Ο ΠΑΟ και ο ΠΑΟΚ έπαιζαν εκτός έδρας στο Γιουρόπα λιγκ – εκτός έδρας οι ομάδες μας τα καταφέρνουν τελευταία καλύτερα. Ο ΠΑΟ γύρισε με μια ισοπαλία από το Βέλγιο. Πριν αρχίσει το ματς δεν θα τη θεωρούσε κανείς κακό αποτέλεσμα – όμως αν έχεις προηγηθεί με 0-2, δεν χαίρεσαι με αυτή καθόλου. Ο ΠΑΟΚ με την Καραμπάκ δεν έπαιξε: η ήττα του ήταν φυσιολογική, αφού κανείς στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις δεν σου χαρίζει τίποτα. Ο Ολυμπιακός έκανε τη μοναδική ελληνική νίκη: διέλυσε την Αστάνα. Κανείς από τους τρεις δεν έχει αποκλειστεί, κανείς ακόμα δεν προκρίθηκε. Και οι τρεις την τύχη τους θα την κυνηγήσουν στην έδρα τους.
Μάρτινς και Ελιονούσι
Για τον Ολυμπιακό που τα τελευταία χρόνια στο Καραϊσκάκη έχει κερδίσει τις πρωταθλήτριες Αγγλίας, Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας το ότι κέρδισε την Αστάνα από το Καζακστάν με 4-1 δεν αποτελεί κάποιου τύπου χρυσή σελίδα στην ιστορία του. Για τον εφετινό Ολυμπιακό, που κάνει μικρά βήματα για να ξεφύγει σιγά σιγά από μια καλοκαιρινή κρίση που παραλίγο να του καταστρέψει τη χρονιά, το 4-1 κόντρα στην Αστάνα είναι ένα σπουδαίο αποτέλεσμα κι ένα καλό σημάδι: η ομάδα του Μπέντο επιθετικά στο Καραϊσκάκη βρίσκει τα πατήματα της και λύνεται και τα καλά ματς βοηθάνε ώστε να υπάρξει αυτό που είναι το βασικό ζητούμενο σε κάθε ομάδα, δηλαδή η εμπιστοσύνη. Τα καλά παιγνίδια γεννούν εμπιστοσύνη στον προπονητή και στους παίκτες από τη μεριά της εξέδρας και δημιουργούν εμπιστοσύνη μεταξύ του προπονητή και των παικτών: χωρίς εμπιστοσύνη ομάδα δεν γίνεται. Στον Ολυμπιακό, από το καλοκαίρι και μετά υπήρξε κάμποση κριτική και αρκετό (αυτό)μαστίγωμα: ακόμα και μετά τη νίκη με την Αστάνα υπήρξαν επισημάνσεις για λάθη στην άμυνα, που σε κάθε ματς μπορεί να πληρωθούν. Ωστόσο σιγά σιγά αρχίζουν να φαίνονται και δυνατότητες – τουλάχιστον σε σύγκριση με πέρυσι: δεν χωρά αμφιβολία ότι δημιουργικά η ομάδα μπορεί να είναι αρκετά καλύτερη και πιο αποτελεσματική καθώς υπάρχουν παίκτες φέτος ικανοί να ομορφύνουν το παιγνίδι. Δυο κατά τη γνώμη μου ξεχωρίζουν. Ο ένας είναι ο Μάρτινς, που βγάζει ποιότητα παίζοντας δίπλα στον Μιλιβόγεβιτς – ποιότητα που πέρυσι ο Ολυμπιακός αναζητούσε καθώς χρησιμοποιούνταν σε αυτή τη θέση ή ο ασταθής Κασάμι ή ο άπειρος ξυλοκόπος Ζντιέλαρ: και οι δυο έπαιξαν πολύ περισσότερο από τον Καμπιάσο. Ο άλλος είναι ο Ελιονούσι, που μπορεί να μην γεμίζει