Η Εθνική μας έκανε το χειρότερο παιγνίδι της στην εποχή του Γουστάβο Πογιέτ και γνώρισε ένα εφιάλτη στο Philips Stadion  του Αϊντχόβεν χάνοντας με 3-0. Δέχτηκε όλα τα γκολ στο πρώτο ημίχρονο κι αυτό τα λέει όλα για την εμφάνισή της. Δεν υπήρξε επίσης καμία ιδιαίτερη βελτίωση στην επανάληψη, ούτε και κάποιου είδους σημαντική αλλαγή συμπεριφοράς μετά τις αλλαγές του προπονητή και η απόδειξη για αυτό είναι ότι δεν υπήρξαν τελικές προσπάθειες – για ευκαιρίες δεν το συζητάω καν. Απλά οι Ολλανδοί κατέβασαν το πόδι από το γκάζι γιατί έχουν σημαντικότερα πράγματα να κάνουν από το να διασύρουν την Εθνική Ελλάδος. Το πισωγύρισμα της ομάδας είναι χειρότερο από την ήττα.

Οι Ολλανδοί ξαφνικά σοβαρεύτηκαν

Γιατί ήρθε αυτή η αποκαρδιωτική εμφάνιση; Πρώτα από όλα γιατί οι Ολλανδοί ήταν μετά από καιρό σοβαροί και με το μαχαίρι στα δόντια. Η Ολλανδία προερχόταν από τρία άθλια ματς: τον διασυρμό από τη Γαλλία και τις εντός έδρας ήττες από την Κροατία και την Ιταλία στα τελικά του UEFA Nations League. Ο Φράνκι Ντε Γιόνκ είπε παραμονή του ματς ότι οι παίκτες χρειάστηκε να μιλήσουν μεταξύ τους για να ορκιστούν πως θα μπει τέλος στην κατηφόρα. Ο βαλλόμενος πανταχόθεν προπονητής Ρόναλντ Κούμαν είχε πει ότι η Ελλάδα έκανε μια αξιοζήλευτη προσπάθεια με την Γαλλία, σημάδι ότι είχε ασχοληθεί με την ομάδα του Πογιέτ. Χτύπησε τις αδυναμίες της υποδειγματικά επιστρατεύοντας τον πανύψηλο Βέχορστ γνωρίζοντας πως στο κέντρο της ελληνικής άμυνας δεν υπάρχει απόντος του Μαυρουπάνου παίκτης να τον περιορίσει και άφησε ελεύθερο τον Σίμονς να δημιουργεί υπεραριθμίες στα πλάγια: όλα τα υπόλοιπα τα έκανε η παραδοσιακά καλή ολλανδική τακτοποίηση και η απόλυτη υπεροχή των γηπεδούχων στο ψηλό παιγνίδια. Η Ολλανδία έκανε ένα άψογο ματς μετά από καιρό: τα τρία γκολ που πέτυχε ήταν λίγα και θα μπορούσαν να είναι περισσότερα ήδη στο πρώτο ημίχρονο – ο Βλαχοδήμος έκανε ένα θαύμα, οι Ολλανδοί είχαν ένα δοκάρι και τρεις τουλάχιστον ευκαιρίες ακόμα.  

Βόλεϊ εντελώς ανενόχλητοι

Η Εθνική μας ήταν κατώτερη των περιστάσεων για πολλούς λόγους. Αν κρίνω από όσα είπαν στο τέλος οι παίκτες (άκουσα τον Ρέτσο και τον Τσιμίκα) η προετοιμασία της δεν είχε να κάνει με το πώς θα αμυνθεί, αλλά με το πως θα κερδίσει. Όμως μια ομάδα για να διεκδικήσει μια νίκη πρέπει πρώτα από όλα να είναι ικανή να παίξει σωστά άμυνα και η Εθνική μας χθες στο πρώτο ημίχρονο ήταν ένα παράδειγμα κάκιστης αμυντικής συμπεριφοράς:  χωρίς άμυνα δεν παίζεται ποδόσφαιρο.

