Η πανδημία έβαλε σε δεύτερη μοίρα την τελευταία περιπέτεια του Ροναλντίνιο που είναι πάντως απίθανη όσο και οι ντρίπλες που κάποτε έκανε. Χθες ο πρώην άσος της Σελεσάο, και ο αδερφός του Ρομπέρτο, αποφυλακίστηκαν μετά από 32 μέρες κράτησης στις φυλακές της Ασουνσιόν στην Παραγουάη. Ο δικαστής, που εξέτασε για δεύτερη φορά το αίτημά τους, τους επέτρεψε να βγουν από τη φυλακή πληρώνοντας εγγύηση, αλλά να μείνουν εσώκλειστοι σε ξενοδοχείο περιμένοντας την κανονική τους δίκη: αν καταδικαστούν θα επιστρέψουν στο κελί τους. Και κατά πως φαίνεται δύσκολα θα την γλυτώσουν.
Το ξενοδοχείο Palmaroga στο οποίο φιλοξενούνται ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής και ο αδερφός του δεν έχει μεγάλη σχέση με τη βίλα του Ροναλντίνιο στο Μπάρα Ντε Πουχάσα στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ωστόσο εκεί δεν θα τα περάσουν κι άσχημα: ένα δίκλινο δωμάτιο κοστίζει 300 δολάρια τη μέρα και οι δυο Βραζιλιάνοι θα έχουν την δυνατότητα να χρησιμοποιούν το γυμναστήριο, καθώς και την πισίνα του ξενοδοχείου. Αλλά ο Ροναλντίνιο δύσκολα θα ξεχάσει αυτή την ιστορία: όπως έχει ήδη γραφτεί χρειάστηκε να περάσει ορισμένες μέρες στην απομόνωση της φυλακής για να μην ασθενήσει από τον κορονοϊό που και στην Ασουνσιόν έχει σταθεί αιτία για να μπει ο κόσμος σε καραντίνα.
Γιατί ακριβώς τον κατηγορούν
Κοίταξα από περιέργεια τον τύπο της Παραγουάης για να καταλάβω σε τι ακριβώς έχει μπλέξει ο Ροναλντίνιο - να δω ποια είναι ακριβώς η κατηγορία που αντιμετωπίζει. Είχα διαβάσει ότι τον συνέλαβαν γιατί είχε στην κατοχή του ένα πλαστό διαβατήριο όμως, ειδικά όταν είσαι ο Ροναλντίνιο, αυτό δεν είναι λόγος για να μπεις φυλακή και να πληρώσεις και 1, 6 εκατομμύρια δολάρια εγγύηση ώστε να μπορείς να μπεις σε κατ οίκον περιορισμό. Τι ανακάλυψα; Οτι το πλαστό διαβατήριο είναι το μικρότερο πρόβλημά του.
Ο Ροναλντίνιο και ο αδερφός του φαίνεται ότι βρέθηκαν στην Παραγουάη από ένα τοπικό fund για να πάρουν μέρος στη δημιουργία μιας επιχείρησης που εμπορεύεται ξυλεία. Στην Παραγουάη μπορεί να ιδρύσεις μία επιχείρηση με διαδικασίες εξπρές, με την προϋπόθεση όμως ότι θα είσαι πολίτης της χώρας. Η ευκολία δημιουργίας επιχειρήσεων έχει δημιουργήσει μια βιομηχανία πλαστών διαβατηρίων αλλά έχει μετατρέψει την Ασουνσιόν και σε «πλυντήριο» – όποιος ξένος έχει διαβατήριο Παραγουάης (και δεν συλληφθεί από τις αρχές) στήνει μια επιχείρηση και ξεπλένει το νούμερο ένα λατινοαμερικάνικο προϊόν, δηλαδή το μαύρο χρήμα. Ο ανακριτής που έχει αναλάβει την υπόθεση, ο κ. Μαρσέλο Πέτσι, υποστηρίζει πως οι δυο Βραζιλιάνοι πήγαν στην Ασουνσιόν για να στήσουν με τοπικούς μαφιόζους μία τέτοια επιχείρηση – φάντασμα. Φαίνεται ότι τους κατέδωσε μία δεσποινίδα ονόματι Ντάλια Λόπεζ, που δηλώνει κι αυτή επιχειρηματίας. Ο πρώην ποδοσφαιριστής τη γνώρισε στο Ρίο σε ένα πάρτι. Αυτή ήταν ο σύνδεσμος με τους Παραγουανούς μαφιόζους, που ο Ροναλντίνιο και ο αδερφός του ισχυρίζονται ότι δεν γνωρίζουν τόσο καλά, μολονότι θα γινόντουσαν συνέταιροι τους. Η Ντάλια αρχικά τους έφερε σε επαφή με τους Παραγουανούς και στη συνέχεια τους κατέδωσε με αντάλλαγμα τη δική της ελευθερία και αφού προηγουμένως τους βοήθησε να βρουν τα πλαστά διαβατήρια που τους ήταν απαραίτητα για να κάνουν business. Αλλά πως είναι δυνατόν άραγε να είσαι ο Ροναλντίο και να πιστεύεις πως θα πας στην Παραγουάη και θα δηλώσεις Παραγουανός και μόνιμος κάτοικος της Ασουνσιόν, χωρίς να κινήσεις υποψίες; Και πως γίνεται, όποιες εγγυήσεις και να έχεις πάρει από το τοπικό κύκλωμα συνεργατών να ρισκάρεις την πιθανότητα να καταλήξεις στη φυλακή ενώ παραμένεις ένα αστέρι μεγάλο; Γίνεται μόνο αν η τρέλα που έχεις είναι τεράστια.
