Ο Παναθηναϊκός πήγε στο Αμπού Ντάμπι με το τρελό όνειρο της κατάκτησης της Ευρωλίγκας για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Το έχουν πετύχει πολύ λίγες ομάδες και χθες είδαμε το γιατί. Ο Παναθηναϊκός έχοντας κατακτήσει πέρσι το τρόπαιο υπέραναλύθηκε από τους αντιπάλους του, που στην τελική ευθεία βρήκαν τρόπους να τον περιορίσουν. Τον δυσκόλεψε πάρα πολύ στα play off η Εφες του Λουκά Μπάνκι. Και τον κέρδισε στον ημιτελικό του Final 4 η Φενέρ του Σάρας Γιασκεβίτσιους με 82-76.

Οι δυο προπονητές έκαναν με διαφορετικό τρόπο το ίδιο τρικ: φρόντισαν να είναι δύσκολη η ζωή του Ναν. Που όπως έχω καιρό τώρα επισημάνει από τότε που κέρδισε τον τίτλο του ΜVP έχει σοβαρά προβλήματα διαχείρισης μιας έξτρα πίεσης που έβαλε στο μυαλό του. Παραμονή του αγώνα δήλωσε πως στα ματς με την Εφές ήταν πολύ καλός στην άμυνα: είναι τόσο φιλότιμος που θέλει να προσφέρει σε κάθε τομέα, αλλά αν δεν ανταποκριθεί στο ρόλο του ο ΠΑΟ έχει πρόβλημα γιατί είναι στημένος πάνω του. Ο ΠΑΟ χρειάζεται τον Ναν που του επιτρέπει να είναι επιθετικά παραγωγικός. Όχι ένα MVP που μπαίνει στο γήπεδο προσπαθώντας να δικαιολογήσει το βραβείο του στα μάτια μιας αόρατης επιτροπής στην οποία εξηγεί ότι παίζει και άμυνα.    

Ελειπε στο τέλος

Όπως ο Μπάνκι έτσι ακριβώς και ο Σάρας φρόντισαν να παίξουν όσο γίνεται με το μυαλό του Ναν, γνωρίζοντας πως ένα δικό του μπλακ άουτ θα έχει επιπτώσεις και στην υπόλοιπη ομάδα - αρχικά στον Σλούκα και στη συνέχεια και στους υπόλοιπους: ο ΠΑΟ επιθετικά ειδικά χωρίς τον Ναν να απειλεί στα ένας εναντίον ενός είναι δύσκολο να βρει λύσεις. Ο Ναν χθες πέτυχε 19 πόντους, που για κλειστό ματς, ακούγονται πάρα πολλοί. Στο μπάσκετ όμως δεν ισχύει πάντα ό,τι φαίνεται. Ο Παναθηναϊκός είχε ανάγκη από τους πόντους και την δημιουργία του Ναν, αλλά κυρίως είχε ανάγκη την παρουσία του στην τελική ευθεία του παιχνιδιού, διότι τα μεγάλα ματς φέτος τα κερδίζει πάντα στο τελευταίο δεκάλεπτο. Και σε αυτό ο Αμερικάνος έλειπε όσο και οι ασίστ του στο διάστημα που αγωνίστηκε.

Οταν ο Ναν λείπει ο αντίπαλος του ΠΑΟ φοβάται λιγότερο: ξέρει πως είναι δύσκολο να δεχτεί από την ομάδα του Αταμάν ένα σερί που θα τον λυγίσει. Ο Ναν έκανε γρήγορα ένα τρίτο ανόητο φάουλ πιέζοντας τον Μπόλντγουιν ενώ αυτός ντρίπλαρε. Όταν επέστρεψε στο παιχνίδι έκανε γρήγορα το τέταρτο και ο Αταμαν τον έβγαλε. Η έξοδος του φρέναρε την τεράστια προσπάθεια αντεπίθεσης του Παναθηναϊκού που από 13 πόντους πίσω στα μισά το πρώτο ημίχρονο είχε καταφέρει στα μισά του δεύτερου ημιχρόνου να φτάσει τους Τούρκους στο -3 και να αποκτήσει ένα είδος δυναμικής νίκης. Όταν ο Αταμάν ξαναέστειλε στο γήπεδο τον Αμερικάνο, ο Ναν αδυνατώντας να ελέγξει τα νεύρα του αποβλήθηκε 5΄ 45’’ πριν το τέλος. Και σ’ αυτό το σημείο ο Παναθηναϊκός έχασε το ματς ή για την ακρίβεια έμεινε με  θεωρητικές πιθανότητες ό,τι θα κερδίσει. Χρόνος υπήρχε, αλλά δεν υπήρχε καθαρό μυαλό. Ενώ έπρεπε η Φενέρ να φορτωθεί με άγχος, φορτώθηκε με πίεση ο ΠΑΟ: την πίεση να αποδείξει πως μπορεί και χωρίς τον Ναν. Δεν ήταν αυτό ένα παιγνίδι τέτοιου είδους αποδείξεων.

