Σύμφωνα με δημοσιεύματα του αγγλικού Τύπου η διοίκηση της Μάντσεστερ Σίτυ προσπαθεί να πείσει τον Πεπ Γκουαρντιόλα να ανανεώσει το συμβόλαιο του με την ομάδα για τρία ακόμα χρόνια, προσφέροντας του 20 εκατ ευρώ το χρόνο – ένα ποσό δηλαδή που κανείς προπονητής δεν είχε ποτέ ονειρευτεί ότι θα καταλήξει στις τσέπες του. Το εντυπωσιακό είναι ότι το συμβόλαιο του Γκουαρντιόλα δεν λήγει το καλοκαίρι του 2018, αλλά το καλοκαίρι του 2019 – τον καλούν δηλαδή να συζητήσουν για την ανανέωση του δεκαοκτώ μήνες πριν! Σίγουρα το κάνουν γιατί φοβούνται μήπως τον χάσουν. Αλλά και γιατί έχουν καταλάβει πως έχουν την τύχη να συνεργάζονται, όχι απλά με τον καλύτερο προπονητή του καιρού μας, αλλά πιθανότατα με τον καλύτερο όλων των εποχών.
Ένα καλοκαίρι πριν
Το περασμένο καλοκαίρι τα χρήματα που πλήρωσαν οι αγγλικές ομάδες που διεκδικούν το πρωτάθλημα για να ενισχυθούν υπήρξαν εξωπραγματικά – κι αυτό φαίνεται και σε όσα θεαματικά κάνουν όσες στο Τσάμπιονς λιγκ συμμετέχουν. Η εντύπωση όλων ήταν ότι θα παρακολουθούσαμε την συναρπαστικότερη σε επίπεδο ανταγωνισμού Πρέμιερ λιγκ όλων των εποχών, ακόμα και αν οι ελπίδες όλων για την κατάκτησή της δεν ήταν ίδιες. Εκτός από την ενίσχυση των ομάδων της πρώτης εξάδας (Μάντσεστερ Σίτυ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τσέλσι, Τότεναμ, Λίβερπουλ, Αρσεναλ), έδινε εγγυήσεις συναρπαστικότητας και το πρόσφατο κατόρθωμα της Λέστερ που δημιούργησε ξανά την (ψευδ)αίσθηση ότι όλα μπορεί να γίνουν, ακόμα και θαύματα. Σε αυτό το άκρως ανταγωνιστικό περιβάλλον θαύματα κάνει τελικά μόνο η Σίτυ, που μετέτρεψε το πρωτάθλημα σε ένα είδος πασαρέλας σπάζοντας κάθε ρεκόρ. Χάρη κυρίως στη δουλειά του προπονητή της.
Ικανός, όχι τυχερός
Λέγανε για τον Πεπ Γκουαρντιόλα όταν έκανε ανάλογα ρεκόρ στη Μπαρτσελόνα πως ήταν απλά τυχερός: ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή. Είχε όλη την κάλυψη του Γιόχαν Κρόιφ, ήταν πρώην αρχηγός της ομάδας και δημοφιλέστατος στην εξέδρα της, είχε δουλέψει στις μικρές ομάδες και κυρίως είχε τη δυνατότητα να στηριχθεί σε σπουδαίους ποδοσφαιριστές, που είτε ζούσαν τις μέρες της ακμής τους, είτε ωρίμαζαν μέρα με τη μέρα. Ολοι τότε παραδέχονταν πως υπήρχε μεν σφραγίδα Γκουαρντιόλα στην μεγάλη Μπάρτσα των ρεκόρ και των θαυμάτων, πλην όμως τόνιζαν πως θα ήταν δύσκολο χωρίς τον Τσάβι, τον Πουγιόλ, τον Ινιέστα, τον Βίγια, τον Μέσι κυρίως, να υπάρξουν ανάλογα αποτελέσματα. Κατά καιρούς κάποιες δυσκολίες του Πεπ να εντάξει στο μηχανισμό παίκτες, όπως ο Ιμπραϊμοβιτς π.χ, στάθηκαν αιτία, ώστε να δαιμονοποιηθεί ο μηχανισμός – θυμάμαι ακόμα τις κατηγορίες για μονοδιάστατο ποδόσφαιρο κτλ. Όμως η ιστορία απέδειξε ότι ο μηχανισμός, το μάθημα, το σχέδιο, ο τρόπος του προπονητή αποδίδουν παντού κι όχι μόνο στη Βαρκελώνη, δηλαδή στο θερμοκήπιο μέσα στο οποίο ο Πεπ μεγάλωσε.
