Στην επανέναρξη του πρωταθλήματος η αίσθηση που έχω είναι ότι διακοπή δεν υπήρξε! Δεν κέρδισε βέβαια ο ΠΑΟ (κι αυτό είναι είδηση), σκόραρε και μάλιστα δυο φορές ο Φορτούνης (κι αυτό είχε να συμβεί χρόνια), αλλά κατά τα άλλα οι ομάδες δεν μου φάνηκαν και πολύ διαφορετικές από αυτό που ξέρω: τα αποτελέσματα σπανίως επηρεάζουν άλλωστε τις δικές μου κρίσεις και δεν περίμενα ότι οι ομάδες θα αλλάξουν. Οι ομάδες αλλάζουν όταν προκύπτουν νέα τεχνικά σχέδια, παίκτες και χρόνος για να γίνουν πράξη. Το χω γράψει – κι αυτό – πριν τη διακοπή.   

Με βάση μια λογική που διακινήθηκε οι προπονητές των τεσσάρων πρωτοπόρων κατά τη διάρκεια της διακοπής θα έπρεπε να εντάξουν στους μηχανισμούς ποδοσφαιριστές με ικανότητες από τους οποίους είχαν πάρει στο πρώτο μέρος της σεζόν λιγότερα από όσα περίμεναν. Αυτό το έκαναν. Αλλά καμία χειμωνιάτικη προετοιμασία δεν μπορεί να βοηθήσει προπονητές να ξεπεράσουν προβλήματα δομικά, που έχουν να κάνουν με θεαματικές ελλείψεις, αλλά και με ζητήματα νοοτροπίας. Υπο αυτό το πρίσμα δεν μου έκανε εντύπωση ότι ο ΠΑΟ δεν κέρδισε τον Ιωνικό, ούτε φυσικά ότι ο Ολυμπιακός έφερε ισοπαλία στα Γιάννινα αν και προηγήθηκε με 2-0. Και οι δυο παίζουν κομμάτι με τη φωτιά καιρό τώρα.

Οι δύσκολες αλλαγές

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς παράταξε ένα Παναθηναϊκό με αλλαγές στη Νίκαια. Ο Σάρλια (κι όχι ο Πούγγουρας όπως ήταν πιο λογικό) έπαιξε δίπλα από τον Μάγκνουσον. Ο Βαγιαννίδης (και όχι ο Κουρμπέλης) ξεκίνησε στα χαφ δίπλα στους Τσέριν και Ρούμπεν κι ο Ιωαννίδης βρέθηκε στο αρχικό σχήμα αντί του Σπόραρ. Γιατί έγιναν όλες αυτές οι αλλαγές; Γιατί ο Γιοβάνοβιτς δεν θέλει να χάσει άλλους παίκτες από μυϊκούς τραυματισμούς και τρία ματς υψηλής έντασης σε μια εβδομάδα μετά από μια διακοπή ενός μηνός είναι πολλά. Ο ΠΑΟ μπήκε καλά, είδε τον Μπερνάρ να σημειώνει το πρώτο γκολ του στην Ελλάδα στο 14΄και έδινε την εντύπωση πως θα καθαρίσει γρήγορα το ματς: ο Παλάσιος είχε δοκάρι στο 16΄. Αλλά από τη στιγμή που ο Ιωνικός έμεινε ζωντανός καταλάβαινες ότι ο ΠΑΟ για να τελειώσει το ματς έπρεπε να πάρει κάποιο ρίσκο κι αυτό δεν το έκανε. Γιατί; Γιατί παίζει βασικά για το 1-0 κι επειδή έχει αρκετές φορές κερδίσει με εμφανίσεις από αυτές που αποκαλούμε «επαγγελματικές», αυτό του έχει γίνει λίγο συνήθεια: δεν είναι η καλύτερη.

Ο Γιοβάνοβιτς προσπάθησε να ξυπνήσει την ομάδα του περνώντας τον Κουρμπέλη και τον Σπόραρ, αλλά ο ΠΑΟ χρειαζόταν πιο πολύ παιγνίδι από τα πλάγια και για αυτό στον πάγκο παίκτες δεν υπάρχουν: χρειάζεται μεταγραφές και γρήγορα. Είχε ευκαιρίες για ένα ακόμα γκολ (ο Χουτεσιώτης σταμάτησε τον Τσέριν κι ο Σπόραρ δεν βρήκε το σωστό κοντρόλ απέναντί του), αλλά από τη στιγμή που με τον Μάσας αντί του Λοβέρα  ο Σπανός γέμισε τη μεσαία γραμμή φαινόταν ότι ο Ιωνικός μπορεί να γίνει επικίνδυνος. Κι έγινε. Όχι μόνο ισοφάρισε με τον Αοσμαν, αλλά έψαξε και το γκολ της ανατροπής γιατί ο ΠΑΟ περπατούσε. Και η ΑΕΚ, που τρέχει, τον πλησίασε.         

