Ηταν έκπληξη η ισοπαλία του Ολυμπιακού με τον μαχητικό ΠΑΣ που είχε εντυπωσιάσει στο Βικελίδης απέναντι στον πρωτοπόρο Αρη μια εβδομάδα πριν; Όχι φυσικά. Διότι ο Ολυμπιακός φλερτάρει με το στραβοπάτημα σχεδόν σε κάθε του ματς από την αρχή της σεζόν κι όποιος διαβάζει τι γράφω το ξέρει και το καταλαβαίνει. Άλλοθι για τη μέτρια απόδοση υπάρχουν, αλλά υπάρχει και πρόβλημα. Και φαίνεται.
Αρνείται να δει τις ανάγκες του
Αυτό που με διαβολίζει με τον Ολυμπιακό, όχι φέτος αλλά χρόνια ολόκληρα, είναι ότι συχνά πυκνά συμπεριφέρεται με την έπαρση του ελαφρόμυαλου, που αρνείται να δει τις ανάγκες του. Θυμάμαι ότι για χρόνια όλοι συμφωνούσαν ότι για να ολοκληρωθεί το παζλ χρειαζόταν ένα τουλάχιστον ακριβό σέντερ μπακ. Είχε στην επίθεση τον Τζόλε, τον Ζιοβάνι, τον Αλεξανδρή, τον Γκόγκιτς και τον Γιαννακόπουλο και στην άμυνα νόμιζες ότι έπρεπε επίτηδες να υπάρχουν κενά για να είναι τα ματς με τους αντιπάλους του ανταγωνιστικά. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και φέτος – απλά η συζήτηση δεν αφορά τόσο την άμυνα, όσο την επίθεσή του.
Όταν τελείωσε το περσινό πρωτάθλημα και η περιπέτεια στην Ευρώπη το πρώτο που περίμενα από τον Ολυμπιακό είναι να αποκτήσει δυο κανονικά εξτρέμ με εμπειρίες ευρωπαϊκές και αν είναι δυνατόν και με γκολ στα πόδια τους και στο ματς με τη Γουλβς αυτή την απουσία δημιουργίας στην επίθεση πλήρωσε. Τον Ιανουάριο είχε φύγει ο Ποντένσε και μέσα στη χρονιά είχε τραυματιστεί ο Σουντανί. Είχε επίσης φανεί ότι δεν μπορεί να βοηθήσει ο Χριστοδουλόπουλος και ότι ο Λοβέρα εξτρέμ δεν παίζει.
Το ότι ο Ολυμπιακός μέσα στην τρέχουσα μεταγραφική περίοδο θα έχανε ή θα πουλούσε παίκτες που θα πρεπε να αντικατασταθούν ήταν δεδομένο γιατί είχε μια καλή ομάδα και οι καλές ομάδες τραβάνε την προσοχή όσων έχουν χρήματα και ανάγκες. Αλλά και κανείς να μην έφευγε, πάλι η ανάγκη για εξτρέμ ήταν μεγάλη, γιατί ο φιλότιμος και χρήσιμος Μασούρας δεν μπορεί να γίνει βασικός και αναντικατάστατος (όπως στην πραγματικότητα είναι) και ο καλός Ρατζέλοβιτς μπορεί να κάνει πράγματα μόνο αν έχει χώρους ή αν βρίσκει αντιπάλους κουρασμένους. Ο Ολυμπιακός ασχολήθηκε, όπως φαίνεται με όλα, εκτός από την πλέον προφανή του αδυναμία. Κι έτσι σε μια σεζόν που δεν μπορούσε να κάνει κανονική προετοιμασία βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να πρέπει να κάνει το κρέας ψάρι, δηλαδή να βαφτίζει τον Κώστα Φορτούνη εξτρέμ ή να περιμένει από τον Βαλμπουενά σπριντ, τελικές προσπάθειες και συνεχόμενες παρουσίες ξεχνώντας (;) ότι μιλάμε για ένα ποδοσφαιριστή που έχει περάσει τα 35.
