Ο Σακίλ ΜακΚίσικ αστόχησε σε δυο βολές στο τέλος που θα έγραφαν στον επίλογο του ματς ότι ο Ολυμπιακό πέρασε από το Μόναχο με μια θριαμβευτική «κατοστάρα». Μικρό το κακό. Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα έκανε τη νίκη που ήταν απαραίτητη για να κρατήσει τους Γερμανούς σε απόσταση. Την πέτυχε ενώ συνέβει κάτι παράξενο: ο πρώτος του σκόρερ στο ματς, ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, έμεινε εκτός παιγνιδιού σχεδόν σε όλο το τελευταίο δεκάλεπτο όταν και το ματς κρίθηκε. Και δεν ήταν απλά πρώτος σκόρερ ο Ντόρσεϊ: είχε 4/6 δίποντα, 4/4 τρίποντα, 5/6 βολές σε 26 λεπτά!   

Καμία απολύτως σημασία

Είναι αμυντικά ευάλωτος ο Τάιλερ Ντόρσεϊ; Είναι. Χθες σε μια δυο φάσεις ο προσωπικός του αντίπαλος τον άδειασε σαν να μην υπήρχε. Ο ελληνοαμερικάνος, πιο πολύ ίσως από οποιοδήποτε άλλο περιφερειακό του Ολυμπιακού πληρώνει την άμυνα με αλλαγές. Το αμυντικό του πρόβλημα εμφανίζεται, όχι μόνο όταν βρίσκεται με αντίπαλο ένα ψηλό, αλλά κι όταν του προκύπτει ένα «τριάρι» ή ένας αντίπαλος περιφερειακός πιο σκληρός από τον ίδιο. Αλλά νομίζετε πως όλα αυτά έχουν τόσο μεγάλη σημασία; Δεν έχουν. Διότι ό,τι μπορεί να πάθει ο Ντόρσεϊ αν βρεθεί με αντίπαλο τον Χάντερ ή τον Λούσιτς, μπορεί να το πάθουν το 80% των γκάρντ που παίζουν στην Ευρώπη. Ενώ όσα κάνει ο Ντόρσεϊ στην επίθεση – και συνήθως μόνος του  - δεν τα κάνει το 80% των γκαρντ που παίζουν στην Ευρώπη.  

Κανείς άλλος σαν αυτόν

Είναι περίεργη περίπτωση ο Ντόρσεϊ; Είναι. Πρώτα από όλα έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να παίξει στο ΝΒΑ – χρειάζεται απλά λίγο να δυναμώσει, αλλά αυτό το «χτίσιμο» για τους Αμερικάνους είναι το πιο εύκολο. Το πώς δεν τα κατάφερε να βρει ένα συμβόλαιο εκεί είναι παράξενο – ίσως να βρέθηκε σε λάθος ομάδες ή να αξιολογήθηκε από προπονητές που ήθελαν πιο σκληρούς αμυντικούς.

Το ίδιο το παιγνίδι του έχει κάτι πολύ περίεργο: εντός του ίδιου αγώνα ο Ντόρσεϊ μπορεί να σκορπίσει τον τρόμο στους αντιπάλους ή να εξαφανιστεί – είναι σαν να υπάρχουν δυο άνθρωποι, ο μίστερ Τάιλερ και ο κύριος Ντόρσεϊ. Οι πόντοι του είναι σχεδόν πάντα μαζεμένοι: ή νωρίς ή αργά. Χθες κόντρα στην Μπάγερν πέτυχε 25 και δεν έπαιξε σχεδόν καθόλου στο τελευταίο δεκάλεπτο όταν και όλα κρίθηκαν. Από την άλλη χωρίς αυτούς τους 25 πόντους ο Ολυμπιακός δεν θα κέρδιζε ποτέ. Όχι μόνο γιατί οι Γερμανοί θα είχαν ξεφύγει νωρίς, αλλά και γιατί δεν θα υπήρχε κανείς άλλος να τους βάλει.

