Ενώ όλοι αναρωτιόμασταν τι ακριβώς συζητούσαν για πάνω από τρεις ώρες ο Ματίας Αλμέιδα και ο κ. Μάριος Ηλιόπουλος στη ατέλειωτη συνάντηση που είχαν την Δευτέρα το βράδυ, χθες έγινε γνωστή με ανακοίνωση η απόφαση του χωρισμού της ΑΕΚ με τον πρώην πλέον προπονητή της. Η ενδιαφέρουσα ερώτηση στο φινάλε της σχέσης του Αργεντινού προπονητή με την Ενωση είναι αν θα δικαιούταν μια τρίτη χρονιά, δεδομένου ότι τις δύο πρώτες σεζόν δεν τα πήγε κι άσχημα. Η ανακοίνωση του διαζυγίου δεν απαγορεύει τον προβληματισμό, μάλλον τον διευκολύνει.

Η αποτίμηση για την σεζόν ενός προπονητή κατά τη γνώμη μου μπορεί να γίνει μόνο στο τέλος της περιόδου. Όχι μόνο γιατί μόνο τότε γνωρίζεις σε ποια θέση έχει καταλήξει η ομάδα, ποιους στόχους έπιασε και ποιους έχασε, αλλά και γιατί έχεις ολοκληρωμένη εικόνα για το ποδόσφαιρο που έπαιξε, το πόσο οι ποδοσφαιριστές της βελτιώθηκαν, το ποια προοπτική υπάρχει. Μπορεί μια ομάδα να έχει μείνει εκτός πρωταθλήματος, αλλά να έχει βρει ραχοκοκαλιά – είχε συμβεί με τον Ολυμπιακό του Πέδρο Μαρτίνς μετά την πρώτη  χρονιά του Πορτογάλου. Μπορεί επίσης μια ομάδα πρωτάθλημα να μην έχει διεκδικήσει ποτέ, αλλά η βελτίωση των παικτών της στο τέλος της σεζόν να είναι εμφανής: θυμηθείτε την πρώτη σεζόν του Ιβάν Γιοβάνοβιτς στον ΠΑΟ. Η περίπτωση του Αλμέιδα βέβαια είναι διαφορετική: αυτή η σεζόν του ήταν η τρίτη και όχι η πρώτη. Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά.

Πως ξεκήνησε η σεζόν 

Η σεζόν της ΑΕΚ το περασμένο καλοκαίρι ξεκίνησε με τον νέο ιδιοκτήτη της να δίνει όρκους αγάπης με τον Αλμέιδα στη συνέντευξη Τύπου της παρουσίασής του: το περίφημο «Venga Ματίας Venga» έγραψε ιστορία. Η ΑΕΚ είχε χάσει μόλις ένα πρωτάθλημα το οποίο φαινόταν να έχει κερδίσει. Η αλλαγή ιδιοκτησίας έμοιαζε τότε μία μάλλον βολική κατάσταση για τον Αλμέιδα. Από μόνη της ήταν λίγο σφουγγάρι στα προηγούμενα: δημιουργούσε νέο ενδιαφέρον. Ο νέος ιδιοκτήτης ορκιζόταν στο όνομά του κόουτς. Ο Ηλιόπουλος δεν έχει μεγάλες γνώσεις ποδοσφαίρου και θα τον έκανε αφεντικό. Ο ίδιος μπορούσε να κάνει μια νέα αρχή και ο κακός επίλογος της προηγούμενης σεζόν δεν θα οδηγούσε σε εσωστρέφεια. Ο Ματίας έμοιαζε έτοιμος να γίνει βασιλιάς. Δεν ήταν βέβαια όλα ειδυλλιακά καθώς υπήρχε μια μερίδα οπαδών της ΑΕΚ που χρέωνε στον Αλμέιδα την αποτυχία της κατάκτηση του πρωταθλήματος σχεδόν αποκλειστικά. Ο αποκλεισμός από την Νόε έκανε τη σχέση ακόμα πιο δύσκολη. Αλλά τα προβλήματα της ΑΕΚ στη διάρκεια της χρονιάς ήταν κυρίως αγωνιστικά. Ελάχιστα είχαν να κάνουν με την αμφισβήτηση του προπονητή από μια μερίδα των οπαδών καθώς υπήρχαν άλλοι οπαδοί (και πάρα πολλοί…)  που στο γήπεδο τον αποθέωναν.

