Δεν μου αρέσει να γράφω ειδικά για μεταγραφές – εννοώ να κάνω αναφορές σε χαρακτηριστικά παικτών που αποκτούν οι ομάδες, να κάνω προβλέψεις για το πόσο και αν θα τις βοηθήσουν και να κάνω συγκρίσεις με παίκτες που ήδη στις ομάδες υπάρχουν. Περιμένω να δω τους νεοφερμένους στο γήπεδο – το τι έκαναν προηγουμένως άλλωστε έχει συνήθως μικρή σημασία. Υπάρχουν άλλα (η ικανότητα προσαρμογής, οι δυνατότητες της νέας ομάδας, τα θέλω του προπονητή κτλ) που μετράνε πιο πολύ από το βιογραφικό και την φήμη ενός παίκτη. Αλλά η περίπτωση του Λορέντσο Σιπιόνι είναι ενδιαφέρουσα ως κίνηση: το τι θα κάνει στην Ελλάδα ο Αργεντινός, αν και εφόσον αποκτηθεί γιατί ανακοίνωση ακόμα δεν υπάρχει, είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να εκτιμηθεί από μένα. Το ό,τι όμως έχουμε να κάνουμε με μια μεταγραφή που κάποια χρόνια πριν δύσκολα θα είχε γίνει είναι δεδομένο. Δεν ξέρω πόσοι το έχετε καταλάβει αλλά ο Σιπιόνι δεν έχει ακόμα καλά καλά συμπληρώσει τα 21 του χρόνια και στο βιογραφικό του κουβαλάει μόλις δυο σεζόν με παρουσίες σε ματς επιπέδου πρωταθλήματος Ανδρών. Και παρόλα αυτά πληρώθηκαν όπως κυκλοφορεί 4 εκατ ευρώ για την απόκτησή του κι ενώ ο παίκτης ανήκει στον Ολυμπιακό κατά 80%.
Η νέα πραγματικότητα
Ο Ολυμπιακός έψαχνε πάντα 20χρονους – και μικρότερους – ακόμα και μακριά στα ξένα: θυμηθείτε τον Καστίγιο ή τον Γιάγια Τουρέ που κι αυτόν μικρό σχετικά τον έφερε ο Σέλουκ για να τον βάλει στη βιτρίνα. Μικροί 16αρηδες και 17αρηδες από τα τμήματα υποδομής του έχουν περάσει ουκ ολίγοι – θυμηθείτε και τον Αγκιμπού Καμαρά που βοήθησε και στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος. Δεν θυμάμαι όμως να δίνει τόσα χρήματα για ένα παίκτη θεωρητικά τουλάχιστον ακόμα άγουρο και να τον προορίζει μάλιστα και για βασικό στο Τσάμπιονς λιγκ. Ο Εσε, όταν αποκτήθηκε, ήταν σχεδόν δυο χρόνια μεγαλύτερος, και ο Ολυμπιακός τότε δεν αγωνιζόταν στην μεγάλη και δύσκολη διοργάνωση. Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει κι έχουν αλλάξει θεαματικά γρήγορα: ο Ολυμπιακός είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει την πρακτική των μεγάλων συλλόγων της Ευρώπης που αγοράζουν εικοσάχρονους – και μικρότερους. Όχι απλά γιατί κάνουν επενδύσεις, αλλά γιατί αυτό απαιτεί το ποδόσφαιρο του καιρού μας. Μοιάζει παράδοξο αλλά χωρίς ταλαντούχους μικρούς πλέον δεν πας πουθενά. Και δεν το λέω εγώ: το λέει η πραγματικότητα.
Το πανεπιστήμιο της Αργεντινής
Στην Ελλάδα έχουμε το παράδειγμα της Μπράιτον που αγόρασε φέτος ξοδεύοντας πάρα πολλά χρήματα τους Κωστούλα και Τζήμα. Ας πούμε όμως ότι η αγγλική ομάδα επενδύει με σκοπό να αναδείξει τους μικρούς και να τους πουλήσει. Δεν νομίζω πως κάνουν την ίδια δουλειά ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μάντσεστερ Σίτυ: αυτές νομίζω πως το πρώτο και το βασικότερο που θέλουν είναι επιτυχίες. Το εφετινό καλοκαίρι η πρώτη μεταγραφή της Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ο Φράνκο Μασταντουόνο για τον οποίο πληρώθηκαν στην Ρίβερ Πλέιτ 40 εκατ ευρώ: είναι 18 χρονών, μεσοεπιθετικός και προορίζεται για την θέση του Λούκα Μόντριτς που θα πάει στην Μίλαν. Και η πρώτη προσθήκη της Μάντσεστερ Σίτυ είναι επίσης ένας πιτσιρικάς από την Αργεντινή: ο Κλαούντιο Ετσεβέρι, 17χρονος και εξτρέμ. Και η Βασίλισσα και η ομάδα του Πεπ έρχονται από κακιές χρονιές. Δεν δίστασαν όμως να ξεκινήσουν την εφετινή τους μεταγραφική ενίσχυση αποκτώντας μικρούς. Όχι τυχαία από την Αργεντινή. Από ένα πρωτάθλημα δηλαδή στο οποίο οι ομάδες παράγουν ποδοσφαιριστές για να τους πουλήσουν γρήγορα. Από εκεί δεν αποκτάς παίκτες: αποκτάς απόφοιτους ενός πανεπιστημίου του ποδοσφαίρου.
