Ο τελικός Μπάγερν Μονάχου – Παρί είναι ένας κανονικός τελικός Τσάμπιονς λιγκ: εννοώ συμμετέχουν σε αυτόν δυο ομάδες που δικαιούνται τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης – πράγμα για τη διοργάνωση χρήσιμο. Θυμίζω πως η πρωταθλήτρια Αγγλίας Λίβερπουλ αποκλείστηκε από την Ατλέτικο σε διπλά κανονικά ματς, ότι η Γιούβε, όταν είχε χάσει από την Λιόν τον Φεβρουάριο, έφταιγε η ίδια και μόνο, ότι η Ρεάλ από την Μάντσεστερ Σίτυ ηττήθηκε στο Μπερναμπέου: οι όποιες αναστατώσεις προέκυψαν στη διοργάνωση αργότερα μικρή σχέση έχουν με τους αποκλεισμούς των φαβορί. Το φινάλε των διοργανώσεων, έτσι όπως οργανώθηκε από την UEFA με μονά ματς και Final 8, άρεσε σε πολύ κόσμο. Eίδαμε πολλά ωραία και σπάνια: η φόρμουλα διεξαγωγής επέτρεψε να ζήσουμε παιγνίδια με σασπένς – πράγμα που τα τελευταία χρόνια στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις έλειπε. Εκεί που τα ημιτελικά του Τσάμπιονς λιγκ π.χ είχαν γίνει υπόθεση πέντε -έξι ομάδων, φέτος έφτασαν σε αυτά τρεις ομάδες που σπανίως συναντάς ακόμα και στα προημιτελικά, δηλαδή η Παρί, η Λιόν και η Λειψία. Η Παρί έφτασε στον τελικό γιατί είχε όλες τις προϋποθέσεις για να το καταφέρει – οι άλλες δυο ομάδες έζησαν στιγμές ιστορικές κι αξέχαστες. Θα ήταν η αλλαγή της φόρμουλας διεξαγωγής των διοργανώσεων ένας τρόπος για να σταματήσει η μονοτονία και να δημιουργηθούν συνθήκες που να επιτρέπουν και στους λιγότερο δυνατούς να ελπίζουν; Είναι πολύ βιαστικό ένα τέτοιο συμπέρασμα. Αυτό που συμβαίνει φέτος, συμβαίνει γιατί η πανδημία και η καραντίνα δημιούργησαν και στο ποδόσφαιρο συνθήκες πρωτοφανείς. Και οι πρωτοφανείς συνθήκες δεν μπορεί παρά να έχουν κι ένα πρωτοφανές αποτέλεσμα.  

Το αβαντάζ της προετοιμασίας

Εγραφα και στην εφημερίδα πως αν περιορίσουμε τις παρατηρήσεις στο Τσάμπιονς λιγκ, που ήταν τα τελευταία χρόνια και η περισσότερο προβλέψιμη διοργάνωση, θα διαπιστώσουμε πως το γεγονός ότι φέτος έφτασαν στα ημιτελικά του δυο γερμανικές και δυο γαλλικές ομάδες (συνδυασμός που δεν έχει ξαναϋπάρξει στην ιστορία) οφείλεται κυρίως στη δυνατότητα που είχαν αυτές οι ομάδες να προετοιμαστούν καλύτερα από όλες τις άλλες. Το γαλλικό πρωτάθλημα διακόπηκε με απόφαση της κυβέρνησης Μακρόν τον περασμένο Μάρτιο. Αυτό το γεγονός έδωσε στη Λιόν και την Παρί τεράστιο χρόνο για να προετοιμαστούν για τις αυγουστιάτικες καλοκαιρινές τους υποχρεώσεις. Οι Γάλλοι αποφάσισαν ξαφνικά τη διεξαγωγή δυο εγχώριων τελικών κυπέλλων (του κυπέλλου Γαλλίας και του κυπέλλου της γαλλικής Λίγκας), τροποποιώντας την απόφαση της κυβέρνησης να μην γίνουν ματς στη χώρα μέχρι το Σεπτέμβριο. Στους τελικούς αυτούς αγωνίστηκαν και η Παρί και η Λιόν – η Λιόν είχε να δώσει επιπλέον κι ένα ματς με την κουρασμένη Γιουβέντους πριν το Final 8. Οι γαλλικές ομάδες έφτασαν στα τελικά χωρίς πολλά ματς στα πόδια τους, αλλά και χωρίς πολλούς τραυματίες: η Μάντσεστερ Σίτυ π.χ όταν αντιμετώπισε τη Λιόν είχε πέντε παίκτες πρώτης γραμμής εκτός αποστολής (μεταξύ των οποίων αστέρια, όπως ο Αγκουέρο, ο Σανέ κι ο Σίλβα) ενώ η ομάδα του Γκαρσια ήταν πληρέστατη. Στο μονό ματς οι ελλείψεις φάνηκαν. Σε διπλά ματς ο Πεπ Γκουαρντιόλα θα στάθμιζε τη δυσκολία διαφορετικά.

