Στην SportDay είχα γράψει ότι είχα μεγάλη περιέργεια να δω το ματς της Ρεάλ Μαδρίτης με τον Αγιαξ. Aναγνώριζα ότι η Ρεάλ με τη νίκη της στην Ολλανδία έχει τεράστιο αβαντάζ, αλλά είχα επισημάνει ότι οι δυο ήττες σε τέσσερεις μέρες που από την Μπαρτσελόνα του Βαλβέρδε δεν είναι απίθανο να την έχουν διαλύσει ψυχολογικά. Χθες βράδυ, μια ψυχολογικά διαλυμένη Ρεάλ αποκλείστηκε από το Τσάμπιονς λιγκ γνωρίζοντας ένα διασυρμό από τον υπέροχο Αγιαξ, που δεν αφήνει ευκαιρία να πάει χαμένη για να γράψει ιστορία. Από χθες είναι η ομάδα, που μεταξύ πολλών άλλων σταμάτησε το σερί της Βασίλισσας στο Τσάμπιονς λιγκ κι έγινε η πρώτη που την απέκλεισε μετά από το 2015 και η πρώτη που την απέκλεισε στους 16 από το 2009! Το ότι ο Αγιαξ είναι μια υπέροχη ομάδα το ξέρουμε, αλλά αυτό που έπαθε χθες η Ρεάλ οφείλεται κυρίως στην ίδια. Δεν έχασε απλά, αλλά αυτοκαταστράφηκε. Όπως συμβαίνει με τις μεγάλες ομάδες, ό,τι έπαθε, το έπαθε μόνη της. Είναι η πρώτη φορά που χάνει τέσσερα ματς στη σειρά από το 2004!
Μετά τις περιπέτειες…
Αν δεν ξαναθυμηθούμε τι έγινε το τελευταίο τρίμηνο είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι συνέβη στην ντροπιασμένη Βασίλισσα. Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Μετά τις περιπέτειες του φθινοπώρου (απόλυση του Λοπετγκέι, αντικατάσταση από τον Σολάρι, βαριά ήττα από την Μπαρτσελόνα με 5-1, απώλειες βαθμών στο πρωτάθλημα, κτλ) η Ρεαλ κάνει μετά τον Δεκέμβρη ένα πολύ καλό σερί από νίκες ενώ κατακτά πανηγυρικά και εύκολα και το παγκόσμιο κύπελλο Συλλόγων. Οι νίκες της στην Ισπανία της επιτρέπουν να ανεβεί από την όγδοη θέση στην οποία είχε βρεθεί, στην δεύτερη έχοντας μάλιστα σε απόσταση βολής την Μπαρτσελόνα: η διαφορά τους στα μέσα Φεβρουαρίου ήταν μόλις έξι βαθμοί.
Τρεις βδομάδες πριν η Βασίλισσα δείχνει ότι έχει ξεπεράσει εντελώς τα προβλήματα της: κερδίζει τον Αγιαξ στο Αμστερνταμ, παίρνει μια ισοπαλία (με 1-1 και γεύση νίκης) από την Μπάρτσα στο Καμπ Νου για το κύπελλο, και βάζει τρία γκολ στην Ατλέτικο Μαδρίτης εκτός έδρας εύκολα. Ο Σολάρι έχει ξεκαθαρίσει ποιους θέλει και ποιους δεν θέλει και η Ρεαλ έχει ησυχάσει: το τίμημα βέβαια είναι σκληρό, αφού περιθωριοποιείται ο Ιτσκο, ο Μπέιλ παίζει λίγο και συνήθως ως αλλαγή, και πάει στην άκρη και ο Μαρτσέλο, με τον οποίο υπάρχει κάποια δυσαρέσκεια. Αλλά τα αποτελέσματα είναι καταπληκτικά: πριν την διπλή αναμέτρηση με την Μπάρτσα η Ρεάλ έχει εννέα νίκες στο πρωτάθλημα, μια ισοπαλία στο Καμπ Νου που έμοιαζε με νίκη, μια νίκη στο Αμστερνταμ επί του Αγιαξ, και μια ήττα από την Ζιρόνα εντός έδρας – χρήσιμη γιατί θύμισε στην Βασίλισσα ότι δεν είναι άτρωτη και την προσγείωσε. Η Ρεάλ φτάνει στα δυο ματς με την Μπαρτσελόνα στην καλύτερη δυνατή κατάσταση και έχει απέναντί της μια ομάδα που δυσκολεύεται φέτος να κερδίσει εκτός έδρας, εξαρτάται πάντα από τον Μέσι και δεν έχει δει μακριά από το Καμπ Νου καθοριστικό γκολ από τον Σουάρεθ για μήνες.
Παρόλα αυτά η Ρεάλ γνωρίζει την ήττα στο πρώτο ματς, αυτό του κύπελου, χωρίς μάλιστα να είναι κακή. Εχει τρεις τουλάχιστον μεγάλες ευκαιρίες στο πρώτο ημίχρονο, αλλά χάνει τελικά με 0-3. Χάνει χωρίς ο Μέσι να είναι καλός και χωρίς γενικά η Μπαρστελόνα να έχει κάποιον σε σούπερ βραδιά. Ο Σολάρι λέει ότι το αποτέλεσμα είναι μαγική εικόνα. Οι δυο ομάδες συναντιόνται τρεις μέρες αργότερα. Η Ρεάλ αναλαμβάνει πάλι την πρωτοβουλία, αλλά η Μπάρτσα κάνει πάλι το ίδιο ματς: την περιμένει, την ακυρώνει, την χτυπά στις αντεπιθέσεις – αυτή τη φορά παίρνει και πράγματα από τον Μέσι. Η Ρεάλ είναι πιο προσεχτική, πιο παθιασμένη, αν όχι και πιο παραγωγική. Είναι βελτιωμένη και χάνει πάλι. Και τότε ξεσπά αυτό που νομίζω την κατέστρεψε εντελώς. Η νοσταλγία του Ρονάλντο.
