Αυτή την αγωνιστική στο Τσάμπιονς λιγκ ξεχώρισαν πέντε ήττες.  Τρεις ήττες που είδαμε την Τρίτη το βράδυ και δυο που είδαμε την Τετάρτη. Αναφέρομαι στην ήττα της Μάντσεστερ Σίτι από την Μπάγερ Λεβερκούζεν, στην ήττα της Μπαρτσελόνα από την Τσέλσι, στην ήττα της Γαλατά από την Ουνιόν Σεν Ζιλουάζ- στην Κωνσταντινούπολη μάλιστα – και τις ήττες της Λίβερπουλ από την PSV και της Μπάγερν από την Αρσεναλ.

Θα σας εξηγήσω γιατί στέκομαι κυρίως σε αυτές.

Η ήττα της Σίτυ

Δυσκολεύομαι να καταλάβω τι πέρασε από το μυαλό του Γκουαρντιόλα όταν αποφάσισε να αντιμετωπίσει την γερμανική ομάδα χωρίς τον Χάαλαντ. Προφανώς η συνεχής υπογράμμιση ότι όταν ο Νορβηγός δεν σκοράρει η Σίτυ δεν κερδίζει ενοχλεί τον Καταλανό που αντιμετώπισε την Λεβερκούζεν έχοντας ως σκοπό να αποδείξει ότι η ομάδα του, όχι μόνο μπορεί να κερδίσει χωρίς να σκοράρει ο σέντερ φορ, της αλλά και χωρίς αυτός να αγωνιστεί. Οι Γερμανοί άρπαξαν την ευκαιρία και έδειξαν όλη την βελτίωση τους από τη στιγμή που άλλαξαν προπονητή. Το ενδιαφέρον είναι η συνέχεια. Ενας άλλος προπονητής θα παραδειγματιζόταν και δεν θα το ξαναέκανε αυτό ποτέ. Αλλά για τον Πεπ μιλάμε.

Η ήττα της Γαλατά

Ένα πανομοιότυπο πρόβλημα με την Σίτυ έχει και η Γαλατασαράι. Είναι καλή και ακριβή ομάδα η πρωταθλήτρια Τουρκίας αλλά εξαρτάται κι αυτή από τον σέντερ φορ της. Ο Οσιμεν έλειπε και «no Οσιμεν no party». Ο Ικάρντι δεν είναι κακός παίκτης αλλά οι αμυντικοί της Ούνιον (έμπειρα παιδιά όπως ο Μπέρτζες, ο Σάικς και ο ΜακΚάλιστερ) δεν τον άφησαν να πάρει ανάσα. Οι Βέλγοι βρήκαν το γκολ σε μια από τις ευκαιρίες που η Γαλατά επιτρέπει λίγο πολύ σε κάθε αντίπαλο να δημιουργήσει. Θα μπορούσαν μάλιστα να κερδίσουν το ματς και με σκορ μεγαλύτερο του 0-1. Γιατί στέκομαι στην ήττα μια ομάδας που έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να κερδίσει το Τσάμπιονς λιγκ ποτέ; Γιατί είναι λίγο απόδειξη πως ξοδεύοντας πάρα πάρα πολλά για ένα ή και δυο παίκτες δεν μπορείς ν αλλάξεις εύκολα την μοίρα σου. Απλά εξαρτάσαι εντελώς από την παρουσία τους.

Η ήττα της Μπαρτσελόνα

Η Τσέλσι τιμώρησε θεαματικά τον γνωστό τρόπο άμυνας της Μπαρτσελόνα. Όχι μόνο γιατί με τους ταχύτατους επιθετικούς της πέτυχε τρία γκολ (ενώ άλλα τρία δεν μέτρησαν) αλλά κυρίως γιατί αυτοί (και μαζί ο MVP Κουκουρέγια, πρώην παιδί της Μασία) ταλαιπώρησαν τόσο πολύ την άμυνα των Καταλανών ώστε η Μπαρτσελόνα στο 43΄έμεινε με παίκτη λιγότερο μετά την αποβολή του Αραούχο. Η Μπαρτσα για πρώτη φορά στα χρόνια του Φλικ δεν κατάφερε να σκοράρει. Αν παίζοντας έτσι, δεν σκοράρεις δεν έχεις και καμιά πιθανότητα να κερδίσεις. Αν η Μπάρτσα αμύνεται με τον τρόπο που το κάνει είναι για να έχει το αβαντάζ να γεμίζει με παίκτες την αντίπαλη περιοχή. Ο τρόπος που αμύνεται υποχρεώνει τον αντίπαλο να τα κάνει όλα στην επίθεσή του βιαστικά και γρήγορα. Σε ένα ποδόσφαιρο όμως που οι γρήγοροι κυνηγοί είναι πολλοί, το να δίνεις ευκαιρίες σε παίκτες υποχρεώνοντας τους απλά να κάνουν τα πράγματα σε φουλ ταχύτητα, δεν σου δίνει παρά μόνο καρδιοχτύπια.  

