Η σύμπτωση είναι καταπληκτική: ο Ολυμπιακός με τον ΟΦΗ ξαναπαίζουν ένα τελικό κυπέλλου Ελλάδος μετά από 35 ολόκληρα χρόνια την ίδια μέρα. Το 1990 το μεταξύ τους ματς είχε γίνει στις 17 Μάϊου – ίδια μέρα θα παίξουν και απόψε. Είδα διάφορα βιντεάκια με τα γκολ εκείνου του τελικού δεξιά κι αριστερά. Δεν είναι ένας συνηθισμένος τελικός το ματς Ολυμπιακός – ΟΦΗ. Όταν ο Ολυμπιακός φτάνει σε ένα τελικό αυτό συνήθως συμβαίνει γιατί έχει πάρει το κύπελλο στα σοβαρά – δεν του συμβαίνει πάντα. Όταν ο ΟΦΗ φτάνει σε ένα τελικό έχει κάνει μια υπέρβαση. Ετσι είχε συμβεί και τότε. Επειδή τα βιντεάκια με τα γκολ είναι ωραία, αλλά πολύ αποσπασματικά θα σας θυμίζω λίγο εκείνο τον τελικό που ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει με 4-2 αλλά και ο ΟΦΗ είχε τιμήσει. Ελπίζοντας και ο αποψινός να είναι το ίδιο σπουδαίος.

Τι γινόταν τότε

Το Μάιο του 1990 πριν τον τελικό η Ελλάδα θρηνούσε τον Στράτο Διονυσίου, που λίγες μέρες πριν είχε φύγει από την ζωή ενώ ένα νέο συγκρότημα, οι Πυξ Λαξ, είχαν μόλις βγάλει τον πρώτο τους δίσκο – χωρίς κάποια καταπληκτική επιτυχία. Υπήρχε στην ατμόσφαιρα πολλή Ιταλία: ο Τζουζέπε Τορνατόρε είχε κερδίσει το Οσκαρ με το «Σινεμά ο παράδεισος» και ο Τότο Κοτούνιο την Eurovision, ενώ περιμέναμε το μουντιάλ που θα διοργάνωναν οι γείτονες. Ο Παναθηναϊκός είχε μόλις κατακτήσει το πρωτάθλημα. Κυβερνούσε και τότε ένας Μητσοτάκης – ο Κωνσταντίνος, που είχε κερδίσει μια οριακή αυτοδυναμία στις εκλογές του Απριλίου. Υπήρχαν από τότε προβλήματα με την βία στα γήπεδα και η ΕΠΟ και το Υφυπουργείο Αθλητισμού είχαν βρει ένα πρωτότυπο τρόπο για να μην είναι ασφυκτικά γεμάτο το ΟΑΚΑ: να γίνει ο τελικός Πέμπτη – πρέπει να είναι ο μόνος στην ιστορία. Ο Κώστας Καίσαρης είχε γράψει στον Αποδυτηριάκια ότι ως ιδέα δεν ήταν κακή αλλά έπρεπε να βάλουν το ματς 10 η ώρα το πρωί ή στις 4 το βράδυ γιατί και Πέμπτη χαμός θα γινότανε.

Ότι το ματς ήταν Πέμπτη δημιούργησε διάφορα απροσδόκητα. Ο Νίκος Αναστόπουλος (μαζί με τον μακαρίτη τον Γιάννη Κυράστα) είχαν ένα δικαστήριο στην Ευελπίδων γιατί ένας απατεώνας τους είχε φάει κάτι λεφτά: ο δικηγόρος τους, ο κ. Καραμινάς, είχε ζητήσει αναβολή γιατί ο πελάτης του είχε να παίξει ένα ματς – του την δώσανε, δεν πρέπει να έχει ξανασυμβεί για τέτοιο λόγο.

Το ΟΑΚΑ δεν είχε γεμίσει γιατί η αστυνομία είχε επιβάλει πολλές άδειες ζώνες ώστε να μην έρθουν σε επαφή οι οπαδοί των δύο ομάδων: και πάλι όμως ήταν στο γήπεδο πάνω από 40 χιλιάδες κόσμος. Και ευτυχώς δεν είχε γίνει το παραμικρό παρά μόνο η νύχτα μέρα από τις φωτοβολίδες και τα βεγγαλικά.

