Μετά τις ήττες τους στην Βαρκελώνη και στο Μιλάνο ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός είχαν στην Ευρωλίγκα δυο δύσκολα ματς στα οποία έπρεπε να βγάλουν αντίδραση. Ο Ολυμπιακός υποδεχόταν στο ΣΕΦ την σπουδαία Βαλένθια που παίζει πιθανότατα το ωραιότερο μπάσκετ στην διοργάνωση αυτή την στιγμή και είχε πρόσφατα κερδίσει και τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ. Ο ΠΑΟ ταξίδεψε στην Πόλη για να αντιμετωπίσει την πρωταθλήτρια Ευρώπης Φενέρ που έτρεχε ένα σπουδαίο σερί νικών βελτιώνοντας θεαματικά την θέση της στην βαθμολογία μετά από ένα μέτριο ξεκίνημα.  Ο Παναθηναϊκός έκανε ένα σπουδαίο ματς και κέρδισε την ομάδα του Σάρας Γιασκεβίτσιους που αμφιβάλω αν έχει καταλάβει πως έχασε. Ο Ολυμπιακός είδε την Βαλένθια να κερδίζει στο ΣΕΦ χάρη σε ένα επιβλητικό τέταρτο δεκάλεπτο. Για όλα υπάρχουν εξηγήσεις κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Ούτε η νίκη του Παναθηναϊκού είναι έκπληξη, ούτε η ήττα του Ολυμπιακού οφείλεται σε κάτι μεταφυσικό.  

Ας τα πάρουμε με την σειρά.

Με σφραγίδα Αταμάν

Ο Αταμάν φεύγοντας για την Κωνσταντινούπολη είπε πως για αυτόν «το κλειδί για τη νίκη σε αυτό το παιχνίδι είναι η επίθεση του ΠΑΟ καθώς η  Φενέρμπαχτσε παίζει κυρίως με αλλαγές στην άμυνα, και ο ΠΑΟ πρέπει να επιτεθεί χωρίς να κάνει λάθη, και φυσικά να έχει καλή απόδοση στο σουτ». Νομίζω πως ως συνήθως τα έλεγε αυτά στους Ελληνες δημοσιογράφους για να τα ακούσει ο Γιασκεβίτσιους και να τα πιστέψει: στην πραγματικότητα  ετοίμαζε ένα Παναθηναϊκό έτοιμο να παίξει άμυνα πιο πολύ από ποτέ φέτος κι αυτό φάνηκε από το πρώτο κιόλας δεκάλεπτο στο οποίο, χάρη κυρίως στον ΠΑΟ το σκορ έμεινε ασυνήθιστα χαμηλά.

Ο Αταμάν φοβήθηκε ότι θα του λείψει ο Ναν εξαιτίας ενός προβλήματος της τελευταίας στιγμής – τελικά ο Αμερικάνος έπαιξε και έκανε και την δουλειά του. Είχε επίσης πίσω τον Τζέντι Όσμαν, που τόσο έλειψε, και στο πρώτο ημίχρονο ειδικά τον βοήθησε. Αλλά κέρδισε το ματς γιατί το βλέπει σαν προσωπικό ντέρμπι και το διαχειρίστηκε πολύ καλά: θα λεγα άριστα.