Η ήττα της Λίβερπουλ

Περίμενα το ματς των πρωταθλητών Αγγλίας με την PSV για να δω αν η εκτίμηση ότι το Τσάμπιονς λιγκ είναι πιο εύκολο από την Πρέμιερ λιγκ για ομάδες όπως η Λίβερπουλ θα επιβεβαιωθεί. Τελικά ξαναείδαμε την Λίβερπουλ των δεκάδων προβλημάτων. Με τον Σαλάχ φάντασμα του εαυτού του, τον Φαν Ντάικ να έχει χάσει το κέφι του και τον Αρνε Σλοτ να έχει χάσει το μυαλό του η Λίβερπουλ έγινε παιγνιδάκι στα χέρια των Ολλανδών που πίστευαν πως θα την κερδίσουν κάνοντας επίδειξη χτισίματος αντεπιθέσεων από την αρχή ως το τέλος του ματς. Τα αόρατα χαφ του Σλοτ έκαναν τα υπόλοιπα. Ακούγεται τρελό να το λες αλλά η Λίβερπουλ που ξόδεψε 500 εκατ ευρώ το καλοκαίρι χρειάζεται μεταγραφές.

Η ήττα της Μπάγερν Μονάχου

Στο ματς Αρσεναλ – Μπάγερν Μονάχου θα μας λυνόταν η απορία για το ποια ομάδα είναι η πιο φορμαρισμένη στην Ευρώπη. Τελικά είναι η Αρσεναλ που με τις αγαπημένες της στημένες φάσεις και τον μεγάλο της πάγκο προχωρά και σαρώνει τα πάντα στο διάβα της. Αλλά το ματς είναι κυρίως διδακτικό για τους Βαυαρούς. Η επιθετική παραγωγή της Μπάγερν είναι σπουδαία. Ο Καρλ μοιάζει ήδη το επόμενο παιδί θαύμα του γερμανικού ποδοσφαίρου. Αλλά αν η άμυνα της έχει και φέτος την συμπεριφορά που είχε πέρυσι θα χαθεί πάλι πάνω στο καλύτερο. Τα γκολ που δέχτηκε μαρτυρούν ότι έχει ξεχάσει τι σημαίνει να αμύνεσαι. Ισως γιατί στην Μπουντεσλίγκα αυτό δεν της χρειάζεται ποτέ.  

Πολλά και άλλα ωραία  

Είχαμε και πολλά άλλα ωραία αλλά λιγότερο διδακτικά. Η Παρί έβαλε πέντε γκολ στην Τότεναμ χωρίς τον Ντεμπελέ και με τον Κβάρα μέτριο: ο εκθρονισμός της δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Οι Αγγλοι που κυνηγάνε το ιστορικό «έξι νίκες σε έξι ματς» είδαν αυτή την φορά ήττες της Σίτυ, της Τότεναμ αλλά και της Νιούκασλ: η ήττα της τελευταίας ήταν η πιο πικρή αφού στην Μασαλία άνοιξε το σκορ. Σε αυτή την αγωνιστική είχαμε την επιστροφή των Ιταλών με τις νίκες της Νάπολι κόντρα στην Καραμπακ, της Αταλάντα στην Φρανκφούρτη και κυρίως της Γιούβε στην Νορβηγία: δεν είναι ποτέ εύκολο να κερδίσεις την Μπόντο εκεί και μάλιστα με γκολ στις καθυστερήσεις. Χάλασε την ιταλική βραδιά η Ιντερ που έχασε στις καθυστερήσεις από την Ατλέτικο Μαδρίτης κι ενώ ήταν πολύ καλή, αλλά η ομάδα του Σιμεόνε είναι η πιο βελτιωμένη στην Ευρώπη το τελευταίο δίμηνο. Τέλος τιμή για μια ακόμα φορά στην Πάφο. Μιλούν όλοι για τις στημένες φάσεις της Αρσεναλ και τα σατανικά κόλπα των βοηθών του Αρτέρτα. Αλλά η Πάφος εκτελώντας σωστά τρία κόρνερ έχει έξι βαθμούς. Κι αν ο τερματοφύλακας Μιχαήλ δεν είχε κάνει δώρο στη Μονακό το γκολ του 1-2 ίσως είχε και παραπάνω…