Έριξα μια ματιά να δω τι αθλητικά γεγονότα θα είχαμε λίγο πριν και λίγο μετά την Κυριακή του Πάσχα, αν δεν είχαμε μπλέξει με την πανδημία. Ομολογώ ότι μετάνιωσα που το έκανα. Ως άνθρωπος που αγαπώ τις αθλητικές διοργανώσεις πνίγηκα από την πίκρα.

Ο Απρίλιος είναι ο πραγματικός μήνας της αθλητικής κορύφωσης: το Μάιο έχουμε μόνο τελικούς, αλλά οι τελικοί είναι ως γνωστόν γιορτές. Ο μήνας των μεγάλων μαχών στα αθλητικά μας είναι πάντα ο Απρίλιος: είναι η στιγμή που οι ομάδες που έχουν στόχους και φιλοδοξίες πρέπει, όπως λένε οι προπονητές, να μπουν στην τελική ευθεία με ενέργεια για ξόδεμα: τα μεγάλα εμπόδια τους περιμένουν τώρα, που φουντώνει η άνοιξη. Δεν είναι θεωρία: είναι πραγματικότητα.

Θα είχαμε πολλά να συζητάμε

Αν δεν υπήρχε η πανδημία θα είχε γίνει λίγες μέρες πριν η τρίτη αγωνιστική των play off – η πρώτη μετά την διακοπή για τα ματς των Εθνικών ομάδων. Θα είχαμε δει ήδη ένα ακόμα ματς κορυφής ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Ολυμπιακό και ένα ακόμα ντέρμπι Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, για το γόητρο ίσως, αλλά τι σημασία έχει; Θα περιμέναμε την αναμέτρηση της ΑΕΚ με τον Ολυμπιακό, αλλά και ένα Αρης – ΠΑΟΚ που πιθανότατα θα ήταν καθοριστικό για τον ΠΑΟΚ στην προσπάθειά του να κρατήσει τη δεύτερη θέση.  Θα συζητούσαμε για το ποιος έχει περισσότερη ενέργεια στην τελική ευθεία. Αν οι Ερυθρόλευκοι είχαν αποκλείσει τη Γούλβας στις 19 Μαρτίου, θα έπαιζαν τώρα στο προημιτελικά του Γιουρόπα λιγκ, ενώ, αν είχαν αποκλειστεί, θα έπρεπε να διαχειριστούν το στραβοπάτημα, για να ολοκληρώσουν τη σεζόν με μια γρήγορη μαθηματική κατάκτηση του πρωταθλήματος. Θα υπήρχαν ένα σωρό θέματα για ανάλυση, συζητήσεις, προβληματισμό.  

Η Ευρώπη στην επικαιρότητα

Τέτοιες μέρες θα είχε ξεκαθαρίσει η έκβαση των πιο πολλών ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων. Η Λίβερπουλ θα προγραμμάτιζε τη γιορτή της στέψης της μετά από τρεις δεκαετίες κυνηγητού του πολυπόθητου τίτλου, η Μπάγερν και η Παρί κάπου εδώ θα πανηγύριζαν την μαθηματική κατάκτηση ενός ακόμα πρωταθλήματος, ενώ η Γιουβέντους θα προσπαθούσε να απαλλαγεί από τη Λάτσιο, που έξι μήνες την κυνηγάει και η Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ θα συνέχιζαν το μπρα ντε φερ. Κυρίως όμως αυτές τις μέρες θα είχαμε μεγάλη ένταση στο μέτωπο του Τσαμπιονς λιγκ. Θα ξέραμε που το πάει η Ατλέτικο Μαδρίτης που απέκλεισε την Λίβερπουλ, τι σκοπό έχει η Παρί, που πρώτη φορά έφτασε τόσο μακριά στη διοργάνωση, τι μπορεί η Μπαρτσελόνα που μέχρι το Φεβρουάριο αγκομαχούσε κι αν η Αταλάντα και η Λειψία θα συνέχιζαν να τρελαίνουν την οικουμένη. Θα γνωρίζαμε επίσης ποιες ομάδες πήραν τα τελευταία εισιτήρια για τα τελικά του μεγαλοπρεπέστατου Euro που θα γινόταν σε 12 διαφορετικές πόλεις τον Ιούνιο: κάποιοι από το συνάφι μας, όπως κάθε χρόνο, θα βγάζαμε διαπιστεύσεις για τον τελικό  του Τσάμπιονς λιγκ και θα ψάχναμε να δούμε αν θα πάμε τουλάχιστον για μια εβδομάδα στο Λονδίνο τον Ιούνιο, για να δούμε το πανηγύρι ή την κατάθλιψη των Αγγλων, που φιλοξενώντας τους ημιτελικούς και τον τελικό του Euro είχαν μεγάλα σχέδια για το εφετινό καλοκαίρι. Μου φαινόταν χαζή η φράση «όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελά». Μέχρι φέτος.  

