Στην εφημερίδα έγραφα πριν τον τελικό του Europa League ανάμεσα στην Τότεναμ και στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ότι η σπανιότητα του έχει να κάνει όχι με το γεγονός ότι σε αυτόν φτάνουν δυο ομάδες από την ίδια χώρα (συνέβη για δωδέκατη φορά χθες) αλλά με το ό,τι στο τέλος του μια ομάδα θα βρεθεί στον παράδεισο γιατί στη χειρότερη σεζόν της θα έχει κερδίσει ένα τρόπαιο κι ένα εισιτήριο για το Τσάμπιονς λιγκ και μια στην κόλαση καθώς η αποτυχία της στην σεζόν θα είναι πλήρης. Στον παράδεισο βρέθηκε η Τότεναμ του Άγγελου Ποστέκογλου που κατέκτησε το τρίτο της ευρωπαϊκό τρόπαιο μετά τα Κύπελλα UEFA του 1972 και του 1984, και το πρώτο της τρόπαιο μετά το 2008. Στην κόλαση κατέληξαν οι Κόκκινοι Διάβολοι, αλλά αυτή δεν είναι ακριβώς ο φυσικός τους χώρος: η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει μπροστά της ένα καλοκαίρι ανασύνταξης που δεν θα είναι απλό γιατί της λείπουν παίκτες με προσωπικότητα – αυτό κυρίως φάνηκε στο πανέμορφο Σαν Μαμές. Κι όσο κι αν ο κόουτς Αμορίμ (βλέποντας πιθανότατα το κακό να πλησιάζει…) είχε πει πριν το ματς ότι η κατάκτηση του Europa League δεν θα κάνει την σεζόν λιγότερο αποτυχημένη, η ήττα αυτή δυσκολεύει αφάνταστα και την νέα σεζόν του στο Μάντσεστερ: δημιουργεί κάτι περισσότερο από υποψία πως δεν μπορεί να κρατήσει και πολλά από την ομάδα που παρέλαβε τον περασμένο Νοέμβριο. Και ένα ακόμα νέο ξεκίνημα είναι μεγαλύτερο πρόβλημα και από ένα χαμένο τελικό.   

Ο φόβος της αποτυχίας

Ο αγγλικός τελικός κρίθηκε από ένα γκολ του Ουαλού Τζόνσον στο 44΄- η UEFA το κατοχύρωσε στον εξτρέμ των Σπερς, παρόλο που αυτός που ακουμπά τελευταίος την μπάλα αιφνιδιάζοντας τον αγχωμένο Ονάνα ήταν ο μπακ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Λουκ Σο. Δεν θυμάμαι τελευταία τελικό να έχει κριθεί από ένα τόσο άσχημο γκολ, αλλά το γκολ είναι μάλλον συμβατό με ολόκληρο το ματς που ήταν σαφώς κατώτερο των προσδοκιών. Οι δυο ομάδες μπήκαν πολύ δυνατά και στα πρώτα 15 λεπτά μας έκαναν να πιστέψουμε πως θα δούμε ένα ωραίο βρετανικό παιγνίδι. Αλλά στην συνέχεια εμφανίστηκε ο φόβος της αποτυχίας και το ματς έχασε την όποια αρχική ομορφιά του: από την άλλη αν η τροπαιούχος Τότεναμ έχει φέτος 21 ήττες στην Πρέμιερ λιγκ και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ 18 κάποιοι λόγοι θα υπάρχουν. Στον τελικό δεν θα μπορούσαν να κρύψουν τις αρετές τους – κι αυτές κυρίως είδαμε. Οι δυο δεν υπήρξαν οι καλύτεροι εκπρόσωποι του λαμπερού ποδοσφαίρου της Πρέμιερ Λιγκ, η οποία θα έχει έξι ομάδες στο επόμενο Τσάμπιονς λιγκ. Αλλά αυτό την  Τότεναμ που επιτέλους πανηγυρίζει μια επιτυχία την αφορά ελάχιστα.