Η ΑΕΚ χαίρεται το ποδόσφαιρο

Η ΑΕΚ δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να χάσει στην διακοπή το κέφι της για ποδόσφαιρο: με τη Λαμία χάνει την πρώτη της ευκαιρία στο ματς στο δεύτερο λεπτό! Ο επιπλέον παίκτης της είναι ο καλός Τόμας Φαν Φέρτ τις ικανότητές του οποίου βλέπαμε στο Βόλο. Ένας σέντερ φορ, όσο καλός και να είναι, είναι δύσκολο να έχει γρήγορη προσαρμογή, αν δεν μάθει την ομάδα. Ο Ολλανδός αυτό έκανε στη διακοπή. Σκόραρε με πέναλτι στο κύπελλο με την Κηφισιά για να ξεμπλοκαριστεί και χθες ήταν πρωταγωνιστής στη νίκη της ΑΕΚ με τη Λαμία βρίσκοντας δύο γκολ, (από τα δικά του, δηλαδή γκολ φορ περιοχής) στα 30 λεπτά που χρησιμοποιήθηκε. Το πρώτο, το οποίο έκρινε το παιγνίδι, το πέτυχε πέντε λεπτά μετά τη στιγμή που μπήκε, κάνοντας κάτι που οι υπόλοιποι κυνηγοί της ΑΕΚ δεν έκαναν σωστά μέχρι εκείνη τη στιγμή: εκμεταλλεύτηκε με μια επαφή μια ωραία σέντρα του Μάνταλου. 

Η ΑΕΚ έχει απουσίες κι αυτό φάνηκε. Έλλειψαν ο Γκατσίνοβιτς κι ο Ελίασον, αλλά κι Αμραμπατ, και οι απουσίες αυτές έκαναν  τον επιθετικό μηχανισμό της λιγότερο παραγωγικό. Ελλειψε επίσης κι ο Βίντα και η Λαμία για αυτό έχει κάποιες ευκαιρίες – όχι τεράστιες, αλλά σημαντικές γιατί έγιναν στο 0-0. Η ΑΕΚ έχει όμως φέτος και πολλούς παίκτες που μπορούν την δεδομένη στιγμή να είναι αρκετά χρήσιμοι καλύπτοντας τα κενά. Ένας είναι ο Φαν Φερτ, αλλά υπάρχει κι ο Πέτρος Μάνταλος, που χωρίς την πίεση να συμπεριφέρεται ως ηγέτης, μπορεί να είναι τρομερά χρήσιμος. Η ΑΕΚ άλλαξε όταν βγήκε ο Σιμάνσκι κι έπαιξε με ένα κυνηγό παραπάνω: η συνύπαρξη των Γιόνσον, Σιμάνσκι και Πινεδα είναι μια υπερβολή με αντίπαλο τη Λαμία. Που ήταν μεν φιλότιμη πλην όμως έμοιαζε ευχαριστημένη με μια ήττα αξιοπρεπή. Από την άλλη, τέτοιοι είναι οι αντίπαλοι όσων κάνουν πρωταθλητισμό στην Ελλάδα. Αν τις κερδίζεις εύκολα αυτές τις ομάδες θα είσαι ανταγωνιστικός μέχρι το τέλος. Η ΑΕΚ θα είναι. Ο Ολυμπιακός είναι απίθανο να είναι.

Λάθος συζητήσεις, λάθος απαντήσει

Κατά πολλούς ο Ολυμπιακός με την ισοπαλία στα Γιάννενα άφησε τις τελευταίες ελπίδες του να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Δεν συμφωνώ: πρώτα από όλα η διαφορά του από την κορυφή έμεινε ίδια. Όμως το πρόβλημα δεν είναι για τον Ολυμπιακό τι κάνουν οι άλλοι: είναι τι κάνει και τι δεν κάνει αυτός. Οπως δομήθηκε ο Ολυμπιακός φέτος, κατέληξε να είναι αιχμάλωτος λάθος συζητήσεων. Όταν κάνεις τις λάθος ερωτήσεις δεν είναι ποτέ δυνατό να φτάσεις σε σωστές διαγνώσεις. Θα μπορούσα να υπενθυμίζω διαρκώς ότι για την απολύτως λάθος σύσταση της άμυνας του Ολυμπιακού έχω γράψει από την αρχή της σεζόν – φώναζα από πέρυσι ότι έτσι μια ομάδα δεν πάει πουθενά. Αλλά δεν έχει σημασία τι λέω εγώ – σημασία έχει τι έχουν πάθει στον Ολυμπιακό και δεν βλέπουν το προφανές, ότι δηλαδή με τέτοια «τρύπα» στα μετόπισθεν δεν είναι δυνατόν μια ομάδα να παίξει ποδόσφαιρο της προκοπής: μην μπερδεύεται κάποιο καλό διάστημα στο παιγνίδι με ένα κανονικό αγώνα ποδοσφαίρου.

