Είναι το παιγνίδι Μπαρτσελόνα – Ιντερ (3-3) το παιγνίδι της χρονιάς στο Τσάμπιονς λιγκ; Πιθανότατα ναι γιατί πρόκειται για ημιτελικό – τα ματς των Καταλανών με την Ντόρτμουντ και την Μπενφίκα στην  League Phase ήταν ίσως ακόμα πιο όμορφα, πλην όμως δεν είχαν αυτή την κρισιμότητα. Η εφετινή Μπαρτσελόνα έχει ήδη διαλύσει μια βεβαιότητα με την οποία έχουμε ζήσει όλα αυτά τα χρόνια: την βεβαιότητα πως όσο η διοργάνωση πλησιάζει στο τέλος της, τόσο πιο στριφνά γίνονται τα ματς γιατί οι ομάδες παίζουν προσεχτικότερα. Στην περίπτωση της Μπαρτσελόνα του Φλικ δεν ισχύει κάτι τέτοιο για τον απλούστατο λόγο πως η ομάδα αυτή δεν μοιάζει να ξέρει να κάνει κάτι άλλο πέρα από το να επιτίθεται και να ζει με το ρίσκο μιας άμυνας που πρέπει να βρίσκεται υποχρεωτικά στην σέντρα ώστε να υποστηρίξει αυτού του τύπου το επιθετικό παιγνίδι. Το παιγνίδι της είναι ο λόγος που προκύπτουν αυτά τα ματς: ένα παιγνίδι γοητευτικά άμυλο, αλλά παράλληλα δομημένο με τέτοιο τρόπο ώστε να εξυπηρετεί μερικούς καταπληκτικούς σολίστες που δεν πρέπει να έχουν καν στο μυαλό τους ανασταλτικές δουλειές. Χθες βράδυ ο Γιαμάλ πχ έδωσε μια παράσταση σπάνια χωρίς ποτέ του να έχει ενδιαφερθεί τι συμβαίνει στην πλάτη του: με την άμυνα της Μπάρτσα να ανεβαίνει τόσο πολύ δεν χρειάστηκε ποτέ του να επιστρέψει κάτω από την σέντρα. Κι όταν μια και μόνη φορά τον είδαμε τόσο μακριά από την περιοχή του Ζόμερ, αυτό ήταν για να κάνει δυο ντρίπλες που θα ζήλευε κι ο Ροναλντίνιο του οποίου αποτελεί ένα είδος διαδόχου: με τον Μέσι μικρή σχέση έχει, πέραν του ότι είναι απόφοιτοι της Μασία.

Κάθε ανάλυση είναι βλάσφημη

Είναι λάθος να επιχειρήσει κανείς να αναλύσει ή να εξηγήσει το σπουδαίο αυτό ματς γιατί κάνοντας κάτι τέτοιο απλά το αδικεί. Η Ιντερ έβαλε κι αυτή το λιθαράκι της με κάθε τρόπο για να δούμε κάτι σπάνιο. Το γρήγορο και πανέμορφο γκολ του Τουράμ στο 2΄ήταν το σπίρτο στον δυναμίτη. Το υπέροχο γκολ του Ντούμφρις με βολ πλανέ για το 0-2 μόλις στο 21΄ έδωσε τον τόνο του δράματος: η Μπαρτσελόνα χτυπημένη με δυο κροσέ καλά καλά πριν ζεσταθεί έπρεπε να δείξει ότι έχει και προσωπικότητα εκτός από ποιότητα. Η μαγεία του Γιαμάλ για το 1-2 και η ισοφάριση του Τόρες πριν καν φτάσουμε στο ημίχρονο εκτόξευσαν την θεαματικότητα του ματς κάνοντας πολύ κόσμο να ανανεώσει την σχέση αγάπης με το ποδόσφαιρο. Το 2-3 της Ιντερ, πάλι με τον Ντούμφρις, που έβαλε σκοπό να χαλάσει την βραδιά του Γιαμάλ παίρνοντάς του το βραβείο του MVP, έδειξε ότι η ιταλική ομάδα έχει και παίκτες πρωταθλητές και χαρακτήρα: είχε προηγηθεί η τεράστια χαμένη ευκαιρία του Ντι Μάρκο στο 48΄, η μεγαλύτερη στο ματς. Και το 3-3, μετά το τρομερό σουτ του Ραφίνια, που σκόραρε χάρη και στην πλάτη του Ζόμερ, απλά έδωσε στην βραδιά την απαραίτητη αίσθηση δικαιοσύνης που στον αθλητισμό είναι καλό να υπάρχει.

