Στο περσινό κομμάτι για το ΠΑΟΚ – Αρης (1-1) επεσήμανε την τρομερή αντοχή του Αρη, αλλά και τη μεγάλη του θέληση να πάει στην Τούμπα να μας θυμίσει πόσο μεγάλη ομάδα είναι. «Ποια είναι η διαφορά του Άρη από τους άλλους μεγάλους; Μόνο ένας μεγάλος χρηματοδότης – τίποτα άλλο. Στο μπάσκετ κάποτε ο Άρης έφτιαξε μια αυτοκρατορία και χωρίς ένα τέτοιο: στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μάλλον απίθανο. Αλλά όταν φεύγουν από τη μέση τα λεφτά και μιλάμε για καρδιά και φανέλα ο Άρης είναι πάντα τεράστιος» είχα γράψει στον επίλογο. Ο Αρης φέτος ξαναπήγε στην Τούμπα. Οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ δεν τον περίμεναν ανυποψίαστοι – ίσα ίσα που οι ντελάληδες, που έχουν αναλάβει εργολαβικά την ενημέρωση του κόσμου της ομάδας, περιέγραφαν τον Αρη ως επικίνδυνο και άξιο κάθε προσοχής. Από ό,τι διαβάζω στις ανακοινώσεις του Αρη χρησιμοποιήθηκαν μέχρι και ειδικές ομάδες εκφοβισμού στελεχωμένες από εξαιρετικούς κυρίους που έκαναν την συνηθισμένη δουλειά τους ανενόχλητοι. Αλλά ο Αρης και πάλι δεν έχασε: ίσα ίσα που στο τέλος δεν ήταν ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα, αφού ισοφαρίστηκε στην παράταση, που για μια ακόμα φορά υπήρξε σε ματς που έχανε ο ΠΑΟΚ χάρη στον γενναιόδωρο διαιτητή Σιδηρόπουλο. Αν το να δείξεις την αντοχή σου τη στιγμή που σε κοιτάνε όλοι είναι σημαντικό, το να επιστρέψεις στην  Τούμπα και να αναγκάσεις τον μεγάλο σου αντίπαλο να πανηγυρίζει ανακουφισμένος την ισοπαλία, είναι εξίσου σπουδαίο. Πολλοί στην Ελλάδα είναι καλοί στο να αντιδρούν. Λίγοι στο να ανταποκρίνονται στην ανάγκη της απαίτησης. Πόσο μάλλον όταν βάζουν και τον πήχη ψηλά μόνοι τους.

Για τρεις λόγους

Πριν το ντέρμπι της Τούμπας η πρακτική του Άρη μου είχε φανεί αυτοκαταστροφική και το είχα γράψει. Ο Θόδωρος Καρυπίδης όχι μόνο τα είχε βάλει με ένα ολόκληρο σύστημα, ζητώντας μία μέρα πριν τις τοποθετήσεις των διαιτητών να ακυρωθεί ο ορισμός του Σιδηρόπουλου (που τελικά εμφανίστηκε κανονικά) αλλά κατέβηκε στην Αθήνα και στην σύσκεψη που έκανε ο Υφυπουργός Αθλητισμού κ. Λευτέρης Αυγενάκης για το Var έκανε επίθεση και στον Πρόεδρο της ΕΠΟ κ. Βαγγέλη Γραμμένο και στον αρχιδιαιτητή Μέλο Περέιρα χωρίς να μασάει τα λόγια του. Συνήθως αυτού του τύπου η πρακτική πληρώνετε ακριβά για τρεις λόγους: πρώτον συσπειρώνεται ο αντίπαλος ο οποίος αποκτά ένα επιπλέον κίνητρο για να σε κερδίσει, δεύτερον η ομάδα χάνει το μυαλό της, αφού είναι εύκολο να παρασυρθούν όλοι σε  συζητήσεις που δεν έχουν να κάνουν με τη δουλειά τους δηλαδή με τα αγωνιστικά και τρίτον γιατί συνήθως το ίδιο το σύστημα βρίσκει τρόπο να σε συντρίψει νοιώθοντας ότι το προκαλείς. Δεν χρειάζεται κάποιος διαιτητής να δώσει εναντίον σου ένα πέναλτι που δεν υπάρχει: υπάρχουν ένα σωρό άλλοι τρόποι. Ολα αυτά φυσικά και τα ξέρουν στον Άρη, αλλά ήθελαν να παίξουν το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ ολόκληρη την εβδομάδα κι όχι μόνο στο ενενηντάλεπτο της Τούμπας. Γιατί δεν φοβούνται τίποτα.

Ειπώθηκαν πάρα πολλά για τα ντέρμπι με αφορμή τα όσα είδαμε στο Παναθηναϊκός- Ολυμπιακός. Προφανώς και μία ομάδα πρέπει να είναι ψυχωμένη και να αντιμετωπίζει τη συγκεκριμένη υποχρέωση έχοντας κάνει την καλύτερη δυνατή προετοιμασία. Αλλά το πώς μια ομάδα προετοιμάζει ένα ντέρμπι και το πώς το ντέρμπι το αντιλαμβάνεται, εξαρτάται απο από την ομάδα, τα χαρακτηριστικά της και την ιστορία της. Αν υπάρχει συνταγή, πρέπει να τη βρεις.