Δυστυχώς οι απουσίες του Μπάλντοκ και του Μαυροπάνου στοίχισαν πάρα πολύ, σε συνδυασμό με την ανετοιμότητα του Τσιμίκα που έζησε για ένα βράδυ ένα αληθινό εφιάλτη. Οι Ολλανδοί ξεκίνησαν παίζοντας βόλεϊ στην ελληνική περιοχή καθώς σε δυο συνεχόμενα κόρνερ απείλησαν τον Βλαχοδήμο. Το ματς έμοιαζε άνδρες εναντίον παιδιών. Ηταν αδύνατο πχ για την ελληνική άμυνα να πάρει κεφαλιές: ήταν όλοι κοντότεροι, όχι από τον θηριώδη Βέχορστ, αλλά και από παίκτες όπως ο Ακε, ο Φαν Ντάικ, ο Ντε Γιόνγκ κτλ. Το 1-0 έγινε από τον Ντε Ρουν με σουτ μετά από στρώσιμο που του έκανε ο Ντούμφρις με κεφαλιά και σκριν του Ακε έπειτα από εκτέλεση κόρνερ. Το 2-0 το κάνει ο Χάπκο εντελώς ανενόχλητος από γύρισμα του Ντούμφρις που ήταν επίσης μόνος. Το 3-0 ο Βέχορστ, ο οποίος με το κεφάλι έσπρωξε τη μπάλα στα δίχτυα μετά από νέο  γύρισμα του Ντούμφρις που είχε τρεις ασίστ και που είπε στο τέλος πως ένοιωθε πως είχε αντιπάλους που περπατούσαν.  

Ο μόνος στόχος

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Πογιέτ κατανόησε την ανάγκη των παικτών του να αποφύγουν τον διασυρμό κι έριξε στο ματς τον Κουλιεράκη (για να παίξει ο Ρέτσος δεξί μπακ) και τον Γιαννούλη (για να καλύψει τον Τσιμίκα που δεινοπάθησε). Η εικόνα της λέει ότι αν είχε αυτή την διάταξη από την αρχή θα μπορούσε να παίξει κάπως καλύτερα στα μετόπισθεν, αλλά δεν πείθομαι: ο Ρέτσος ως δεξί μπακ ήταν αμυντικά πιο αξιόπιστος από το Ρότα, ο Κουλιεράκης έχει μπόι για να παίξει τον Βέχορστ και ο Γιαννούλης βοήθησε τον Τσιμίκα, αλλά όλα αυτά έγιναν ενώ οι Ολλανδοί είχαν σταματήσει. Το λάθος αρχικά ήταν η προσέγγιση: ο Πογιέτ δεν περίμενε ότι οι απουσίες του Μαυροπάνου και του Μπάλντοκ θα οδηγούσαν την άμυνα σε κατάρρευση και παρουσίασε ένα σχήμα πολύ επιθετικό για την περίσταση. Η συνύπαρξη του Μάνταλου, του Μπακασέτα και του Μασούρα πίσω από τον Παυλίδη αφαίρεσε από την Εθνική κάθε δυνατότητα ελέγχου της μεσαίας γραμμής (απέναντι μάλιστα σε μια ομάδα με σπουδαίο passing game) και η γρήγορη κίτρινη κάρτα που πήρε ο Σιώπης έκανε τα πάντα χειρότερα. Η Ελλάδα έχασε από μια καλύτερη ομάδα με κάτω τα χέρια. Και νομίζω όλοι κατάλαβαν πως το μόνο που μπορεί να είναι στόχος σε αυτό τον όμιλο, με παρούσες της Γαλλία και Ολλανδία, είναι η ομάδα να εκμεταλλευτεί τα ματς για να προοδεύσει, ώστε να φτάσει η ομάδα σε καλή κατάσταση στα μπαράζ που έχει εξασφαλίσει χάρη στην πρωτιά της στον όμιλο του UEFA Nations League. Για αυτό είναι πρόβλημα το χθεσινό πισωγύρισμα κι όχι η ήττα.  