Εμεινε στα χαρτιά  

Την ίδια άνεση στην προετοιμασία είχαν και οι Γερμανοί. Αυτοί ολοκλήρωσαν κανονικά το πρωτάθλημά τους, αλλά το ολοκλήρωσαν νωρίς γιατί το επανεκκίνησαν πρώτοι. Ενώ οι Αγγλοι, οι Ιταλοί, οι Ισπανοί συζητούσαν για το αν θα παίξουν και για το πότε θα παίξουν, οι Γερμανοί αγωνίζονταν κανονικά. Ούτε πίεσαν το πρόγραμμα για να βρουν ημερομηνίες, ούτε έπαιζαν διαρκώς κάθε τρεις μέρες, ούτε έψαχναν χρόνο για προετοιμασία ενόψει των Final 8. Οποιος σωστά προετοιμάστηκε είχε και βενζίνη στο ρεζερβουάρ. Η Παρί στο ματς με την Αταλάντα πέτυχε δυο γκολ μετά το 90΄, η Λειψία απέκλεισε την Ατλέτικο με γκολ στις καθυστερήσεις, η Λιόν «σκότωσε» τη Σίτυ με ένα γκολ του Ντεμπελέ πέντε λεπτά πριν τελειώσει το ματς και η Μπάγερν στο τελευταίο δεκάλεπτο του αγώνα της με την Μπαρτσελόνα την ισοπέδωσε. Όλα αυτά προφανώς δεν είναι τυχαία: είναι αποτέλεσμα ιδανικής σχεδόν προετοιμασίας.

 Η UEFA είχε κάνει μια έκκληση τον περασμένο Απρίλιο στις ευρωπαϊκές λίγκες να συνεννοηθούν ώστε τα πρωταθλήματα να επανεκκινήσουν όλα μαζί και να ολοκληρωθούν ταυτόχρονα: οι άνθρωποι της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας είχαν καταλάβει τις συνθήκες άνισου ανταγωνισμού που μπορεί να προκύψουν. Αλλά το κοινό ευρωπαϊκό καλαντάρι ήταν μια ιδέα που έμεινε στα χαρτιά. Ετσι προέκυψε ένα ενδιαφέρον, συναρπαστικό, αλλά κομμάτι άδικο φινάλε στο εφετινό Τσάμπιονς λιγκ. Ένα φινάλε ανάμεσα σε ομάδες που είχαν διαφορετικό χρονοδιάγραμμα δουλειάς.

Ο κόσμος που αγαπά τις εκπλήξεις χάρηκε με τις ομάδες που προχώρησαν και δεν προβληματίζεται για την αδικία. Αλλά αδικία υπάρχει κι αυτό κατά τη γνώμη μου καταργεί κάθε συζήτηση για το αν η εφετινή φόρμουλα πρέπει να παγιωθεί. Αυτό που επιλέχτηκε ως φόρμουλα διοργάνωσης είναι ένας τρόπος ολοκλήρωσης σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Υπάρχει διαφορά. Η έκτακτη ανάγκη μπέρδεψε τα πάντα. Ο προγραμματισμός για κάποιους έγινε εύκολος και για κάποιους αδύνατος.

