνει διαρκώς από τον ίδιο πάντα αντίπαλο όταν μάλιστα δεν είναι ποιοτικά υποδεέστερη.

Ο Σάρας έχει στο βιογραφικό του αρκετές αποτυχίες σε Final 4 -  πράγμα που σημαίνει πως αυτή τη φορά λογικά θα να είναι καλύτερα προετοιμασμένος: δεν φτάνει όπως πέρυσι στον ημιτελικό με μια ομάδα που μοίραζε 100ρες και που έπαθε μπλακ άουτ απέναντι σε ένα ΠΑΟ που της έδειξε γρήγορα πως σκοπό είχε πρώτα από όλα να παίξει άμυνα. Ωστόσο το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού μπορεί να είναι απόψε ένα άλλο: θα έχει απέναντί του μια ομάδα αρκετά ψηλή, τόσο που θεωρητικά τουλάχιστον θα δυσκολέψει τον Αταμάν να χρησιμοποιήσει και τα τρία του γκαρντ ταυτόχρονα καθώς ειδικά στην άμυνα δεν βγαίνουν τα μαρκαρίσματα – όταν ο ΠΑΟ δεν έχει ταυτόχρονα στο παρκέ και τον Ναν και τον Γκραντ και τον Σλούκα δεν είναι όσο παραγωγικός πρέπει. Ο Αταμάν πηγαίνοντας πραγματικά κόντρα στην λογική στην Πόλη είχε παίξει ένα διάστημα του παιγνιδιού και με τέσσερα γκαρντ (!) αλλά είχε κάνει το μοναδικό αυτό τρικ απέναντι σε μια Φενέρ τότε άγουρη. Δύσκολα θα δούμε κάτι ανάλογο απόψε.  

Αυτό που κάνει τη διαδικασία αντιμετώπισης της ομάδας του Σάρας ακόμα πιο δύσκολη είναι ότι η Φενέρ σουτάρει και εξαιρετικά από το τρίποντο: το 41% είναι εξωφρενικά μεγάλο για ομάδα που μερικές φορές παίζει ακόμα και με τέσσερεις forward και σχεδόν πάντα χωρίς καθαρό πεντάρι αφού ο Μέλι την θέση την ανακάλυψε τώρα που μεγάλωσε και την καλύπτει κατά συνθήκε. Ο ΠΑΟ στην τελευταία του αναμέτρηση με την Φενέρ την κέρδισε πολύ δύσκολα στο ΟΑΚΑ: το έκανε εκμεταλλευόμενος μία ανοησία του κατά τ’άλλα καταπληκτικό Χάις Ντέιβις στο φινάλε του ματς. Για να την κερδίσει απόψε πρέπει να παίξει πολύ καλύτερα απ’ όσο έπαιξε στα ματς με την Εφες. Εχει ξεκουραστεί από τότε, αλλά έχει κι ένα αντίπαλο που τον περιμένει για να πάρει ρεβάνς.

Ο Τζέιμς όμως το ξέρει  

Τεράστιος μπελάς είναι και για τον Ολυμπιακό η Μονακό του Βασίλη Σπανούλη. Κατασκευαστικά ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που υποφέρει αντιπάλους με μεγάλη αθλητικότητα. Φέτος κέρδισε πιο εύκολα την Ρεάλ Μαδρίτης από όσο την Βιλερμπάν. Η Μονακό αγαπάει τις καταστάσεις που προκύπτουν όταν υπάρχουν διαρκώς φάσεις «ένας εναντίον ενός» και έχει πολλούς σκόρερ έτοιμους να αναλάβουν το ρόλο του ήρωα της μιας βραδιάς: στο ΣΕΦ στην νίκη της με τον Ολυμπιακό ήταν επιδραστικός ως σκόρερ ο Μπλόσονγκέιμ – ουδείς τον περίμενε. Αν οι ομάδες με καλούς περιφερειακούς έχουν στο Final 4 ένα μικρό προβάδισμα η Μονακό είναι γεμάτη τέτοιους: δεν είναι η πιο εύστοχη ομάδα της διοργάνωσης (στο σουτ έχει τα προβληματάκια της έστω κι αν σουτάρουν τρίποντο ακόμα και οι ψηλοί της) αλλά είναι λίγο Λερναία Υδρα: είναι πάντα δύσκολο να τους περιορίσεις όλους και για να την κερδίσεις πρέπει απλά να σκοράρεις πιο πολύ – δεν είναι όσο εύκολο ακούγεται. Δεν είναι επίσης δεδομένο πλέον αυτό που ίσχυε πριν δυο χρόνια το ότι δηλαδή αρκεί να περιορίσεις το σκοράρισμα του Τζέιμς για να πάρεις ένα ματς απέναντι στην Μονακό: φέτος ο Τζέιμς και στα δυο παιγνίδια με τον Ολυμπιακό είχε πιο πολλές ασίστ από πόντους κι αυτό σημαίνει πως γνωρίζει τι τον περιμένει και προσαρμόζεται.  

