Κάποια τυπικά απομένουν για να αποκτήσει ο  Ολυμπιακός τον Γκάμπριελ Στρεφέτσα που θα είναι η πρώτη ενίσχυσή του στα εξτρέμ. Η διαπραγμάτευση με την Κόμο δεν ήταν δύσκολη: η διαφορά ήταν εξ αρχής μικρή και ο μεν Ολυμπιακός ήθελε τον παίκτη η δε ιταλική ομάδα είχε ανάγκη να τον πουλήσει – τα deal αυτά είναι συνήθως εύκολα. Το ότι πήγε στο φιλικό της ιταλικής ομάδας με τον Αγιαξ ο ίδιος ο Βαγγέλης Μαρινάκης για να μιλήσει με τους ανθρώπους της Κόμο κάτι δείχνει. Κυρίως δείχνει για μένα ότι ο Ολυμπιακός παραμένει αιχμάλωτος της γοητείας του Ντανιέλ Ποντένσε. Κι αφού για τους γνωστούς λόγους δεν μπορεί να τον έχει στις τάξεις του (πόσο μάλλον να τον έχει στα 22 χρόνια του όπως ήταν όταν ήρθε…) ψάχνει κάποιον να του μοιάζει.

Πάντα ψάχνει τον Ντάνιελ

Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον ότι από τους πολλούς καλούς επιθετικούς που έχουμε δει στον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια ο Ποντένσε είναι αυτός που αναζητείται σχεδόν κάθε καλοκαίρι από την μέρα που έφυγε. Ο Ολυμπιακός δεν αναζήτησε ποτέ τον νέο Μιράλας, τον νέο Τσόρι, τον νέο Μήτρογλου, τον νέο Βαλμπουενά, τον νέο Φορτούνη – κι αναφέρομαι σε παίκτες που ήρθαν στον καιρό του Μαρινάκη κι αναμφίβολα πρόσφεραν πολλά. Τον νέο Ποντένσε όμως τον αναζητά. Κι άλλοι παίκτες που τσέκαρε τα δυο τελευταία χρόνια έμοιαζαν με τον Πορτογάλο. Ηθελαν πολύ την μπάλα, ήταν μικροκαμωμένοι, έφταναν σε θέση βολής.

Ενας λόγος αυτής της λατρείας είναι ότι το ποδόσφαιρο που έπαιξε στον Ολυμπιακό ο Ποντένσε ήταν εύκολα κατανοητό. Για να εκτιμήσεις πχ τον Τσόρι πρέπει να καταλαβαίνεις ότι ο τρόπος που χτυπούσε τις αδύναμες πλευρές των αντιπάλων παίζοντας με την ίδια ευκολία πότε δεξιά και πότε αριστερά ήταν το βασικό στοιχείο του παιγνιδιού του: ψιλά γράμματα. Ο Ποντένσε έκανε πολύ καλά τα απλά: ντρίπλαρε, πρώτα από όλα, παίζοντας σε ένα πρωτάθλημα που δεν ντριπλάρει σχεδόν κανείς. Κι έπειτα συνέβη και κάτι άλλο που δεν είναι συνηθισμένο: επειδή ήρθε σχετικά μικρός (και άγνωστος) εξελίχτηκε μπροστά στα μάτια όλων κι αυτό πάντα ένα παίκτη τον κάνει πιο αγαπητό. Με τον καιρό έγινε όχι μόνο καλύτερος εκτελεστής, αλλά και περισσότερο αρτίστας. Την χρονιά που χτύπησε ο Φορτούνης και ανέλαβε με τον Βαλμπουενά και την οργάνωση του επιθετικού παιγνιδιού – παίζοντας συχνά και πίσω από τον Ελ Αραμπί – ο τότε μικρός έκανε ένα τεράστιο βήμα μπροστά. Φυσικά μετρά και ότι υπήρξε ένας από τους ήρωες που κατέκτησαν το Conference League: οι παίκτες αυτοί θα είναι πάντα στην καρδιά των οπαδών. Από εκεί κι έπειτα σημαντικό στην υστεροφημία του Ποντένσε είναι και ότι όλοι έχουν καταλάβει πως ο κόουτς Μεντιλίμπαρ θέλει εξτρέμ σαν αυτόν.