Ας αφήσουμε για την οικονομία της συζήτησης στην άκρη τις επιλογές που ο Αλμέιδα έκανε κατά τη διάρκεια της σεζόν – αναφέρομαι στις επιλογές που αφορούν την βασική ενδεκάδα, τα σχήματα, τις διατάξεις κτλ, σε όλα αυτά για τα οποία έγραψα πολλά κατά την διάρκεια της σεζόν. Στο τέλος της σεζόν η ερώτηση για το αν ένας προπονητής δικαιούται μία χρόνια ακόμα, έχει κατά την γνώμη μου να κάνει με δύο πράγματα και αυτό δεν αφορά τον Αλμέιδα αλλά κάθε προπονητή. Το πρώτο που πρέπει κάποιος να αξιολογήσει είναι αν υπήρξε στη διάρκεια της χρονιάς βελτίωση του υλικού της ομάδας. Το δεύτερο αν υπάρχουν ενδείξεις ότι ο προπονητής μπορεί να φτιάξει μια καλή ομάδα για τη νέα σεζόν είτε βελτιώνοντας με προσθήκες την υπάρχουσα, είτε αρχίζοντας από την αρχή.

Ο Αλμέιδα έχει δείξει τι μπορεί να κάνει, αλλά στην αξιολόγησή του μετρά πάντα η τελευταία σεζόν. Και γιατί στο μεταξύ αυτή την σεζόν άλλαξαν οι τριγύρω του παράγοντες. Αυτοί που τον βοήθησαν στα δυο πρώτα χρόνια της παρουσίας του στην ΑΕΚ δεν υπάρχουν, και δεν θα γυρίσουν και πίσω. Το περιβάλλον που θα δούλευε είναι το περσινό.

Η ανύπαρκτη βελτίωση

Ας απαντήσουμε με ειλικρίνεια στις ερωτήσεις. Σε ό,τι αφορά τη βελτίωση του υλικού ο Αλμέιδα παίρνει φέτος πολύ μικρό βαθμό. Οι παίκτες που είχε τα προηγούμενα χρόνια στην ΑΕΚ φάνηκαν φέτος χειρότεροι. Η ΑΕΚ τελείωσε τη σεζόν χωρίς αριστερό μπακ κι αυτό είναι σίγουρα ευθύνη της διοίκησης καθώς ο κόουτς τον Ιανουάριο ένα αριστερό μπακ το είχε ζητήσει. Στο μεταξύ όμως δεν έκανε το βήμα μπροστά ο Πήλιος που θυμίζω ότι στην αρχή της σεζόν ήταν βασικός κι εξαφανίστηκε ο Χατζισαφί. Τον τελευταίο καιρό μεγάλωσαν τα αμυντικά προβλήματα του Λάζαρου Ρότα κι έγινε και στόχος της εξέδρας. Ο Καλενς χάθηκε, αλλά αυτό δεν είναι ευθύνη του προπονητή. Δεν διέκρινα όμως και πρόοδο του Μουκουντί ή του Μήτογλου. Πολύ πιο φανερή ήταν η πτώση της απόδοσης κάποιων ποδοσφαιριστών που τα δύο προηγούμενα χρόνια ήταν σταθερές αξίες. Ο Σιμάνσκι και ο Γιόνσον ήταν χειρότεροι από τις προηγούμενες χρονιές. Ο Πινέδα και ο Ελίασον ήταν αγνώριστοι, πολύ πριν αρχίζει να γίνεται κατανοητό ότι ο πάγκος του κόουτς τρίζει. Ο Λιούμπισιτς δεν έδωσε όσα ο κόσμος περίμενε. Ο Γκατσίνοβιτς έμπλεξε ως αριστερός μπακ. Και νομίζω πως αδικήθηκε ο σταθερός Φερνάντες.