Ο Αταμάν κοουτσάρει πάντα με τον τρόπο του, ο οποίος δεν είναι απλά σπουδαίος: είναι διδακτικός. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θεωρεί την κανονική περίοδο τίποτα πιο πολύ από υποχρεωτική διαδικασία και για αυτό μαθήματα όπως το χθεσινό παραδίδει σπάνια: κοουτσάρει όπου αυτό είναι για τον ίδιο απαραίτητο. Χθες σε ένα γήπεδο που όλοι τον έβριζαν έδειξε τι θα πει κοουτσάρω. Αντίθετα από αυτό που νομίζουν οι περισσότεροι η δουλειά του προπονητή του μπάσκετ δεν είναι να βάζει και βγάζει παίκτες στο παρκέ γιατί έχει δικαίωμα για απεριόριστες αλλαγές, ούτε να έχει ένα βοηθό που να μετράει το χρόνο του κάθε παίκτη στο γήπεδο: δουλειά του είναι να έχει στο παρκέ την κατάλληλη για την περίσταση πεντάδα και κυρίως απέναντι σε αντιπάλους εξίσου δυνατούς να έχει αυτή την πεντάδα παρούσα στο τέλος όπου όλα κρίνονται. Ο Αταμάν έχασε σχετικά νωρίς τον Φαρίντ, που έφτασε τα 4 φάουλ στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, είδε τον Οσμαν να κουράζεται, κατάλαβε πως ο Γιούρτσεβεν δεν έχει να του δώσει πολλά στην άμυνα και άφησε στην άκρη τον Dj Σορτς που νόμιζε πως επειδή είναι πιο γρήγορος από τους περιφερειακούς του Σάρας μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του. Στο τέταρτο δεκάλεπτο, κι αφού ο ΠΑΟ είχε ήδη ροκανίσει διαφορές στα πέριξ των 10 πόντων που έπαιρνε η Φενέρ με τον τρόπο της (κυρίως με τα σουτ του Μέλι και του Μπιμπέροβιτς) ο Αταμάν βάζει στο παρκέ την πεντάδα  των «παλιοσειρών» (Σλούκας, Ναν, Γκραντ, Μίτογλου, Χουάντσο) και την στηρίζει απόλυτα: δεν βγαίνει κανείς τους και μόνο ο Σλούκας κάτι δευτερόλεπτα πριν το τέλος αποχωρεί εξαιτίας μιας ενόχλησης στο γόνατο: είχαν όλα κριθεί.

Οι πέντε αυτοί δέχτηκαν κάποια καλάθια από τον Χόρτον που μπορούσε να χτυπήσει τον Σλούκα ή τον Ναν και να πάει κοντά γιατί δεν υπήρχε σέντερ – φόβητρο, πλην όμως κυκλοφορούν σωστά την μπάλα, έχουν την γνωστή τους χημεία και μπορούν να ελέγξουν τα ριμπάουντ – κυρίως απαγορεύουν στην Φενέρ να τρέξει, παρά το κοντό της σχήμα. Στο τέλος ο Αταμάν βάζει την απόλυτη προσωπική πινελιά. Βλέπει ότι το φάουλ του Μπόλντγουιν στον Ναν για να σταματήσει το χρονόμετρο 17 δευτερόλεπτα πριν το τέλος μπορεί να δοθεί αντιαθλητικό και το ζητάει. Και το παίρνει στερώντας από τους γηπεδούχους τις ελάχιστες πιθανότητες να επιστρέψουν.

Ένα προβλεπόμενο βραχυκύκλωμα

Ο Ολυμπιακός στο ΣΕΦ γνώρισε άλλο ένα απολύτως προβλεπόμενο ψυχόδραμα. Η μάχη του με την Βαλένθια ήταν συναρπαστική: ένα υπέροχο ματς για όποιον αγαπάει το μπάσκετ το οποίο φαινόταν όμως πως δύσκολα θα το κέρδιζε ο Ολυμπιακός. Οι Ισπανοί με 12 παίκτες έτοιμους να μπουν και να υπηρετήσουν το σχέδιο έκαναν περίπου ότι και η Μπαρτσελόνα και η Αρμάνι που κέρδισαν τον Ολυμπιακό εκμεταλλευόμενες τα νεκρά του διαστήματα που περίμεναν αφού φρόντιζαν να τον κουράσουν. Όπως και στην Βαρκελώνη ο Ολυμπιακός άντεξε στην πίεση στο πρώτο ημίχρονο (πίεση κυρίως στους περιφερειακούς τους) και αντίθετα από την Βαρκελώνη ξεκίνησε το τρίτο δεκάλεπτο πολύ καλά γιατί μια πεντάδα αποτελούμενη από τους Γουόκαπ, Παπανικολάου, Φουρνιέ, Βεζένκοφ και Μιλουτίνοφ έμπλεξε τον Μαρτίνεθ που δεν είχε παίκτη να αντιμετωπίσει κυρίως τον σέντερ του Ολυμπιακού. Ο Μπαρτζώκας φαινόταν να έχει αποφασίσει να μην χρησιμοποιήσει μαζί τους Φουρνιέ και Ντόρσιε, όμως όλα αυτά πήγαν στην άκρη στο τέταρτο δεκάλεπτο για ένα απλό λόγο: Μιλουτίνοφ, Γουόκαπ και Παπανικολάου κουράστηκαν. Ο Ολυμπιακός είχε μπροστά του κάποια δύσκολα προβλήματα κι όταν ξέφυγε με 12 πόντους στο τρίτο δεκάλεπτο, αλλά αυτά γιγαντώθηκαν όταν ο Χολ έπρεπε να κυνηγάει τους καλούς ψηλούς σουτέρ της Βαλένθια και ο Νιλικίνα να παίρνει επιθέσεις: έβαλε ένα τρίποντο και φάνηκε να μην το πιστεύει ούτε ο ίδιος. Σε όλα αυτά να προσθέσουμε κι ένα τρικ του Μαρτίνεθ που 7 λεπτά πριν το τέλος κάνοντας μια ένσταση για μια ασήμαντη διαιτητική απόφαση έκοψε τον ρυθμό του Ολυμπιακού σταματώντας το ματς για ένα γεμάτο τρίλεπτο και τον πάγωσε επιθετικά: είναι τόσο μέτριος ο Ολυμπιακός αυτό τον καιρό που ακόμα κι αυτό μπορεί να φέρει αποτέλεσμα.

