Η συμφωνία υπήρχε εδώ και κάποιες μέρες – η ανακοίνωσή της έμελλε να γίνει κι έγινε χθες. Ο Ολυμπιακός και ο Πέδρο Μαρτίνς δεσμεύτηκαν να συνεχίσουν μαζί για άλλα δυο χρόνια. Ο Πορτογάλος δήλωσε πως δεν χρειάστηκαν περισσότερα από δέκα λεπτά συζήτησης με τον Βαγγέλη Μαρινάκη για να συμφωνήσουν – ίσως δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά σημασία έχει το αποτέλεσμα. Αν ο Μαρτίνς καταφέρει να εξαντλήσει και το νέο του συμβόλαιο θα είναι ο προπονητής με την μεγαλύτερη καθαρή και συνεχόμενη παραμονή στον Ολυμπιακό – πρόκειται για κάτι που όταν τον Μάιο του 2018 υπέγραψε στον Ολυμπιακό δεν μπορούσε να το φανταστεί κανείς. Για την καλή του δουλειά και τους λόγους που η ανανέωση του συμβολαίου του ήταν επιβεβλημένη σας έχω γράψει και πρόσφατα. Χθες όταν άκουσα την ανακοίνωση συνειδητοποίησα ωστόσο κάτι που δεν είχα ποτέ σκεφτεί και υπογραμμίσει: πως ο προπονητής του Ολυμπιακού που δυο χρόνια κάνει εξαιρετικά πράγματα στην Ελλάδα παραμένει ένας μεγάλος άγνωστος. Και ίσως είναι αυτός ο λόγος της επιτυχίας του.
Προτιμά απλά να δουλεύει
Τι γνωρίζουμε για τον άνθρωπο Μαρτίνς δυο χρόνια μετά τον ερχομό του στην Ελλάδα; Σχεδόν τίποτα. Η ποδοσφαιρική του καριέρα υπήρξε ικανοποιητική, αλλά όχι λαμπερή. Εφτασε στην Σπόρτινγκ Λισαβόνας και στην Εθνική Πορτογαλίας αλλά ήταν ποτέ του δεν έγινε σταρ. Η προπονητική του καριέρα βασίστηκε σε προσεχτικές επιλογές – ο Ολυμπιακός είναι σίγουρα η πιο μεγάλη ομάδα στην οποία έχει δουλέψει. Ψάχνοντας το βιογραφικό του δεν θα βρει κανείς τίποτα από αυτά που τραβάνε την προσοχή: ούτε καυγάδες με προπονητές, ούτε καυγάδες με φίρμες, ούτε τις συνηθισμένες υπερβολικές δηλώσεις εκκολαπτόμενων σταρ ότι τους άλλαξε τη ζωή και την καριέρα, ούτε διενέξεις με προέδρους, ούτε αρνήσεις σε μεγάλους συλλόγους, ούτε καν μια κάποια δήλωση ενός γέρου σοφού που τον είχε βοηθό και τον συνιστά σε κάποιο ως χαρισματικό και ανερχόμενο.
Το βιογραφικό του Μαρτίνς είναι μόνο αριθμοί, συμμετοχές, αποτελέσματα από αυτά που μαρτυρούν πως και πόσο δούλευε. Δεν βρίσκεις ούτε καν δυο πιπεράτες δηλώσεις ή κάποια φράση από αυτές που μαρτυρούν ότι έχουμε να κάνουμε με κάποιον που ξέρει να τραβά την προσοχή του κόσμου και των Media. Χθες είπε ότι «είναι θέμα μεγάλης τιμής και υπευθυνότητας να οδηγείς αυτή την ομάδα». Στις 21 Μαϊου του 2014 όταν ανέλαβε τη Ρίο Αβε είναι πει ότι η πρόσληψή του από την ομάδα του δίνει τεράστια χαρά, αποτελεί τιμή και τον γεμίζει με υπευθυνότητα: ακόμα και οι λέξεις είναι περίπου ίδιες. Γιατί; Γιατί περισσότερο και από το να μιλάει, να αυτοδιαφημίζεται ή να ζητά από άλλους να μιλάνε για χάρη του και να ψάχνει το πώς θα εντυπωσιάσει, ο Μαρτίνς προτιμά απλά να δουλεύει. Και τίποτα άλλο.
