Το 2020 ξεκίνησε με το Βασίλη Σπανούλη να κοιτάζει πλέον από ψηλά τους πάντες: η πρωτιά του στον πίνακα των σκόρερς της Ευρωλίγκας τον καθιστά σημείο αναφοράς στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Με τους 15 πόντους που πέτυχε χθες απέναντι στην Φενέρ, σε ένα ματς που ο Ολυμπιακός έχασε, ο Σπανούλης έκανε αυτό που ήταν ένα ιστορικό χρέος απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό: κέρδισε το μεγαλύτερο προσωπικό στοίχημα που χει βάλει Ελληνας μπασκετμπολίστας τα τελευταία χρόνια. Κατέκτησε αυτή την πρωτιά παραμένοντας πρωταγωνιστής και παίζοντας φέτος σε μια ομάδα που για να κάνεις τέτοια ρεκόρ δεν βοηθάει. Για να προσπεράσει το Ναβάρο του χρειάστηκαν 23 αγώνες λιγότεροι από το μεγάλο αυτό παίκτη – όσοι ακολουθούν είναι πολύ μακριά πίσω τους. Κι αν και είναι όλοι σημαίες (ο Πρίντεζης, ο Γιανκούνας, ο Ρέγιες), κανείς τους δεν μπορεί να πλησιάσει το κατόρθωμα του Kill Bill.

Εζησε και τα δυο

Σε όλα τα ομαδικά σπορ ρεκόρ τόσο μεγάλα κάνουν δυο λογιών αρτίστες: αυτοί που είχαν την τύχη να βρεθούν σε διάφορες dream team και να παίξουν με συμπαίκτες που τους βοήθησαν να μετατρέψουν δεκάδες ματς σε υπέροχα προσωπικά show κι αυτοί που είχαν την συγκλονιστική δύναμη να πάρουν ομάδες από το χέρι, να βγουν μπροστά και να τους αλλάξουν την ιστορία. Το σπάνιο στην περίπτωση του Σπανούλη είναι ότι έζησε και τις δυο καταστάσεις, προτιμώντας ωστόσο τη δεύτερη – την πιο δύσκολη. Ο Σπανούλης άρχισε να χτίζει τα ρεκόρ του σε ένα Παναθηναϊκό πολυτελείας, με συμπαίκτες πανάκριβους και τα ολοκλήρωσε σε ένα Ολυμπιακό, που συχνά περίμενε τα πάντα από αυτόν και μόνο. Ο Σπανούλης υπήρξε καταπληκτικός και σαν μεγάλος πρωταγωνιστής μιας ορχήστρας γεμάτης από πρώτα βιολιά, αλλά και σαν υπέροχος μοναδικός σολίστας: το ότι προτιμούσε πάντα τον δεύτερο ρόλο δεν κάνει μικρότερη την επαγγελματική συνέπεια που έδειξε και στον ΠΑΟ – αυτή άλλωστε η συνέπεια είναι η βάση στην οποία χτίστηκε το καταπληκτικό του ρεκόρ.

Η ιστορία του Σπανούλη είναι μια σπάνια ιστορία αθλητικής επιτυχίας ακριβώς γιατί δεν είναι μονοδιάστατη. Ο υπέροχος Ναβάρο π.χ είναι ένας καταπληκτικός σκόρερ που επί της ουσίας αγωνίστηκε σε μια και μόνη ομάδα: στο θερμοκήπιό της υπήρξε πάντα υπερπροστατευμένος και καλομαθημένος – ένα λατρεμένο παιδί που το μεγάλωσαν για να γίνει αρχηγός και σύμβολο. Ο Σπανούλης αντιθέτως μεγάλωσε μόνος του, αφήνοντας στην άκρη τα εύκολα και αναλαμβάνοντας ρόλους που απαιτούσαν προσωπικές υπερβάσεις. Το ρεκόρ του και η πρωτιά του είναι η απόδειξη πως αν είσαι από σίδερο μπορείς να τα κάνεις όλα: και να αλλάξεις ο ίδιος, και να αλλάξεις την ιστορία μιας ομάδας, και να μην φοβηθείς καμία πρόκληση και να συνεχίσει να βάζεις πόντους παντού και πάντα. Ο Σπανούλης είναι η απόδειξη πως όσο πιο δύσκολη είναι η διαδρομή τόσο πιο αποδοτικοί, πιο υπέροχοι, πιο παραγωγικοί και πιο δικαιωμένοι είναι στο φινάλε οι αληθινά μεγάλοι. Δεν είναι ο πρώτος σκόρερ της Ευρωλίγκας γιατί βρέθηκε σε μια επιθετική μηχανή που κέρδιζε τρόπαια χωρίς αντίπαλο: έγινε ο πρώτος σκόρερ της, γιατί μόνο αν έκανε θαύματα θα μπορούσε να κρατήσει ψηλά τον Ολυμπιακό του. Η προσωπική του επιτυχία έρχεται μετά από ένα καταπληκτικό κύκλο αποτελεσμάτων μιας ομάδας, που ο ίδιος μεταμόρφωσε και που χωρίς αυτόν σίγουρα δεν θα είχε την καταπληκτική απόδοση, που είχε στην Ευρωλίγκα σχεδόν για μια δεκαετία – κι αυτό είναι το μεγάλο παράσημο της καριέρα τους.