Οι μεταγραφές που δεν βγήκαν

Την άξιζε ο Αλμέιδα την ευκαιρία να χτίσει την ΑΕΚ από την αρχή; Είναι δύσκολο να το πεις αν κρίνεις από την απόδοση των ποδοσφαιριστών που αποκτήθηκαν πέρσι το καλοκαίρι και με τις δικές του ευλογίες. Παραδόξως ο παίκτης με τον οποίο δούλεψε καλύτερα ήταν αυτός που δεν αποκτήθηκε με εισήγηση του, δηλαδή ο Μαρσιάλ: πήρε από τον Γάλλο αρκετά με βάση τις προηγούμενες περιπέτειες που αυτός είχε. Οι παίκτες που επιθυμούσε να έρθουν πρόσφεραν μάλλον λίγα. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά η ΑΕΚ είχε δύο τερματοφύλακες, τον Στρακόσια και τον Μπρινιολι, που ήταν όπως ο Στάνκοβιτς και ο Αθανασιάδης κατώτεροι του αναμενομένου: κάτι έγινε λάθος καθώς δεν μπορεί μία ομάδα να έχει τέσσερις κακούς τερματοφύλακες στη σειρά.  Ο Λαμελά έκανε μερικά ωραία παιγνίδια, αλλά έχει και νεύρα που δεν περιγράφονται: γενικά δεν φάνηκε αξιόπιστος και είχε ετήσιο κόστος συμβολαίου πάνω από 3 εκατ ευρώ – την δεύτερη χρονιά αν συνεχίσει θα πάρει τα μισά. Ο Κοϊτά και ο Πιέρο ξεκίνησαν καλά, αλλά στην πορεία δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες: ο σέντερ φόρ έχει το άλλοθι ότι υπερχρησιμοποιήθηκε μετά την πώληση του Λιβάι Γκαρσία, αλλά το ό,τι έγινε βασικός δεν μπορεί να του είναι πρόβλημα – όσοι δεν παίζουν γκρινιάζουν. Ο Περέιρα δεν γκρίνιαζε, αλλά ποτέ δεν έλαμψε και στην πορεία χάθηκε.

Αν οι παλιότεροι δεν έγιναν καλύτεροι, αυτοί που ήρθαν το περασμένο καλοκαίρι έκαναν τον κόσμο να νοσταλγήσει παίκτες που έφυγαν: ο Αραούχο ο Τζούμπερ, ο Αμραμπατ, φυσικά και ο Πόνσε πριν τον Λιβάι Γκαρσία έλειψαν πολύ.

 Ενας κύκλος έκλεισε

Αν ένας προπονητής στο τέλος της σεζόν δεν έχει καταφέρει να αξιοποιήσει δύο έστω από τους παίκτες που αποκτήθηκαν στις περσινές μεταγραφές, που ήταν και οι πρώτες του νέου ιδιοκτήτη, πώς να του δοθεί χρόνος να ξαναφτιάξει την ομάδα; Δεν λέω ότι ο Ματίας Αλμέιδα έχει όλες τις ευθύνες για την εφετινή κακή σεζόν της ΑΕΚ: φταίνε προφανώς κι άλλοι και φταίνε και πολλά – η έλλειψη εσωτερικής ιεραρχίας και η απώλεια στελεχών που δεν αντικαταστάθηκαν σίγουρα μέτρησαν. Η ΑΕΚ πληρώνει ακριβά το διάστημα που χρειάζεται ο νέος της ιδιοκτήτης για να καταλάβει το ποδόσφαιρο και κυρίως για να κατανοήσει ότι μια ποδοσφαιρική εταιρεία είναι κάτι ολότελα διαφορετικό από κάθε άλλη επιχείρηση. Αλλά τα όσα έγιναν φέτος στην σεζόν δεν δικαιολογούν παραμονή του Ματίας Αλμέιδα. Πράγμα που δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι κακός προπονητής. Απλά κύκλους ολοκληρώνουν και οι καλοί προπονητές. Η ΑΕΚ αποχαιρετά ένα προπονητή που την αγάπησε, που από τον κόσμο αγαπήθηκε και που δούλεψε καλά, αλλά έκανε τον κύκλο του. Ας δούμε τον επόμενο.