Στον Ολυμπιακό προέκυψε μετά την κλήρωση του Europa League η Αταλάντα. Ο ΠΑΟΚ θα βρει στο UEFA Conference League την Μίντιλαντ. Όπως συμβαίνει πάντα άρχισαν οι αναλύσεις των αντιπάλων και οι εκτιμήσεις. Η Αταλάντα είναι, λέει, δυνατή γιατί άλλαξε το ιταλικό ποδόσφαιρο και γιατί δεν προκρίθηκε στους 16 του Τσάμπιονς λιγκ από κάτι απροσεξίες στα ματς με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η Μίντιλαντ από την άλλη είναι ισοδύναμη της Κοπεγχάγης, αλλά θα παίξει με τον ΠΑΟΚ μετά από μήνες αδράνειας. Όλα αυτά ισχύουν. Αλλά για ποιον Ολυμπιακό και ποιον ΠΑΟΚ μιλάμε;
Την προηγούμενη φορά
Τις προηγούμενες μέρες έζησα κάτι που θα το θυμάμαι για χρόνια: άκουγα και διάβαζα διάφορους να θεωρούν την Μπαρτσελόνα μια καλή κλήρωση για τον Ολυμπιακό! Οι πιο αισιόδοξοι θεωρούσαν ότι η ελληνική ομάδα είναι και φαβορί αν βρει τους Καταλανούς – οι πιο πραγματιστές πρόβλεπαν μια μάχη στην οποία «ο Ολυμπιακός θα παίξει χωρίς άγχος γιατί δεν θα έχει να χάσει τίποτα». Την προηγούμενη φορά που ο Ολυμπιακός αγωνίστηκε με την Μπαρτσελόνα βράβευσε τον Ερνέστο Βαλβέρδε και κατάφερε να αποσπάσει μια ισοπαλία με 0-0 που του έδωσε τη δυνατότητα να μην τερματίσει χωρίς βαθμό στον όμιλο. Να δεχτώ πως η Μπάρτσα είναι τώρα χειρότερη, αλλά το «βολικός αντίπαλος για τον Ολυμπιακό» είναι ψευδαίσθηση. Είναι, όμως, κακή αυτή η συνολική ψευδαίσθηση πως υπάρχουν ομάδες με προβλήματα τόσο μεγάλα που τις φέρνουν στα μέτρα των δικών μας ομάδων; Όχι φυσικά. Διότι αν δεν υπήρχαν τα όνειρα, θα είχε οδηγηθεί όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο σε κατάθλιψη.
Ονειρο και μπλα μπλα
Η δύναμη των σπορ – και ειδικά του ποδοσφαίρου – είναι ότι επιτρέπει αυτό ακριβώς το όνειρο. Είδατε πχ τι έγινε φέτος με τη Σέριφ. Κέρδισε τη Ρεάλ Μαδρίτης και το μόνο που δεν είδαμε είναι να διοργανώνεται για χάρη της μια παγκόσμια γιορτή – μην πω και παρέλαση. Γιατί; Γιατί εκείνη η νίκη λειτούργησε ως απόδειξη πως όλα γίνονται. Χιλιάδες άνθρωποι είδαν στο κατόρθωμα της Σέριφ, το κατόρθωμα της δικής τους ομάδας – αυτό που περιμένουν να δουν. Και κάποιοι άλλοι μίλησαν για την κρίση της Ρεάλ, την μείωση της απόστασης ανάμεσα στους δυνατούς και τους πρωτάρηδες, την αλλαγή των δεδομένων: κι αν όλα αυτά είναι ένα αγνό μπλα μπλα (και τίποτα περισσότερο…) δεν πειράζει. Για ποδόσφαιρο μιλάμε. Δηλαδή για ένα παιγνίδι.
Δεν έκαναν νίκη
Ενας λόγος που οι συζητήσεις ξεπερνούν τα όρια της υπερβολής, είναι φυσικά η τηλεόραση. Υπάρχει κόσμος που συγκρίνει τα στατιστικά των ελληνικών ομάδων με τα στατιστικά των αντιπάλων τους, λες και όλες παίζουν στο ίδιο πρωτάθλημα! Αν η τηλεόραση στις έξι το απόγευμα έχει Οσασούνα - Μπαρτσελόνα και μια ώρα μετά Αρης – Ολυμπιακός με τον καιρό στο κεφάλι του ποδοσφαιρόφιλου δημιουργείται η εντύπωση πως αφού τα ματς τα μεταδίδει η ίδια τηλεόραση, οι ομάδες είναι όλες ίδιες: δεν είναι. Δεν φταίει για αυτό το μπάτζετ: φταίνε πολλά άλλα με ποιο σημαντικό το ίδιο το πρωτάθλημα.
Στο πρωτάθλημά μας η δεύτερη ΑΕΚ όταν έπαιξε σε όμιλο του Τσάμπιονς λιγκ δεν έκανε βαθμό. Το περασμένο καλοκαίρι αποκλείστηκε από μια Βελέζ που όσοι δεν είναι θαυμαστές του Ντούσαν δεν ήξεραν ότι υπάρχει. Ο τρίτος ΠΑΟΚ στο Τσάμπιονς λιγκ δεν έχει αγωνιστεί ακόμα. Ο ΠΑΟ που έπαιζε κάποτε στο Τσάμπιονς λιγκ, έχει να παίξει σε όμιλο του πάνω από μια δεκαετία: την τελευταία φορά που αγωνίστηκε δεν έκανε νίκη. Όχι ότι οι ελληνικές ομάδες σκίζουν στο Europa League: είναι πλέον είδηση για να δεις κάποια σε όμιλο – κι ευτυχώς που έγινε το UEFA Conference League. Αλλά όσο μεγαλύτερη είναι η πτώση του επιπέδου, τόσο μεγαλύτερα είναι τα όνειρα. Και πάλι καλά. Γιατί αν σταματήσουν κι αυτά θα ρθουν εφιάλτες.