Οι περισσότεροι από τους 4.167 πόντους του υπήρξαν το οξυγόνο του Ολυμπιακού κι όχι το αποτέλεσμα της δικής του διασκέδασης. Ο Σπανούλης δεν είναι ο τύπος που σε καλούσε στο γήπεδο για να σου δείξει ότι μπορεί ένα βράδυ να σε διασκεδάσει βάζοντας 35 πόντους: είναι ο τύπος που ήξερες ότι σκοράροντας θα βγει μπροστά. Για αυτό και έχεις κυρίως να θυμάσαι μεγάλα σουτ και πρωτοβουλίες που έκριναν αγώνες κι όχι βραδιές στις οποίες διασκέδαζε βομβαρδίζοντας. Υπάρχουν φυσικά και τέτοιες πολλές, αλλά στο μυαλό σου μετράνε λιγότερο. Γιατί μετράνε λιγότερο και στο μυαλό του Σπανούλη.

Εκριναν όλοι ματς

Είναι εντυπωσιακό ότι οι πιο πολλοί νομίζουμε πως αυτοί οι 4.167 πόντοι έκριναν όλοι τους ματς – οι πιο πολλοί νοιώθουμε ότι είναι πόντοι που μπήκαν στο τέλος, που μετέβαλαν ήττες σε νίκες, που άλλαξαν σε κάθε περίπτωση την ιστορία: δεν ισχύει φυσικά, αλλά ως αίσθηση είναι κάτι υπέροχο. Στην περίπτωση του Ναβάρο π.χ όλοι πιστεύουμε ακριβώς το αντίθετο: ότι το δικό του ρεκόρ οφείλεται σε ραψωδίες από «μπομπέτες» και τρίποντα, σε βραδιές που κανείς δεν μπορούσε να βρει αντίδοτο στο δηλητηριώδες σουτ του. Ο Σπανούλης από την άλλη νοιώθεις ότι όλο αυτό το κανε με τον ιδρώτα του και τις εμπνεύσεις του και μόνο – κι αυτό οφείλεται πολύ και στον χαρακτήρα του, αλλά και στον χαρακτήρα του Ολυμπιακού με τον οποίο μεγαλούργησε.

Θυμάμαι κάποιους για χρόνια να γκρινιάζουν για την εξάρτηση της ομάδας από τον αρχηγό της, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι η ομάδα και ο αρχηγός της ήταν ένα και το αυτό: ο Ολυμπιακός είχε το χαρακτήρα του Σπανούλη και ο Σπανούλης το χαρακτήρα του Ολυμπιακού. Εβρισκα πάντα αυτή την εξάρτηση υπέροχη γιατί προτιμώ οι ομάδες να είναι εξαρτημένες από τους παίκτες τους κι όχι π.χ από τους χρηματοδότες τους ή τους διάφορους παραγωγούς της εγχώριας μπόχας. Λέγανε για χρόνια ότι στον Ολυμπιακό ο Σπανούλης είχε λόγο για όλα – ακόμα και για προπονητές και για συμπαίκτες: και πάλι καλά λέω εγώ. Η προσωπική επιτυχία του Σπανούλη και η ευρωπαϊκή πρωτιά του δείχνει ότι η ταύτιση με την ομάδα, η ανάληψη κάθε ευθύνης, η θέληση να καταθέτεις τη γνώμη σου, δεν σε περιορίζει ως παίκτη (γιατί σε γεμίζει αγχωτικές υποχρεώσεις), αλλά σε βοηθά να πας κι άλλο πιο ψηλά. Ο Σπανούλης είναι εξάρτηση πρώτα από όλα για τους ίδιους τους οπαδούς του Ολυμπιακού, που έμαθαν μια δεκαετία από αυτόν να περιμένουν τα πάντα: ακόμα και περισσότερα από τους 4.167 πόντους του. Οι πιο πολλοί άλλωστε για αυτόν χθες πήγαν στο ΣΕΦ: για να τον χειροκροτήσουν και να έχουν να θυμούνται μια ακόμα μεγάλη προσωπική σκηνή του. Ο Σπανούλης είναι κυρίως αυτό: ένας παραγωγός γεγονότων που μένουν στην μνήμη. Σκόρερς υπάρχουν πολλοί και θα υπάρξουν κι άλλοι.

Ο σκοπός της ύπαρξης των ηρώων

Πολλοί λένε ότι ο Ολυμπιακός όφειλε να δώσει στον αρχηγό του τη δυνατότητα για ένα πιο εντυπωσιακό φινάλε. Πρώτα από όλα δεν νομίζω ότι ο Σπανούλης θα σταματήσει φέτος: για το φινάλε έχουμε ακόμα χρόνο να συζητήσουμε. Αλλά στην περίπτωση του τρομερού αυτού παίκτη η ιστορία ήταν πάντοτε διαφορετική: το θέμα πάντα ήταν τι μπορούσε να δώσει αυτός στον Ολυμπιακό. Η χθεσινή του πρωτιά είναι ένας ακόμα τίτλος και για την ομάδα του. Δημιουργώντας πάλι τη μνήμη ενός κατορθώματος ο Σπανούλης πρόσφερε στον κόσμο του Ολυμπιακού κάτι που θα έχει να θυμάται για πάντα: φούλαρε πάλι τη μνήμη του. Αυτός και μόνο είναι ο σκοπός της ύπαρξης των σπορ και των ηρώων τους...