Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ θα θυμούνται ως καλά τα εφετινά Χριστούγεννα γιατί εντός του εορταστικού κλίματος πέτυχαν δυο πολύτιμες εκτός έδρας νίκες: ο Παναθηναϊκός κέρδισε την Τρίτη στο Κάουνας την Ζαλγκίρις με 85-92 και ο Ολυμπιακός χθες βράδυ στην Μπολόνια την Βίρτους με 94-97. Οι νίκες αυτές είναι λογικές γιατί οι ελληνικές ομάδες «κούμπωναν» καλά στους αντιπάλους τους: ο ΠΑΟ ήταν αρκετά γεμάτος πλέον στους ψηλούς και αντιμετώπισε σε βάθος χρόνου καλά τον Ράιτ και τον Μπιρούτις, ο Ολυμπιακός είναι γεμάτος παίκτες που μπορούν να χτυπήσουν την σκληρή άμυνα του Ιβάνοβιτς. Αλλά όπως και να χει μιλάμε για νίκες σημαντικές: η Μπολόνια είχε μέχρι τώρα μόλις μια ήττα στην έδρα της (από την Χάπολελ Τελ Αβίβ) και η Ζαλγκίρις έκανε μέχρι τώρα πρωτάθλημα ομάδας πρώτης τετράδας.       

Δραματικό φινάλε μετά το σπουδαίο μπάσκετ

Ο Ολυμπιακός έκανε τα εύκολα δύσκολα στην Μπολόνια, αλλά αν σε κάτι πρέπει κάποιος να σταθεί δεν είναι στο μπλακ άουτ του τέταρτου δεκαλέπτου, αλλά στο μπάσκετ που έπαιξε στο δεύτερο και στο τρίτο δεκάλεπτο. Μπλακ άουτ ο Ολυμπιακός έχει πάθει πολλά φέτος και ο λόγος που αυτά προκύπτουν είναι πάντα ο ίδιος: όταν υπάρχει έλλειψη σωστής επιθετικής οργάνωσης, το παιγνίδι γίνεται προβλέψιμο (ο Ντόρσεϊ ή ο Φουρνιέ εναντίον όλων), ο αντίπαλος κλέβει μπάλες και τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο και η άμυνα γίνεται σουρωτήρι, ειδικά όταν λείπει και ο Γουόκαπ που στην Μπολόνια πήγε μάλλον για να περάσει Χριστούγεννα στο εξωτερικό με την καλή του – μυαλό για μπάσκετ δεν είχε, απόδειξη πως αποβλήθηκε με 5 φάουλ στο ξεκίνημα του τέταρτου δεκαλέπτου κι ενώ συνολικά στο δεύτερο ημίχρονο έχει αγωνιστεί λιγότερο από πέντε λεπτά: δεν θυμάμαι να έχει συμβεί ποτέ. Ο Ολυμπιακός παίζοντας στο τέταρτο δεκάλεπτο με ανορθόδοξα σχήματα (πάλι χωρίς play maker για αρκετή ώρα) έδωσε στην Μπολόνια την δυνατότητα να επιστρέψει από το -20, βοήθησε τον Βιλντόζα να αποδείξει στον Μπαρτζώκα πόσο καλός παίκτης είναι και πως δεν είναι ποινικό αδίκημα κάποιος να παίρνει ένα σουτ έστω και υπό πίεση, και πήρε την νίκη χάρη στην ψυχραιμία του Ντόρσεϊ που έβαλε το δύσκολο σουτ για το +3 της νίκης 20 δευτερόλεπτα πριν τη λήξη.

Όμως το αληθινά ενδιαφέρον είναι το πως ο πρωταθλητής πήγε στο +20: αυτό ήταν το αξιοσημείωτο της βραδιάς κι όχι η επιθετική του τσαπατσουλιά στο φινάλε – αυτή χωρίς σωστή καθοδήγηση από τον «άσσο» δεν βελτιώνεται και καλώς ή κακώς ο Μόντε Μόρις μοιάζει να έχει πολύ δρόμο ακόμα για να ρθει σε καλή κατάσταση ειδικά επιθετικά.