Ο Ολυμπιακός έδειξε υψηλού επιπέδου συγκέντρωση στα δυο ματς με την Ομόνοια για να καταφέρει να μπει στους ομίλους: με τα κενά που έχει επιθετικά αυτή τη στιγμή, το πράγμα δεν ήταν καθόλου δεδομένο – και στα Γιάννινα νομίζω έγινε φανερό. Αλλά δεν γίνεται μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό να αντιμετωπίζει κάθε αντίπαλο ελπίζοντας πως θα τον λυγίσει στο δεύτερο ημίχρονο γιατί κάποιοι θα ρθουν από τον πάγκο: ο Ολυμπιακός, όπως και κάθε ομάδα που θέλει να έχει στόχους, πρέπει να μπαίνει σε αυτού του είδους τα ματς και να κερδίζει διαδικαστικά – όπως έκανε πέρυσι, όταν σκόρπιζε τον πανικό νωρίς και σχεδόν πάντα στο πρώτο ημίχρονο. Αν αυτό δεν το κάνεις, παίζεις με την φωτιά. Και καμιά φορά καίγεσαι.
Ο Φορτούνης, ο Βαλμπουενά και ο Καμαρά
Γίνεται συζήτηση για το υποχρεωτικό της παρουσίας του Κώστα Φορτούνη στην αρχική ενδεκάδα, τη δύσκολη συνύπαρξή του με το Βαλμπουενά κτλ. Για μένα κι αυτό το γεγονός έχει να κάνει με την έλλειψη επιθετικών λύσεων στις πλάγιες γραμμές. Αν η ομάδα δεν έχει πλάτος, τα περιθώρια κίνησης του Φορτούνη όταν παίζει ως «δεκάρι» είναι ελάχιστα: ειδικά εκτός έδρας θα κλείνουν πάνω του οι δυο κόφτες και δεν θα έχει δυνατότητα να παίξει με τη μπάλα πασάροντας ή τρέχοντας, όπως θέλει, σχεδόν ποτέ. Επειδή είναι καλός παίκτης θα βρει σίγουρα τον τρόπο να κάνει μια - δυο ωραίες πάσες ή μια τελική προσπάθεια, όμως το κόστος της παρουσίας του είναι σημαντικό: χθες στο δεύτερο ημίχρονο μετά την έξοδο του Ενβιλά το ματς άνοιξε πολύ και ο πολύ καλός ΠΑΣ βρήκε με τον Κριζμάν χώρους για να γίνει απειλητικός. Επιπλέον φαίνεται και κάτι ακόμα: στην πραγματικότητα δεν είναι δύσκολη η συνύπαρξη του Φορτούνη με τον Βαλμπουενά, αλλά η συνύπαρξη του Φορτούνη με τον Καμαρά. Ο Καμαρά είναι που θέλει πλέον να παίζει πίσω από το φορ και να φτάνει σε θέση βολής συχνά – χθες το γήπεδο στο β΄ ημίχρονο άδειασε γιατί μπροστά από την άμυνα δεν υπήρχε κανείς και κατά συνέπεια και η άμυνα δεν ανέβηκε ποτέ πιο ψηλά για να μην δεχτεί αντεπιθέσεις. Πρόπερσι, όταν ο Φορτούνης έκανε το καλύτερό του πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό, έτρεχε για αυτόν μπροστά του ο Γκερέρο και πίσω του ο Γκιγιέρμε κι ο Μπουχαλάκης κυρίως. Σήμερα ο Καμαρά κυνηγώντας κάθε μπάλα έχει κερδίσει το δικαίωμα να ξεκινά η ενδεκάδα από αυτόν, αλλά αυτό στέλνει αυτομάτως τον Φορτούνη στον πάγκο. Η λύση θα ήταν ο Ελληνας παίκτης να μάθει να παίζει ως εξτρέμ, αλλά εξτρέμ δεν είναι. Κι όταν συγκλίνει κι αυτός (κι ο Βαλμπουενά που κάνει το ίδιο) το γήπεδο μικραίνει κι ο αντίπαλος προσαρμόζεται. Ειδικά όταν η ένταση του παιγνιδιού του Ολυμπιακού είναι μικρή.