Η προσθήκη του ψηλού αλλά και «πλαστικού» Τάις δίνει ακόμα πιο πολλές λύσεις κοντά στο καλάθι  και ο Σπανούλης είναι βέβαιο ότι δεν φοβάται ότι η ομάδα του μπορεί να πάθει ότι από τον Ολυμπιακό ότι προ διετίας, όταν «τρώγοντας» ξύλο στο τρίτο δεκάλεπτο παρέδωσε πνεύμα. Όπως ήδη ανέφερα η Μονακό στο τελευταίο της ραντεβού με τον Ολυμπιακό τον κέρδισε στο ΣΕΦ δείχνοντας μάλιστα μεγάλη σκληράδα – πράγμα ειδικά στον ημιτελικό του Final 4 χρήσιμο. Είναι αλήθεια πως εκείνος ο Ολυμπιακός είχε σημαντικότατες  ελλείψεις. Αλλά βγάζει μάτια ότι στον πάγκο της Μονακό κάθεται ένας νικητής που τον Ολυμπιακό τον ξέρει και δεν τον φοβάται. Και αυτό για μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός που κέρδισε την κανονική περίοδο και θα έπρεπε για αυτό και μόνο όλοι να τον φοβούνται δεν είναι ό,τι καλύτερο.

Αρετές και άγχος

Τις ελληνικές ομάδες τις ξέρουμε πολύ καλά: δεν έχουν μυστικά. Τα όποια προβλήματα του Παναθηναϊκού μπορεί να του τα λύσει ο Ναν: απόψε πρέπει να κάνει το καλύτερο παιγνίδι του μπερδεύοντας τον γρήγορο αλλά τσαπατσούλη Μπάλντγουιν κι όποιον άλλο. Κυρίως όμως ο Ναν κάνοντας ένα καλό παιγνίδι μπορεί να μπερδέψει τον ίδιο τον Γιασκεβίτσιους που είναι ένας καλός προπαρασκευαστής παιγνιδιών αλλά όχι ο καλύτερος στην διαχείριση: αν ο Ναν τον αναγκάσει να αρχίσει να σκέφτεται όχι πως θα παίξει σωστά στην επίθεση η Φενέρ αλλά πως θα τον αντιμετωπίσει το πράγμα για τον ΠΑΟ μπορεί να γίνει εύκολο – ας μην ξεχνάμε πως οι επιδόσεις της ομάδας του Αταμάν στην τέταρτη περίοδο όταν και κρίνονται αυτά τα ματς είναι εξαιρετικές.

Ο Ολυμπιακός πρέπει απέναντι στη Μονακό για να τα καταφέρει να βραχυκυκλώσει τον Τζέιμς και μπορεί να το κάνει γιατί ο Μπαρτζώκας έχει πολλούς περιφερειακούς που μπορεί να του κάνουν τη ζωή δύσκολη: ο Αμερικάνος με το κινέζικο όνομα Σει Μπεν Λι μπορεί να είναι απόψε πολύ σημαντικός. Ωστόσο το βασικό για τον Ολυμπιακό είναι να παίξει την επίθεση που ξέρει. Πρέπει φυσικά να χτυπήσει την Μονακό με τους Φουρνιέ και Βεζενκοφ, και να βρει ένα τρίτο επιθετικό πόλο που μπορεί να είναι ο Γκος, ο ΜακΚίσικ αλλά και ο Μιλουτίνοφ - αυτά είναι γνωστά. Κυρίως ο Ολυμπιακός πρέπει να μην έχει τα νεκρά διαστήματα στην επίθεση που είδαμε στα δυο τελευταία του ματς με την Ρεάλ στη Μαδρίτη: και σε αυτό που κέρδισε και σε αυτό που έχασε έμεινε 6 και 7 λεπτά χωρίς καλάθι.

Φυσικά οι δυο ομάδες έχουν και ένα άλλο αντίπαλο: το άγχος που λογικά κουβαλάνε. Ο Ολυμπιακός κουβαλά την υποχρέωση της κατάκτησης του τρόπαιου μετά από τρεις σερί παρουσίες στο Final 4 που δεν συνοδεύτηκαν από την κατάκτηση του. Ο ΠΑΟ θέλει να κρατήσει τα σκήπτρα στέλνοντας ένα μήνυμα παντοδυναμίας. Μόνοι τους έβαλαν ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων και των προσδοκιών. Και καλά έκαναν: διότι ό,τι και να συμβεί στο Αμπου Ντάμπι είναι δυο ομάδάρες.