Το βέβαιο είναι ότι ο Αρης στα ματς με τον ΠΑΟΚ μοιάζει να έχει βρει το δικό του τρόπο. Τα περιμένει χωρίς άγχος, αλλά με ανυπομονησία κι έρχεται να μας θυμίσει πως πέρα από το πάθος και την προσήλωση  μετράνε καταλυτικά και άλλα πολλά. Πρώτα από όλα οφείλεις να δείχνεις τον αντίπαλο ότι δεν τον φοβάσαι και να το κάνεις γιατί το λέει η καρδιά σου και όχι με θεατρινίστικες συμπεριφορές για τα μάτια του κόσμου. Έπειτα πρέπει να εμφανίζεσαι στο παιχνίδι έχοντας συνείδηση της αποστολής και όχι κουβαλώντας στο μυαλό μία δικαιολογία, που μπορεί να σου χρειαστεί αν το πράγμα στραβώσει. Τέλος πρέπει να το λαχτάρας το συγκεκριμένο παιχνίδι, να το ξεχωρίζεις και όχι να το βλέπεις σαν μία συμβατική υποχρέωση έχοντας στο μυαλό σου ότι υπάρχουν πράγματα σημαντικότερα. Ο Άρης σε δύο εβδομάδες διέλυσε τον Παναθηναϊκό και τρόμαξε τον ΠΑΟΚ χρησιμοποιώντας δυο αντικειμενικά δύσκολα παιχνίδια για να δείξει με τον πλέον θεαματικό τρόπο, όχι απλά ότι έχει ξεπεράσει την κρίση του, αλλά ότι όλοι οι άλλοι θα πρέπει να προβληματίζονται πολύ σοβαρά κάθε φορά που τον βλέπουν μπροστά τους. Ο Άρης δεν τρομάζει σε αυτά τα ματς, όχι γιατί είναι πιο δυνατός, ή πιο πλούσιος, ή πιο Ευρωπαίος, αλλά γιατί έχει ανάγκη αυτά τα παιγνίδια για να δείξει τα δόντια του. Ο Άρης δεν υποτιμά κανέναν γιατί ασχολείται με τις δικές του προτεραιότητες δηλαδή με το πώς, ειδικά σε αυτά τα παιχνίδια, θα είναι αξιόπιστος και αξιοπρεπής. Για μένα έτσι πρέπει μία μεγάλη ομάδα να αντιμετωπίζει τα ντέρμπι: ως ευκαιρία δηλαδή να δείξει τα κυβικά της και τα θέλω της. Ως κεφάλαια της ιστορίας της.

Εκμηδενίζει τη διαφορά

Δυο χρόνια ο Αρης πάει στην Τούμπα και εκμηδενίζει την όποια διαφορά του από τον συμπολίτη, μπροστά στα μάτια των οπαδών του. Το ωραίο στη συγκεκριμένη ιστορία είναι ότι ο Άρης το κάνει αυτό με αντίπαλο έναν πανίσχυρο ΠΑΟΚ, που είναι και εξαιρετικά αξιόμαχος: ο πρωταθλητής έσωσε τον βαθμό στο 97΄ δείχνοντας κι αυτός τις αντοχές του. Αν ο Άρης είχε και φέτος κάτι παραπάνω στο μεταξύ τους ραντεβού στην Τούμπα, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι όχι μόνο δεν τρόμαξε ο ίδιος στην καυτή έδρα του πεισματάρη και πρωτοπόρου αντιπάλου του, αλλά τον τρόμαξε κιόλας περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα τα τελευταία χρόνια κι ας είχε να αντιμετωπίσει αντιξοότητες όπως ο τραυματισμός του τερματοφύλακα του ή η αυστηρότατη αποβολή του Σάσα. Ξέρετε γιατί; Γιατί ο Άρης για να κερδίσει χειροκροτήματα και προσοχή και μπράβο οφείλει να παίζει ποδόσφαιρο: δεν έχει ούτε στρατούς κλακαδόρων, ούτε επικοινωνιολόγος που να συσκέπτονται νύχτα για να βρουν δικαιολογίες. Εχει μία ποδοσφαιρική ομάδα που οφείλει να είναι σκληροτράχηλη και αποτελεσματική τη στιγμή που η περίσταση το απαιτεί. Δεν το καταφέρνει πάντα, αλλά το προσπαθεί με το κίνητρο της υπεράσπισης της ιστορίας του και χωρίς να περιμένει τίποτα. Η μάλλον πάντα κάποιον περιμένει: το Σιδηρόπουλο…

Είχα γράψει πριν από μία εβδομάδα ότι η νίκη του Αρη επί του Παναθηναϊκού είχε να κάνει αποκλειστικά με την τεράστια διάθεση, τη θέληση και την ποιότητα του Άρη. Μία εβδομάδα αργότερα ελπίζω να το καταλάβατε. Είδαμε τον Παναθηναϊκό να ανασυντάσσεται στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, και να αποδεικνύει ότι αν και αβοήθητος από τον κόσμο του δεν είναι για πέταμα, ενώ ο Άρης πήγε στην Τούμπα και συνέχισε από εκεί που είχε σταματήσει: προηγήθηκε στο καμίνι με το γκολ του Ιντέγιε κι έκανε το 1-2 στο 87΄με τον Ματίγια, αναγκάζοντας τους κατά τα άλλα υποδειγματικούς τον τελευταίο χρόνο οπαδούς του ΠΑΟΚ να θυμηθούν παλιές κακές τους συνήθειες – τους έβγαλε από τα ρούχα τους! Πέρυσι το έκανε με προπονητή τον Σάββα Παντελίδη, φέτος με τον Απόστολο Τερζή. Πιστεύετε ότι αυτό είναι δουλειά των προπονητών; Δεν το νομίζω. Είναι δουλειά του οργανισμού του Αρη, προσεχτική και άριστη. Δουλειά που γίνεται με τη δύναμη της αξιοπρέπειας…