Δια πυρός και σιδήρου

Ο Ολυμπιακός ήταν φαβορί. Ο προπονητής του, ο Ιμρε Κόμορα, πεθερός του Λάγιος Ντέταρι είχε πει στις δηλώσεις του πριν το ματς ότι η ομάδα του θα κάνει τον ΟΦΗ μια μπουκιά και θα τον φάει! Είχε επίσης τονίσει πως αυτός έχει κερδίσει το κύπελλο στην Ουγγαρία και ο Ντέταρι στην Γερμανία με την Άϊντραχτ Φρανκφούρτης και την δουλειά την ξέρουν. Ο Ευγένιος Γκέραρντ από την άλλη έλεγε πως το ματς θα κριθεί από την απόδοση του ΟΦΗ που δεν ήταν συνηθισμένος σε τόσο μεγάλα ματς και που έπρεπε να δείξει προσωπικότητα. Ο Κόμορα έπαιζε τον ρόλο του εμψυχωτή και ήξερε ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο του ματς με τον Ολυμπιακό. Ο τότε πρόεδρος Αργύρης Σαλιαρέλης είχε ήδη κλείσει τον Ολεγκ Μπλαχίν για προπονητή και το όνειρό του ήταν να φέρει τον Βασίλη Καραπιάλη στον Ολυμπιακό που είχε κάνει δηλώσεις σε εφημερίδες της εποχής πως έχει μιλήσει με τον ΠΑΟΚ. Ηταν Μάιος και πάντα τον Μάιο μιλάμε για μεταγραφές. Ο Ολυμπιακός είχε φτάσει στον τελικό δια πυρός και σιδήρου. Είχε αποκλείσει τον πρωταθλητή ΠΑΟ και τον ΠΑΟΚ: τον ΠΑΟΚ στα πέναλτι στην ρεβάνς στο Καραϊσκάκη και τον ΠΑΟ στην παράταση στο ΟΑΚΑ σ ένα ματς που είχε λήξει 3-3. Το να αποκλείσεις τότε τον ΠΑΟΚ στα πέναλτι ήταν δύσκολο: ο τερματοφύλακας Γκιτσιούδης ήταν σπεσιαλίστας – στον πρώτο γύρο κόντρα στην Σπάρτη είχε πιάσει τέσσερα πέναλτι! Το πρωί του ματς ο Κόμορα είχε τσακωθεί με τον Αναστόπουλο και τον Μητρόπουλο και τους άφησε εκτός αποστολής. Τα δε ματς με τον ΠΑΟ ήταν και τα δυο επικά παιγνίδια, με τεράστια γκρίνια για την διαιτησία και πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Σαραβάκο, που στη ρεβάνς που τέλειωσε 3-3 με γκολ του Δρακόπουλου (πράγμα σπάνιο) είχε βάλει 3 γκολ – ο ΠΑΟ είχε προηγηθεί 3-1 στην παράταση. Ο Ολυμπιακός ήθελε το κύπελλο πολύ γιατί είχε να το κερδίσει 9 χρόνια – δεν ήταν «πέτρινα» τότε μόνο τα χρόνια του στο πρωτάθλημα. Αλλά κι ο ΟΦΗ δεν είχε φτάσει στον τελικό εύκολα. Για να αποκλείσει στον προημιτελικό τον Αθηναϊκό είχε κάνει ένα επικό ματς στο Γεντί Κουλέ κερδίζοντας με 5-0. Και έτσι είχε ανατρέψει το σε βάρος του 3-0 στο πρώτο ματς.