το μάτι, αλλά είναι σκόρερ, σκίζεται για να καλύψει τον Φιγκέιρας και χαίρεται να παίζει – πράγμα που δεν ήταν δεδομένο με τον Ντουρμάζ πχ, που είχε μετά τον Ιανουάριο το μυαλό του στην μεταγραφή. Αυτοί οι δυο συντελούν ώστε να γίνεται το παιγνίδι περισσότερο παραγωγικό, συνεπικουρούμενοι φυσικά από τον Φορτούνη, που βρήκε τη φόρμα του, τον Μιλιβόγεβιτς, που οργανωτικά διανύει την καλύτερη φάση της καριέρας του και τον ακούραστο Σεμπά, που είναι έτοιμος να χτυπήσει όποια άμυνα του δώσει χώρους. Οποιος κι αν είναι ο φορ (ο Ιντέγιε είναι καλύτερος του Καρντόσο γιατί ξέρει την ομάδα), έχει πίσω του πέντε παίκτες που μπορεί να πατάνε περιοχή και να παίζουν για αυτόν: δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός δεν σκόραρε με τον ΑΠΟΕΛ γιατί έχασε ένα σωρό ευκαιρίες, αλλά πέτυχε έξι γκολ στη Βέροια, τρία στην ΑΕΚ και τέσσερα στην Αστάνα! Η αργή, αλλά συνεχής βελτίωση δεν πρέπει βέβαια να φέρει εφησυχασμό: ο πρωταθλητής μπορεί να παίξει ακόμα καλύτερη μπάλα, αν όσοι παίζουν μπροστά νοιώσουν λίγη καλύτερη κάλυψη στα μετόπισθεν. Η αναζήτηση ενός στόπερ, αλλά κι ενός παίκτη ικανού να παίξει και δεξιά κι αριστερά στην άμυνα, πρέπει να συνεχιστεί, όση κι αν είναι η πρόοδος του Φιγκέιρας, του Ντελα Μπέγια (που λείπει πολύ) και των στόπερ. Το καλό είναι ότι οι αδυναμίες είναι ορατές: ο Ολυμπιακός χρειάζεται από τη μια να μάθει να ζει με αυτές κι από την άλλη να βρει παίκτες για να τις καλύψει – δυο μόνο του χρειάζονται. Τι άλλο του χρειάζεται; Τέσσερις βαθμοί για την πρόκριση. Η Αστάνα την έδρα της θα είναι άλλη ομάδα και η Γιουνκ Μπόις μετά τη νίκη με τον ΑΠΟΕΛ θα ρθει στο Καραϊσκάκη με σκοπό τη νίκη. Ο όμιλος δεν έχει ξεκαθαρίσει.
Καλή ομάδα για 70 λεπτά
Ο ΠΑΟ δεν κατάφερε να γυρίσει με τη νίκη από το Βέλγιο μολονότι προηγήθηκε με 2-0 και θα πρέπει ήρεμα κι ωραία να προβληματιστεί για αυτό. Σε μια πρώτη ανάγνωση ο ΠΑΟ πλήρωσε τέσσερις λεπτομέρειες: α) την κόπωση των αμυντικών του (βάζω μέσα και το Λεντέσμα) σε ένα ακόμα ευρωπαϊκό ματς, μετά το 70΄ β) τους τραυματισμούς του Σάμπα και του Ζέκα – ειδικά ο δεύτερος δεν έχει δυστυχώς αναπληρωματικό γ) την έξοδο εξαιτίας τραυματισμού από το ματς του Ντοσεβί (!) που αντικαταστάθηκε στο 65΄από τον Εμ Μπενσά που αποδείχτηκε ο καλύτερος των Βέλγων, και δ) ένα ακόμα λάθος του ντε φορμέ Στιλ που δέχτηκε το φάουλ γκολ του Μπελφοντίλ με τρόπο που θύμισε τερματοφύλακα που