Ο Σλούκας ήταν κρύος (έπαιξε άλλωστε μόλις 15 λεπτά), ο Μπράουν δεν υπήρχε, ο Χουάντσο και ο Μίτογλου χωρίς τα pick end poppa του Ναν δεν πήραν προσπάθειες: αντίθετα με την Εφές η Φενέρ ήταν αρκετά ψηλή για να επιτρέψει στα «τεσσάρια» του Αταμάν να κάνουν ζημιά με μακρινά σουτ. Ο ΠΑΟ αγκομαχούσε επιθετικά σε όλο το ματς παρά τις πρωτοβουλίες του Γκραντ και την γενναιοψυχία του Οσμαν που παραδόθηκε τελευταίος. Αλλά η επιθετική του παραγωγή ήταν πολύ μικρή: τους 8 από τους 76 πόντους του τους έβαλε στα τελευταία 30 δευτερόλεπτα – διαμόρφωσαν το 68-78 σε 76-82, αλλά το ματς στο μεταξύ είχε λήξει. Ηταν επίσης πόντοι από αυτούς που βάζουν ομάδες που δεν έχουν πια πίεση: ένα τρίποντο του Χουάντσο πχ από τα 8 μέτρα απλά θύμισε όσα ο Ισπανός μπορούσε να κάνει και δεν έκανε.          

Η Φενέρ θύμισε τις δυνατότητές της

Η Φενερ θύμισε γιατί έκανε φέτος μια σπουδαία Ευρωλίγκα. Παίζοντας συχνά με τέσσερις παίκτες πάνω από 2 μέτρα στην πεντάδα της η άμυνα της με τις ασταμάτητες αλλαγές περιόρισε τους περιφερειακούς του Παναθηναϊκού. Την ίδια στιγμή η ομάδα του Σάρας έβαλε πραγματικά μεγάλα σουτ - πράγμα καθόλου παράξενο διότι σουτάρει με πάνω από 40 % τρίποντο σε όλη τη διάρκεια της σεζόν. Όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτού του είδους τα ματς δύο περιφερειακοί, ο αλάνθαστος Ντέμον Χαλ και ο αγέραστος Μακ Κολούμ αποδείχτηκαν καθοριστικοί - όμως κλειδί στην τελική επικράτηση της Φενέρ ήταν και ότι ο Γιασκεβίτσιους έβρισκε πάντα παίκτες ικανούς να πάρουν πρωτοβουλίες διότι έχει παιδιά έμπειρα. Ο Μέλι πχ βοήθησε επιθετικά αλλά και στην άμυνα. Κι ο Μπιμπέροβιτς είχε το κρύο αίμα του σουτέρ που η περίσταση απαιτεί: η Φενέρ ήξερε καλά τον ΠΑΟ και καθόλου δεν αιφνιδιάστηκε όταν είδε και τον ΛεΣόρ στο γήπεδο – ο Αταμάν δεν μπλόφαρε. Αλλά ο Γάλλος στην επιστροφή του παρά την γεμάτη θέληση εμφάνιση του έδειξε ανέτοιμος και φυσικά ήταν αδύνατο να του δώσει τη νίκη. Αυτό μπορούσε να το κάνει ο Ναν. Η απόδοση του οποίου ήταν εν τέλει ο λόγος της ήττας. Ο Ναν φορτώθηκε μετά την ανακήρυξή του ως MVP πιο πολλές ευθύνες από όσες μπορεί να σηκώσει.    

Τι ξέχασε ο Αταμάν

Ο Αταμάν δεν τα κατάφερε αυτή την φορά καλά. Περιόρισε τον Μπόλντγουιν, έκανε δύσκολη την βραδιά του Χέις Ντέιβις, μπλόκαρε τον Γκούντουριτς. Επαιξε με πιο πολλούς παίκτες από όσους συνηθίζει: νομίζω δεν περίμενε ποτέ του να χάσει το ματς από τον Χολ και τον Μακ Κόλουμ. Κακώς. Η πείρα του είναι τεράστια. Θα πρεπε ειδικά αυτός να θυμάται πως οι γκαρντ  γράφουν ιστορία στα Final 4. Άλλοτε σκοράροντας όπως χθες έκαναν αυτοί του Σάρας κι αλλοτε προδίδοντας όπως οι δικοί του.