Ένα καλό διάστημα είχε ο Ολυμπιακός και χθες: προηγήθηκε με 0-2 και είχε κι άλλες ευκαιρίες παρά την διακοπή στο 15΄λόγω των επεισοδίων των οπαδών των γηπεδούχων με την αστυνομία. Αλλά αυτό το καλό διάστημα είχε να κάνει αποκλειστικά με το γεγονός ότι η ομάδα του Μίσελ ήταν καλή όταν είχε τη μπάλα στα πόδια της – και μόνο. Κι ακριβώς επειδή όταν δεν την είχε υπέφερε, (και στο πρώτο ημίχρονο παρά το 0-2) ο ΠΑΣ, χάρη και στην αλλαγή του Στάικου (που έβγαλε το νεαρό Σταματελόπουλο για να βάλει ένα κανονικό ποδοσφαιριστή, τον Μπάλαν) αρχικά άρχισε να κερδίζει μέτρα, μετά στημένες φάσεις και μετά ισοφάρισε με δυο γκολ σε δέκα λεπτά (του Παμλίδη στο 64΄και του Λιάσου στο 74΄) κι αφού προηγουμένως είχε και δοκάρι! Περιττό να πω ότι η συμπεριφορά των αμυντικών του Ολυμπιακού σε αυτές τις φάσεις ήταν για γέλια και για κλάματα. Αλλά αυτά τα παιδιά (Ντόι, Ρέτσος, Ανδρούτσος, Ρέαπτσουκ) απλά κάνουν ό,τι μπορούν. Κακό και το βράδυ του Μίτσελ: δεν κατάλαβε ότι ο Ελ Αραμπί, ο Χάμες και ο Χουάνγκ έμειναν από δυνάμεις στην επανάληψη και το αποτέλεσμα ήταν μια ομάδα χωρίς τρεξίματα και χωρίς μυαλό.    

Κρίμα για τον Ολυμπιακό γιατί το αποτέλεσμα χάλασε το κλίμα αισιοδοξίας που δημιούργησε η επιστροφή πλέον του Κώστα Φορτούνη που μετέτρεψε το ματς του σε προσωπικό σόου. Ηταν το πρώτο ματς πρωταθλήματος που ξεκίνησε βασικός μετά από μήνες. Αν αγαπάς το ποδόσφαιρο δεν είναι δυνατόν να μη χαίρεσαι βλέποντας τον Φορτούνη σε καλή κατάσταση. Στα Γιάνεννα άνοιξε το σκορ εκμεταλλευόμενος μια εξαιρετική non look πάσα του Ελ Αραμπί στο κενό χώρο και μετά έκανε το 2-0 με απευθείας εκτέλεση φάουλ στο 45΄: ειλικρινά δεν θυμάμαι από πότε είχε να σκοράρει ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού με απευθείας εκτέλεση φάουλ - ελάχιστοι άλλωστε έχουν τη δική του ικανότητα στις στημένες φάσεις. Για το Φορτούνη υπόσχομαι να γράψω σύντομα ένα ειδικό κομμάτι καθώς η περίπτωση του προκαλεί ένα σωρό συζητήσεις καιρό τώρα. Αλλά κι αυτή η συζήτηση είναι μια λάθος συζήτηση – μια από τις πολλές. Διότι δύσκολα ο Φορτούνης μπορεί να λύσει τα αγωνιστικά προβλήματα του Ολυμπιακού: θα είναι θαύμα, αν και υγιής πλέον, δεν γίνει πρόβλημα άθελά του και ο ίδιος.   

Δυο φορές είναι αδύνατο

Χθες είχαμε κι άλλες δύο ισοπαλίες. Αυτή ανάμεσα στον Αστέρα και το Βόλο ξεχάστηκε ήδη. Στο παιχνίδι Λεβαδειακός – Άρης η ισοπαλία προέκυψε μάλλον κατά λάθος: μου φάνηκαν χαμένοι και οι δύο. Ο Λεβαδειακός προηγήθηκε (κι έχασε και μια ευκαιρία με τον Δούντσιο για να κάνει το 2-0) κι ο Αρης, που πέταξε πάλι ένα ημίχρονο ισοφάρισε με τον Πάλμα που είναι αληθινά αστείο να μην ξεκινά. Ο Αρης είχε ευκαιρίες και για να κερδίσει (τις σπατάλησε ο Γκρέι), αλλά είναι δύσκολο να κερδίσεις δυο φορές στη Λειβαδιά σε τρεις μέρες κι αδύνατο να το κάνεις δυο φορές με ανατροπή. Και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω κάτι. Αφού στον Αρη είναι ερωτευμένοι με τον Μαντσίνι, γιατί δεν προτείνουν στον Ολυμπιακό να πάρει τον Πάλμα (που τους περισσεύει) και να τους δώσει τον Καμαρά; Θα μου πεις κι ο Πάλμα κάτι σαν «δεκάρι» παίζει. Ε και λοιπόν; Στον Ολυμπιακό θα ενθουσιαστούν και μόνο για αυτό. Ποιος δεν θα θέλει να πάει στο Καραϊσκάκη να δει μια ομάδα με πέντε «δεκάρια», που πέρυσι τόσο έλειπαν από όλους;