Τι περίπτωση είναι
Εχω ρωτήσει πολλούς μέσα από τον Ολυμπιακό να μου πουν περίπτωση είναι ο κόουτς. Κάποιοι μου είπαν ότι μπορεί να κλίνεται στο γραφείο και να ακούει hard rock – πολύ Μετάλικα, δεν του το είχα. Άλλοι μου είπαν ότι βλέπει σειρές στην τηλεόραση κι ότι αγαπάει και το σινεμά – κυρίως τα θρίλερ, ότι έχει ένα δικό του χιούμορ, ότι του αρέσει το βόλεϊ και το τένις, αλλά και τα μηχανοκίνητα.
Αλλοι μου λένε ότι είναι η περίπτωση του ανθρώπου που αρκεί να σε κοιτάξει για να καταλάβεις πως νοιώθει – δεν χρειάζεται να σου εξηγήσει π.χ γιατί μπορεί να έχει νεύρα μαζί σου. Αλλοι πως περισσότερο από λοχαγός, μπροστά στον οποίο βαράνε όλοι προσοχές, είναι «λοχίας εκπαιδευτής», από αυτούς που θυμώνουν με όσους τεμπελιάζουν. Οι πιο πολλοί ισχυρίζονται πως είναι αγύριστο κεφάλι: αν κάτι του κολλήσει δύσκολα αλλάζει γνώμη. Μου λένε επίσης πως μπορεί να κάνει μια, δυο, τρεις - το πολύ – παρατηρήσεις σε ένα παίκτη, αλλά αν αυτός δεν δείχνει να συμμορφώνεται δεν θα επιμείνει περισσότερο: απλά θα περιμένει την μεταγραφική περίοδο για να τον αποχαιρετήσει. Δεν είναι επίσης από αυτούς που πιστεύουν στη δικαιοσύνη – μάλλον προτιμά την ιεραρχία. Επίσης δεν καυγαδίζει, αλλά μπορεί με ένα νεύμα να σου δείξει ότι τον στεναχωρείς – είτε παίκτης είσαι, είτε ακόμα και δημοσιογράφος. Ισχύουν όλα αυτά; Ενδείξεις ότι ισχύουν υπάρχουν, αλλά δεν παίρνω και όρκο. Κυρίως γιατί ακόμα κι όσοι τον ζουν συμφωνούν ότι ο τύπος παραμένει μυστήριο τρένο.
Από τον Ολυμπιακό έχουν περάσει προπονητές με κύρος και όνομα και περγαμηνές, που όμως ρωτούσαν πάντα να μάθουν τι πιστεύει για αυτούς η διοίκηση: δεν λέω ότι πνιγόντουσαν στην ανασφάλεια, αλλά ξέρω πως το πιο μεγάλο τους προσόν ήταν να κρύβουν το άγχος τους. Στην περίπτωση του Μαρτίνς κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο: ο τύπος κάνει του κεφαλιού του είτε έχει απέναντί του τον ακριβοπληρωμένο Τουρέ, είτε τον καλό Κούρτη, που σκίζεται, αλλά δεν μπορεί αμυντικά να γίνει καλύτερος. Μπορεί να συγχωρήσει τον Σεμέδο (γιατί ξέρει τι τρελοκομείο είναι), αλλά όχι και τον Φορτούνη γιατί έχει απαίτηση από αυτόν να είναι πιο υπεύθυνος. Ποτέ του δεν τον ένοιαξε αν κάποιος παίκτης είναι πολύ Ολυμπιακός και πεθαίνει από τη λαχτάρα για να φορέσει τη φανέλα και το τελευταίο που τον απασχολεί είναι τα πόσα χρήματα ξοδεύτηκαν για χάρη του: ο Γκιγιέρμε ήταν η ακριβότερη μεταγραφή του Ολυμπιακού πρόπερσι, αλλά μέχρι να καταλάβει τι του ζητά ο προπονητής έμεινε στον πάγκο για να βλέπει τον Καμαρά. Κι όσο κι αν του εξηγούν ότι ένα μέρος της εξέδρας προτιμά από τον Χασάν κάποιον που κάνει κόλπα με τη μπάλα, ο Μαρτίνς δεν αλλάζει γνώμη: για αυτόν ο Αιγύπτιος είναι στο ρόλο του χρησιμότατος.
