Κάθε φορά που μετά τη φάση των ομίλων προκύπτει στο Τσάμπιονς λιγκ ένα ζευγάρι με αντιπάλους ομάδες με μεγάλο όνομα ακούγεται η φράση «θα μπορούσε να είναι και τελικός της διοργάνωσης». Είναι ένα κλισέ βολικό, αλλά που σπανίως  εμπεριέχει κάποια δόση αλήθειας – όπως σχεδόν όλα τα κλισέ άλλωστε. Δεν θα μπορούσε να είναι τελικός κάθε ματς μεταξύ μεγάλων ομάδων γιατί πρέπει να προσμετρήσουμε, όχι μόνο την ιστορία τους, αλλά και άλλα πολλά: τη φόρμα των ποδοσφαιριστών πρώτα από όλα. Το ματς της Λίβερπουλ με την Ρεάλ Μαδρίτης ωστόσο θα μπορούσε να είναι τελικός. Γιατί ήταν τελικός οκτώ μήνες πριν. Διάστημα μικρό για να αλλάξουν οι ομάδες. Αλλά και μεγάλο, στο ποδόσφαιρο του καιρού μας, ώστε να έχεις την βεβαιότητα πως θα μείνουν σχεδόν αναλλοίωτες.   

Όπως στις ταινίες της Marvel

Το πρώτο ημίχρονο στο Ανφιλντ χθες βράδυ σε έκανε να πεθαίνεις από τη ζήλια σου γιατί δεν βρισκόσουν εκεί. Ηταν σαν υπερθέαμα που ό,τι σου είχαν υποσχεθεί οι διοργανωτές το ζούσες και με το παραπάνω. Η ατμόσφαιρα ήταν η γνωστή μοναδική ατμόσφαιρα, αυτή που μετατρέπει την Λίβερπουλ συχνά σε υπερομάδα, όποια κι αν είναι τα προβλήματα της. Το ματς ξεκίνησε με ένα τρόπο που σε έκανε να νομίζεις πως ό,τι έχει προηγηθεί στη σεζόν ξαφνικά διαγράφηκε. Το γκάζι της Λίβερπουλ ήταν τέτοιο που δεν μπορούσες ούτε καν να σκεφτείς πως τα προηγούμενα των δυο ομάδων ήταν τόσο συνταρακτικά σε βάρος των γηπεδούχων: αν υπήρχε μια ομάδα, που στο ξεκίνημα της χθεσινοβραδινής αναμέτρησης έμοιαζε χωρίς νίκη στα τελευταία έξι ματς αυτή ήταν η πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης. Και μετά ξαφνικά το ματς του μποξ που παρακολουθούσες, και στο οποίο η Λίβερπουλ έδερνε την Βασίλισσα αλύπητα επιχειρώντας να την βγάλει νοκ άουτ πριν καν ακουστεί το καμπανάκι του τέλους του πρώτου γύρου, έγινε αγώνας μπρα ντε φερ. Και μολονότι στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου ήσουν εκστασιασμένος από αυτό που είδες, είχε αρχίσει να γεννιέται μέσα σου η βεβαιότητα πως η Ρεάλ θα την λύγιζε πάλι τη Λίβερπουλ, πως δηλαδή το φινάλε της μεταξύ τους αναμέτρησης θα ήταν πάλι το ίδιο όπως και στα προηγούμενα μεταξύ τους ματς κι ότι απλά είχε αλλάξει λίγο η πλοκή, όπως στις ταινίες της Marvel.        

Χωρίς διάρκεια

Αυτό που έκανε η Ρεάλ στο Ανφιλντ είναι αληθινά συνταρακτικό ακόμα και για την δική της ιστορία, που νύχτες θριάμβων έχει αμέτρητες. Όχι γιατί χάνει με 0-2 και κερδίζει τελικά 5-2 εκτός έδρας – και το κάνει μάλιστα στην πιθανότατα καλύτερη έδρα του κόσμου. Αλλά γιατί συνέρχεται έχοντας στην αρχή δεχτεί δυο γκολ με τρόπους που μπορεί να σκοτώσουν κάθε ομάδα. Ο Νούνιες με ένα τακουνάκι (και με την δύναμη της εξέδρας να τον σπρώχνει) κάνει το 1-0 με την έναρξη του ματς: πρέπει να είναι το ωραιότερο γκολ της καριέρας του. Ο Σαλάχ διπλασιάζει τα γκολ εκμεταλλευόμενος ένα λάθος του ψυχρού και ψύχραιμου Κουρτουά που δεν περιγράφεται: στην περίπτωση μιας άλλης ομάδας θα ήταν το σημάδι της απόλυτης κατάρρευσης, στην περίπτωση της Ρεάλ είναι απλά λόγος ανασύνταξης. Ενώ μια άλλη ομάδα θα ένοιωθε το φόβο μιας διάλυσης, η Ρεάλ ανασυντάσσεται με τη βεβαιότητα ότι αυτά δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν και δεν γίνεται να συνεχιστούν, διότι και το εξαιρετικό και το παράλογο δεν μπορεί ποτέ να έχουν διάρκεια. Αλλά όλα αυτά, ενώ ακούγονται απλά, μπορεί στην πραγματικότητα να τα κάνει μόνο η Ρεάλ. Και καμία άλλη ομάδα.

Η θετική σκέψη

Ο Αντσελότι είπε στο τέλος του ματς ότι όταν είδε το Σαλάχ να κάνει το 2-0 σκέφτηκε τον περσινό ημιτελικό με τη Σίτυ στη διάρκεια του οποίου, μεταξύ πρώτου και δεύτερου ματς, πάλι η ομάδα του είχε βρεθεί με δυο γκολ πίσω. «Η ευχή μου ήταν τη δική μου θετική σκέψη να την έχουν και οι παίκτες μου» είπε. Και την είχαν γιατί έχουν κι αυτοί κάνει πολλά. Κι έχουν μόνο καλά να θυμούνται.  

