Ολοι συζητούν για την Αρσεναλ που προέκυψε ως αντίπαλος του Ολυμπιακού στους 16 και όλοι συμφωνούν ότι είναι ό,τι πιο δύσκολο θα μπορούσε να προκύψει στον πρωταθλητή, όχι μόνο γιατί είναι μια πολύ καλή αγγλική ομάδα, αλλά γιατί θα είναι υποψιασμένη στα ματς μαζί του καθώς πέρυσι την απέκλεισε. Το πόσο στην Αρσεναλ περιμένουν τον Ολυμπιακό για να πάρουν ρεβάνς το καταλαβαίνεις από κάτι μικρές λεπτομέρειες. Στο τέλος του παιγνιδιού που οι Κανονιέρηδες έδωσαν με την Μπενφίκα στο Καραϊσκάκη την Πέμπτη ο Ομπαμεγιάνγκ, σκόρερ του γκολ μιας δύσκολής πρόκρισης στο 87΄,είπε ότι δεν έχει ξεχάσει ακόμα το γκολ που έχασε στο Εμιρετς πέρυσι με τον Ολυμπιακό – το είπε χωρίς ακόμα να έχει γίνει η κλήρωση! Η Αρσεναλ έχει την ίδια ομάδα με πέρυσι, πάει χειρότερα από πέρυσι στην Αγγλία γιατί δεν ενισχύθηκε, πλην όμως η ομοιογένειά της στο Γιουρόπα λιγκ την καθιστά φόβητρο: πέρασε τον όμιλο μόνο με νίκες και αν και έφτασε τρία λεπτά από τον αποκλεισμό στο ματς με την Μπενφίκα εν τούτοις παραμένει αήττητη. Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολος αντίπαλος για τον Ολυμποιακό ακόμα κι αν αυτός δεν την είχε αποκλείσει πέρυσι. Αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ κι εύκολο αντίπαλο για τον πρωταθλητή στη χθεσινή κλήρωση. Διότι η ομάδα του Μαρτίνς προβληματίζει τον τελευταίο καιρό με την απόδοσή της και η απόδοση είναι το μοναδικό σοβαρό κριτήριο σε οποιαδήποτε αξιολόγηση.
Άλλο η πίστη, άλλο η απόδοση
Τώρα που ολοκληρώθηκαν τα πανηγύρια της πρόκρισης (πανηγύρια δίκαια διότι ως αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό) μπορούμε να θυμηθούμε ήρεμα τι έγινε την Πέμπτη. Ο Ολυμπιακός μπόρεσε να αποκλείσει την PSV, όχι μόνο γιατί σκόραρε στο 87΄με τον Χασάν, αλλά γιατί κατάφερε να φτάσει στα τελευταία λεπτά του παιγνιδιού, κυνηγώντας τις ελπίδες του. Στο υποτίθεται καλό του δεύτερο ημίχρονο γλύτωσε το τρίτο γκολ που θα τον «σκότωνε», γιατί ο Μπα ο Εμβιλά κι ο Σεμέδο έπαιξαν μια σχετικά καλούτσικη άμυνα, μολονότι ο Ολυμπιακός είχε ανεβεί πολύ ψηλά. Οι μεσοεπιθετικοί παίκτες της PSV, που δεν αγαπάνε τις αντεπιθέσεις αλλά το παιγνίδι κατοχής της μπάλας, δεν βρήκαν τις καθαρές φάσεις, που είναι απαραίτητες για το τρίτο γκολ, μολονότι απειλούσαν περισσότερο. Ετσι ο Ολυμπιακός αρχίζει να το πιστεύει ότι θα προκριθεί, μολονότι η απόδοσή του δεν είναι αυτή που κάποιος θα περίμενε: έμεινε ζωντανός κι αυτό αρκούσε, αλλά περισσότερο το πίστεψε ότι θα τα καταφέρει, παρά το κυνήγησε. Δεν έκανε φάσεις, αλλά έψαξε αυτή τη μια και μοναδική στιγμή που θα του αρκούσε ακριβώς γιατί το ματς τελείωνε.