Μπορεί να συγκριθεί αυτό το υπερθέαμα με ταινία της Marvel, ας πούμε; Υπάρχουν κάμποσοι σούπερ ήρωες αλλά σενάριο ανάλογο δεν θα μπορούσε να υπάρχει γιατί μέσα σε αυτό το υπερθέαμα υπήρχαν κι άλλα δραματικά σπουδαία επεισόδια. Οι τραυματισμοί του μόνιμου σκόρερ της Ιντερ Λαουτάρο Μαρτίνες και του ήρωα του τελικού του κυπέλλου Ισπανίας Κούντε. Δυο δοκάρια του Γιαμάλ που περνάνε κατευθείαν στο άτυπο top 10 των ωραιότερων προσπαθειών που κατέληξαν στο δοκάρι στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Οι αλλαγές του Ιντζάγκι που για να κρατήσει την Μπάρτσα χρησιμοποίησε τέσσερα ακραία μπακ! Ακόμα και οι δηλώσεις του Ραφίνια ότι είναι ανεπίτρεπτο η Μπαρτσελόνα να δέχεται τρία γκολ στην έδρα της, είναι όλα μικρά δραματικά κεφάλαια σε ένα αληθινό ποδοσφαιρικό μυθιστόρημα που δεν τεμαχίζεται γιατί είναι σχεδόν ιερό.

Η απόδειξη της γοητείας

Η μεγαλύτερη απόδειξη της γοητείας του αγώνα είναι η ανάγκη όποιου τον είδε να δει και την συνέχεια του: δεν προκρίθηκε και δεν αποκλείστηκε κανείς γιατί ένα τέτοιο έπος δεν έπρεπε να έχει φινάλε – το τελικό αποτέλεσμα στα σπορ συχνά ακυρώνει ότι έχει προηγηθεί και δημιουργεί συζητήσεις για ήρωες και αποκλεισμένους. Σε αυτό το ματς υπήρχαν μόνο καταπληκτικοί πρωταγωνιστές. 

Ποιος θα προκριθεί; Η Ιντερ απέκτησε ένα μικρό αλλά σημαντικό αβαντάζ γιατί στο Σαν Σίρο θα κάνει το ίδιο παιγνίδι με την ελπίδα ότι και πάλι θα προηγηθεί. Κι αυτό είναι για όσους περιμένουμε την ρεβάνς ό,τι καλύτερο: μια Μπαρτσελόνα που πρέπει να παίξει για να κερδίσει και να προκριθεί εκτός έδρας θα είναι ακόμα πιο τρελή κι αδέσποτη. Υπομονή: η Τρίτη του τελικού πριν τον τελικό είναι κοντά.                   

Το αβαντάζ της Παρί

Ένα μικρό αβαντάζ απόκτησε στον άλλο ημιτελικό και η Παρί που πριν την Τρίτη το βράδυ δεν είχε κερδίσει ποτέ την Αρσεναλ. Τελευταία αναμέτρηση των δυο η εφετινή στην League Phase του Τσάμπιονς λιγκ:  η Αρσεναλ με τα γκολ των Κάι Χάβερτς και Σάκα είχε κερδίσει με 2-0. Ωστόσο, τέσσερις από τους βασικούς σε εκείνη την ενδεκάδα του Ατρέτα, που είχαμε δει τον περασμένο Οκτώβριο, δεν ήταν διαθέσιμοι για τον ημιτελικό. Οι Καλαφιόρι, Γκάμπριελ και Χάβερτς είναι  τραυματίες, ενώ ο Τόμας Παρτεϊ ήταν τιμωρημένος. Το χειρότερο για την Αρσεναλ ήταν ότι  ο Λουίς Ενρίκε είχε στη διάθεσή του τους Κβαρατσχέλια και Ντεμπελέ που ήταν απόντες τον περασμένο Οκτώβριο και καθοριστική τώρα: η δική τους συνεργασία στο 3΄έδωσε στους φιλοξενούμενους το γκολ που έκρινε το ματς. Είναι ένα γκολ που στην δυναμική της κατασκευής του μοιάζει σε πολλά με το πλέον πολύτιμο εφετινό γκολ της Παρί στην διοργάνωση: αυτό που πέτυχε στο Ανφιλντ κόντρα στην Λίβερπουλ.

Για τον Αρτέτα η αρχική ενδεκάδα ήταν σχεδόν υποχρεωτική, με τον Μερίνο να επιστρέφει στη μεσαία γραμμή και να μην παίζει ως ψεύτικο «εννιάρι» και τον Τροσάρ να βρίσκεται στο κέντρο της επίθεσης. Ο Λουίς Ενρίκε έλυσε το μόνο του γρίφο προτιμώντας τον Ντουέ ως βασικό αντί του Μπράντλεϊ Μπάρκολα που ήρθε από τον πάγκο.