Τι άλλο είχαν; Μια απόλυτη γνώση των σημείων υπεροχής τους. Ο Βινίσιους έχει κάνει τόσες ζημιές στη Λίβερπουλ που για τον κακόμοιρο Αλεξάντερ Αρλοντ είναι αληθινός εφιάλτης: χθες κάθε φορά που ο Βραζιλιάνος τον περνούσε νόμιζα πως θα του ζητήσει αυτόγραφο. Ο Βινίσιους ζητώντας τη μπάλα συνεχώς κάνει το 1-2 και αυτό αρκεί για να αλλάξει τα δεδομένα και να ξυπνήσει στη Λίβερπουλ μνήμες φόβου, που τα δυο γκολ δεν έσβησαν. Ο Γιούργκεν Κλοπ είχε πει παραμονή του ματς πως ο περσινός τελικός παραμένει στο μυαλό του «ένα μαρτύριο» - ήταν λάθος δήλωση, γιατί δεν πρέπει αυτά να τα θυμίζεις στους παίκτες σου παραμονή ενός τέτοιου ματς, αλλά προφανώς ο Γερμανός είπε μια μεγάλη αλήθεια, που ίσχυε για όλους. Ο Αλισον, πνιγμένος ξαφνικά από το άγχος, χαρίζει στο Βινίσιους την ισοφάριση και στον Κουρτουά την δικαιολογία που χρειαζόταν για να συνέρθει από το δικό του ανάλογο λάθος. Και παρόλο που χρειάζεται ο Καρμπαχάλ να θυμίσει την χρησιμότητα του (παρότι ο λιγότερο προβεβλημένος είναι για το ψυχωμένο παιγνίδι του ένας από τους πιο αγαπητούς της εξέδρας), όταν το ημίχρονο τελειώνει, νοιώθεις ότι η Βασίλισσα θα κάνει το ματ. Κυρίως γιατί ξέρει να παίζει ένα ποδόσφαιρο δυναμικών αντεπιθέσεων απέναντι στο οποίο η μεσαία γραμμή της Λίβερπουλ δεν έχει απάντηση. Αλλά και γιατί ενώ το σκορ είναι 2-2 δεν έχουν μιλήσει δυο τύποι που είναι αδύνατον ξαφνικά να πιούν το νερό του αμίλητου: στο δεύτερο ημίχρονο ο Μόντριτς και ο Μπενζεμά δεν μπορεί να μην έκαναν κάτι από τα δικά τους. Ενώ από την άλλη, η Λίβερπουλ έμοιαζε να έχει εξαντλήσει όλο το δικό της οπλοστάσιο στο πρώτο εικοσάλεπτο.

Αυτοκρατορικός Μπενζεμά

Στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, ο Αντελότι αλλάζει θέση στο Βαλβέρδε, η Ρεαλ παίζει πλέον 4-3-3, αλλά αυτό που μετράει πραγματικά είναι ότι ο Βινίσιους θα πάρει ένα φάουλ ακόμα – ο Αλεξάντερ Αρλοντ απλά καταριόταν την ώρα και τη στιγμή που τον συνάντησε. Ο Μόντριτς έχει πόδι που θυμίζει κάποιες φορές στέκα μπιλιάρδου: το ότι το φάουλ είναι κάτι σαν κόρνερ μικρή σημασία έχει - αν δεν μπορείς να σκοράρει απευθείας, μπορεί πάντα να βρεις μια σπόντα. Το ταμπλό γράφει πως το 2-3 το πέτυχε ο Μιλιτάο – στην πραγματικότητα ο Κροάτης θα σκόραρε ακόμα κι αν χρειαζόταν να σημαδέψει μια καρέκλα για να κάνει σπόντα εντός της περιοχής του Αλισον. Και μετά εμφανίζεται ο Μπενζεμά με όλη την αυτοκρατορικότητα του.

Είναι 37 χρονών κι αυτό σημαίνει πως τα εντός γηπέδου χρήσιμα λεπτά του δεν μπορεί να είναι και παρά πολλά, αλλά ένα καλό διάστημά του φτάνει για να κάνει τη διαφορά: ένα δωδεκάλεπτο του είναι ο κόσμος όλος. Στο 55΄ πετυχαίνει το πρώτο του εφετινό γκολ στη διοργάνωση. Στο 67΄μετά από μια επέλαση του Μόντριτς κάνει τους αμυντικούς της Λίβερπουλ να μοιάζουν με κώνους μπιλιάρδου και να τρικλίζουν ο ένας μετά τον άλλο.

Το 2-5 είναι η μεγαλύτερη ήττα της Λίβερπουλ στο Ανφιλντ στο Τσάμπιονς λιγκ, αλλά κυρίως είναι ένα μήνυμα πως όποιος θέλει το Τσάμπιονς λιγκ πρέπει πάλι να σταματήσει τη Ρεάλ η ειδικότητα της οποίας είναι ο αποκλεισμός των αγγλικών ομάδων. Χωρίς αυτή ίσως η διοργάνωση είχε γίνει κάτι σαν κύπελλο Αγγλίας, με αυτή δεν ξέρεις ποτέ τι θα δεις. Για την ακρίβεια κάθε φορά που νομίζεις πως τα είδες όλα υπάρχει και κάτι άλλο. Ο Κλοπ το είπε μαρτύριο. Εγώ λέω ότι είναι ποδόσφαιρο απίστευτο…