Πολλά κέρδη στο τέλος
Η πίστη αυτή δεν έχει γεννηθεί τυχαία. Υπάρχει γιατί πρόπερσι κόντρα στη Μίλαν μια πρόκριση έρχεται με ένα γκολ του Φορτούνη στο 82’. Γιατί πέρυσι με την Κρασνοντάρ στο τελευταίο πεντάλεπτο μια δύσκολη νίκη με 2-0 μετατρέπεται σε θριαμβευτικό 4-0. Γιατί κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα η νίκη έρχεται με πέναλτι στο 87’ και δίνει εισιτήριο πρόκρισης για το Γιουρόπα λιγκ. Γιατί στο Eμιρετς, κόντρα στην Αρσεναλ, ο Ελ Αραμπί σκοράρει στο 118΄. Γιατί φέτος ο ίδιος βρίσκει το γκολ της εισόδου στο Τσάμπιονς λιγκ με την Ομόνοια στο 90΄. Γιατί με την Μαρσέιγ ο Χασάν κάνει το 1-0 στο 88΄ στο καλύτερο ίσως παιγνίδι της ομάδας του Μαρτίνς φέτος σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Γιατί στο προηγούμενο ματς με την PSV το καθοριστικό, όπως αποδεικνύεται γκολ, το βρίσκει ο Μασούρας στο 83΄. Η πίστη δεν έχει να κάνει με την τύχη ή την τακτική: έχει να κάνει με μια νοοτροπία που χτίζεται σωστά τρία χρόνια τώρα. Και που είναι χρήσιμη ειδικά στις βραδιές που όλα πάνε χάλια, πριν γίνουν ξαφνικά υπέροχα.
Ιστορία που δεν επαναλαμβάνεται
Θυμόσαστε τον Ολυμπιακό που έχανε με γκολ που δεχόταν από την Λιόν, την Ρεάλ, την Ρόζενμποργκ στο φινάλε; Που αποκλειόταν από τη Γιουβέντους στο 88΄; Τον Ολυμπιακό για τον οποίο η Sportday έβαζε εξώφυλλο «δεν θα ξαναδεχτώ γκολ στο 90΄»; Τον Ολυμπιακός που κατέρρεε στο τέλος, όχι γιατί του έλειπε το πάθος, αλλά το καθαρό μυαλό; Νομίζω αυτός ο Ολυμπιακός ανήκει στην ιστορία - και πάλι καλά. Ο τωρινός, μπορεί να μην είναι ο θεαματικότερος όλων των εποχών ή ο ποιοτικότερος της δεκαετίας, αλλά δεν παρατάει τίποτα ποτέ. Και έχει την τύχη να έχει ένα προπονητή που πιστεύει στους παίκτες του, τουλάχιστον όσο οι παίκτες του πιστεύουν σε αυτόν.
Ο Μαρτίνς που χειρουργικά μπορεί να κάνει πέντε αλλαγές δεν διστάζει να κάνει πράγματα που λίγοι φανταζόμαστε: με την PSV στο Καραϊσκάκη κάνει μια τριπλή αλλαγή στο 78΄και μεταμορφώνει την ομάδα του επιθετικά. Την Πέμπτη βγάζει από το ματς τον Βαλμπουενά (για να αμυνθεί καλύτερα στα αριστερά με τον Μασούρα μολονότι η PSV έχει σκορ πρόκρισης) και δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει τον Φορτούνη αντί του Μπουχαλάκη, παρόλο που στη μεσαία γραμμή πέφτουν κορμιά κι ο Τόμας είναι από τους καλύτερους του γηπέδου. Ο Μαρτίνς δεν δίνει κανένα ρεσιτάλ: κάνει τα προβλεπόμενα για να διορθώσει μια λάθος ενδεκάδα. Σπανίως άλλωστε κάνει λάθος αλλαγές: εκ των πραγμάτων, τέτοιες έχει κάνει μόνο στο ματς με το Οπόρτο, τότε που με τον Βινάγκρε (αντί του τίμιου Χολέμπας) άδειασε την πτέρυγα και με τον Πέπε την μεσαία γραμμή. Αλλά δεν μπορούσε τότε να φανταστεί πως ο Βινάγκρε, που ο ίδιος διάλεξε το καλοκαίρι, είχε έρθει στην Ελλάδα για τουρισμό κι ο Πέπε θα πνιγόταν από το άγχος.