Ψύχραιμος μόνο ο Γκέραρντ

Αξίζει κανείς να ξαναδεί τον τελικό και για να δει πόσο πολύ έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο. Ο ΟΦΗ ήταν μια εξαιρετικά τακτοποιημένη στο γήπεδο ομάδα – ίσως χωρίς άμυνα, αλλά με σειρά και οργάνωση. Επαιζε κάτι σαν 4-5-1 αλλά ο Γκέραρντ έκανε διάφορες ωραίες διαβολιές – για παράδειγμα έβαζε στα αριστερά μαζί τον Γκουλή και τον Τσίμπο για καλύτερη κάλυψη ενώ ο Κάβουρας έβγαινε πίσω από τον Γιώργο Βλαστό που ήταν ο σέντερ φορ. Η δύναμη του ήταν τρία χαφ ράτσας – ο πανέξυπνος και οργανωτικός Νίκος Νιόπλιας, ο σκληρός Ισις που έπαιζε κόφτης αλλά ήξερε πολλή μπάλα και φυσικά ο υπέροχος Βέρα που και σήμερα θα ήταν αστέρι. Ο Ολυμπιακός από την άλλη ήταν ένα αληθινό χάος! Πολλοί και καλοί παίκτες αλλά η οργάνωση του ήταν απερίγραπτη. Ο Ταληκριάδης ήταν ο τερματοφύλακας, στην άμυνα έπαιζαν στα δεξιά ο Αποστολάκης και στα αριστερά ο Καραταϊδης ενώ ο Κόμορα είχε την ιδέα να μεταμορφώσει σε στόπερ τον δεξιό μπακ Θοδωρή Παχατουρίδη και να τον βάλει δίπλα στον Αλεξίου. Το απολύτως παράδοξο ήταν η μεσαία γραμμή: υπήρχαν ο Μαυρομάτης, ο Κοφίδης, ο Τσαλουχίδης, ο Τάσος Μητρόπουλος και ο Ντέταρι. Κανείς δεν έπαιζε στο πλάι. Ο Κοφίδης κι ο Μαυρομάτης κατέβαζαν την μπάλα, ο Τσαλουχίδης ήταν ελεύθερος, όπως και ο Ντέταρι που έκανε ότι ήθελε, ενώ ο Μητρόπουλος έπρεπε να πλαισιώνει τον Αναστόπουλο που όμως ήταν μόνος μπροστά. Δεν υπήρχε εξτρέμ, μέχρι τουλάχιστον να μπει ο Νίκος Τσιαντάκης. Η απόλυτη αυτή τακτική αναρχία είχε ένα και μόνο σκοπό: να τρέχουν πολλοί για τον Λάγιος Ντέταρι που όμως ήταν πραγματικά άλλη κλάση.

Τις αλλαγές του παιγνιδιού τις βλέπεις όμως κυρίως στα μικρά πράγματα. Ο ΟΦΗ ξεκινά το ματς με μια τεράστια χαμένη ευκαιρία: οι περιοχές είναι γεμάτες από παίκτες αλλά οι παίκτες έχουν πάντα χώρους! Ο Αναστό κερδίζει ένα πέναλτι με το οποίο ο Ντέταρι κάνει το 2-0 όταν όλος ο ΟΦΗ είναι στην επίθεση – ο τερματοφύλακας Χανιωτάκης τον ανατρέπει στο ύψος της περιοχής, χωρίς να υπάρχει κανείς κοντά του. Ο Αναστόπουλος το πανηγυρίζει σαν γκολ γιατί ο Ντέταρι δεν αστοχούσε ποτέ. Στην εκτέλεση ο Χανιωτάκης παραλίγο να φτάσει στην μπάλα πριν τον Μαγυάρο. Ο ΟΦΗ μειώνει με μια ωραία κεφαλιά του Βλαστού που μοιάζει ακάλυπτος – ριπλέι για εκτίμηση της θέσης δεν υπήρξε. Υπέροχο και το γκολ του Τσίμπου για το 2-2. Το γκολ του 3-2 το σημειώνει ο Τσαλουχίδης μετά από μια εκτέλεση κόρνερ κι ενώ στον Αναστόπουλο έχει γίνει πέναλτι. Το 4-2 του Ντέταρι είναι σπουδαίο: ο Αναστόπουλος τον βρίσκει στην κίνηση στον κενό χώρο αυτός συγκλίνει και εκτελεί – ο κόσμος παραλίγο να μπει στο γήπεδο. Απίθανες οι φάσεις των αποβολών στο τέλος: η κοκορομαχία του Μητρόπουλου με την άμυνα του ΟΦΗ είναι καταπληκτική, καθώς ξεκινά από την διεκδίκηση ενός πλαγίου άουτ – ο ψηλός τα βάζει με όλους. Ο διαιτητής Ζακεστίδης, εχθρός του Ολυμπιακού εκείνα τα χρόνια, μοιάζει ανήμπορος να βάλει τάξη, αλλά και στο γήπεδο καυγατζήδες υπάρχουν πολλοί. Και στους πάγκους γίνεται κανονικό πανηγύρι. Μόνος ψύχραιμος, σχεδόν ατάραχος, ο Γκέραρντ.

Αλλοι καιροί

Ηταν άλλοι καιροί. Το ματς είχε περιγράψει για την ΕΡΤ2 ο Παύλος Γερακάρης. Ο γύρος του θριάμβου είχε γίνει με τους οπαδούς στο γήπεδο. Ο ΟΦΗ είχε προδοθεί από την άμυνα του, ο Ντέταρι έφυγε κλείνοντας την καριέρα του εδώ με γκολ στο τελευταίο του σουτ. Ολοι λέγαμε πως οι δυο ομάδες κάποιον τελικό πάλι θα ξαναπαίξουν. Και για να συμβεί πέρασαν 35 χρόνια…