Ομοιότητες και διαφορές
Αν κάποιος θέλει να πει κάτι σοβαρό για την Αταλάντα πρέπει να πει ότι η περίπτωσή της δείχνει πως ένα καλό πρωτάθλημα επιβάλει σε ομάδες, ακόμα και επαρχιακές, να οργανωθούν σωστά για να γίνουν καλύτερες – δηλαδή να βρουν ένα modus operandi ως εταιρίες. Η Αταλάντα μοιάζει σε πολλά του Ολυμπιακού. Αγοράζει ποδοσφαιριστές που ανακαλύπτει γιατί διακρίνει την προοπτική της μεταπώλησης και τους εξελίσσει. Εχει προπονητή τον Γκασπερίνι εδώ και χρόνια. Εχει ένα πιστό και φανατικό κοινό. Ονειρεύεται την ευρωπαϊκή διάκριση. Αλλά κάπου εδώ αρχίζουν οι διαφορές. Το σκάουτινγκ που κάνει γίνεται για παίκτες που κοστίζουν πάνω από 10 εκατομμύρια: οι διάφοροι Γκόσενς, Μέλε, Mαλινόφσκι κτλ, πληρώθηκαν αρκετά γιατί η Αταλάντα παίρνει μέρος σε ένα πρωτάθλημα που της εξασφαλίζει έσοδα. Κανείς δεν ζαλίζει τον Γκασπερίνι, αν παίζει 3-4-3. Η Αταλάντα τρέχει γιατί στο Καμπιονάτο είναι δύσκολο να κερδίζει περπατώντας: ο ανταγωνισμός είναι σοβαρός. Και η ευρωπαϊκή της πρόοδο ήρθε ως συνέπεια της υποχρέωσης να είναι δυνατή στο πρωτάθλημα της χώρας της.
Από την άλλη αν θέλει κάποιος να πει κάτι σοβαρό για τον Ολυμπιακό πρέπει να σταθεί στη μεγάλή του εικόνα αφήνοντας στην άκρη ό,τι έχει δει φέτος. Για να έχει ελπίδες ο Ολυμπιακός πρέπει να επιστρέψει σε επίπεδα απόδοσης παλιότερων χρόνων – ευτυχώς πρόσφατων, εννοώ της εποχής του Μαρτίνς. Πρέπει να ξαναδούμε τον Ολυμπιακό που απέκλεισε τη Μίλαν, που κέρδισε δυο χρονιές στη σειρά στο Λονδίνο την Αρσεναλ, που δεν δέχτηκε γκολ σε πέντε συνεχόμενα ευρωπαϊκά ματς, που στάθηκε στα ίσια απέναντι σε ομάδες όπως η Μπάγερν, η Τότεναμ, η Γουλβς, η PSV – η Αταλάντα, παρά τις υπερβολές που γράφονται, δεν είναι καλύτερη από δαύτες. Ο Ολυμπιακός πρέπει να ξαναβρεί την ένταση του παιγνιδιού του – να παίξει καλύτερα από τα ματς που έδωσε με την Φενέρ και που και τα δυο αποτελούν τα καλύτερα εφετινά παιγνίδια του. Μπορεί εξαιτίας του κυπέλλου Εθνών Αφρικής να έχει απώλειες στα ματς με τους Ιταλούς, μπορεί να έχει πίσω σε καλή κατάσταση τον Φορτούνη – σε εποχές πανδημίας αυτές οι συζητήσεις δυο μήνες πριν από ένα ματς δεν έχουν νόημα.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει μεγαλώσει και δεν θα φοβηθεί την Αταλάντα – δεν έχει φοβηθεί ομάδες πολύ πιο δυνατές. Αλλά για να έχει ελπίδες πρέπει σε δυο μήνες από τώρα να έχει γίνει συνολικά πολύ καλύτερος. Και να ελπίζει ότι οι Μπεργκαμάσκοι που έχουν μια ιστορική ευκαιρία να διεκδικήσουν το ιταλικό πρωτάθλημα μέχρι τέλους, είτε θα έχουν λίγο παραπάνω σε αυτό το μυαλό τους, είτε ο πρωταθλητισμός που κάνουν, και δεν έχουν συνηθίσει, θα τους φθείρει.
Δυο μήνες προθεσμία
Ο ΠΑΟΚ είναι τελείως διαφορετική ιστορία. Πρώτα πρώτα στη Θεσσαλονίκη πρέπει να καταλάβουν ότι η διάκριση στο UEFA Conference League είναι μια ιστορική ευκαιρία: δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορεί να το καταλάβουν όταν μέχρι πρόσφατα πανηγύριζαν για ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς γιατί μπορούσαν, λέει, να επικεντρωθούν στο πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ έχουν μόνο ένα κοινό: οφείλουν στους επόμενους δυο μήνες να δυναμώσουν. Το ξέρω πως πριν τα ματς μεσολαβεί μεταγραφική περίοδος. Αλλά για να ανταπεξέρθουν στη δυσκολία πρέπει να βρουν κάποια άλλα που λείπουν – πριν αναζητήσουν παίκτες. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται ρυθμό, τρεξίματα, ένταση, λύσεις. Ο ΠΑΟΚ εκτός από αυτά χρειάζεται και σοβαρότητα. Δεν είναι εύκολο να τα βρεις στο παζάρι. Είναι όμως πιο εύκολο να ονειρεύεσαι. Και αναγκαίο.