Το πέρασμα από την Γερμανία
Το πέρασμα από την Μπάγερν Μονάχου δεν εκτιμήθηκε από τους τρίτους όσο θα έπρεπε, γιατί απλά οι Βαυαροί δεν κατέκτησαν το κύπελλο Πρωταθλητριών. Μείωσε λίγη από την λάμψη του πρώην προπονητή της και η ίδια η Μπαρτσελόνα που απέκλεισε την Μπάγερν στα ημιτελικά του Τσάμπιονς λιγκ τον Μάιο του 2015, όταν έμοιαζε ανίκητη: ο Μέσι, ο Νεϊμάρ και ο Σουάρες έδειξαν ότι το Τσάμπιονς λιγκ είναι κυρίως το παλκοσένικο του μεγάλου σολίστα. Όμως η προσφορά ενός προπονητή δεν κρίνεται από την κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ: το χει κερδίσει ο Ντι Ματέο και σήμερα ανάθεμα κι αν ξέρει κανείς που βρίσκεται. Στη Γερμανία ο Γκουαρντιόλα απέδειξε πως το ποδόσφαιρό του διδάσκεται, δημιουργεί υπεραξίες, δηλαδή βελτιώνει ποδοσφαιριστές, και εξασφαλίζει διοικητική ηρεμία: μετά τη φυγή του η Μπάγερν δεν ήταν ποτέ ίδια, έστω κι αν πρωταθλήματα στη Γερμανία κατακτά. Όταν ο τύπος ανέλαβε την Σίτυ μια μόνο απορία συνόδευε το νέο του εγχείρημα: το κατά πόσο ο σύλλογος θα μπορούσε να ανταποκριθεί στα θέλω του – ο Πεπ έμοιαζε (και πιθανότατα είναι) μεγαλύτερο μέγεθος από την ομάδα που ανέλαβε, έστω κι αν αυτή είναι μια από τις πλουσιότερες του κόσμου.
Η καταλανοποίηση της Σίτυ
Είναι αλήθεια ότι ο τρόπος διοικητικής οργάνωσης της Σίτυ είναι σήμερα κάτι μοναδικό στην ιστορία του ποδοσφαίρου: η Σίτυ για να αποκτήσει τον Γκουαρντιόλα και να του δώσει και την δυνατότητα να δουλέψει όπως θέλει, διοικητικά ισπανοποιήθηκε – ή ορθότερα «καταλανοποιήθηκε». Ο Πεπ δεν έχει απλά το μεγάλο του τημ: έχει λόγο για τους πάντες! Σήμερα ο διοικητικός κορμός της Σίτυ αποτελείται από ξένους: είναι σαν ο προπονητής να διάλεξε όσους διοικούν την ομάδα αφήνοντας στους Αραβες μόνο το ρόλο του χρηματοδότη. Ωστόσο και πάλι, παρά την διοικητική στήριξη και τα χρήματα, αν δεν υπήρχε το σχέδιο δεν θα βλέπαμε όλα αυτά τα απίστευτα πράγματα που κάνει η Σίτυ φέτος: αν τα ρεκόρ σπάνε το ένα μετά το άλλο είναι γιατί το ποδόσφαιρο που ο Πεπ διδάσκει είναι θεαματικό και αποτελεσματικό συγχρόνως. Ένα ποδόσφαιρο που χαίρεσαι να το βλέπεις από μια ομάδα που δεν έχει ούτε την ιστορική βαρύτητα της Μπαρτσελόνα, ούτε το γιγάντιο κύρος της Μπάγερν. Μάλιστα θα λεγα πως αγωνίζεται και αρκετά διαφορετικά από αυτές: το πρέσινγκ είναι πάντα ασφυκτικό, η κατοχή της μπάλας επιβάλλεται, όμως η μετάβαση στην επίθεση είναι πιο γρήγορη, οι αλλαγές θέσεων περισσότερες, το παιγνίδι από τον άξονα πιο πολύ κι ας μην υπάρχει ένας Μέσι. Το μυστικό είναι πάντα η θέληση για δημιουργία, η κίνηση χωρίς τη μπάλα, η νοοτροπία – πρώτα από όλα.
Κατά καιρούς διάφοροι…
Υπάρχουν διάφοροι προπονητές που κατά καιρούς πέτυχαν σημαντικά πράγματα δουλεύοντας σε διαφορετικές ομάδες. Ο Αντσελότι τα χει πάει περίφημα σε αρκετές, ο Μουρίνιο κέρδισε κάτι όπου δούλεψε, ο Βενγκέρ πριν την Αρσεναλ είχε παρουσιάσει μια σπουδαία Μονακό, ο Τραπατόνι, ο Χάινκες, ο Καπέλο, ο Κόντε, ο ίδιος ο Κρόιφ έχουν στο βιογραφικό τους επιτυχίες αξιοζήλευτες, όχι απλά γιατί βρέθηκαν σε μια και μόνο σπουδαία ομάδα. Αλλά αυτό που κάνει ο Γκουαρντιόλα δεν το έχει κάνει ποτέ κανείς: η παρουσία του στον πάγκο των τριών ομάδων που έχει δουλέψει συνδέεται, όχι απλά με νίκες και τίτλους, αλλά με καταπληκτικό ποδόσφαιρο. Από τότε που ο άνθρωπος άρχισε να δουλεύει, η ερώτηση που ακολουθεί την δουλειά του είναι αν η ομάδα του, όπως κι αν λέγεται, παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ευρώπη. Κάτι ανάλογο δεν το θυμάμαι.
Κατά καιρούς λέω ότι είμαστε μια τυχερή γενιά γιατί έχουμε δει σε όλα σχεδόν τα σπορ τους καλύτερους όλων των εποχών. Ας προσθέσουμε σε αυτούς και τον Πεπ, τον καλύτερο προπονητή στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Τον άνθρωπο που μετέτρεψε την ηττοπαθέστατη Μπαρτσελόνα σε συλλέκτρια τίτλων, που έμαθε στην Μπάγερν να μην παίζει μόνο γερμανικά, που έβαλε την Μάντσεστερ Σίτυ στον ευρωπαϊκό χάρτη κάνοντας την αληθινά μεγάλη ομάδα κι όχι νεόπλουτη. Τον μοναδικό που αν είχες διαρκείας εισιτήριο για να παρακολουθείς μια ομάδα του θα ένοιωθες ευλογημένος.