Πάντα οι Αργεντίνοι μικροί συγκινούσαν. Ο μεγαλύτερος όλων, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ήρθε στην Μπαρτσελόνα στα 22 του, αλλά αυτός ήταν παγκόσμια συζήτηση. Ας δούμε τις περιπτώσεις κάποιων νεότερων. Ο Γκαράι ήρθε στην Ισπανία μετά από 14 μόλις ματς με τη Ρασίνγκ! Τον Ντι Μαρία τον τσίμπησε η Μπενφίκα από τη Ροζάριο Σεντράλ πριν καλά συμπληρώσει τα 18 του. Ο Ιγκουαίν, όταν αποκτήθηκε από τη Ρεάλ Μαδρίτης είχε μόλις κλείσει ένα χρόνο ως επαγγελματίας στη Ρίβερ Πλέιτ. Ο Αγκουέρο έφυγε από την Αργεντινή πριν γίνει 19 χρονών για την Ατλέτικο Μαδρίτης. Ο Ικάρντι ήρθε στην Σαμπντόρια 20 χρονών. Το ότι αρκούσε να δει κανείς αυτούς τους παίκτες να αγωνίζονται στην Αργεντινή για να τους αποκτήσει είναι παλιός κανόνας. Αλλά όταν οι παίκτες αυτοί βρίσκονταν σε μεγάλες ομάδες ήθελαν σχεδόν πάντα τον χρόνο τους για να πείσουν για την ετοιμότητα τους ενώ τώρα τον Ετσεβερί ο Πεπ Γκουαρντιόλα τον χρησιμοποιεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων πριν καλά καλά αυτός βρει σπίτι στο Μάντσεστερ.
Σήμερα όλοι τολμούν
Φυσικά δεν έχουν μόνο οι μικροί Αργεντινοί το προνόμιο να γίνονται βασικοί σε μεγάλες ομάδες μικροί και νέοι. Η Παρί Σεν Ζερμέν άλλαξε την ιστορία της αγοράζοντας εικοσάρηδες από την Γαλλία (Ντουέ, Μπαρκολά) και την Πορτογαλία (Βιτίνια, Νέβες, Νούνο Μέντεζ). Και η γεμάτη πιτσιρίκια πρωταθλήτρια Ισπανίας Μπαρτσελόνα δεν προκαλεί καμία εντύπωση: ο Γιαμάλ δεν είναι ακόμα καλά καλά 18 χρονών αλλά έχει ηγετική στόφα. Η ηλικία δεν παίζει ρόλο. Κι ο ανταγωνισμός είναι αδυσώπητος: αν η Ρεάλ Μαδρίτης περίμενε να ωριμάσουν ο Βινίσιους και ο Ροντρίγκο για να τους αποκτήσει, θα έπαιζαν σήμερα κάπου αλλού. Παλιότερα οι ομάδες με τρομερές ακαδημίες (ο Αγιαξ, η Μπαρτσελόνα, η Ναντ κτλ) έμοιαζε να κάνουν κάποιου τύπου πρωτοποριακή δουλειά: στην πραγματικότητα οι άνθρωποι των ομάδων αυτών είχαν απλά το κουράγιο να στείλουν τους ταλαντούχους μικρούς στις πρώτες ομάδες – όλα ήταν αποτέλεσμα αποφάσεων που άλλοι δεν τολμούσαν να πάρουν. Σήμερα όλοι τολμούν γιατί αυτό επιβάλλεται και από το ίδιο το ποδόσφαιρο: την αγωνιστική ένταση που απαιτείται στις διεθνείς διοργανώσεις οι μικροί μπορεί να στη δώσουν, οι μεγάλοι είναι για να κάνουν κόλπα στο πρωτάθλημα. Κάπως έτσι όλοι ψάχνουν πιτσιρικάδες και κάπως έτσι η Μπάγερν Μονάχου βασίζεται στον Μουσλέρα, ο Μπέλιγχαμ μοιάζει βετεράνος και ώριμος στα 23 του και ο Βίρτζ στα 22 του έγινε η ακριβότερη μεταγραφή της χρονιάς, αφού η Λίβερπουλ έδωσε για αυτόν στην Λεβερκούζεν σχεδόν 120 εκατ ευρώ.
Δεν μπορώ να καταλάβω από τα βίντεο που κυκλοφορούν πόσο καλός είναι ο Σιπιόνι, αν θα πάρει αμέσως θέση βασικού, αν μπορεί να κουμαντάρει τον Ολυμπιακό και να μοιράσει και την μπάλα όπως η θέση απαιτεί. Το ποδόσφαιρο του Μεντιλίμπαρ είναι σχετικά απλό και λογικά θα το μάθει γρήγορα: κατά τα άλλα θα μπει να παίξει και θα πρέπει να αρπάξει την ευκαιρία να πείσει τον προπονητή του – αρκεί βέβαια να αποκτηθεί. Αλλά απλά η προσπάθεια για την απόκτηση του μικρού μου δημιουργεί την βεβαιότητα ότι και φέτος το καλοκαίρι θα πάρουν τις ευκαιρίες τους και οι Ελληνες «Σιπιόνιδες»: ο Λιατσικούρας κι ο Πνευμονίδης σίγουρα. Ισως και κάποιος άλλους.
Το ποδόσφαιρο αλλάζει εντυπωσιακά και αλλάζει και πολύ γρήγορα. Σήμερα χρειάζεσαι πιτσιρικάδες με πνευμόνια και κίνητρα. Κι αν έχεις βετεράνους με βιογραφικά και «μεγάλα ονόματα» τους πουλάς στην Σαουδική Αραβία…
(Gazzeta.gr, Ιούνιος 2025)