Απαξίωση και μουρμούρα

Η ήττα και κυρίως η εμφάνιση θα φέρουν απαξίωση και μουρμούρα, ενώ θα ήταν προτιμότερο να γίνει λίγη κριτική: αυτή μάλλον θα λείψει – τα άλλα είναι εύκολα. Η απαξίωση οφείλεται σε ιδεοληπτικές προσεγγίσεις που δεν έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο, αλλά με το ποιος διοικεί την ΕΠΟ κτλ. Από το 2014 και μετά η Εθνική Ελλάδος είναι στόχος. Την απαξίωσαν αρχικά οι δυνάμεις της εξυγίανσης (καταστρέφοντας τον δεκαετή κύκλο εξαιρετικών αποτελεσμάτων) και το πράγμα συνεχίζεται τώρα από αυτούς που δεν γουστάρουν τον Μπαλτάκο, τον Φιλιπούσση, τον Φύσσα, τον Κωνσταντινίδη κτλ. Κείμενα και θέσεις είναι γνωστά πριν τα ματς γίνουν: όποτε η Εθνική χάνει θα φταίει ο Ρότα, ο Μάνταλος, ο Πογιέτ – μέχρι και κριτική γιατί δεν κλήθηκε ο Βαγιαννίδης έγινε, που το παιδί έχει θλάση. Το ότι ο Πογιέτ ρώτησε για την κατάστασή του πριν κάνει τις κλήσεις δεν περνά από το μυαλό κανενός, κυρίως γιατί κανείς δεν θέλει να χρησιμοποιήσει το μυαλό του όταν έχει αποφασίσει ότι για κάθε ήττα φταίει ο προπονητής, δηλαδή αυτοί που τον προσλάβανε.

Το αστείο είναι ότι υπάρχουν πραγματικά τεράστιες ευθύνες της ΕΠΟ στη διαχείριση των Εθνικών ομάδων: είναι πχ πραγματική ντροπή ότι δεν υπάρχει προπονητικό κέντρο και η ομάδα γυρνάει δεξιά κι αριστερά, αλλά με αυτά δεν ασχολείται κανείς ακριβώς γιατί ελάχιστοι από όσους φωνάζουν το κάνουν για την Εθνική.

Ας ξαναδεί την επίθεση

Η κριτική είναι άλλο πράγμα και είναι χρήσιμη. Το ματς το χθεσινό δείχνει πως υπάρχει ένα πρόβλημα παραγωγικότητας που πρέπει να απασχολήσει τον Πογιέτ: οι επιστροφές του Μαυροπάνου και του Μπάλντοκ την άμυνα θα την βελτιώσουν. Η Εθνική μετά το ματς με την Γαλλία ήταν και χθες επιθετικά ακίνδυνη: ο Πογιέτ κάτι πρέπει να ξαναδεί που να αφορά την επίθεση. Η τριάδα πίσω από τον Παυλίδη (Μασούρας, Μπακασέτας, Μάνταλος) δεν λειτούργησε κι ο Σιώπης με τον Κουρμπέλη έμειναν πολύ μακριά κι από τις δυο περιοχές. Στα μπαράζ η ομάδα θα χρειαστεί γκολ – χωρίς γκολ δεν κερδίζεις. Ο Πογιέτ έχει πολλή δουλειά μπροστά του. Πιθανότατα μετά το ματς με την Γαλλία πίστεψε ότι βρήκε μια ομάδα κι ότι δεν πρέπει να την πειράξει. Πάντα πρέπει. Ας ξαναδεί πχ την περίπτωση του Δουβίκα. Είναι δύσκολη η χρησιμοποίησή του γιατί δεν είναι ούτε φορ, ούτε εξτρέμ. Αλλά βάζει γκολ. Η έστω απειλεί. Σε μια ομάδα που χθες δεν είχε τελική προσπάθεια στην εστία ίσως είναι χρήσιμος. Θα ήταν ακόμα και μεθαύριο στο ματς με το Γιβραλτάρ που η ομάδα πρέπει να το κερδίσει πειστικά κι εύκολα για να μην νευρασθενήσει...