Η ήττα του Ολυμπιακού του Ντέιβιντ Μπλατ από την ΤΣΣΚΑ στο τουρνουά που γίνεται στη μνήμη του μεγάλου Γκομέλσκι μπορεί να αποδειχθεί μία από τις πιο χρήσιμες τα τελευταία χρόνια ή μπορεί να γίνει και η αιτία μιας απόλυτης καταστροφής. Είναι μία ήττα σε ένα φιλικό παιχνίδι, που θα έπρεπε να λειτουργήσει ως καμπανάκι συναγερμού. Αλλά την ίδια στιγμή είναι και μία ήττα που δημιουργεί τεράστια ερωτηματικά για την ίδια τη σεζόν της ομάδας. Πόσο μπορεί να βελτιωθεί χωρίς να προσθέσει στο ρόστερ του παίκτες ο Ολυμπιακός, που γνώρισε ένα διασυρμό από μία ομάδα που δεν είχε δύο ψηλούς (τον Κουφό και το Χάινς), που αναμένεται να είναι βασικά εξαρτήματα της στη σεζόν που ξεκινάει;
Πάντα βάζει στοιχήματα
Τα τελευταία χρόνια του Ολυμπιακού του αρέσει να βάζει στοιχήματα. Η ομάδα του ξεκινούσε πάντα με ένα τουλάχιστον ερωτηματικό σε κάποια θέση και περίμενες να δεις στη διάρκεια της χρονιάς ποια θα ήταν η διαχείριση της συγκεκριμένης αδυναμίας. Μερικές φορές δεν υπήρχε κανένας παίκτης με ανάλογα χαρακτηριστικά πίσω από τον Βασίλη Σπανούλη, άλλες φορές έλειπε μία αξιόπιστη αλλαγή του Γιώργου Πρίντεζη - θυμόσαστε φαντάζομαι τη μόνιμη συζήτηση για το «τεσσάρι» που ποτέ δεν υπήρχε. Μερικές φορές ο Ολυμπιακός πόνταρε σε μικρούς ή άγουρους παίκτες που έπρεπε να μάθουν την Ευρωλίγκα - κάποιοι τα κατάφεραν καλά, κάποιοι όχι. Σε κάθε περίπτωση προέκυπτε μία ομάδα στην οποία οι παλιοί έπρεπε να δώσουν κάτι παραπάνω. Ο Ολυμπιακός δεν είχε πολυτέλειες εδώ και πολλά χρόνια. Ομως άλλο είναι αυτό κι άλλο αυτό που βλέπουμε φέτος.
Φέτος δεν υπάρχουν αδυναμίες, υπάρχουν ελλείψεις - φαίνονται μάλιστα με γυμνό μάτι. Ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα που δεν έχει ένα αξιόπιστο πλέι μέικερ και ένα πόιντ γκαρντ που να μπορεί να σηκώσει το βάρος της δημιουργίας και της εκτέλεσης όταν ο 37χρονος Σπανούλης δεν είναι στο παρκέ. Ο Κόνιαρης έχει μόνο να μάθει και πρέπει να μάθει πολλά. Ο Τσέρι δεν είναι σκόρερ και ούτε και πρόκειται να γίνει. Ο Μπάλντγουιν κάνει μία ελλιπέστατη προετοιμασία και μοιάζει να έχει διάφορα προβλήματα, αλλά και υγιέστατος να ήταν δεν μοιάζει ο παίκτης που θα σου δώσει 15 πόντους και θα σε ξεκολλήσει στις δύσκολες στιγμές. Δεν υπάρχει καμία ευρωπαϊκή ομάδα που να έχει κάνει προκοπή επειδή έχει καλούς ημίψηλους – ο Πάντερ και ο Πολ μπορεί να είναι καλοί παίκτες αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι πρωταγωνιστές.
Όποιος έχει παρακολουθήσει τα φιλικά βλέπει μία ομάδα που με δυσκολία φτάνει τους 75 πόντους και που ως καλύτερους έχει πάντα τους παλιούς. Με την Ούνιξ, στο ματς που έγινε στο Γκομέλσκι, μπήκε ο Μιλουτίνοφ, έπαιξε ικανοποιητικά ο Σπανούλης στο πρώτο ημίχρονο και ο Πρίντεζης στο δεύτερο και ο Ολυμπιακός κατάφερε τουλάχιστον να κερδίσει, παίζοντας μάλιστα άμυνα σαν να πρόκειται όχι για φιλικό, αλλά για κανονικό ματς. Δεν αμφιβάλω ότι υπάρχουν μερικοί παίκτες που μπορεί να ανεβούν στη συνέχεια αφού έρχονται από το Μουντομπάσκετ – ο Παπανικολάου, ο Κουζμίνσκας, ο Μιλουντίνουφ, ο Πρίντεζης δεν είναι ούτε στο 50% της φόρμας τους. Αλλά ομάδα χωρίς πόιντ γκαρντ σκόρερ δεν κάνει τίποτα στην Ευρωλίγκα – δεν μπαίνει καν στη δεκάδα. Ο Μπλατ βάζει ένα στοίχημα που δεν μπορεί να κερδίσει. Αν το βάζει ο Μπλατ.
