Εν μέσω αυγουστιάτικων ελληνικών επιτυχιών, όχι μόνο στον στίβο, αλλά και στην κωπηλασία και στην κολύμβηση, ο Ολυμπιακός συνεχίζει στον μοναχικό του δρόμο στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις – λέω μοναχικό γιατί όλοι οι άλλοι εκπρόσωποι του ελληνικού ποδοσφαίρου αποκλείστηκαν. Η αποψινή στάση του Ολυμπιακού είναι στην Κύπρο όπου έχει ζήσει θριάμβους και καταστροφές. Απόψε τον περιμένει ο Απόλλων Λεμεσού, που αποκλείστηκε κι αυτός από την Μακάμπι Χάιφα στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ και που απέλυσε κι αυτός τον προπονητή με τον οποίο κέρδισε το πρωτάθλημα (τον Αλεξάντερ Τσόρνιγκερ), αντικαθιστώντας τον με ένα νεαρό Ισπανό, τον Νταβίντ Καταλά. Αλλά αυτές είναι οι μόνες ομοιότητες που έχουν οι δυο ομάδες.  

Καταστροφές και θρίαμβοι

Το τελευταίο πέρασμα του Ολυμπιακού από την Κύπρο, ήταν το καλοκαίρι του 2020 και συνδυάστηκε με μια ισοπαλία με την Ομόνοια και μια πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ – την τελευταία. Το τότε τελικό 0-0 ήταν αποτέλεσμα μιας μεγάλης εμφάνισης του τερματοφύλακα των γηπεδούχων Φαμπιάνο: ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς με όπλο μια αρκετά έμπειρη αμυντική γραμμή (Ραφίνια, Χολέμπας, Μπα, Σεμέδο) δεν είχε καν ιδρώσει. Για να βρεθεί νίκη του Ολυμπιακού στην Κύπρο πάντως πρέπει να πάμε πολύ πίσω: το 1998 ο Ολυμπιακός κέρδισε με 4-2 την Ανόρθωση και πήρε εισιτήριο για τους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ σε ένα βράδυ που ο Ντούσαν Μπάγεβιτς είχε κάνει ένα από τα καλύτερα κοουτσαρίσματα της καριέρας του, παίζοντας στο δεύτερο ημίχρονο με τον Τζόρτζεβιτς ως «δεκάρι» (και κυφό φόρ) δίπλα μάλιστα στον Καραπιάλη που είχε μπει κι αυτός στην επανάληψη. Παρά τα απερίγραπτα λάθη της άμυνάς του τότε ο Ολυμπιακός με δυο γκολ του Σέρβου αρχηγού του γύρισε το σε βάρος του 1-0 στο ημίχρονο που αν έμενε θα σήμαινε αποκλεισμό. Εκείνοι όμως ήταν άλλοι καιροί: οι κυπριακές ομάδες δεν είχαν την τακτική ωριμότητα και την ικανότητα να παρουσιάζονται σε καλή κατάσταση στα καλοκαιρινά προκριματικά, όπως συμβαίνει τώρα.

Όχι τυχαία, μετά την νίκη του στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» κόντρα στην Ανόρθωση, ο Ολυμπιακός έχει να θυμάται δυο σκληρές ήττες. Το 2008 επέστρεψε στην Κύπρο με τον Ερνέστο Βαλβέρδε προπονητή για να αγωνιστεί κόντρα στην ίδια ομάδα: η Ανόρθωση τον διέλυσε με 3-0, αλλά ένα χαμένο πέναλτι που χτύπησε ο Μήτρογλου κόντρα στην οδηγία του κόουτς προκάλεσε τόση φασαρία, ώστε η ήττα πέρασε σε δεύτερη μοίρα κι ο Ερνέστο γλύτωσε την απόλυση που μετά το αποκλεισμό έμοιαζε θέμα χρόνου! Εξι χρόνια αργότερα, στο ΓΣΠ αυτή τη φορά, ο ΑΠΟΕΛ που είχε ήδη επικρατήσει με 0-1 του Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη στον όμιλο του Γιουρόπα λιγκ που συνυπήρξαν, τον κέρδισε με 2-0 όσο εύκολα δείχνει το τελικό σκορ! Στο ανακαινισμένο ΓΣΠ ο Ολυμπιακός έχει ηττηθεί και από τη Μακάμπι Χάιφα με 3-0 κάποτε, μια εβδομάδα ακριβώς μετά το θρίαμβό του με 6-2 κόντρα στη Λεβερκούζεν – αλλά προφανώς δεν έφταιγε το γήπεδο, που πάντως δεν του ξυπνά και τις καλύτερες αναμνήσεις. Όπως μπορεί να καταλάβει κανείς από την μίνι αυτή αναδρομή, στην Κύπρο ο Ολυμπιακός δύσκολα σκοράρει: δεν έχει βάλει γκολ στις τέσσερις επισκέψεις του εκεί – δεν μπορεί να είναι τυχαίο. 

