Από την Κωνσταντινούπολη στον Πειραιά, κι από την βραδιά της νίκης κόντρα στην Ίντερ του Ιντζάγκι στην βραδιά που πίκρανε την Σεβίλλη του Μοντελιμπάρ: το ταξίδι των θριάμβων του Πεπ Γκουαρτνιόλα δεν έχει τέλος. Το ευρωπαϊκό Σούπερ καπ ήταν το πρώτο του με την Μάντσεστερ Σίτι και το τρίτο δικό του: έχουν προηγηθεί κατακτήσεις του με την Μπαρτσελόνα και την Μπάγερν Μονάχου. Ο Καταλανός δεν ταξίδεψε για την Αθήνα με την ομάδα του: ήρθε μια μέρα αργότερα. Όταν το status του προπονητή είναι μεγαλύτερο από της ομάδας του κάνει ό,τι θέλει. Μπορεί πχ να χρησιμοππιήσει τον βαρύ Γκβαρντιόλ ως αριστερό μπακ ή απόντος του Μπερνάντο Σίλβα (και άλλων πολλών) να στείλει στο γήπεδο τον 21χρονο Πάλμερ. Κι αυτός να ψηφιστεί MVP του ματς γιατί με το γκολ του έσωσε τη Σίτυ από μια ήττα που θα έκανε λιγότερο λαμπερή την ευρωπαϊκή εικόνα που σιγά σιγά χτίζει.     

Δυο ειδών τελικοι

Οι τελικοί του ευρωπαϊκού σούπερ καπ είναι δυο ειδών: ή κάνει περίπατο ο πρωταθλητής Ευρώπης και κάτοχος του Τσάμπιονς λιγκ ή γίνονται παιγνίδια πολύ ισορροπημένα. Πριν το χθεσινό βραδινό ματς, στις τελευταίες δέκα διοργανώσεις επτά φορές ο νικητής προέκυψε στην διαδικασία των πέναλτι και τρεις φορές που το ματς κρίθηκε στην κανονική διάρκεια του αγώνα ο νικητής ήταν ίδιος: η Ρεάλ Μαδρίτης, δηλαδή η ευρωπαϊκή ομάδα με την μεγαλύτερη τεχνογνωσία τελικών. Επειδή δεν υπήρχε στο Καραϊσκάκη η Βασίλισσα το ματς πήγε στα πέναλτι μετά από μια χορταστική ισοπαλία με 1-1. Τα τελευταία χρόνια εννιά φορές το κατέκτησε ο κάτοχος του Τσάμπιονς λιγκ. Και χθες έτσι τελικά έγινε. Αλλά το ματς δεν θύμισε σε τίποτα τον περσινό τελικό πχ. Πέρυσι η Ρεάλ Μαδρίτης έκανε περίπατο με την Αϊντραχτ Φρανκφούρτης κερδίζοντας με την 2-0 – με μόνο άξιο αναφοράς γεγονός εκείνου του ματς ότι ο τότε Γάλλος επιθετικός της «Βασίλισσας» Καρίμ Μπενζεμά, με το γκολ που πέτυχε ξεπέρασε σε τέρματα τον θρύλο Ραούλ. Ένα χρόνο αργότερα ο Ραούλ παραμένει θρύλος της Ρεάλ ενώ ο Μπενζεμά αγωνίζεται στη Σαουδική Αραβία. Χθες άξια αναφοράς ήταν πολλά.

Στον Πειραιά, στην έδρα του Ολυμπιακού, όπως επαναλάμβαναν οι ξένοι δημοσιογράφοι όλο το βράδυ, η ομάδα του Γκουαρντιόλα  φάνηκε να υποφέρει από την απουσία πολλών βασικών της παικτών και δεν κατάφερε να λάμψει, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Ακόμα και για την πάμπλουτη Σίτυ η ταυτόχρονη απουσία του Ντίαζ, του Στόουνς, του ΝτεΜπρόιν, του Μπερναντο Σίλβα, σε συνδυασμό με τις φυγές του Γκουντογάν και του Μάχρεζ ήταν προβλήματα μεγάλα.  Η εικόνα της Σίτυ άλλαξε στο δεύτερο ημίχρονο: ο Πάλμερ απαντά στο 1-0 του Εν-Νεσύρι, κι όλα κρίθηκαν στα πέναλτι καθώς δεν προβλεπόταν παράταση). Η καθοριστική στιγμή στη διαδικασία μοιάζει να είναι η εκτέλεση του Γουόκερ: το σουτ είναι κακό, ο σπεσιαλίστας Μπόνο τα έχει καταλάβει όλα, αλλά η μπάλα πάει στα δύχτια.  Ακολουθεί  το λάθος του Σέρβου Γκουντέλι που σημαδεύει το δοκάρι. Η Μάντσεστερ Σίτι θριαμβεύει ξανά: έχει κερδίσει γιατί έπαιξε πιο πολύ, αν όχι και καλύτερα.