Πόσοι τον θυμόσαστε;

Όταν μου λένε ότι ο Ντόρσεϊ δεν παίζει την καλύτερη άμυνα (κι άλλες τέτοιες σοφιστίες…) γελάω γιατί θυμάμαι τον Ντι Τζέι Στρόμπερι. Δεν ξέρω πόσοι ακόμα τον θυμόσαστε. Βρέθηκε στον Ολυμπιακό το 2015-16. Επαιζε άμυνα σε όλους – και στους συμπαίκτες του, που λέει ο λόγος. Είχε προσόντα για να μαρκάρει ακόμα και τον αντίπαλο φορ, αν αυτός δεν ήταν ο Ταμπάρεζ. Αλλά στην επίθεση το τι έκανε δεν περιγραφόταν. Το σουτ του ήταν τεχνικά άψογο, αλλά δεν έβρισκε στόχο ποτέ. Μια φορά στο ΣΕΦ έβαλε δυο τρίποντα στην τέταρτη περίοδο και πήγε και φίλησε τη γυναίκα του στην εξέδρα. Όταν έκανε μπάσιμο νόμιζες ότι θα καρφώσει σαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο κι όμως καλάθι δεν έβαζε, παρά μόνο αν δεν υπήρχε κανείς στη ρακέτα: αν μετράγανε τις περιπτώσεις που κάρφωνε στο σίδερο (όπως πχ γίνεται στο ποδόσφαιρο με τα δοκάρια) ο παίκτης αυτός θα ήταν πρώτος στην σχετική κατηγορία στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Μου λέγαν τότε, όταν ισχυριζόμουν ότι με Αμερικάνους παίκτες που δεν απειλούν δεν πας πουθενά, ότι δεν καταλαβαίνω πόσο έχει αλλάξει το μπάσκετ, ότι ο Στρόμπερι έκανε τρομερά κλεψίματα και ότι αν φύγει από τον Ολυμπιακό θα πάει σε καλή ομάδα στην Ευρωλίγκα γιατί η προσφορά του είναι σημαντική κτλ. Εφυγε και πήγε στη Μπεσίκτας: παρκέ Ευρωλίγκας ο καλός Ντι Τζέι δεν ξαναπάτησε. Γιατί μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συζητάμε σοβαρά για παίκτες χωρίς επιθετική προσφορά τον καιρό που τα Final 4 τα κερδίζουν ομάδες που βάζουν 90 πόντους.  

Η μεγάλη διαφορά με πέρυσι

Ο Ντόρσεϊ όταν παίρνει φόρα είναι απόλαυση, γιατί οι τρόποι που έχει για να σκοράρει είναι πολλοί. Η μεγάλη διαφορά του Ολυμπιακού σε σχέση με πέρυσι είναι κυρίως η δική του παρουσία. Ο Ολυμπιακός έχει σίγουρα ένα καλύτερο ψηλό σε σχέση με πέρυσι (ο Φαλ είναι «βουνό» και ευτυχώς για την ομάδα του Μπαρτζώκα ανανέωσε), έχει ένα πιο χρήσιμο αμυντικό περιφερειακό (ο Γουόκαπ μπορεί να κάνει πολλά πράγματα παραπάνω από τον Τζένκινς), αλλά αν δεν είχε τον Ντόρσεϊ αντί του ράθυμου Χάρισον, δεν θα υπήρχε τόση πρόοδο όσα μαγικά κι αν έκανε ο Σλούκας κι όσο κι αν ο Βεζένκοφ βελτίωνε τα ποσοστά του στο τρίποντο.