Ο Ολυμπιακός χτίζει το πρώτο του σοβαρό προβάδισμα στο δεύτερο δεκάλεπτο με αποφάσεις του Γιώργου Μπαρτζώκα δύσκολες αλλά αποδοτικές: για δυο γεμάτα δεκάλεπτα ο Μπαρτζώκας κάνει το καλύτερό του κοουτσάρισμα φέτος. Ο Χολ και ο Πίτερς και φυσικά ο Παπανικολάου δίνουν σκληρότητα στην άμυνα, ο Νιλικίνα και ο Μόρις πιέζουν εναλλασσόμενοι στο «άσσο» και η επίθεση λειτουργεί και γιατί ο ξεκούραστος Φουρνιέ βρίσκει τρίποντα και γιατί ο Ντόρσεϊ δεν εκβιάζει το παραμικρό και γιατί υπάρχει αρκετή κυκλοφορία της μπάλας. Όταν επανέρχονται στο τρίτο δεκάλεπτο οι Μιλουτίνοφ και ο Βεζένκοφ ο Ολυμπιακός πανικοβάλει τους γηπεδούχους και πάει στο 57-77 έχοντας πέντε παίκτες διψήφιους: οι γηπεδούχοι όταν ανοίγουν την άμυνα για να σταματήσουν τους Ντόρσεϊ, Φουρνιέ, μπλέκουν με τους Βεζένκοφ, Μιλουτίνοφ ενώ στο τρίτο δεκάλεπτο τους έχει κάνει ζημιά ο Πίτερς.

Ο Ολυμπιακός ή δίνει στο δεύτερο και στο τρίτο δεκάλεπτο εικόνες από το μέλλον ή απλά έχει μια φάση αναλαμπών – το είχαμε δει και στο Βελιγράδι κόντρα στον Αστέρα πχ. Ο καιρός θα δείξει. Στο μεταξύ κρατά μια νίκη που την έκανε δύσκολη μόνος του. Κι αυτό είναι λόγος ανακούφισης αλλά και προβληματισμού συγχρόνως.          

Ανατροπή σε έξι λεπτά

Μια ιστορία ανατροπής έζησε και την περασμένη Τρίτη ο ΠΑΟ-  όχι λιγότερο θεαματική, αλλά πιο ευχάριστη, αφού την πέτυχε αυτός. Έχοντας αποκτήσει πλέον κεκτημένη ταχύτητα πέρασε και από το Κάουνας επικρατώντας της Ζαλγκίρις με 85-92. Η ομάδα του Αταμάν που βρέθηκε να χάνει με 56-42 στο 5^ο λεπτό του τρίτου δεκαλέπτου, για να γυρίσει το παιχνίδι σε έξι λεπτά ( 68-71 με τρίποντο του Οσμαν 9 λεπτά πριν το τέλος): έκτοτε δεν ξανακοίταξε πίσω. Το γεγονός, αν και πάντοτε αξιοσημείωτο, δε συνιστά ωστόσο κάποιο είδους έκπληξη. Ακόμα και στα παιχνίδια που ήταν κακός και έχασε ο ΠΑΟ (χαρακτηριστικά θυμίζω τα παιχνίδια με την Μονακό και την Αρμάνι στο Μιλάνο) στη διάρκεια τους είχε βελτιωθεί και προς το τέλος είχε αλλάξει εντυπωσιακά την εικόνα του: η διαφορά, σε σχέση με τη νίκη στο Κάουνας, ήταν ότι απλά σε εκείνα τα ματς είχε αργήσει να ξυπνήσει.

Ο αναντικατάστατος Οσμαν

Ο Αταμάν γύρνα από το συνήθως δύσκολο και για τον Παναθηναϊκό, αλλά και για τον ίδιο Κάουνας, με δύο βεβαιότητες. Η πρώτη ότι όταν η ομάδα του είναι γεμάτη και δεν έχει σημαντικές απουσίες στους ψηλούς τότε μπορεί να βρει κατά περίσταση τον παίκτη που θα τον βοηθήσει. Στο Κάουνας ήταν ο Γιούρτσεβεν που κράτησε τον Παναθηναϊκό ζωντανός το κακό του διάστημα και στο τέλος ο Φαρίντ που μολονότι επιθετικά δεν είχε μεγάλη προσφορά εντούτοις αμυντικά ήταν για ένα δεκάλεπτο εξαιρετικός. Η δεύτερη βεβαιότητα είναι ότι ο μοναδικός αναντικατάστατος παίκτης του Παναθηναϊκού είναι ο Οσμαν. Δε σημαίνει ότι όταν λείπει ο Τούρκος ο Παναθηναϊκός θα ηττηθεί ή δεν θα κατέβει να παίξει: σημαίνει απλά ότι δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή στην δωδεκάδα του άλλο «τριάρι» με τα χαρακτηριστικά του υπέροχο αυτού forward. Ο Ρογκαβόπουλος είναι σαν παιδάκι που τον παρακολουθεί για να μάθει από αυτόν, ενώ ο Γκριγκόνις δυστυχώς δυσκολεύεται να επανέλθει στα επίπεδα που ήταν πριν τον τραυματισμό του. Ο Οσμαν πρέπει να παίζει και για αυτούς αλλά όταν είναι καλά δεν έχει το παραμικρό πρόβλημα να μείνει στο πάρκινγκ ακόμα και 35 λεπτά έχοντας μάλιστα προσφορά και στην επίθεση και στην άμυνα, όπως στο Κάουνας. Όλοι οι υπόλοιποι παίκτες του Παναθηναϊκού έχουν αντικαταστάτες. Ο Ναν έλειψε στο παιχνίδι στο του πρωταθλήματος στο ΣΕΦ με τον Ολυμπιακό και δεν το κατάλαβε σχεδόν κανείς. Ο φορμαρισμένος Σλούκας ήταν εκτός αποστολής εξαιτίας ενός μικροτραυματισμού στο παιχνίδι με την Ζαλγκίρις, αλλά τόσο ο DJ Σορτς, όσο και ο Γκραντ που φόρεσαν τα παπούτσια του έκρυψαν την απουσία του. Το ζήτημα είναι η απόδοση όποιου παίζει και όχι η δυνατότητα της προσφοράς του: αυτή δεν συζητιέται καν.