Να θυμηθεί και τους υπόλοιπους
Θα βελτιωθεί κομμάτι ο Ολυμπιακός κυρίως γιατί ο Μαρτίνς περιμένει παίκτες που θα τον βοηθήσουν στη σύσταση μιας πιο δημιουργικής μεσαίας γραμμής: ο Πέπε κι ο Τιάγκο Σίλβα για αυτό ήρθαν. Αλλά χωρίς εξτρέμ, δηλαδή παίκτες να ντριπλάρουν, το επιθετικό παιγνίδι δεν ξέρω πόσο καλύτερο θα γίνει, ακόμα κι αν ο Βινάγκρε δώσει ανεβάσματα – τον Μπρουμά μάλλον θα αργήσουμε να τον δούμε. Στα Γιάννινα ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να κερδίσει, αν ο Χασάν δεν αστοχούσε στη φάση που έφτιαξε μόνος του στο 85΄, ή αν ο Ελ Αραμπί τελείωνε μια δυο φάσεις καλύτερα, αλλά θα μπορούσε και να χάσει, αν η μπάλα μετά το σουτ του Κριζμάν και την επέμβαση του Τζολάκη, δεν έβρισκε στο δοκάρι και δεν έπαιρνε αυτό το θεότρελο φαλτσάκι που βοήθησε τον πιτσιρικά τερματοφύλακα να την κρατήσει πάνω στη γραμμή. Το θέμα δεν είναι η νίκη ή η ήττα – είναι η απόδοση που δεν λέει να γίνει καλύτερη.
Ακούω ότι η διακοπή θα δώσει στον Μαρτίνς χρονικό περιθώριο για να δουλέψει: συγνώμη, αλλά οι μισοί παίκτες θα φύγουν για τις Εθνικές κι αυτό περιπλέκει τα πράγματα. Ο Βινάγκρε π.χ ακόμα δεν ήρθε και θα πάει στην Εθνική Πορτογαλίας under 21. Το καλό θα ήταν η διακοπή να επέτρεπε στον Μαρτίνς να θυμηθεί δουλεύοντας με κάποιους παίκτες ότι λύσεις έχει κι άλλες: καλό θα ήταν να ξαναδεί τον Λοβέρα, να έχει στα χέρια του πάλι το Σουντανί, να δει τι μπορεί να πάρει από τον Κάιπερς και τον Βρουσάι, αν τελικά τους κρατήσει. Το λέω, όχι γιατί περιμένω ότι κάποιος από αυτούς θα κάνει χρονιά καριέρας (είναι δύσκολο), αλλά γιατί σεζόν με 14-15 παίκτες δεν βγαίνει, εκτός αν θες να κάνεις όλα τα ματς ντέρμπι ψάχνοντας γκολ με άγχος στο δεύτερο ημίχρονο, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα.
Και κάτι τελευταίο. Το αν ήταν ή δεν ήταν κανονικό το γκολ του Χασάν στο τέλος δεν το ξέρω. Ξέρω όμως δυο πράγματα. Το πρώτο ότι σε αυτές ειδικά τις φάσεις το πώς χειρίζεσαι το βίντεο σου επιτρέπει να δείξεις ό,τι θες. Το δεύτερο ότι το γκολ αυτό δεν θα μετρούσε ποτέ σε ένα ματς που ήταν 1-1 στις καθυστερήσεις. Ο Ολυμπιακός θα βγάζει ανακοινώσεις, θα κάνει φασαρία και πιθανότατα ως μεγάλη ομάδα κάτι θα πάρει σε κάποιο άλλο ματς. Αλλά τον έλεγχο της ομοσπονδίας τον έχουν άλλοι και όποτε έχουν την ευκαιρία θα του το θυμίζουν. Δεν πρέπει να τους δίνει ευκαιρίες, αλλά για να συμβεί αυτό θα πρεπε να έχει προσεγγίσει διαφορετικά τη σεζόν του. Κοιτάζοντας δηλαδή πως θα παίζει ωραία μπάλα κι όχι πως απλά θα κερδίζει σκοράροντας με το σταγονόμετρο...