Στο τέλος της μέρας στο μπάσκετ όλα είναι πόντοι: αν έχεις βάλει περισσότερους κερδίζεις. Και οι πόντοι δεν μετράνε μόνο στο τέλος (όταν όντως καίει η μπάλα), αλλά μετράνε πάντα. Πέρυσι πχ τα ματς που ο Ολυμπιακός ξεκινούσε την ανηφόρα, ακολουθώντας δηλαδή στο σκορ ένα αντίπαλο που σκόραρε στο ριλαντί, ήταν πάρα πολλά και πώς να μην είναι όταν στο παρκέ μπορούσαν να βρεθούν για ένα δεκάλεπτο τρείς και τέσσερεις παίκτες χωρίς εύκολους πόντους στα χέρια τους: όση άμυνα και να παίξουν ο Παπανικολάου, ο Τζένκινς, ο Μακ Κίσινγκ, ο Ζαν Σαρλ πάντα θα ψάχνουν κάποιον να βάλει τη μπάλα στο καλάθι μόνος του. Φέτος, όταν όλοι κολλάνε, υπάρχει πάντα ο Ντόρσεϊ. Που δεν θα κρυφτεί από την ευθύνη, θα πάει στο ένας εναντίον ενός, θα ξεχάσει για κανα πεντάλεπτο τι θα πει πάσα. Αλλά θα κάνει κάτι απαραίτητο: θα φορτώσει το αντίπαλο καλάθι και θα αναγκάσει την αντίπαλη ομάδα να κλείσει πάνω του. Για να βρει σουτ ο Βεζένκοφ, διεισδύσεις ο Μακ Κίσινγκ, χώρο ο Φαλ ή όποιος άλλος.

Ο Τρινκέρι, που από άμυνα στο μπάσκετ καταλαβαίνει όσο λίγοι, είπε χθες ότι τη Μπάγερν την σκότωσε ο Ντόρσεϊ. Που δεν έπαιξε στο τέταρτο  δεκάλεπτο, αλλά πήρε τρία φάουλ του Γουόλντεν, κράτησε ζωντανό στην επίθεση τον Ολυμπιακό, έκοψε τη φόρα των Γερμανών κι άφησε στο τέλος τους άλλους να πάρουν το ματς γιατί αυτό δεν ξέφυγε. Ο Ντόρσεϊ δεν πρέπει επ’ ουδενί να ξεφύγει από την Εθνική ενόψει Πανευρωπαϊκού και Παγκόσμιου: σπουδαίοι είναι όλοι οι Αντετοκούνμπο όπου κι αν βρίσκονται κι όπου κι αν παίζουν, αλλά σαν αυτόν δεν υπάρχει άλλος.

Το Βελιγράδι είναι κοντά

Ο Ολυμπιακός περνώντας από την Γερμανία έκλεισε θέση στην οκτάδα. Δεν χρειάζεται να συζητάμε πια για τους Ρώσους: δεν θα ξαναπαίξουν. Κι αν ωστόσο γίνει κάποιο θαύμα (που δεν προβλέπεται) οι ΤΣΣΚΑ, η Καζάν και η Ζενίτ έχουν αποδιοργανωθεί τόσο πολύ που δεν μπορεί να είναι αξιόμαχες στη συνέχεια. Ο Ολυμπιακός τις είχε και τις τρεις στο ΣΕΦ: είναι άτυχος γιατί στην πορεία χάθηκαν. Πρέπει ωστόσο να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες που λένε ότι για να μπει στην τετράδα πρέπει να κυνηγήσει την Αρμάνι και να μην τον περάσει η Εφές. Είναι πιο εύκολο το πρώτο από το δεύτερο κι ας έχει δυο νίκες διαφορά από τους Τούρκους: η Εφές έχει πρόγραμμα για έξι νίκες – και θα ναι απίθανο να μην κάνει πέντε. Η Αρμάνι έχει πιο δύσκολη δουλειά και ο Ολυμπιακός την έχει στην ισοβαθμία. Ο Ολυμπιακός έχει να παίξει έξω με την Αλμπα, την Βιλερμπάν, την Μονακό και την Ζαλγκίρις και μέσα με τον ΠΑΟ και τη Μπαρτσελόνα. Το πρόγραμμα δεν είναι απλό. Αλλά το Βελιγράδι είναι εδώ δίπλα…