Θα λύνονταν οι απορίες

Θα ήταν επίσης αυτές οι μέρες  κρίσιμες και για την Ευρωλίγκα του μπάσκετ. Θα είχαν ξεκινήσει κάπου εδώ τα play off και τέτοιες μέρες κάθε απορία που μας συντρόφευσε ολόκληρη τη χρονιά θα είχε λυθεί. Θα γνωρίζαμε αν ο Ολυμπιακός του Γιώργα Μπαρτζώκα θα είχε μπει στα play off και θα ξέραμε σε ποια θέση θα είχε τερματίσει εντός της οκτάδας ο ΠΑΟ και ποιος θα ήταν ο αντίπαλός του. Θα ήταν λογικά ακόμα εδώ κι ο Ρικ Πιτίνο και δεν θα είχαμε πλέον ερωτηματικά για το τι είδους υπέρβαση θα πρεπε να κάνει με την ομάδα του στην συνέχεια.  Τώρα  κι αυτός έφυγε και play off δεν υπάρχουν. Και μείνανε μόνο τα ερωτηματικά, τα οποία όμως δεν συνοδεύουν την έκβαση των διοργανώσεων, αλλά το κατά πόσο είναι εφικτή η συνέχισή τους, έστω και το καλοκαίρι. Αυτά τα ερωτηματικά μας βασανίζουν ίσως περισσότερο και από την υποχρεωτική, αλλά κατανοητή διακοπή των διοργανώσεων. Είναι σαν να κάνουμε την θητεία μας σε ένα φυλάκιο, αιχμάλωτοι σε μια απομόνωση που δεν διαλέξαμε. Χωρίς ενημέρωση. Και χωρίς να γνωρίζουμε πόσες μέρες θα περάσουν για να επιστρέψουμε στον κανονικό κόσμο. Που για μας που αγαπάμε τα σπορ θα αργήσει πολύ να θυμίζει αυτόν που ξέραμε.

Η πανδημία έφερε τρομερές δυσκολίες στην κοινωνική ζωή. Οικογένειες υποχρεώθηκαν να κάνουν Πάσχα ξεχωριστά. Φίλοι που βρίσκονται χρόνια ολόκληρα έχουν σταματήσει να μιλάνε γιατί οι βιντεοκλήσεις δεν τους αρκούν. Οι ερωτευμένοι που δεν συζούν, βρίσκονται βιαστικά και για λίγο. Τα γραφεία, ακόμα κι όταν είναι ανοιχτά, δεν είναι γεμάτα ζωή: οι πιο πολλοί δουλεύουν από το σπίτι. Εγινε ξαφνικά καθημερινή απόλαυση το να δεις μια ταινία το βράδυ ή να περπατήσεις για μια ώρα πριν σε σταματήσει το περιπολικό να σε ρωτήσει που πας. Άνθρωποι ανησυχούν για τις δουλειές τους: κάποιοι τις χάσανε. Αλλά η ελπίδα είναι ότι όλα αυτά θα περάσουν αργά ή γρήγορα. Τα μαγαζιά θα ξανανοίξουν και στα σινεμά θα ‘χουμε κάποια στιγμή και νέες ταινίες. Οι άνθρωποι θα ερωτευτούν ξανά, θα περπατήσουν σε πλατείες, θα τρέξουν στις παραλίες, θα ξαναβρούν τους φίλους τους, τις δουλειές τους ή άλλες δουλειές. Αργά και επώδυνα ίσως το τραύμα θα κλείσει.  Για μας που αγαπάμε τα αθλητικά όμως το τραύμα θα κλείσει δυσκολότερα: φέτος στερηθήκαμε την απόλαυσή μας. Τη χαρά που μας δίνουν οι διοργανώσεις που παρακολουθούμε και οι ήρωές τους. Οι άλλοι πρέπει απλά να προχωρήσουν, εμείς πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο πίσω. Δεν γίνεται. 

Άδεια γήπεδα, δολοφονημένο σασπένς

Η ζωή είναι άδεια χωρίς τις απολαύσεις της κι αυτή την έλλειψη δεν μπορείς ούτε να την μοιραστείς με κάποιο: δεν παρηγοριέσαι με όσα θα ρθουν, σου λείπουν απλά πιο πολύ όσα δεν έζησες. Ακόμα κι αν οι διοργανώσεις ολοκληρωθούν μέσα στο καλοκαίρι τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Τα γήπεδα θα είναι υποχρεωτικά άδεια. Τα  ματς χωρίς θεατές θα είναι καλοκαιριάτικα σχεδόν ανυπόφορα. Το σασπένς της σεζόν δολοφονήθηκε και το πολύ πολύ να προκύψει ένα φινάλε: αλλά χωρίς την σταδιακή αύξηση  του δράματος– αυτή που ζούσαμε κάθε Απρίλιο και που ξαφνικά φέτος διακόπηκε – και το φινάλε θα ναι απλά διαδικαστικό. Ο,τι και να γίνει οι εφετινές διοργανώσεις θα μας θυμίζουν για πάντα ότι την άνοιξη του 2020 καταστράφηκε ο κόσμος των σπορ όπως τον ξέραμε: η μόνη παρηγοριά μου είναι ότι επειδή, παρά τις μουρμούρες, μας άρεσε, ίσως καταφέρουμε να τον ξαναφτιάξουμε ίδιο – μπορεί και καλύτερο. Όπως και να χει, αυτός ο κόσμος χωρίς αθλητικές διοργανώσεις, αυτός που υποχρεωτικά την φετινή πικρή άνοιξη γνωρίσαμε, είναι ένας κόσμος ανυπόφορος: τίποτα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη χαρά της αθλητικής επικράτησης, αλλά και τον πόνο του δράματος.

Την εφετινή άνοιξη έγινε κάτι σαν παγκόσμιο πείραμα: είδαμε πως θα ήταν ο κόσμος χωρίς αθλητικά. Μιλάμε για πραγματική τιμωρία…

(Νεα Σαββατοκύριακο, Απρίλιος του 2020)