Η απόλυτη αιχμαλωσία
Οσο μεγάλη ομάδα κι αν είσαι πρέπει να ξέρεις γιατί κερδίζεις και κυρίως πρέπει να ξέρεις γιατί χάνεις. Η Ρεάλ απέδωσε τις ήττες από τη Μπαρτσελόνα σε κάτι που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει: στην απώλεια του Ρονάλντο. Μετά την ήττα στο κύπελλο η εφημερίδα Μάρκα έβαλε μια φωτογραφία του Βινίσιους και μια του Σουάρες στο εξώφυλλό της λέγοντας ότι αυτή ήταν η διαφορά των δυο ομάδων. Αν το έκανε κάποια εφημερίδα της Βαρκελώνης θα το καταλάβαινα: όμως αυτή η ανάλυση από τους ίδιους τους Μαρδιλένους ήταν καταστροφική - ένα είδος ομολογίας, όχι ήττας αλλά ανημποριάς. Στο πρωτοσέλιδο επισημαίνεται ότι από τη Ρεάλ Μαδρίτης λείπει ο άνθρωπος που έβαζε τα γκολ: η συζήτηση για τον Κριστιάνο φουντώνει περισσότερο μετά και τη δεύτερη ήττα. Οι ήττες αποδίδονται στην απουσία του, λες και με τον Πορτογάλο η Ρεάλ πάντα κέρδιζε.
Δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει γράψει ή να μην έχει πει αυτές τις μέρες στη Μαδρίτη ότι λείπει ο Κριστιάνο: το είπε ακόμα και ο Μίτσελ, που τη Ρεάλ την ξέρει καλά. Η Ρεάλ βρίσκεται ξαφνικά στην δυσάρεστη θέση να νοσταλγεί: αυτού του είδους η νοσταλγία είναι η παραδοχή του τέλους. Υπάρχει ένα καταπληκτικό περιστατικό που μαρτυρά το είδος της νοσταλγικής αιχμαλωσίας. Κάνοντας μια ψύχραιμη ανάλυση της κατάστασης, μετά τη δεύτερη ήττα από την Μπάρτσα, ο Λούκα Μόντριτς είπε ότι από την Βασίλισσα λείπει το εύκολο γκολ: δεν ανέφερε καν το όνομα Ρονάλντο. Όταν επισήμαναν τη δήλωση του Κροάτη στον Σολάρι αυτός απάντησε το εξής: «Αυτό που κάνουμε εδώ είναι να δουλεύουμε για το καλύτερο δυνατό, για να κάνουμε καλύτερες επιθέσεις και να βάζουμε περισσότερα γκολ. Σέβομαι τον Κριστιάνο, είναι η ζωντανή ιστορία αυτής της ομάδας και ότι έχει κάνει βρίσκεται στη βιτρίνα της τροπαιοθήκης της». Είναι απίστευτο αλλά ο Σολάρι «είδε» τον Ρονάλντο ακόμα και πίσω από μια δήλωση του Μόντριτς που αφορούσε το παιγνίδι και μόνο. Γιατί; Γιατί το μυαλό όλων, μόλις ήρθαν τα δύσκολα, ήταν σε αυτόν.
Τι νόημα θα είχε;
Ο μεγάλος κύκλος της Ρεάλ του Ρονάλντο έκλεισε χωρίς τον Ρονάλντο: η Ρεάλ ηττήθηκε από μια ομάδα στην οποία η προσωπολατρεία είναι κάτι σαν ποινικό αδίκημα – στον Αγιαξ δεν υπάρχει παίκτης σημαντικότερος της ομάδας. Αντίθετα η Βασίλισσα θα είναι πάντα μια ομάδα παικτών: οι κύκλοι της και οι επιτυχίες της βασίζονται πάντα σε μεγάλους παίκτες. Η φυγή του Ρονάλντο την απονεύρωσε – η αντικατάστασή του στάθηκε αδύνατη από τους υπάρχοντες ποδοσφαιριστές και οι νεοφερμένοι δεν μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος της απουσίας του. Η πάμπλουτη, τεράστια, αλαζονική κάποιες φορές Ρεάλ έμεινε φέτος ορφανή και μόνη, αιχμάλωτη αναμνήσεων και στιγμών δόξας, που θα παραμείνουν δεμένες με τον πιο μεγάλο ποδοσφαιριστή που φόρεσε τη φανέλα της στα χρόνια του Τσάμπιονς λιγκ. Για τους οπαδούς της αποκλείστηκε γιατί δεν θα μπορούσε να κατακτήσει το τρόπαιο χωρίς τον Ρονάλντο: για όλους δεν θα είχε νόημα να τα καταφέρει χωρίς αυτόν. Στην ιστορία θα περάσει η Ρεαλ του Ρονάλντο. Τη χθεσινή θα την θυμόμαστε γιατί ο Αγιαξ τη βρήκε χωρίς αυτόν και τη διέσυρε…
