Τη βραδιά που οι Γερμανοί παραλίγο να αποκλειστούν από τους πεισματάρηδες Ούγγρους, που οι Ισπανοί ξύπνησαν και διέλυσαν τους Σλοβάκους, που ο Λεβαντόφσκι αποχαιρέτησε το τουρνουά κάνοντας ένα μεγάλο ματς και χάνοντας την ευκαιρία της χρονιάς, όλος ο κόσμος ασχολείται με το Ρονάλντο και τα ρεκόρ του. Ο Πορτογάλος πέτυχε δυο γκολ με πέναλτι κόντρα στους Γάλλους, έφτασε τα πέντε γκολ, έχει ήδη πετύχει τα περισσότερα γκολ από οποιονδήποτε άλλο σε τελικά του Euro, έριξε την μετοχή της Coca Cola μόνο και μόνο γιατί είπε πως δεν του αρέσουν τα αναψυκτικά με ζάχαρη και εξακολουθεί να ψάχνει το μόνο που δεν θα βρει ποτέ: την αναγνώριση από όσους τον μισούν και θα συνεχίσουν να το κάνουν όσα ρεκόρ κι αν κάνει κι όσους τίτλους κι αν κατακτήσει. Αυτή η γιγάντια προσπάθειά του να γίνει αποδεκτός από όσους τον απεχθάνονται, ενώ τα προσωπικά του στατιστικά λένε πως κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του, είναι που τελικά τον διαφοροποιεί από όλους τους μεγάλους του παρελθόντος. Ισως και από αυτούς του μέλλοντος.

Τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η απέχθεια

Αν ο κόσμος χωρίζεται ανάμεσα σε αυτούς που αγαπούν τον Ρονάλντο και σε αυτούς που τον σιχαίνονται οι δεύτεροι έχουν σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον: όσο πιο πολύ μεγαλώνει η καριέρα του Κριστιάνο, τόσο πολύ μεγαλώνει η απέχθεια τους.

Ο Πάολο Ντιμπάλα έχει πει πως όταν τον γνώρισε στη Γιουβέντους του εξήγησε πως θα κάνει μια μεγάλη προσπάθεια να ξεχάσει ποιος είναι και να τον αντιμετωπίσει χωρίς προκατάληψη. «Στην Αργεντινή έχουμε εκπαιδευτεί να σε μισούμε» του είπε. «Μας ενοχλούν τα πάντα σε σένα και όχι μόνο η σύγκριση με το Μέσι. Μας ενοχλούν τα γκολ που βάζεις, οι νίκες σου, ακόμα και ο τρόπος που περπατάς». Ο Ντιμπάλα δεν ήταν ο πρώτος που εξέφρασε αυτή την αντιπάθεια ως ένα είδος στάσης ζωής – σαν, ας πούμε, υποχρέωση. Λέγεται ότι ο ίδιος ο Σερ Αλεξ Φέργκουσον το 2008, μετά την επικράτηση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επί της Τσέλσι στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ της Μόσχας, του είπε μπροστά σε όλη την ομάδα πως το μόνο που θα καταφέρει μεγαλώνοντας είναι να μάθει στους ανθρώπους να τον απεχθάνονται! Τι είχε συμβεί; Τίποτα το ασυνήθιστο. Ο Ρονάλντο απλά δεν είχε πανηγυρίσει ιδιαίτερα την κατάκτηση του ιστορικού για το σύλλογο τρόπαιου γιατί πίστευε πως η απόδοσή του ήταν μέτρια. «Είχε χάσει πέναλτι κι από εκείνη τη στιγμή» γράφει ο Λούκα Καλαγιό στην βιογραφία του «ματς για αυτόν δεν υπήρχε. Θα μπορούσε να κερδίσει ο καθένας: αυτός αισθανόταν χαμένος».