Ωστόσο ο προπονητής και οι παρεμβάσεις του δεν θα αρκούσαν να δώσουν προκρίσεις, αν στο μυαλό των παικτών δεν υπήρχε η βεβαιότητα της πιθανότητας ότι μπορεί κάτι να συμβεί– αυτό είναι που χαρακτηρίζει τους παίκτες αυτούς που «σκοτώνονται» στα γήπεδα της Ευρώπης τρία χρόνια τώρα έχοντας δώσει συνολικά 40 ευρωπαϊκά ματς: καμία άλλη ελληνική ομάδα δεν έχει να επιδείξει κάτι τέτοιο ποτέ. Ποιο είναι το πρόβλημα; Το πρόβλημα είναι ότι αυτό έχει κόστος – ειδικά αν βάλεις και τις δυσκολίες που υπάρχουν με τον Cοvid 19, την έλλειψη προετοιμασίας, την αδυναμία στην ενσωμάτωση των εφετινών μεταγραφών, το απίθανα εξοντωτικό πρόγραμμα.
Πέρυσι ήταν αλλιώς
Με τις δάφνες μιας τεράστιας πρόκρισης ο Ολυμπιακός φτάνει στο ματς με την Αρσεναλ ασθμαίνοντας. Πέρυσι ο Ολυμπιακός έφτασε στα δυο ματς με τους Κανονιέρηδες έχοντας δώσει μέσα στη σεζόν 12 ευρωπαϊκά ματς (έξι στα προκριματικά και έξι για τον όμιλο του Τσαμπιονς λιγκ) στα οποία λάθος είχε κάνει μόνο σε ένα: το δεύτερο ημίχρονο του παιγνιδιού του στο Βελιγράδι με τον Αστέρα ήταν το μόνο του ψεγάδι. Πριν την Αρσεναλ είχε παίξει στα ίσια με την Μπάγερν και την Τότεναμ στο Καραϊσκάκη, είχε κάνει ένα καταπληκτικό ημίχρονο με την ομάδα του Μουρίνιο στο Λονδίνο λυγίζοντας μετά το 60΄, κράταγε το 1-0 με τους Βαυαρούς στο Αρένα μέχρι το 88΄και είχε κάνει καταπληκτικά πράγματα με ομάδες με μπάτζετ τεράστια όπως η Μπασακσεχίρ και η Κρασνοντάρ. Φέτος δεν είναι στην ίδια κατάσταση. Με την Αρσεναλ θα χρειαστεί όλη την πίστη του κι ευτυχώς τέτοια υπάρχει. Αλλά δεν έχει μπροστά του δέκα λεπτά για να επενδύσει σε αυτή: έχει 180 λεπτά και για να τα καταφέρει πρέπει να βρει το χαμένο παιγνίδι του.
Ζει με εκλάμψεις
Ο Ολυμπιακός, από το ματς με τον ΠΑΟΚ και μετά, ζει με εκλάμψεις. Δεν είναι επιθετικά παραγωγικός, έχει πολλά κουρασμένα παλήκάρια, έχει κάνει αλλαγές στην άμυνα που για την ώρα δεν του έδωσαν πολλά. Οσο προχωρά η σεζόν φαίνονται και αγωνιστικές αδυναμίες και λάθη που έγιναν φέτος: θα ασχοληθώ με αυτά, όταν ολοκληρωθούν τα κεφάλαια που η ομάδα έχει μπροστά της να γράψει – θα τα καταφέρει αν έστω μαγικά και απροσδόκητα, βρει δυνάμεις, μυαλό, ενέργεια, πρωταγωνιστές.
Η κλήρωση με την Αρσεναλ επιτρέπει μια χαραμάδα για να μπει λίγος αέρας αισιοδοξίας μόνο για δυο λόγους. Πρώτον γιατί τον καιρό του Μαρτίνς κάθε χρόνο ο Ολυμπιακός αποκλείει μια αγγλική ομάδα. Και δεύτερον γιατί κανείς δεν μπορεί να στήσει στον τοίχο μια ελληνική ομάδα γιατί δεν κατάφερε να αποκλείσει την Αρσεναλ δεύτερη σερί χρονιά: η πίεση θα είναι λιγότερη και το όποιο αποτέλεσμα δεν θα προκαλέσει σεισμικές δονήσεις. Η κριτική είναι κριτική. Η ισοπέδωση είναι κάτι άλλο. Η πρώτη είναι απαραίτητη. Η δεύτερη ασυγχώρητη.