Οσο το σκέφτομαι δεν έχουμε καν καταλάβει τι παίκτες γουστάρει αυτός ο μεγάλος άγνωστος: δεν χωρά αμφιβολία πως έχει δουλέψει εξαιρετικά με τους μυώδεις έγχρωμους, (τον Σισέ, τον Μπα, τον Καμαρά, τον Ελ Αραμπί, τον Σουντανί), αλλά και ότι τρελαίνεται για τους εξτρέμ κι ότι θα μπορούσε να έχει δέκα τέτοιους! Ξέρουμε επίσης ότι παθιάζεται στον πάγκο, ότι πιστεύει περισσότερο στη δουλειά στην προπόνηση παρά στις μαγικές αλλαγές στη διάρκεια του ματς, ότι του αρέσει το επιθετικό ποδόσφαιρο και το γεμάτο Καραϊσκάκη, αλλά όλα αυτά είναι γενικότητες που απλά κάνουν ακόμα πιο φανερή την άγνοια μας για τον άνθρωπο.
Τι δεν είναι
Τι είναι τελικά ο Μαρτίνς; Νομίζω πως είναι απλά ένας τύπος που αγαπάει τη δουλειά του και πιστεύει πως μόνο η δουλειά είναι το διαβατήριο για την επιτυχία. Κατά βάση ξέρουμε τι δεν είναι. Δεν είναι «ψυχάρα Ολυμπιακάρα». Δε είναι σταρ. Δεν είναι ο καλύτερος φίλος των καλύτερων φίλων του δημοσιογράφων. Δεν είναι ο στοργικός μπαμπάς των παικτών. Δεν είναι ένας διοικητικός παράγοντας που απλά κάθεται στον πάγκο. Δεν είναι ο Special Two, Three, Four κτλ. Δεν είναι ο τύπος που ήρθε στην Ελλάδα γιατί δεν κατάφερε να βρει δουλειά στην Ισπανία. Δεν είναι αυτός που μόλις δει πέντε δημοσιογράφους θα αρχίσει τις αναλύσεις για να εντυπωσιάσει ή θα αρχίσει τα κηρύγματα κατά των αντιπάλων. Δεν είναι αυτός που θα υπενθυμίσει πόσο χάλια ήταν η ομάδα όταν την βρήκε. Δεν είναι η περίπτωση του ανθρώπου που θα ψάξει δικαιολογίες ή θα ζητήσει πενήντα εκατομμύρια μεταγραφές για να αποκλείσει τη Μακάμπι Χάιφα.
Για όλα αυτά που δεν είναι, θα ταν καλό ο Πορτογάλος να εξαντλήσει και το νέο του συμβόλαιο. Η επιτυχία του θα μπορούσε να αλλάξει όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο: να μας μάθει να αγαπάμε τους προπονητές για τη δουλειά τους και για τίποτα άλλο. Μακάρι το καλοκαίρι του 2022 ο Μαρτίνς να ανανεώσει πάλι το συμβόλαιο του - όταν μιλάμε για τον Ολυμπιακό αυτό θα ήταν κάτι σαν απόλυτο θαύμα, αλλά μόνο αυτός νομίζω μπορεί να το κάνει. Παραμένοντας ένας υπέροχος άγνωστος.