Αλλοι πάλι έχουν πάει την κριτική στον ποδοσφαιριστή ένα βήμα παρακάτω μιλώντας για «ένα τύπο εκπαιδευμένο στο να δημιουργεί αντιπάθεια». Το γερμανικό περιοδικό Speagel έχει γράψει ότι «με το διαμαντένιο σκουλαρίκι, το ζελέ στα μαλλιά, το μονίμως ειρωνικό χαμόγελο και το ύφος του σταρ που απλώς ανέχεται τους υπόλοιπους, ο Ρονάλντο μοιάζει με κάποιον που περιμένει χρόνια τώρα να μπει στο γήπεδο κάποιος που τον μισεί και να του ρίξει δυο σφαλιάρες»! Ειλικρινά αμφιβάλω αν κάτι τέτοιο έχει γραφτεί ποτέ για ποδοσφαιριστή ή θα γραφτεί άλλη φορά.

Οι δυο αναρτήσεις

Λίγους μήνες πριν, όταν τα πράγματα στη Γιουβέντους δεν πήγαιναν και τόσο, καλά ο Ρονάλντο έκανε δυο αναρτήσεις στο Instagram από αυτές που δεν συνηθίζει. Στην μια υπενθύμιζε ότι είναι ο πρώτος ποδοσφαιριστής στον κόσμο που έχει πετύχει πάνω από 100 γκολ στα τρία μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, δηλαδή στο αγγλικό, στο ιταλικό και στο ισπανικό. Στην άλλη παρακαλούσε τους πάντες να σιωπήσουν – η φωτογραφία τον έδειχνε στη διάρκεια ενός αγώνα να έχει βάλει το δάχτυλο μπροστά από το στόμα κάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση που κάνει όποιος ζητά από τους άλλους να μείνουν σιωπηλοί.

Το ενδιαφέρον στη δεύτερη φωτογραφία είναι ότι πρόκειται για ένα στιγμιότυπο που έπιασε ένας φωτογράφος τυχαία – ο Ρονάλντο δεν ποζάρει κι απλά η φώτο προέκυψε. Ο Πορτογάλος είναι σαν να λέει ότι προκαλεί με το παιγνίδι του τη σιωπή όσων τον απεχθάνονται: κούνια που τον κούναγε! Παλιότερα έλεγε ότι τον μισούν γιατί είναι νέος, ωραίος, επιτυχημένος, και χαρισματικός – αυτή του η δήλωση έδειχνε τουλάχιστον ότι δεν θα έμπαινε στο τρυπάκι να πείσει τους πάντες να τον λατρεύουν, ενώ τώρα μου φαίνεται ότι αυτό είναι ο τελευταίος μεγάλος σκοπός του. Το Euro πχ το αντιμετωπίζει σαν ένα είδος τελευταίας ευκαιρίας για να σιωπάσουν όσοι έχουν περάσει χρόνια ολόκληρα  αμφισβητώντας την πρωτοκαθεδρία του. Ισως σκέφτεται ότι με το τρόπαιο υψωμένο και τον τίτλο του πρώτου σκόρερ (και όλων των εποχών και της διοργάνωσης) κανείς δεν θα τολμήσει να τον ξαναπιάσει στο στόμα του. Εγώ από την άλλη νομίζω πως κι αυτά να συμβούν, πάλι όσοι δεν τον αντέχουν θα συνεχίσουν να περιμένουν να γελάσουν με το κλάμα του: η αντιπάθεια στο Ρονάλντο είναι κάτι σαν ιδεολογική θέση. Από αυτές που δεν αλλάζουν ό,τι κι αν συμβεί.

Η σύγκριση με το Μέσι

Κάποτε η αντιπάθεια αυτή βασιζόταν στην σύγκριση π,χ με το Μέσι. Το «Μέσι ή Ρονάλντο» ήταν κάτι σαν το «Μπίτλς ή Ρόλινγκ Στόουνς», δηλαδή το είδος του διλλήματος στο οποίο δεν υπάρχει απάντηση – απάντηση είναι το γούστο του καθενός. Σήμερα αυτή η σύγκριση δεν έχει νόημα κι όχι μόνο γιατί μιλάμε για δυο βετεράνους.