Η ιδιοφυία και η τρέλα
Ο Βραζιλιάνος δεν είναι ο πρώτος πρώην μεγάλος ποδοσφαιριστής που μπλέκει σε μια ιστορία από αυτές που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως γίνεται κάποιος να είναι τόσο αφελής και δεν θα είναι και ο τελευταίος. Γιατί έμπλεξε; Γιατί προέρχεται από ένα κόσμο που θεωρεί αυτού του είδους το μπλέξιμο κάτι σαν φυσική συνέπεια της ζωής του – μην πω και αποστολή ζωής. Οσο λεφτά κι αν έχει βγάλει, όση δόξα κι αν γνώρισε, παραμένει προφανώς ένα χαμίνι του Ρίο που γοητεύεται από τα εύκολα λεφτά, το παράνομο κέρδος, την ίδια την εγκληματικότητα: πήγε στη φυλακή, έπαιζε μπάλα με τους κρατούμενους κι αυτοί τον λάτρεψαν γιατί είναι ένας από αυτούς και συγχρόνως και είδωλο. Είναι λογικό γιατί όλοι τους δεν περίμεναν να τον δουν ποτέ μπροστά τους, αλλά το θέμα δεν είναι αυτοί είναι αυτός: έμοιαζε να τα περνάει ωραία! Λένε ότι αυτό συμβαίνει γιατί αυτά τα χαρισματικά παιδιά που παίζουν καταπληκτικό ποδόσφαιρο δεν μπορούν ποτέ να ξεπεράσουν τις αδυναμίες που κουβαλάνε – αδυναμίες που σχετίζονται με την έλλειψη παιδείας και εκπαίδευσης. Στη ζωή τους όλα γίνονται τόσο γρήγορα, ώστε δεν ωριμάζουν. Γιατί όμως αυτό ισχύει αποκλειστικά σχεδόν στους ποδοσφαιριστές; Γιατί στο αμερικάνικο μπάσκετ π.χ τα παιδιά που έρχονται από χειρότερες φτωχογειτονιές αλλάζουν μεγαλώνοντας ακόμα κι αν έχουν παρατήσει το κολλέγιο για να γίνουν επαγγελματίες από τα 19 τους; Ισως γιατί είναι η φύση του αθλήματος τέτοια: στο ποδόσφαιρο η τρέλα είναι καμιά φορά προτέρημα. Στα άλλα σπορ πάντα πρόβλημα.
Πάντοτε πίστευα ότι η μπάλα που παίζουν παίκτες όπως ο Μαραντόνα, ο Ροναλντίνιο αλλά κι άλλοι πολλοί βιρτουόζοι είναι αποτέλεσμα τρέλας και όχι ιδιοφυΐας. Η ιδιοφυία έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά από την τρέλα. Ο ιδιοφυής αναλύει τα πάντα πολύ γρήγορα, παίρνει αποφάσεις με βάση τα δεδομένα, μπορεί να τζογάρει, αλλά θα σου εξηγήσει αργότερα ότι το ρίσκο του κάπου βασίζεται. Ο ιδιοφυής χρησιμοποιεί το μυαλό του περισσότερο από τον κανονικό άνθρωπο - το μυαλό του το έχει εξερευνήσει. Ο τρελός δεν μπαίνει σε τέτοιου τύπου διαδικασίες. Δημιουργεί πραγματικότητες, κινείται μόνος μέσα σε αυτές, γίνεται απρόβλεπτος ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό. Μόνο ένας τρελός μπορεί να πάει στην Παραγουάη με πλαστό διαβατήριο, όταν είναι δεδομένο ότι όλος ο κόσμος θα τον αναγνωρίσει. Μόνο ένας τρελός, παραμένει τρελός ότι κι αν ζήσει όσο ψηλά κι αν φτάσει όσο και να αγαπηθεί, όσο κι αν κάνει όλο τον κόσμο να τον ερωτευτεί. Ολα αυτά ανήκουν σε πραγματικότητες που δεν τον αγγίζουν. Τον έχω γνωρίσει τον Ροναλντίνιο σε ένα από τα περάσματα του στην Ελλάδα. Η εσωστρέφεια του και μία μυστήρια σεμνότητα με έχουν κάνει να τον συμπαθήσω και σαν άνθρωπο. Τον είχα μάλιστα τοποθετήσει στην κατηγορία των σταρ που δεν γνωρίζουν πόσο τους λατρεύει ο κόσμος: κουταμάρες. Τελικά ο τύπος πρέπει να είναι απλά τρελός, όπως άλλωστε τρελό ήταν και το ποδόσφαιρο που έπαιζε, ένα ποδόσφαιρο γοητευτικό ακριβώς επειδή δεν υπάκουε σε κανόνες λογικής. Δεν ήταν ένα ποδόσφαιρο επίδειξης, ήταν ένα «ποδόσφαιρο ιδιοκατασκευή» βασισμένο στην έλλειψη σκέψης: αν ο Ροναλντίνιο σκεφτόταν ό,τι έκανε, θα ήταν κάποιος άλλος. Δεν θα σε άφηνε με ανοιχτό το στόμα με τις εμπνεύσεις του, αλλά δεν θα κατέληγε και στην φυλακή πιθανότατα.
Το μυαλό του Ροναλντίνιο έπαιρνε ανάποδες στροφές στο γήπεδο και παίρνει ανάποδες στροφές κι εκτός γηπέδου. Στο γήπεδο αυτές οι ανάποδες στροφές του χάρισαν αναγνώριση, χειροκρότημα και ποδοσφαιρική αθανασία. Εκτός γηπέδου τον έστειλαν σε μια φυλακή της Παραγουάης. Και ποιος ξέρει και πού αλλού ακόμα…
