Σε όλη την Ευρώπη συζητάνε αυτές τις μέρες ένα πράγμα: την αγωνιστική κρίση της Λίβερπουλ – τουλάχιστον όπως αυτή γίνεται αντιληπτή στην Πρέμιερ λιγκ γιατί στο Τσάμπιονς λιγκ τα προβλήματα των πρωταθλητών Αγγλίας είναι λιγότερα. Μετά την διακοπή των πρωταθλημάτων για τα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου ο Αρνε Σλοτ είχε υποσχεθεί ένα νέο ξεκίνημα στο ματς με την Νότιγχαμ Φόρεστ. Η Λίβερπουλ έχασε με 3-0 και οι οπαδοί των φιλοξενούμενων τραγουδούσαν στον Σλοτ το γνωστό βρετανικό γηπεδικό χιτ «θα απολυθείς την άλλη Κυριακή». Δεν θα απολυθεί, αλλά θα πρέπει να βρει μια λύση σε ένα περίπλοκο πρόβλημα. Που μάλιστα δεν δημιούργησε ο ίδιος.

Οράματα και θάματα  

Οποιος θέλει να πιστεύουμε πως στο ποδόσφαιρο τα χρήματα δεν φέρνουν πάντα την ευτυχία χρησιμοποιεί φέτος το παράδειγμα της Λίβερπουλ. Το περασμένο καλοκαίρι η διοίκησή της ξόδεψε πάνω από μισό δισεκατομμύριο ευρώ κυριαρχώντας στο ευρωπαϊκό μεταγραφικό παζάρι και κάνοντας την πλουσιότερη ποδοσφαιρική αγορά, αυτή της Πρέμιερ λιγκ, να ανησυχεί. Δική της ήταν και η ακριβότερη μεταγραφή στην Ευρώπη, αυτή του Αλεξάντερ Ισαάκ από την Νιουκάσλ, δική της και η δεύτερη αυτή του Φλόριαν Βιρτζ από την Μπάγερ Λεβερκούζεν, δική της και η τρίτη αυτή του Ούγκο Εκιτικέ από την Αϊντραχτ Φρανκφούρτης: για τους τρεις ξοδεύτηκαν πάνω από 350 εκατ ευρώ! Οι πρωταθλητές Αγγλίας ξόδεψαν αυτά τα χρήματα για πρώτη φορά στην ιστορία τους πιστεύοντας πως θα κυριαρχήσουν. Και αρχικά κάτι τέτοιο φάνηκε: η Λίβερπουλ έχασε το Σούπερ Καπ από την Κρίσταλ Πάλας στα πέναλτι, αλλά ξεκίνησε με 7 νίκες σε 7 ματς σε όλες τις διοργανώσεις. Αν έλεγες στα τέλη Σεπτεμβρίου ότι δυο μήνες αργότερα η ομάδα του Σλοτ θα μετρούσε την έκτη ήττα της στους τελευταίους επτά αγώνες της Πρέμιερ Λιγκ και θα ήταν έντεκα βαθμούς πίσω από την πρωτοπόρο του πρωταθλήματος Άρσεναλ θα σε ρωτούσαν τι ναρκωτικά παίρνεις και βλέπεις τέτοια οράματα.