Όπως οι ελληνικές ομάδες

Ο Άγγελος Ποστέκογλου σε μια ακόμα ομάδα που ανέλαβε στην καριέρα του κατόρθωσε να κερδίσει κάτι σημαντικό την δεύτερη χρονιά του σε αυτή. Πριν το παιγνίδι είχε πει ότι το να κερδίσει κάποιος κάτι με την Τότεναμ μοιάζει με ιεραποστολή! Δεν ήταν ιδιαιτέρως ήρεμος και τσακώθηκε και με ένα δημοσιογράφο που είχε την καταπληκτική ιδέα πριν το ματς να γράψει ένα κομμάτι καλώντας τους οπαδούς των Σπερς να προβληματιστούν για το αν ο Ποστέκογλου είναι ήρωας ή κλόουν. Αλλά στο ματς απέδειξε πως είχε αρκετά καθαρό μυαλό: χωρίς τους Κουλουσέφσκι και Σον διαθέσιμους δεν έστειλε την Τότεναμ στην επίθεση, όπως συνηθίζει, και με μια ομάδα που κυρίως περίμενε ανάγκασε σε όλο το ματς την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να κάνει σετ επιθέσεις. Ο Ποστέκογλου βάσισε την νίκη του στην άμυνα, αλλά κυρίως στο τρέξιμο και στις δυνάμεις των μέσων του. Η τριάδα Σαρ, Μπισουμά, Μπετανκόρ περιόρισε για μεγάλο διάστημα του ματς τους Μάουντ και Πάολο Φερνάντεζ, ο Ντιαλό έμεινε να παλεύει μόνος καθώς ο Καζεμίρο δεν είχε επιθετική προσφορά και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έγινε εντελώς προβλέψιμη: η επικινδυνότητα της στο τέλος όταν άρχισε μετά το 75΄να σηκώνει πολύ την μπάλα είχε να κάνει περισσότερο με την δύναμη της απόγνωσης παρά με την αγωνιστική της οργάνωση – η απόγνωση δημιουργεί πολλές φορές μια εγρήγορση, αλλά αν υπάρχει από την άλλη πλευρά ψυχραιμία δεν σου δίνει και πολλά.

Η Τότεναμ έφερε το ματς στα μέτρα της στο πρώτο ημίχρονο όταν και προηγήθηκε χωρίς διακριθέντες κυνηγούς (ο Τζόνσον φάνηκε μόνο στην φάση του γκολ, ο Ρισάρλισον είχε το μυαλό του στον Μαζράουι και ο Σολάνκε ήταν άφαντος), και αμύνθηκε καλά στην επανάληψη. Φυσικά για την νίκη, όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάστηκαν δυο σημαντικές επεμβάσεις: μια την έκανε ο στόπερ Φαν Ντε Βεν, που στέρησε στον Χόιλουντ ένα γκολ κάνοντας ανάποδο ψαλίδι πάνω στη γραμμή την στιγμή που ο Δανός είχε αρχίσει ήδη να πανηγυρίζει και μια την έκανε στις καθυστερήσεις ο τερματοφύλακας Βικάριο στερώντας από τον Σο την δυνατότητα να εξιλεωθεί για το αυτογκόλ. Κατά τα άλλα ο Ποστέκογλου τίμησε την ελληνική καταγωγή του παρουσιάζοντας μια ομάδα που έπαιξε όπως οι ελληνικές ομάδες όταν κάνουν σπουδαία αποτελέσματα μια βραδιά στην Ευρώπη: συντεταγμένα στην άμυνα, με προσοχή στους δημιουργούς του αντιπάλου και με επίγνωση πως έχει την ευκαιρία για κάτι σπουδαίο.        

