Αν έβαζα ένα τίτλο στο Τσάμπιονς λιγκ, που ξεκινά απόψε, αυτός θα ήταν «οι αποτυχημένοι του μουντιάλ σε νέες περιπέτειες». Αλλά θα ήμουν άδικος με τον θεσμό. Πρώτον γιατί κάποια από τα εφετινά φαβορί για να το κερδίσουν το μεγάλο τρόπαιο δεν βασίζονται σε σούπερ σταρ που στο μουντιάλ απέτυχαν και δεύτερον γιατί είναι λάθος να κάνουμε αναφορές σε άλλες διοργανώσεις, όταν μιλάμε για το Τσάμπιονς λιγκ. Που ως διοργάνωση είναι μοναδική και σίγουρα είναι η σπουδαιότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση στον κόσμο.

Το φινάλε μετράει λιγότερο

Υπάρχει ένα γοητευτικό παράδοξο με το Τσάμπιονς λιγκ. Αυτοί που μπορεί να το κερδίσουν είναι συνήθως ελάχιστοι κι όνειρα δεν επιτρέπονται στους μικρότερους: μια ομάδα που δεν ανήκει στην κατηγορία των φαβορί μπορεί να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά ή στην καλύτερη των περιπτώσεων να ηττηθεί στον τελικό αξιοπρεπώς. Κι όμως μολονότι συζητάμε για μια διοργάνωση με συνήθως προβλέψιμο φινάλε και μολονότι οι Ισπανοί το έχουν κάνει τσιφλίκι τους (από το 2014 και μετά το έχει κερδίσει τέσσερις φορές η Ρεαλ και μια η Μπαρτσελόνα…) εν τούτοις εξακολουθεί να μας ενθουσιάζει, όπως οι χολιγουντιανές ταινίες στις οποίες ξέρουμε ότι το παλληκάρι στο τέλος θα τα καταφέρει να σώσει τον κόσμο. Γιατί; Πιθανότατα γιατί η διαδικασία είναι περιπετειώδης και το φινάλε μετράει λιγότερο από το προηγούμενο δράμα.

Μετοχές πέφτουν κι ανεβαίνουν

Αν το μουντιάλ είναι μια διοργάνωση γεμάτη από αποκλεισμούς και δράματα, στο Τσάμπιονς λιγκ μετράνε πιο πολύ οι μικρές αγωνίες μας για το ποιος θα ανταποκριθεί στην δυσκολία. Υπο αυτό το πρίσμα τα μικρά του κεφάλαια είναι τα πιο συναρπαστικά: υπάρχουν ήρωες της μιας βραδιάς (όπως πέρυσι ο Μανωλάς πχ), καταραμένοι που γράφουν ιστορία με τις γκάφες τους (όπως ο Κάριους πέρυσι ή παλιότερα ο Τέρι π.χ), διαιτητές που αναρωτιέσαι τι κάνουν, σούπερ σταρ όπως ο Ρονάλντο, που όσο καλύτερα παίζουν τόσο περισσότερο διχάζουν, ομάδες που ξεκινάνε για να κάνουν περίπατο και χάνονται στην πρώτη δυσκολία και άλλες που αντέχουν μολονότι όλοι συμφωνούμε πως φέτος δεν είναι η χρονιά τους – θυμηθείτε την περσινή Ρεάλ Μαδρίτης. Το σπουδαιότερο είναι ότι όλα αυτά κρατάνε μήνες και ακριβώς για αυτό όλα στη διάρκεια του τουρνουά μπορούν ν αλλάξουν. Οποιος θεαματικά ξεκινά μπορεί να καταποντιστεί στην πορεία, όποιος δείχνει άτρωτος μπορεί να πληρώσει ένα και μόνο κακό βράδυ – θυμηθείτε πέρυσι τη Μπαρτσελόνα. Το Τσάμπιονς λιγκ είναι αμείλικτο: στο εσωτερικό του χρηματιστήριο μπορεί να καταποντιστεί η μετοχή του Πεπ Γκουαρντιόλα και να απογειωθεί σε ένα βράδυ αυτή του Σαλάχ – μολονότι υποπτεύεσαι πως ακριβώς όλα θα τελειώσουν, ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Ειδικά φέτος που στην έναρξη της διοργάνωσης για πρώτη φορά τα πέντε τελευταία χρόνια δεν υπάρχει φαβορί.

Όλα λογικά

Ας πούμε μια αλήθεια. Την προηγούμενη πενταετία ήταν πολύ δύσκολο να χάσει το Τσάμπιονς λιγκ και η Μπάρτσα όταν το κέρδισε, αλλά και η Ρεάλ όταν το μετέτρεψε σε παράσταση για ένα ρόλο. Το 2014 -15 η Μπαρτσελόνα πρόσθεσε δίπλα στο Μέσι τον Νεϊμάρ και τον Σουάρες φτιάχνοντας την αρτιότερη και πιο δημιουργική επιθετική γραμμή στον κόσμο – οι εγωισμοί που την κατέστρεψαν προέκυψαν αργότερα. Οι μετέπειτα θρίαμβοι της Βασίλισσας ήταν επίσης αναμενόμενοι: πίσω από τον μεγαλύτερο σκόρερ του καιρού μας, τον ασταμάτητο Ρονάλντο, υπήρχε μια ομάδα πλήρης σε όλες τις γραμμές και τις θέσεις. Στους καιρούς που είναι δύσκολο να βρεις σε μια ομάδα δυο καλούς κεντρικούς αμυντικούς η Ρεάλ είχε πάντα τουλάχιστον τέσσερις. Και είχε και τον Μόντριτς, τον Μπέιλ, τον Μπενζεμά, τα  πάντα! Κάθε φορά που συγκεντρωνόταν στη διοργάνωση καταλάβαινες ότι είναι ένα σκαλί πιο ψηλά από όλους και ότι τα πάντα εξαρτιόνται από δαύτη: δεν θα μπορούσε να της στερήσει το τρόπαιο η Ατλέτικο ή η Γιουβέντους. Για να φτάσουν στον τελικό οι ομάδες αυτές έκαναν υπερβάσεις: η Βασίλισσα έκανε απλά τη δουλειά της. Αλλά φέτος όλα μοιάζουν διαφορετικά.