Οι μεγάλες δοκιμασίες

Ωστόσο, θα αντιτείνει κάποιος, έσπασε η μονοτονία. Οι πλούσιοι φάνηκαν λιγότερο απλησίαστοι, οι μικροί είχαν το δικαίωμα στην επιτυχία, οι διαφορές είναι σαν να εξαφανίστηκαν, ακριβώς όπως και οι θεατές στις εξέδρες. Δεν διαφωνώ – εκ του αποτελέσματος δεν θα μπορούσα. Όμως εμένα τα διπλά ματς μου έλειψαν και τα διπλά ματς είναι, όταν μιλάμε για ευρωπαϊκά παιγνίδια, μια σταθερή απόδειξη δικαιοσύνης. Σε ενενήντα λεπτά μπορεί να εκμεταλλευτείς την ατυχία του αντιπάλου, τη δική σου ανέλπιστα σπουδαία βραδιά, το λάθος του διαιτητή. Στα 180 λεπτά αν δεν είσαι καλύτερος δεν γλυτώνεις. Αν πέρυσι είχαμε ματς χωρίς ρεβάνς θα προχωρούσαν ο Αγιαξ, η Παρί, η Μπαρτσελόνα – όμως οι ρεβάνς είχαν αποδείξει πως τελικά η Τότεναμ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχαν κάτι παραπάνω κερδίζοντας προκρίσεις εκτός έδρας και ότι το Ανφιλντ μπορεί να κάνει θαύματα. Οι προκρίσεις πρέπει να βασίζονται στην ανθεκτικότητα των ομάδων, στην προσωπικότητα των ποδοσφαιριστών, στην επιτυχημένη παρουσία εκτός έδρας: αυτό είναι το ποδόσφαιρο.  

Ανάμεσα στις εκπλήξεις (που προκύπτουν μάλιστα εξαιτίας μιας παγκόσμιας απρόβλεπτης αναστάτωσης σαν αυτή που έφερε ο Covid 19) και την δικαιοσύνη, δηλαδή την διάκριση στο Τσάμπιονς λιγκ όποιου είναι πραγματικά καλύτερος, (έστω γιατί ξοδεύει πιο πολλά) εγώ προτιμώ τη δικαιοσύνη. Πρώτα από όλα για λόγους ιστορικής συνέχειας: στο μέλλον θα είναι αδύνατο να εξηγηθεί με ποδοσφαιρικούς όρους πως η Λιόν και η Λειψία κατάφεραν όσα κατάφεραν φέτος. Ειδικά αν του χρόνου κάπου εξαφανιστούν χωρίς να κάνουν τίποτα αξιόλογο.

Για να υπάρχει βάση συζήτησης για το αν ένα Final 8 ή ένα Final 4 θα μας έδινε καλύτερες και πιο θεαματικές διοργανώσεις θα πρέπει να υπάρξει μια χρονιά στην οποία αυτή η λύση θα είναι λύση προγραμματισμένη εξ αρχής και όχι μια λύση ανάγκης, όπως φέτος. Μέχρι τότε κάθε συζήτηση αυτού του είδους δεν έχει νόημα: τα όσα συνέβησαν φέτος είναι μοναδικά κι ελπίζω έτσι να μείνουν. Όχι γιατί δεν αγαπώ τις εκπλήξεις. Αλλά γιατί η επιστροφή των ευρωπαϊκών διοργανώσεων στο φορμάτ (και στα αποτελέσματα…) που έχουμε συνηθίσει θα είναι η τεράστια απόδειξη ότι ο κόσμος είναι ξανά κανονικός. Φέτος δεν είναι. Κι ας έχουμε απόψε ένα κανονικό και μεγάλο τελικό ανάμεσα στην Μπάγερν και την Παρί. Που παρά την υπεροχή των Γερμανών στα χαρτιά, είναι ανοιχτός σε κάθε αποτέλεσμα…