 Ο μοιραίος ψηλός

Η ζέστη του Αυγούστου ήταν στο γιορτινό Καραϊσκάκη πιο υποφερτή από την υγρασία. Τόσο η Σίτι όσο και η Σεβίλλη χρειάστηκαν ένα σημαντικό χρόνο προσαρμογής. Ο Γκουαρντιόλα είχε κυρίως την ανάγκη να βρει λύσεις στις απουσίες. Του έλειπαν παίκτες που δεν έχουν αντικαταστάτες – όσο κι αν ακούγεται περίεργο για μια τόσο πλούσια ομάδα. Ο Στόουνς, καθοριστικός αμυντικός-πλέι μέικερ πέρυσι (και κατά την γνώμη μου αληθινός MVP του τελικού του Τσάμοπιονς λιγκ, λείπει στη μέση του γηπέδου, όσο και ο Γκουντογκάν. Στη θέση του Στόουνς μετά το 20λεπτο παίζει ο Ακάνζι που έχει όρεξη για τρέξιμο αλλά δεν είναι χαφ. Στη θέση του Γερμανότουρκου  βρίσκεται ο Ματέο Κόβατσιτς αρχικά δίπλα στον Ρόντρι και στο δεύτερο ημίχρονο πίσω από τον Χάαλαντ.Αντί του Ντε Μπρόιν παίζει όπως και στην Πόλη μετά τον τραυματισμό του Βέλγου ο Φόντεν και στα πλάγια βρίσκονται ο Πάλμερ και ο Γκρίλις για να υποστηρίζουν τον Χάαλαντ. Από την άλλη, ο Μοντιλιμπάρ κάνει σωστά τα απλά: 4-3-3, με χαφ τους Ράκιτιτς, Τζάκσον και Τόρες και τους Οκάμπος και Λαμέλα στα πλάγια με σκοπό το τάισμα του Εν Νεσίρι: όταν ο ψηλός κάνει το 1-0 η απλότητα δικαιώνεται κι όταν ο Οκάμπος στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου κάνει πάρτι στα δεξιά της Σίτυ η απλότητα μοιάζει να θριαμβεύει. Αλλά η Σεβίλλη είχε τα πάντα (πάθος, ένταση, οργάνωση, παίκτες για αντεπιθέσεις κτλ) και μεταξύ αυτών και κάτι που δεν ήθελε: τον μοιραίο παίκτη του ματς. Ο Εν Νεσίρι είναι καταπληκτικός στο ψηλό παιγνίδια αλλά όχι εξίσου καλός με την μπάλα στα πόδια: ο Αντερσον θα τον σταματήσει δυο φορές και σε άλλες δυο περιπτώσεις οι εκτελέσεις του δεν είναι οι καλύτερες. Κι αφού η Σίτυ μένει ζωντανή βρίσκει και την ισοφάριση: και πέρυσι τα 1-1 εκτός έδρας στο Τσάμπιονς λιγκ της ήταν πολύτιμα.    

Κάτι περισσότερο χρειαζόταν 

Για να λέμε την αλήθεια κι ο τερματοφύλακας της Σεβίλλης, ο καλός Μπονο (ή Μπουνού) που είναι με τις βαλίτσες έτοιμος για την Σαουδική Αραβία δεν έκανε και λίγα. Η Σεβίλλη, προερχόταν από την ήττα στο πρωτάθλημα από τη Βαλένθια, και ναι μεν επιτέθηκε στους πρωταθλητές Αγγλίας στα πρώτα λεπτά πλην όμως γρήγορα κλείστηκε.

Το γκολ των Ανδαλουσιανών προέκυψε χάρη σε μια άριστη αντεπίθεση: ο Οκάμπος βγήκε στα αριστερά για να συνεγαστεί με τον Ακούνια, η σέντρα του Αργεντινού ήταν άψογη για τον Εν Νεσίρι ο οποίος νίκησε τους Ακε και Γκβάρτιολ σημαδεύοντας με κεφαλιά  στη γωνία. Αλλα και η Σίτι που έγινε ξαφνικά  νευρική βλέποντας την ομάδα της Ανδαλουσίας να παραμένει συμπαγής στο μισό γήπεδο, ξέρει να σκοράρει αν της αφήσεις τη μπάλα πολύ. Στο 63' ο Ρόντρι έβγαλε μια καταπληκτική σέντρα για τον Πάλμερ, ο οποίος με κεφαλιά νίκησε τον Μπουνού – πριν από αυτά είχαν προηγηθεί πολλές πάσες και μεγάλη πίεση. Ο Πεπ μπορεί να μην σήκωσε παίκτες από τον πάγκο για να τους βάλει στο ματς όμως η αλλαγή θέσης του Φόντεν που πλαισίωσε στηξν επανάληψη τον Γκρίλις και η μετατόπιση του Ακάνζι προς τα δεξιά ώστε να σταματήσει το πάρτι του Οκάμπος μέτρησαν πολύ στην οικονομία του ματς.

Ο Γκουαρντιόλα πανηγύρισε το τρόπαιο με την καρδιά του: καταλαβαίνει όμως ότι από το πουθενά οι αποχωρίσεις και οι τραυματισμοί τον υποχρεώνουν να φτιάξει μια κομμάτι διαφορετική ομάδα. Ο Μοντελιμπάρ ήταν απαρηγόρητος. Εκοψε την τροφοδοσία του Χάλααντ, περιόρισε τους μέσους του Πεπ, παρουσίασε μια ομάδα με κέφι να τρέξει και να παίξει άμυνα και δεν κέρδισε. Κρίμα. Αλλά κάποιος πρέπει να του πει πως απέναντι στη Σίτυ χρειάζεται πάντα κάτι πιο πολύ. Ας ρωτήσεις τον Ιντζάγκι…