Αν ο Αταμάν έχει ένα πρόβλημα με τους περιφερειακούς του είναι ότι θέλουν να αγωνίζονται αρκετή ώρα: μπορούν να του δώσουν ποιοτικά πεντάλεπτα ή δεκάλεπτα αλλά δεν το αγαπάνε και ιδιαίτερα. Και μεταξύ μας δεν έχουν κι άδικο. Ο Σορτς είναι ένας παίκτης που όσο πιο πολύ βρίσκεται στο παρκέ τόσα περισσότερα προσφέρει. Ο Ναν ακόμη και σε ένα παιχνίδι που μπορεί να ξεκινήσει άσχημα θα βρει τρόπο να μεγαλώσει την προσφορά του: στο Κάουνας έκανε ένα σπουδαίο τελευταίο δεκάλεπτο, που άλλαξε τα δεδομένα του παιχνιδιού, αν και το high light της απόδοσής του είναι ένα πολύ σκληρό φάουλ στον Ράιτ που δείχνει και πως αν θέλει μπορεί να παίζει και άμυνα.

Να σημειωθεί ότι αυτή η νίκη ήρθε σε ένα ματς στο οποίο η επίθεση ήταν απόλυτη δουλειά των περιφερειακών και του Οσμαν. Γκραντ, Ναν, DJ Σορτς είχαν και οι τρεις μαζί 44 πόντους και ο Οσμαν 22. Ο Χουάντσο, ο Φαρίντ, ο Μήτογλου, ο Χολμς και ο Γιούρτσεβεν είχαν 21 και αν έλειπαν οι 14 του Τούρκου οι πόντοι των άλλων τεσσάρων θα ήταν ελάχιστοι – το πράγμα ωστόσο, όταν μιλάμε για ομάδα του Αταμάν μόνο ανησυχητικό δεν είναι. Ισα ίσα που ως λογική θυμίζει τον προπέρσινο ΠΑΟ. Το ίδιο θυμίζει και ο τρόπος εξουδετέρωσης του Φραντσίσκο μετά από αυτόν του Μίσιτς: η συνταγή της πίεσης στον χειριστή ήταν ακριβώς ίδια με την χρονιά που ο ΠΑΟ κέρδισε την Ευρωλίγκα.    

Ραντεβού μετά την Πρωτοχρονιά

Τώρα οι δυο έχουν μπροστά τους στις 2 Ιανουαρίου ένα ραντεβού που μπορεί να κρίνει πολλά και τίποτα. Ωστόσο όπως κάθε ντέρμπι έτσι κι αυτό είναι σπουδαίο. Ο Ολυμπιακός ξέρει πως με μια νίκη στο ΟΑΚΑ σβήνει κάθε προηγούμενη συζήτηση και κάνει το απόλυτο restart. Kι ο ΠΑΟ όμως θέλει μια νίκη (και με καλή εμφάνιση) και για να σταματήσει το κακό σερί που τρέχει με τον Ολυμπιακό (μια νίκη στα τελευταία πέντε ματς) και για να στείλει μήνυμα πως δεν θέλει απλά την κούπα, που μπορεί να κερδίσει στο ΟΑΚΑ, αλλά και την πρωτιά στην διοργάνωση. Και οι δυο θέλουν να αποφύγουν το πλήθος των ενοχλητικών συζητήσεων που θα προκαλέσει μια ήττα.