Ένα γκολ έκλεισε το παιγνίδι

Κι εδώ το γρήγορο γκολ καθόρισε το παιγνίδι, αλλά δεν το άνοιξε: το έκλεισε. Οι δυο αυτές ομάδες μοιάζουν σε πολλά: παίζουν 4-3-3 και κατά σατανική σύμπτωση το κάνουν χωρίς φορ – ο Αρτέτα από υποχρέωση εξαιτίας των τραυματισμών, ο Λουίς Ενρίκε από άποψη, αλλά και γιατί έχει ένα Ντεμπελέ φέτος ασταμάτητο. Το γρήγορο γκολ επέτρεψε στην Παρί να παίξει την άμυνα που αγαπάει (με τους στόπερ Μαρκίνιος, Πάτσο και τον αριστερό μπακ Νούνο Γκόμεζ κοντά τους – ενώ ο Χακίμι στα δεξιά είχε το ελεύθερο για πρωτοβουλίες) αλλά την ίδια στιγμή την οδήγησε και στο να κάνει ένα ανασταλτικό παιγνίδι με το μυαλό στις αντεπιθέσεις: οι χαφ της, ο Φαμπιάν Ρουίθ, ο Ζοάο Νέβες και κυρίως ο Βιτίνια με τις ψιλοβελονιές του είναι εξαιρετικοί στο να κερδίζουν χρόνο παίζοντας με την μπάλα. Ντεμπελέ, Ντουέ και Κβαρασκέλια μπορούσαν να περιμένουν πάσες κι όχι απλά βαθιές μπαλιές – όπως είχε συμβεί στο ίδιο γήπεδο με τους κυνηγούς της Ρεάλ απέναντι στην Αρσεναλ.

Αντίθετα από ό,τι συνέβη κόντρα στους Μαδριλένους η Αρσεναλ αυτή την φορά έπρεπε όχι απλά να πρεσάρει και να κλέψει μπάλες, αλλά να είναι και δημιουργική καθώς ήταν πίσω στο σκορ: δεν είναι ποτέ απλό μια ομάδα χωρίς φορ να ανοίξει μια κλειστή άμυνα. Η Παρί κλείστηκε μάλιστα χωρίς να αφήσει πολύ την μπάλα και είχε ευκαιρίες να κάνει το 0-2, που θα μετέτρεπε τον δεύτερο ημιτελικό σε τυπική διαδικασία: δεν το  έκανε κι αυτό ίσως της στοιχίσει στην ρεβάνς. Μην ξεχνάτε πως στο Παρίσι έχει δεχτεί γκολ και από τις τρεις άλλες αγγλικές ομάδες που αντιμετώπισε, δηλαδή την Μάντσεστερ Σίτυ, την Λίβερπουλ και την Αστον Βίλα. Δεν είναι τυχαίο.      

Η Αρσεναλ είναι μια ομάδα που προσπαθεί πάντα να δομήσει σωστά τις επιθέσεις της και να εκμεταλλευτεί στημένες φάσεις. Η Παρί της άφησε λίγες ευκαιρίες, αλλά παρόλα αυτά χρειάστηκαν δυο εντυπωσιακές επεμβάσεις του φορμαρισμένου Τζίτζι Ντοναρούμα (στο Μαρτινέλι και τον Τροσάρ) για να μην σκοράρουν οι γηπεδούχοι. Χρειάστηκε επίσης πολλή προσοχή στις στημένες φάσεις: η Παρί έδωσε στην Αρσεναλ μόλις τρια κόρνερ και μ΄΄ολις τρια φάουλ που επέτρεπαν γεμίσματα. Η Αρσεναλ πέτυχε ένα γκολ αποτέλεσμα μιας αληθινά σατανικής κομπίνας που διδάσκει ο δόκτωρ Ζοβέ, αλλά το VAR ορθά συνέλαβε σε θέση οφσάιντ τον σκόρερ Μερίνο. Η όποια πάντως επιθετικότητα των γηπεδούχων εξαντλήθηκε νωρίς: στο τελευταίο εικοσάλεπτο με τις αλλαγές του Λουίς Ενρίκε (την είσοδο του Ράμος και του Μπαρκολά) η Παρί έγινε πάλι επικίνδυνη, παραμένοντας επιθετικά απρόσεκτη.

Ο Αρτέτα είπε πως τελείωσε απλά το πρώτο ημίχρονο και πως το ματς γυρίζει. Την Τετάρτη θα έχει τον Πάρτεϊ, αλλά δεν ξέρω αν οι καλύψεις που αυτός προσφέρει αρκούν. Η Παρί, όσο κι αν είναι λίγο επιπόλαια όπως όλες οι ομάδες που επιτίθονται πολύ, δεν είναι η ομάδα που έχασε τον περασμένο Οκτώβρη από την Αρσεναλ 2-0. Και τότε είχε χάσει στο Εμιρετς. Όχι στο Παρίσι. Στην ιστορία της όταν έχει κερδίσει το πρώτο ματς έχοντας ρεβάνς στην έδρα της πάντα προκρίνεται: εκτός από μια φορά όταν και την απέκλεισε η Μάντστερ Γιουνάιτεντ κερδίζοντας την με 1-3 ενώ είχε χάσει με 0-2. Και – κοίτα σύμπτωση – είναι κι αυτή αγγλική ομάδα…