Με θολωμένα τα γκαρντ του, τον Βεζένκοφ να παιδεύεται μόνος τους σουτάροντας από οπουδήποτε, τον Μιλουτίνοφ να κάθεται στον πάγκο για να προκύψει ένα small boll σχήμα που θα έδινε (στη θεωρία) λύσεις επιθετικά, ο Ολυμπιακός έγινε στο τέλος παιγνίδι στα χέρια του Ντάριους Τόμσον και του Μοντέτο που απλά έφτιαχναν σουτ για τον Κοστέλο και τον Ρίβερς: το 16/32 τρίποντα με το οποίο ολοκλήρωσε το ματς η Βαλένθια είναι εντυπωσιακό αλλά δείχνει και την ευκολία με την οποία η μπάλα γυρνούσε.

Υπάρχει ξαφνικά πολλή γκρίνια για τον Μπαρτζώκα: άδικα θα έλεγα. Πρόκειται πάντα για τον ίδιο προπονητή που έχει πάντα το ίδιο σχέδιο και την ίδια (φέτος) ημιτελή ομάδα. Ας περιμένουμε να δούμε τι θα του δώσει ο Μόρις, ενώ είναι σαφές ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται κι ένα σοβαρό ψηλό: σε μια ομάδα χωρίς πικ εν ρολ ο Χολ περιφέρεται συνήθως ψάχνοντας καμιά μπάλα να την καρφώσει – δεν το λες και επιθετική προσφορά. Φυσικά εξακολουθούμε να βλέπουμε πολλά ανησυχητικά αλλά αυτά υπάρχουν από την αρχή της σεζόν: ο Φουρνιέ πχ σιγά σιγά θα ξεχάσει κι αυτά που ήξερε – ο Ολυμπιακός χάνει ένα καλό επιθετικό (χθες είχε 1/9 τρίποντα), για να κερδίσει ένα μέτριο αμυντικό γιατί ο Γάλλος έχει καταλάβει πως στην Ελλάδα η άμυνα παίρνει τα μπράβο 0 μια άμυνα που στον Ολυμπιακό αναζητείται κι αυτή.

Αν ο Μόρις

Ο Ολυμπιακός έφτασε τις τρεις ήττες στο ΣΕΦ κι έχει 4 ήττες στα 5 τελευταία ματς. Αν ο Μόρις αποδειχτεί πολύ καλύτερος από όλους τους περιφερειακούς που έχει η ομάδα του Μπαρτζώκα μπορεί να αλλάξει θεαματικά, αν όχι η σεζόν θα είναι γεμάτη από ματς στα οποία οι μεταπτώσεις θα γίνουν κανόνας. Ό,τι η ομάδα στήθηκε λάθος το περασμένο καλοκαίρι φαινόταν: είναι ασυγχώρητη η σιωπή όποιων αυτό δεν το επισήμαναν. Και δεν είναι δουλειά των οπαδών να το κάνουν: οι οπαδοί υπάρχουν για να βλέπουν καθηγητές και παικταράδες, να πιστεύουν ότι όσοι βρίσκονται στην ομάδα τους είναι οι καλύτεροι, να στηρίζουν χωρίς να γκρινιάζουν. Ο Ολυμπιακός έχει πολύ καλούς οπαδούς που πιστεύουν. Η ίδια η ομάδα του όμως, στρεσαρισμένη, πιεσμένη και παγιδευμένη στην ημιτέλειά της, έχει χάσει την πίστη της, ζαλισμένη από τα ωσαννά εν τοις υψίστοις που είναι σταθερά στο χιτ παρέιντ της καθημερινότητας της. Συμβαίνει πάντα…