Ζορίζονται να συνυπάρξουν

Δεν υπάρχει μια απόλυτη εξήγηση για αυτό που συμβαίνει, αλλά υπάρχουν μερικές αρκετά σοβαρές. Όσο ο καιρός περνάει διαπιστώνει κανείς πως τα χρήματα δεν ξοδεύτηκαν σωστά. Η Λίβερπουλ έχει ένα εντελώς μπερδεμένο ρόστερ με ένα πλήθος από κυνηγούς και μεγάλες ελλείψεις στην άμυνα: είναι απίστευτο για ομάδα που έχει ξοδέψει τόσα πολλά να παίζει δεξί μπακ ο χαφ Ζομποσλάι γιατί δεν υπάρχει αναπληρωματικός του Μπράντλεϊ. Είναι επίσης φανερό ότι οι πολλές επιλογές στην επίθεση πιο πολύ μπερδεύουν τον Σλοτ παρά τον διευκολύνουν: η αξιοποίηση των νεοφερμένων μοιάζει να απασχολεί τον προπονητή πιο πολύ από το πώς η ομάδα θα παίξει. Αλλά και οι νεοφερμένοι δεν κάνουν και πολλά για να τον βοηθήσουν. Ο Ισαακ, η πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ, είναι εκτός φόρμας: φαίνεται ότι έχοντας αποφασίσει να περάσει το καλοκαίρι σαν χωρισμένος στο ίδιο σπίτι με τη Νιούκαστλ, πληρώνει ότι πίεζε να φύγει αντί να προπονείται. Ο Βιρτς, που τώρα δεν αγωνίζεται λόγω τραυματισμού, υποτίθεται ότι θα ήταν το έστω άτυπο «δεκάρι» που έλειπε εδώ και χρόνια (κυρίως χάρη στην ικανότητα του να παίζει παντού στην επίθεση), αλλά μέχρι στιγμής υποφέρει το γεγονός ότι για αυτόν ξοδεύτηκαν τόσα πολλά: έχει πνιγεί από το άγχος. Ο Εκιτίκε είχε ξεκινήσει εξαιρετικά, αλλά από την άφιξη του Ισαακ κι έπειτα, δεν κάνει πλέον τη διαφορά. Και ότι διεκδικεί χρόνο και ο Κιέζα, που κι αυτός σαν νέα μεταγραφή είναι, κάνει τη ζωή του Σλοτ εξαιρετικά δύσκολη. Πέρυσι η ενδεκάδα ήταν σχεδόν δεδομένη, φέτος όχι. Και υπάρχουν αρκετοί ίδιοι ποδοσφαιριστές – ο Ισαάκ και ο Ετικιτέ πχ ζορίζονται να συνυπάρξουν. Η Λίβερπουλ δεν είναι ομάδα συνηθισμένη να ξοδεύει τόσα πολλά. Το γεγονός αυτό δημιουργεί σε όλους μια έξτρα πίεση. Που ούτε ο προπονητής ούτε οι παίκτες του έχουν καταφέρει να αποβάλουν. Δυσκολεύονται να ζουν ως πλούσιοι!  

Τα χαμένα κέφια

Φαίνεται επίσης πως παρά τις ακριβές μεταγραφές η ομάδα εξαρτάται πάντα από τα κέφια των παλιών κι αυτό δεν είναι ποτέ καλό σημάδι. Οι Αγγλοι γράφουν ότι ο Σαλάχ έχει το μυαλό του στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής γιατί αισθάνεται ότι χρωστάει κάτι στην Αίγυπτο με το οποίο έχασε το προηγούμενο μολονότι η χώρα του το φιλοξένησε. Ενώ υπάρχει και προβληματισμός για την απόδοση του Φαν Ντάικ που λέγεται πως θα θελε να φύγει καθώς μετά το μεγάλο ξόδεμα χρημάτων το καλοκαίρι δεν αισθάνεται πρωταγωνιστής.  Επισημαίνεται επίσης το βάρος της απώλειας του Ντιέγκο Ζότα.  Ο Άντι Ρόμπερτσον, ένας από τους ηγέτες της ομάδας, αφιέρωσε την πρόκρισή της Σκωτίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο σε αυτόν. Ο Σλοτ, μετά την ήττα σοκ από την Φόρεστ, τόνισε πώς από την ομάδα λείπει «τόσο ο άνθρωπος όσο και ο παίκτης». Αλλά ο Ζότα έλειπε κι όταν η Λίβερπουλ έκανε 7 νίκες στην σειρά κι όταν κέρδιζε στο Ανφιλντ και την Ατλέτικο και την Ρεάλ Μαδρίτης.    