Μια μεγάλη απογοήτευση

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πρόσφερε απλά μια ακόμα απογοήτευση στον κόσμο της. Εφτασε στο Σαν Μαμές αήττητη στο Γιουρόπα λιγκ με 9 νίκες και 5 ισοπαλίες στη διοργάνωση κι έχασε ένα ακόμα τελικό μένοντας εκτός ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Ο Αμορίμ στην συνέντευξη Τύπου την παραμονή του ματς ανέπτυξε μια ενδιαφέρουσα θεωρία με βάση την οποία η ομάδα του δεν τα πήγε καλά στην Πρέμιερ λιγκ γιατί δεν είχε το κίνητρο του πρωταθλητισμού μένοντας νωρίς μακριά από την κορυφή, ενώ στο Europa League τα πήγε εξαιρετικά ακριβώς γιατί μπορούσε να το κερδίσει. Πρόκειται για μισή αλήθεια: οι Διάβολοι ήταν εκτός Ευρώπης στο ματς με την Λιόν όταν πέτυχαν μια μυθιστορηματική ανατροπή. Ανατροπή έκαναν κι απέναντι στην Αθλέτικ Μπιλμπάο στο Ολντ Τράφορντ στον δεύτερο ημιτελικό, αλλά αυτές οι ανατροπές δεν ήταν σημάδια ποιότητας: ήταν αποδείξεις πως πολλά δεν πάνε καλά. Αυτή τη φορά ανατροπή δεν υπήρξε ενώ υπήρξε πάλι πολλή σύγχυση ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Ο Αμορίμ κατέβασε μια ομάδα που με την συγκεκριμένη ενδεκάδα έχει απογοητεύσει σε τρία ματς στην σειρά στο πρωτάθλημα μην λαμβάνοντας υπόψιν του πως απέναντί του έχει μια ομάδα κι ένα προπονητή που την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ την ξέρει καλά και την είχε κερδίσει και στα τρια προηγούμενα εφετινά ματς που την συνάντησε. Ο Αμορίμ φάνηκε να θέλει να αποδείξει πως το παράξενο σχήμα στο οποίο ποντάρει (αυτό το κάτι σαν 3-6-1 – με τον Καζεμίρο σύρτη μεταξύ άμυνας και μεσαίας γραμμής και τον Πάολο Φερνάντεζ πολύ μακριά από την αντίπαλη περιοχή) θα λειτουργήσει την στιγμή που πιο πολύ το έχει ανάγκη: δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Ο Γκαρντάτσο στο δεύτερο ημίχρονο, όταν και μπήκε στο ματς, ήταν αυτός που σήκωσε κάπως την Γιουνάιτεντ που είναι πλέον ένα κανονικό νεκροταφείο ταλαντούχων παικτών: ειδικά οι κυνηγοί της είναι σκασμένοι από την πίεση. Ο Χόιλουντ ήταν στατικός, ο Μάουντ ανύπαρκτος, ο Ζίρκζε όσο έπαιξε σκιά του εαυτού του. Ο Αμορίμ επιστρέφει από το Σαν Μαμές μόνο με προβληματισμούς.      

Ο πρώτος Ελληνας

Ο Ποστέκογλου είναι ο πρώτος Ελληνας προπονητής που κερδίζει Ευρωπαϊκό τρόπαιο: την ελληνική καταγωγή του, για την οποία είναι περήφανος καθώς στην Αθήνα γεννήθηκε, την επισήμανε στην συνέντευξη Τύπου πριν το ματς. Στην επιτυχία της καριέρας του έχει παίξει ρόλο και το αξέχαστο εκείνο πέρασμά του από την Παναχαϊκή όπου μικρός και άπειρος ακόμα ευτυχώς απέτυχε: η συνύπαρξη του αρχικά με τον Κώστα Μακρή και στην συνέχει αν θυμάμαι καλά με τον Αλέξη Κούγια, θα μπορούσε να γίνει ντοκιμαντέρ. Εφυγε από δω σε χρόνο ρεκόρ και γλύτωσε. Σκεφτείτε να τα είχε πάει καλά τότε. Φέτος μπορεί να διαβάζαμε πως τον έψαξε ο Μονεμβασιώτης αλλά προτίμησε τελικά τον Μπάμπη Τεννέ…