Ματς χωρίς δεδομένα

Το έριξα στην παρελθοντολογία γιατί για το ματς αδυνατώ να πω το παραμικρό: δεν έχω δεδομένα. Ο Απόλλωνας θα χει καινούργιο προπονητή και για αυτό και καλύτερη ψυχολογία. Ο Καταλά υπόσχεται να τον αλλάξει πολύ και να τον μάθει να κάνει κατοχή μπάλας, αλλά αυτά θα αργήσουν να γίνουν: απόψε λογικά θα επιχειρήσει να παίξει το ποδόσφαιρο αντεπιθέσεων που ξέρει να παίζει (μου αρέσει πως ξαφνικά αυτό έχει βαφτιστεί «άμεσο ποδόσφαιρο» για να μοιάζει μοντέρνο). Ο νέος του κόουτς αναζητά πίστη και συγκέντρωση. Ο πρωταθλητής Κύπρου δεν είναι ομάδα μονάδων (ο γνωστός μας Ντιγκινί κι ο Πίτας είναι οι πιο επικίνδυνοι παίκτες του), αλλά είναι ένα δεμένο σύνολο – μια ομάδα σίγουρα κατώτερη από την Μακάμπι Χάιφα, αλλά πιο ποιοτική από τη Σλόβαν Μπρατισλάβας. Η ερώτηση είναι τι μπορεί να κάνει ο Ολυμπιακός κι εδώ σηκώνω τα χέρια ψηλά.

Στη Μπρατισλάβα είδα θέληση (κι αυτή έδωσε την πρόκριση) αλλά ελάχιστη βελτίωση: το «πίσω όλοι να κρατήσουμε το γκολ του αβαντάζ» μαρτυρά από μόνο του αδυναμίες νοοτροπίας και το όλο γίνεται προβληματικό γιατί άμυνα να κρατήσει αποτέλεσμα δεν υπάρχει. Αν όπως μαθαίνω αγωνιστούν οι ίδιοι, δεν ξέρω τι πρόοδος μπορεί να προκύψει, αν και λογικά το «παίξε παίξε» μπορεί να κάνει παίκτες όπως ο Κουντέ, ο Ζινκερνάγκελ και ο Αβιλα κομμάτι καλύτερους. Πέρα από τα γνωστά μυστήρια υπάρχουν και πολλά προβλήματα: ο Βρσάλικο, ο Αμπουμπακάρ Καμαρά κι ο Ροντρίγκεζ, που θα ήταν χρήσιμοι απόψε, είναι, όπως κι ο τραυματίας Μαντί Καμαρά, εκτός αποστολής. Ο Μασούρας έχει ενοχλήσεις. Ο Κορμπεράν θα διαλέξει την τελευταία στιγμή ποιος ανάμεσα στους Μπα και Μανωλά θα ξεκινήσει: κανείς δεν είναι στο 100%. Ο Χουάνγκ Μπέουμ είναι ακόμα ερωτηματικό και ο Ντελα Φουέντε ταξίδεψε στην Κύπρο με μια προπόνηση. Η δε απουσία του Παπασταθόπουλου μειώνει τις λύσεις στην άμυνα. Κυρίως όμως μου λείπει πολύ κάποιος που απόψε θα μπορούσε να δώσει τον τόνο της σημαντικότητας του ματς. Δηλαδή ο Σάββας Θεοδωρίδης: χθες συμπληρώθηκαν δυο χρόνια από τη μέρα που έφυγε και η απουσία του θεριεύει.      

Η ασφάλεια του κόσμου

Ο Ολυμπιακός έχασε πολλά χάνοντας τον Σάββα κι αυτό το καταλαβαίνεις στις δυσκολίες του. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Σάββας, παλεύοντας και με την καταραμένη ασθένεια, δεν είχε τις παλιές μυθικές αντοχές του και την γνωστή του παρεμβατικότητα, όμως η παρουσία του στην ομάδα δημιουργούσε μια συνθήκη ασφάλειας κυρίως στον κόσμο. Ολοι γνώριζαν πως κάθε φορά που τα πράγματα δυσκόλευαν,ο Σάββας θα θύμιζε στον προπονητή που βρίσκεται, θα έπαιρνε κατά μόνας τους παίκτες για να τους μιλήσει για τη δυσκολία της αποστολής – κυρίως θα μιλούσε στον πρόεδρο και θα μετέφερε τις ανησυχίες του κόσμου. Κι ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα τον άκουγε γιατί, εκτός πολλών άλλων, ο Σάββας ήταν και ένας porte parole του κόσμου – ειδικά του κόσμου που γεμίζει το Καραϊσκάκη και που η ΠΑΕ πρέπει να ακούει πιο πολύ.

Εχω γράψει πολλά για το Σάββα, την ορφάνια του ρόλο του, την αδυναμία να βρεθεί ένας αντίστοιχος διότι ο Θεοδωρίδης ήταν μοναδική περίπτωση. Αλλά ενώ ο Ολυμπιακός ετοιμάζεται για ένα ακόμα ματς που δείχνει πολύ πιο δύσκολο από όσο θα πρεπε να είναι, δεν μπορώ παρά να επισημάνω το προφανές: όταν μιλάμε για διοικήσεις μιλάμε για ανθρώπους κι ένας άνθρωπος που να έχει ιστορία, βαθιά γνώση του Ολυμπιακού και ψυχική επαφή με τον κόσμο του γιατί υπήρξε σημαία της ομάδας μου λείπει στο οργανόγραμμα. Η κάθε ομάδα έχει τις ιδιαιτερότητές της – πιθανότατα σε άλλη ομάδα ένας τέτοιος άνθρωπος να ήταν και πρόβλημα: στον Ολυμπιακό όμως είναι καλό να υπάρχει γιατί μιλάμε για ομάδα που τα ψυχικά δεσίματα είναι σημαντικότερα καμιά φορά και από την όποια τεχνοκρατική γνώση. Για πολλούς λόγους πιστεύω πως ένα ρόλο σαν αυτόν του Σάββα Θεοδωρίδη, θα μπορούσε να αναλάβει σε ένα δύσκολο καλοκαίρι, που η υπερβολική, αλλά όχι άδικη, κριτική έχει χαλαρώσει τους δεσμούς πάθους με την ομάδα, μόνο ο Νίκος Αναστόπουλος...