παίζει σε αλάνες. Προφανώς ο ΠΑΟ έχει δικαιολογημένα παράπονα και από τη διαιτησία, όμως, αν έχει ένα βαθμό σε τρία ματς, κάποιο λάθος έχει κάνει και αυτός. Αλλωστε οι διαιτητές τον έχουν φέτος βοηθήσει κιόλας: ας μην ξεχνάμε ότι με την Μπρόντμπι στην Αθήνα πχ τελείωσε το ματς με δυο παίκτες παραπάνω και πήρε ένα πέναλτι που έβγαλε τους Δανούς από τα ρούχα τους. Ο ΠΑΟ χρειάζεται καλύτερη οργάνωση γενικά. Θα φέρω ένα παράδειγμα: όταν η έκθεση που συνέταξε ο παρατηρητής του ματς με τον Αγιαξ στη Λεωφόρο περιγράφει ένα γήπεδο σε απερίγραπτη κατάσταση, στα επίσημα του οποίου κυκλοφορούσαν οπαδοί που επιτέθηκαν στους Ολλανδούς παράγοντες, η εικόνα σου σε ευρωπαϊκό επίπεδο γίνεται κομμάτια! Κι όταν σε φάση των ομίλων έχεις να κάνεις νίκη από το 2010, είναι δύσκολο να περιμένεις από διαιτητές να σε αντιμετωπίσουν με δέος– ειδικά εκτός έδρας. Κάποτε ο ΠΑΟ είχε υπεύθυνο διεθνών σχέσεων το Μάνο Μαυροκουκουλάκη και μετά το Σοφοκλή Πιλάβιο: και οι δυο στην UEFA ανέλαβαν θέσεις σε επιτροπές και πάνελ και υπήρξαν παρατηρητές σε ματς μεγάλων διοργανώσεων. Σήμερα δεν έχω ιδέα αν κανείς ασχολείται με το ευρωπαϊκό προφίλ της ομάδας κι αυτό είναι απαραίτητο γιατί μιλάμε για μια ομάδα, που έχει ανάγκη να γτιάξει την εικόνα της: τέσσερα χρόνια πριν δεν πήρε πιστοποιητικό συμμετοχής στην Ευρώπη. Πάντως κι ο ΠΑΟ γυρίζει από το Βέλγιο και με μερικά ευχάριστα συμπεράσματα. Το δίδυμο Ιμπάρμπο – Λέτο συνεργάστηκε μια χαρά, όσο ο Αργεντίνος άντεχε. Η ομάδα έχει νομίζω τη βεβαιότητα ότι είναι καλύτερη από τη Σταντάρ: αυτή η βεβαιότητα, στο επόμενο ματς, πρέπει να αποδειχτεί το μυστικό της νίκης. Από την άλλη και ο ΠΑΟ πρέπει να ξαναδεί το ρόστερ του: είναι υπερβολικά γεμάτο με μεσοεπιθετικούς και ακραίους (Βιγιαφάνιες, Ιμπάρμπο, Εμποκού, Λέτο, Μπουμάλ, Βλαχοδήμος), ενώ θα πρεπε να έχει τουλάχιστον ένα κόφτη ακόμα, ικανό ν αντικαταστήσει τον Λεντέσμα που στο Βέλγιο ήταν στο τέλος κατάκοπος. Καλό για τον ΠΑΟ και το αποτέλεσμα στο Θέλτα – Αγιαξ: η ισοπαλία τους σημαίνει ότι υπό προϋποθέσεις και οι 8 βαθμοί μπορεί να δώσουν πρόκριση.
Απλά δεν έπαιξε
Για τον ΠΑΟΚ δεν λέω τίποτα. Πήγε στο Μπακού αήττητος φέτος εκτός έδρας και γύρισε με ένα καθαρό 2-0 στην πλάτη. Νομίζω συνέβη αυτό που φοβόμουνα: όλοι έχουν το μυαλό στο Καραϊσκάκη – πρώτος ο Ιβιτς. Δεν έχω αμφιβολία ότι την Κυριακή ο ΠΑΟΚ θα είναι πολύ διαφορετικός. Χειρότερος άλλωστε, απλά δεν γίνεται…