Χωρίς ποιότητα και πληρότητα
Η μόνη βεβαιότητα που υπάρχει για τους ξένους παίκτες είναι ότι πρόκειται για παίκτες φθηνότερους από τους περσινούς. Ο Γκος, ο Λε Ντέι, ο Τουπάν, ο Στρέλνιεκς, ο Τίμα κόστιζαν πολλά περισσότερα από τον Μπάλντγουιν, τον Ρούμπιτ, τον Τσέρι, τον Πάντερ, τον Πολ και τον Χαπ. Ούτε πέρσι είχε έρθει κάποιος που να μπορούσε να σηκώσει την ομάδα στις πλάτες του, αλλά πέρυσι ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης ήταν ένα χρόνο μικρότεροι. Δεν έχω την απαίτηση οι αδερφοί Αγγελόπουλοι να ξοδέψουν περιουσίες, κυνηγώντας στην Ευρωλίγκα ομάδες με μπάτζετ 50 εκατομμυρίων ευρώ. Όμως όταν τα λεφτά είναι λιγότερα οι επιλογές πρέπει να είναι πιο προσεκτικές, αλλιώς είναι δεδομένο ότι θα προκύψει μία ομάδα χειρότερη κι από την περσινή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση πάντως το πρόβλημα δεν είναι τόσο το τι μπορεί να δώσουν οι συγκεκριμένοι παίκτες, αλλά το γεγονός ότι η ομάδα μοιάζει να έχει τρύπες τεράστιες. Ο κόσμος μπορεί να υποστηρίξει μία ομάδα η οποία μάχεται και παίζει στα κόκκινα για να καλύψει τις αδυναμίες της - δύσκολα όμως θα σταθεί στο πλάι μιας ομάδας η οποία μοιάζει χαμένη από χέρι πριν τα ματς αρχίσουν, γιατί δεν έχει ούτε την ποιότητα, ούτε την πληρότητα που η Ευρωλίγκα απαιτεί. Ο Ολυμπιακός δεν χρειάζεται να αλλάξει παίκτες: πρέπει να προσθέσει παίκτες. Αυτό φωνάζουν τα φιλικά του. Και πρέπει να το κάνει για να έχει μια ομάδα αξιόμαχη, όχι για να κερδίσει την Ευρωλίγκα. Ακόμα και το Final four μοιάζει πια θαύμα θαυμάτων, αν δει κανείς την ενίσχυση των άλλων.
Χρωστάνε κάτι στον κόσμο
Κυρίως όμως οι Αγγελόπουλοι χρωστάνε μια αξιόπιστη ομάδα στον κόσμο του Ολυμπιακού που στάθηκε δίπλα τους. Χρειάστηκε να πάρουν σκληρές αποφάσεις και τις πήραν με λαϊκή υποστήριξη. Το κόστος των αποφάσεων αυτών υπήρξε και για τους ίδιους τεράστιο: ο Ολυμπιακός δεν έχει φέτος το τηλεοπτικό συμβόλαιο που είχε πέρυσι για τα ματς του πρωταθλήματος και ως εκ τούτου τα έσοδά του είναι μικρότερα. Αλλά σε μια τέτοια χρονιά ο κόσμος χρειάζεται μια καλή ομάδα για να παραμείνει συσπειρωμένος: το μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει μετά τη συντριβή από την ΤΣΣΚΑ είναι ότι δημιουργούνται ερωτηματικά για το ίδιο το μέλλον της σεζόν. Αν το πρόβλημα ήταν τα χρήματα έπρεπε να υπάρξει μια έκκληση για βοήθεια – δεν ήταν μάλιστα ανάγκη αυτό να γίνει δημόσια. Ανθρωποι να βοηθήσουν υπάρχουν. Προσωπικά έχω ενστάσεις και για τον τρόπο που έγινε η ομάδα της Α2- κυρίως δεν βλέπω σε αυτή δασκάλους που θα βελτιώσουν τα πιτσιρίκια. Αλλά αυτό είναι δευτερεύον ζήτημα: προέχει η πρώτη ομάδα κι αυτή ομάδα δεν μοιάζει. Το χαστούκι από την ΤΣΣΚΑ ήρθε την κατάλληλη στιγμή: ο Προμηθέας με την ομάδα του Ιτούδη ήταν πιο ανθεκτικός και αξιόπιστος.
Είμαστε ακόμα νωρίς, χρόνος για να στρίψει το καράβι υπάρχει – η Ευρωλίγκα δεν έχει αρχίσει. Ο Ολυμπιακός δίνει ένα πόλεμο σε πολλά μέτωπα. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι μετά από χρόνια οι ενστάσεις του ακούγονται εκεί που πρέπει και υπάρχει κάτι παραπάνω από μια βάσιμη ελπίδα ότι η ομοσπονδία θα γυρίσει σελίδα: πολλοί από αυτούς που τον ταλαιπώρησαν σύντομα θα είναι παρελθόν. Αλλά ο σκοπός είναι να μην κερδίσει τον πόλεμο έχοντας γίνει κομμάτια κι ο ίδιος.