Οι εξτρέμ του Βάσκου

Στο παιγνίδι του Μεντιλίμπαρ οι παίκτες που κάνουν στην επίθεση τα πράγματα απλά είναι όχι χρήσιμοι αλλά απαραίτητοι. Ο Βάσκος θέλει δυο πράγματα που μοιάζουν αλλά δεν είναι αντιφατικά. Το πρώτο ο εξτρέμ να στέλνει την μπάλα στον φορ γρήγορα – άμεσα που λένε. Ξέρει ότι οι φορ περιοχής που έχει μπορούν να μετατρέψουν σε γκολ οτιδήποτε – κυρίως ο ΕλΚαμπί που ζει για να τον ταϊζουν, αλλά και ο Γιάρεμτσουκ που είναι πια στο σωστό δρόμο. Αυτό «το παίζω γρήγορα» είναι ο λόγος που ο Βάσκος χρησιμοποιεί ως εξτρέμ τον Ροντινέι και δυσκολεύεται με παίκτες όπως ο Βέλντε ή ο Γουίλιαν που για να αποδώσουν χρειάζονται πλάνο. Από την άλλη ο Βάσκος θέλει απέναντι σε κλειστές άμυνες ο εξτρέμ να έχει όχι μόνο ατομική ενέργεια, αλλά και αποδοτική σκέψη: αυτό αναγνωρίζει στον Ζέλσον πχ που μοιάζει να ξέρει τι θέλει να κάνει πολλές φορές πριν πάρει την μπάλα. Κι αυτό σίγουρα λάτρευε στον Ποντένσε: η ευκολία του Πορτογάλου να κάνει μια επίθεση να μοιάζει ότι λειτουργεί με σχέδιο ήταν το ωραιότερο χαρακτηριστικό του παιγνιδιού του. Το ματς που κάνει κόντρα στην Μακάμπι στην Σερβία είναι το απόλυτο αριστούργημα του.       

Βραζιλιάνος μεν, Ιταλός δε

Ο Στρεφέτσα για όσους τον ξέρουν δεν είναι απλά «στυλ Ποντένσε»: μοιάζει ποδοσφαιρικά σαν δίδυμος αδερφός του Πορτογάλου. Εχει περίπου το ίδιο μπόι, έχει τις ίδιες ποδοσφαιρικές συνήθειες, νοιώθει ηγέτης (και για την ηγετική του παρουσία τον ψήφισαν πέρυσι οι οπαδοί της Κόμο ως καλύτερο παίκτη της ομάδας παρόλο που άλλοι παίκτες είχαν καλύτερη συνολική στατιστική). Χρησιμοποιεί επίσης και τα δυο πόδια και αγαπάει τις δύσκολες εκτελέσεις.   