Ο Ρονάλντο άντεξε περισσότερο, πέραν πάσης αμφιβολίας. Δεν κάνει εμετούς σε τελικούς. Δεν υπήρξε ποτέ ηγέτης μιας ομάδας που δέχτηκε οκτώ γκολ σε ημιτελικό Τσάμπιονς λιγκ. Παραμένει περιζήτητος και δεν σ αφήνει να πιστέψεις πως οι μεγάλες του μέρες πέρασαν – αντίθετα από το Μέσι. Ο Μέσι μεγαλώνοντας γίνεται ακόμα περισσότερο ανθρώπινος δηλαδή ακόμα λιγότερο λαμπερός. Ο Ρονάλντο αντιθέτως εξακολουθεί να μαγνητίζει: μοιάζει να μπορεί να νικήσει ακόμα και το χρόνο ζώντας φέτος το καλοκαίρι ένα μεγάλο τουρνουά ως αδιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής κι ας είναι χρόνια μεγαλύτερος από τους Μ’ Παπέ, τους Λουκάκου, τους Λεβαντόφσκι και όλους τους άλλους αστέρες που βλέπουμε. Κι όμως ακόμα και χωρίς το Μέσι, τον οποίο άφησε πίσω του, ο Ρονάλντο παραμένει το ίδιο αχώνευτος: με 300 εκατομμύρια followers είναι ένας άνθρωπος κομμάτι μόνος.

Εμπλεξε με το ποδόσφαιρο

Εγώ πάντα τον γούσταρα και πάντα τον χειροκροτούσα. Νομίζω πως κομμάτι καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημα στην περίπτωσή του: ο Ρονάλντο είναι ένας υπεραθλητής που έμπλεξε με το ποδόσφαιρο, δηλαδή με ένα σπορ που ναι μεν επιτρέπει στο σταρ να ξεχωρίσει, πλην όμως παραμένει ένα υπέροχο ομαδικό άθλημα. Ο Ρονάλντο αυτό δυσκολεύεται να το καταλάβει: το ποδόσφαιρο ήταν για αυτόν πάντα ένα πεδίο προβολής – ένα μέσο και τίποτα πιο πολύ. Ο Κριστιάνο είναι ένας τύπος γεννημένος και αποφασισμένος να γίνει σταρ – θα το έκανε πιθανότατα όποια κι αν ήταν η επαγγελματική του επιλογή. Θα μπορούσε να είναι τρομερός τενίστας ή σκόρερ στο μπάσκετ από αυτούς που γυρνάνε τον κόσμο και ματώνουν τα καλάθια με όποια φανέλα κι αν αγωνίζονται χωρίς καλά καλά να γνωρίζουν τα ονόματα των συμπαικτών τους. Θα μπορούσε να είναι Dj ή ηθοποιός ή τραγουδιστής ή επιχειρηματίας ή οτιδήποτε: θα ήταν πάντα ένας απόλυτα επιτυχημένος χαρισματικός. Αλλά διάλεξε να εισβάλει στο ποδόσφαιρο για να το κατακτήσει και το κανε δίνοντας την εντύπωση πως νιώθει πως είναι πιο μεγάλος από το σπορ. Δεν είναι. Κανείς δεν είναι.

Κανείς ακόμα

Αυτή η ματαιοδοξία του Ρονάλντο, αυτή η γιγάντια προσπάθειά του να γίνει αποδεκτός κάνοντας όλο τον κόσμο να σωπάσει κι όχι να του χαρίσει ένα χειροκρότημα, κάνει την προσωπικότητα του σχεδόν μυθιστορηματική: τον λατρεύω τον Ρονάλντο που βλέπει μόνο τους εχθρούς του ενώ έχει στρατούς από υποστηρικτές. Χαίρομαι ακόμα και τα ειρωνικά βλέμματα του: νιώθω ότι κάπου μέσα του υπάρχει αυτό το τσογλάνι που όπως λέει η μάνα του «θα μπορούσε να δείρει όλα τα παιδιά της γειτονιάς, αλλά δεν το έκανε ποτέ γιατί είναι καλό κι αδικημένο παιδί». Μπορεί να το έκανε και να μην της το πε, αλλά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τα υπόλοιπα παιδιά δεν τον δείρανε. Ακόμα.