Ολοι ικανοί, όλοι με προβλήματα

Η Ρεάλ χάνοντας τον Ρονάλντο και τον Ζινεντίν Ζιντάν επιχειρεί ένα νέο ξεκίνημα – αυτό έχει πάντα κόστος. Εχει κερδίσει τρεις φορές στη σειρά το τρόπαιο διατηρώντας, όμως, όλα της τα όπλα – φέτος αυτό δεν ισχύει. Κανείς δεν μπορεί να την ξεγράψει, αλλά όλοι υποπτευόμαστε πως το στοίχημα που έβαλε θα το χάσει. Και η Μπάρτσελόνα όμως δεν είναι τόσο αξιόπιστη στο Τσάμπιονς λιγκ τα τελευταία χρόνια: σκοντάφτει συνήθως στους προημιτελικούς πληρώνοντας την χαλαρότητα που κουβαλάει από τις εύκολες νίκες της στο ισπανικό πρωτάθλημα, αλλά και την εξάρτηση από το Μέσι. Το ότι βρίσκεται σε ένα δύσκολο όμιλο (με PSV, Ιντερ και Τότεναμ) θα την τσιτώσει, αλλά θα την κουράσει κιόλας. Αν αυτές οι δυο δεν τρομάζουν, οι υπόλοιποι μπορούν να κάνουν μεγάλα σχέδια και είναι φέτος πολλοί – πλην όμως κανένας επίδοξος μνηστήρας δεν δείχνει άτρωτος. Η Παρί εξαρτάται από τον Νεϊμάρ (περισσότερο από τον Εμ Παπέ ή τον Καβάνι) κι αυτό τα λέει όλα: ένα μέτριο παιγνίδι του στην κρίσιμη στιγμή μπορεί να την στείλει στο καναβάτσο. Η Γιούβε με τον Ρονάλντο στη μηχανή της θα έχει για πρώτη φορά το άγχος του φαβορί – τουλάχιστον στο μυαλό της: όταν το έχει, δεν τα καταφέρνει. Η Μάντσεστερ Σίτι ξοδεύει την ενέργεια της στο πρωτάθλημα και φτάνει στο τέλος κατάκοπη: με τον Γκουαρντιόλα αυτό είναι κανόνας και να δούμε αν έχει βρει λύση στο αδιέξοδο της μεθόδου του. Η Λίβερπουλ, περσινή φιναλίστ, νομίζω πως φέτος θα ασχοληθεί με το αγγλικό πρωτάθλημα, ενώ ο Μουρίνιο για να καταφέρει να πάρει την κούπα (και) με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πρέπει να αντιμετωπίσει την έπαρσή του, που συχνά τον βραχυκυκλώνει. Η Μπάγερν έχει ένα καινούργιο και νεαρό προπονητή, αλλά μια κάπως γερασμένη ομάδα. Η Ατλέτικο Μαδρίτης, που θα φιλοξενήσει τον τελικό στην έδρα της, θα πρέπει πρώτα να περάσει πρώτη από τον όμιλο (παίζει με Ντόρτμουντ, Μπριζ και Μονακό) – ο Σιμεόνε και ο Γκριεζμάν στα νοκ άουτ τη δουλειά την ξέρουν, αλλά στα εύκολα καμιά φορά μπερδεύονται.

Πριν αρχίσει η διοργάνωση όλοι έχουν παράξενες αδυναμίες με τις οποίες πρέπει να αναμετρηθούν: σίγουρα δεν τους λείπουν οι παίκτες. Φέτος θα κερδίσει όποιος βρει το κουράγιο να κοιτάξει την καμπούρα του, όποιος βρει τρόπο να κρύψει ή να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του, όποιος έχει το θάρρος να τα βάλει με τον εαυτό του. Μετά από χρόνια όλοι οι μνηστήρες κουβαλάνε περισσότερα ερωτηματικά από βεβαιότητες: όλοι με αντιπάλους όπως η Τότεναμ, η PSV, η Νάπολι, η Ρόμα, η Πόρτο, η Μπενφίκα, η Σαχτάρ αν δεν προσέξουν, μπορεί να μπερδευτούν. Και όλοι βέβαια, αν βρεθούν στην καλή τους βραδιά όλους αυτούς μπορεί και να τους συντρίψουν. Γιατί έτσι είναι αυτή η διοργάνωση.

Καλή χρονιά

Το Τσάμπιονς λιγκ είναι γεμάτο ωραία επεισόδια. Κάποια αποδεικνύονται τελείως ασήμαντα για την τελική έκβαση του, κάποια άλλα είναι πιο σημαντικά από όσο νομίζαμε όταν τα παρακολουθήσαμε. Φέτος μοιάζει με σπαζοκεφαλιά κι όχι τόσο με ταινία δράσης με προβλεπόμενο φινάλε. Στην έναρξή του οι απορίες είναι πιο πολλές από τις βεβαιότητες. Όπως και να χει η έναρξή του είναι κι αυτός ένας λόγος για να γιορτάζουμε την πρωτοχρονιά τον Σεπτέμβρη: καλή μας χρονιά…