Ξεκινά πάντα κυνηγώντας  

Υπάρχει αγωνιστική εξήγηση; Πάντα υπάρχει. Ο Σλοτ δήλωνε στην αρχή της σεζόν ότι φέτος η Λίβερπουλ θα κέρδιζε πιο εύκολα 4-3 παρά 1-0.Εννοούσε ότι το πλήθος των επιθετικών θα του επέτρεπε να παρουσιάσει μια ομάδα μπροστόβαρη, ικανή να βρίσκει πάντα ένα γκολ παραπάνω: το παιγνίδι της Λίβερπουλ που φανταζόταν ήταν το 3-2 απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης. Αλλά όταν άρχισαν οι ήττες, που οφείλονται κυρίως στα αμυντικά κενά, μπήκε από την πίσω πόρτα η ανασφάλεια: το να μην δεχτεί γκολ η Λίβερπουλ μοιάζει δύσκολο κι όσο κι αν λες «θα κερδίζω τα ματς 4-3», είναι δύσκολο να κερδίζεις όταν ξεκινάς όλα τα ματς χάνοντας 0-1. Και πάλι όμως το καλό ξεκίνημα δείχνει πως κάτι υπήρχε που στην πορεία χάθηκε: αν αγωνιστικό πρόβλημα υπάρχει, αυτό αφορά κυρίως την μη εξέλιξη της ομάδας. Πράγμα παράδοξο αφού με την προσαρμογή των νεοφερμένων η Λίβερπουλ έπρεπε να παίξει καλύτερα – θέλω να πω ότι αν ήταν εξ αρχής κακή όλο αυτό θα ήταν περισσότερο εξηγήσιμο.          

Ξοδεύοντας καταστρέφεις

Τι συμβαίνει; Κατά την γνώμη μου κάτι απλούστερο: η Λίβερπουλ πληρώνει φέτος το τίμημα της μετάβασης από τον Γιούργκεν Κλοπ στον Σλοτ. Στο Ανφιλντ ανακαλύπτουν ότι μια εποχή έχει πραγματικά τελειώσει και ότι η μετάβαση σε μια άλλη δεν είναι τόσο εύκολη όσο τους είχε κάνει να πιστεύουν η εξαιρετικά επιτυχημένη περσινή σεζόν στην Πρέμιερ Λιγκ. Πέρυσι ο νεοφερμένος Ολλανδός κόουτς χαλάρωσε τους παίκτες από την πίεση του Γερμανού και πείραξε ελάχιστα μια ομάδα που παρέλαβε: η Λίβερπουλ δεν είχε κάνει μεταγραφές. Φέτος έπρεπε να την φτιάξει σχεδόν από την αρχή. Δύσκολα πράγματα.

Στην ιστορία του ποδοσφαίρου έχει τύχει πολλές φορές ένας προπονητής να τα πάει καλά απλά γιατί παραλαμβάνει μια έτοιμη ομάδα. Ο Κόβατς συνέχισε κάποτε να μεγαλουργεί με τον Αγιαξ  που έφτιαξε ο Μίχελς. Ο Καπέλο χαλάρωσε τους παίκτες της Μίλαν μετά τον Σάκι και κέρδισε μαζί τους τα πάντα. Ο Αντσελότι στην Ρεάλ Μαδρίτης βρήκε κάποτε μια έτοιμη ομάδα από τον Μουρίνιο και ο ίδιος ο Μου μόνο χάος δεν παρέλαβε από τον Πελεγκρίνι. Μπορείς να κάνεις σταδιοδρομία ως τυχερός διάδοχος, κι αυτό θα μπορούσε να συμβεί και με τον Σλοτ. Αλλά έπεσε στην άτυχη στιγμή (!), να πρέπει να δουλέψει σε μια ομάδα που είχε χρήματα για ξόδεμα. Ο ίδιος λέγεται ότι δεν το ήθελε πολύ, αλλά υποχρεώθηκε να το κάνει. Κάτι έβλεπε. Σίγουρα έβλεπε πως το μόνο βέβαιο ξοδεύοντας θα ήταν η καταστροφή μιας ομάδας που πέρσι κέρδισε ένα πρωτάθλημα πανεύκολα…