Ο Στρεφέτσα είναι Βραζιλιάνος αλλά ποδοσφαιρικά Ιταλός. Για την ακρίβεια συνδυάζει την βραζιλιάνικη διάθεση για μια ντρίπλα παραπάνω με την ιταλική τακτική παιδεία. Στην Ιταλία έφτασε μικρούλης και την γνώρισε και από την καλή και από την ανάποδη – μάλιστα όχι με αυτή την σειρά. Πέρασε από την σκληρή ιταλική Β΄ Εθνική, παίζοντας στην Σπαλ και στην Λέτσε, κι έφτασε μεγαλούτσικος με την Κόμο στο Καμπιονάτο. Αγωνίζεται ως δεξιός εξτρέμ και στην Ιταλία όταν ήθελαν να μιλήσουν για αυτόν κολακευτικά έλεγαν ότι είναι μια έκδοση του Ινσίνιε, που είχε κάνει σπουδαία πράγματα στην Νάπολι και στην εθνική Ιταλίας πριν πάει στο MLS για τα τελευταία ένσημα. Γιατί δεν τον απέκτησε μια ομάδα πιο μεγάλη από την Κόμο αφού τα καλά στοιχεία δεν του έλειπαν; Νομίζω για τον ίδιο λόγο που κι ο Ποντένσε έπαιξε στην Γούλβς όταν έφυγε από τον Ολυμπιακό κι όχι σε κάποια ομάδα που έκανε πρωταθλητισμό στην Πρέμιερ λιγκ: στην εποχή των δεκαθλητών και των σούπερ αθλητών οι μικροκαμωμένοι αρτίστες κουβαλάνε μια αμφιβολία – δεκαπέντε χρόνια πριν τα πράγματα ήταν αλλιώς. Στην Ιταλία επιπλέον υπάρχει και κάτι άλλο: υπάρχει μια γενική (βλακώδης κατά την γνώμη μου) αντίληψη πως υπάρχουν παίκτες για συγκεκριμένες ομάδες – παίκτες που μπορεί να κάνουν την διαφορά παίζοντας μόνο σε επαρχιακές ομάδες στημένες πάνω τους. Κάπως έτσι ο Μαντσίνι π.χ έμεινε στην Σαμπντόρια μέχρι τα 31, ο Μοντέλα δεν έπαιξε σε ομάδα που έκανε σοβαρό πρωταθλητισμό, ο Ενρίκο Κιέζα έφτασε μέχρι την Πάρμα την Σαμπ και την Φιορεντίνα ενώ έβαλε 171 γκολ στην καριέρα του, ο γίγαντας Αντόνιο Ντι Νατάλε έπαιξε δώδεκα χρόνια στην Ουντινέζε κτλ.

Τον έχει μεγάλη ανάγκη     

Παρά την βραζιλιάνικη καταγωγή ο Στρεφέτσα δεν είναι τόσο καλλιτέχνης – αν κι έχει παίξει και «δεκάρι» (στη Λέτσε) και δεύτερος κυνηγός (στο 3-5-2 του Φάμπεργκας κυρίως): είναι κυρίως καλός προικισμένος στρατιώτης που όμως πιστεύει πως είναι γεννημένος αξιωματικός. Μόλις είδε πως η Κόμο αποκτά παίκτες στην θέση του ζήτησε να φύγει. Κι όταν στο δεύτερο κιόλας φιλικό δεν ξεκίνησε βασικός δεν τον κρατούσε εκεί κανένας. Και σε αυτό μοιάζει κομμάτι με τον Ποντένσε: κι ο Πορτογάλος το αντίο το είχε εύκολο.  

Το ότι μοιάζει με τον Ποντένσε δεν σημαίνει ότι είναι και Ποντένσε: πρέπει να το δούμε. Διότι κι ο δίδυμος αδερφός κάποιου, όσο κι αν μοιάζει με τον αδερφό του δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος.  

Ο Πορτογάλος είχε θράσος, έβγαζε τις ντρίπλες από την τσέπη, με τον καιρό εξελίχτηκε και σε σκόρερ ολκής – στο δεύτερο πέρασμά του από τον Ολυμπιακό έβαλε 11 γκολ μόνο στο πρωτάθλημα. Ο Στρεφέτσα έχει δύσκολη δουλειά αν μπει σε σύγκριση μαζί του. Κυρίως πρέπει να δείξει ικανός να αντέξει το στρες με το οποίο ζεις όταν βρίσκεσαι σε μια ομάδα που πρέπει συνεχώς να κερδίζει: θα είναι για αυτόν πρωτόγνωρο ενώ ο Ποντένσε είχε ρθει από την Σπόρτινγκ Λισσαβόνας που οι ήττες κι εκεί είναι ανυπόφορες. Πρωτόγνωρη βέβαια θα είναι και η λατρεία που θα νιώσει αν κάνει αυτά που μπορεί. Διότι ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη μεγάλη να τον βοηθήσει κάποιος με τα χαρακτηριστικά του. Κι όποιος αυτή την ανάγκη την καλύψει θα αγαπηθεί παράφορα. Το ξέρει κι ο Ποντένσε, που αγόρασε σπίτι στην Αθήνα κι εδώ έρχεται κάθε φορά που έχει την ευκαιρία. Γιατί ξέρει πως μόνο εδώ τον αγάπησαν τόσο πολύ.     

(Gazzetta.gr, Iούλιος του 2025)