O Ροναλντίνιο που θα έκανε την απονομή της Χρυσής Μπάλας εμφανίστηκε με μαύρα κοκάλινα γυαλιά και ντυμένος σαν να το έσκασε από παλιά ταινία του Μάρτιν Σκορτσέζε. Ανοιξε τον φάκελο έκανε για ένα δευτερόλεπτο τον έκπληκτο, κοίταξε προς την μεριά του Γιαμάλ. Θα ήταν ωραίο να έδινε το βραβείο στον πιτσιρικά που ως προς την διάθεση να διασκεδάσει το κοινό του μοιάζει πιο πολύ από όλους τους επιγόνους του. Αλλά είπε «Οσμάν Ντεμπελέ». Και την Χρυσή Μπάλα την κέρδισε ένας από τους λίγους παίκτες που μπορεί να ισχυρίζονται ότι αναστήθηκαν.      

Η επικράτηση του Ντεμπελέ είχε ανακοινωθεί έμμεσα πριν λίγες μέρες. Είχαν προηγηθεί μήνες διαφημιστικής εκστρατείας της Παρί Σεν Ζερμέν, αλλά αυτό μικρή σημασία έχει για την βραδιά. Στην τελετή απονομής της Χρυσής Μπάλας δεν υπήρξε, παρά πολύ σπάνια, το στοιχείο της έκπληξης. Μπορεί να υπάρχει λίγη αγωνία, μπορεί ο τηλεοπτικός φακός να συλλάβει κάποια απογοήτευση σε κάποια πρόσωπα, όλα όλη η βραδιά είναι μάλλον γιορτινή.  Κανείς στον κόσμο δεν πιστεύει ότι  η Χρυσή Μπάλα είναι κάτι παραπάνω από αναγνώριση και βράβευση μιας καλής χρονιάς και κανείς δεν μετρά την πραγματική του αξία με το συγκεκριμένο βραβείο -εκτός από τον Φρανκ Ριμπερί, ο οποίος ακόμη και χθες κατέθεσε στο Χ Twitter την αγανάκτησή του για την απώλεια της Χρυσής Μπάλας του 2013. Ο Λαμίν Γιαμάλ και κυρίως ο μπαμπάς του στεναχωρήθηκαν. Θα το ξεπεράσει όσο κι αν πιστεύει ότι αδικήθηκε. Αλλωστε κι αυτός πήρε ένα βραβείο προϊόν αδικίας: τον βράβευσαν ως τον καλύτερο νέο ποδοσφαιριστή, ωστόσο μόνο νέος δεν ήταν πέρυσι στον κόσμο των μάγων: μια χρονιά πριν κέρδισε το Euro με την Ισπανία. Το βραβείο του καταπληκτικού νεοφερμένου στο μεγάλο τσίρκο το άξιζε ο Ντουε. Αλλά για τον Γιαμάλ και τα παράπονά του θα γράψω προσεχώς.

Γιορτή της Παρί κυρίως 

Ο Ντεμπελέ , αφού αγκάλιασε μάλλον προς γενική έκπληξη, πρώτο τον Τζίτζι Ντοναρούμα που από την Παρί έφυγε με το έτσι το θέλω, πήρε το μικρόφωνο, ενθουσιασμένος αλλά και αμήχανος. Ένας παίκτης που κοκκινίζει όταν τον αποκαλούν σούπερ σταρ (το έχει πει ο Λουίς Ενρίκε), φανταστείτε πόσο αμήχανα ένιωσε όταν χρειάστηκε να απευθυνθεί σε όλο τον κόσμο. Αφού χαιρέτησε τον Ροναλντίνιο και έσπασε τον πάγο, άρχισε τις ευχαριστίες. «Πρώτα απ 'όλα, ευχαριστώ την Παρί Σεν Ζερμέν, που ήρθε να με πάρει από την Μπαρτσελόνα το 2023 - δηλαδή, τον πρόεδρό της»:  οι κάμερες εστίασαν στον χαρούμενο Νάσερ Αλ Κελαϊφί. Ναι, εντάξει, η Χρυσή Μπάλα είναι ένα βραβείο για τον θεωρητικά καλύτερο παίκτη της σεζόν, αλλά η εφετινή απονομή ήταν πάνω απ όλα μια γιορτή για την Παρί - ουσιαστικά, για τη δύναμή της.

«Ο πρόεδρος», είπε ο Ουσμάν, «είναι σαν πατέρας για μένα». Ο Λουίς Ενρίκε είπε είναι επίσης ένας άλλος «πατέρας». Ο Ντεμπελέ πατέρα δεν γνώρισε στη ζωή – ευτυχώς βρήκε στο ποδόσφαιρο. Μετά ευχαρίστησε τους συμπαίκτες του, λέγοντας ότι «αυτό το ατομικό βραβείο, αξίζει  σε όλη την ομάδα καθώς είναι αυτή που το κέρδισε». Κι έχει δίκιο.

Ο Ντεμπελέ ήταν ευτυχής όσο λίγες φορές. Είναι ένας σπάνιος νικητής της Χρυσής Μπάλας. Δεν υπήρξε ποτέ του παιδί - φαινόμενο όπως ο Μέσι.  Δεν έχει εκατομμύρια ακόλουθους και εκατομμύρια εχθρούς όπως ο Κριστιάνο. Δεν είναι μια cult περίπτωση όπως ο Ρόντρι το ποδόσφαιρο του οποίου εκτιμούν οι εστέτ. Δεν κουβάλησε ποτέ του μια Εθνική ομάδα όπως ο Μόντρις. Βρέθηκε απλά στην καλύτερη ομάδα της χρονιάς στην καλύτερη στιγμή, κάνοντας όμως μια σωστή επιλογή, δηλαδή να φύγει από την Μπαρτσελόνα. Σε ένα ποδόσφαιρο που πολλά είναι θέματα επιλογών έκανε αυτή που έπρεπε. Και πήρε τα πάντα.     

 Το βάρος της σύγκρισης  

Η ιστορία του είναι ωραία κυρίως γιατί μέχρι δυο χρόνια πριν, για τον κόσμο του ποδοσφαίρου, φαινόταν σαν χαμένη υπόθεση. Στο βιογραφικό του βλέπεις πολλά που έχεις ξαναδεί. Χρόνιους και επαναλαμβανόμενους τραυματισμούς. Κακό για αθλητή τρόπο ζωής. Λάθος φίλους. Μια αλλεργία για την προπόνηση αλλά και για τους κανόνες. Αλλά και μεγάλες μεταγραφές, και προσδοκίες, και γκολ.

Κάθε φορά που ξεθάβεται το παρελθόν του, εμφανίζεται μια ιστορία που δεν τον τιμά ιδιαίτερα. Στο Ντόρτμουντ, τσακώθηκε με την ομάδα αμέσως μόλις πήγε γιατί ήθελε να νοικιάσει τη βίλα του Γιούργκεν Κλοπ – ένα σπίτι τεράστιο που οι Γερμανοί έκριναν ότι δεν χρειαζόταν σε ένα παιδί είκοσι κάτι χρονών. Την ήθελε γιατί έφερε μαζί του δέκα φίλους του: οι επισκέψεις της αστυνομίας στις 4 η ώρα το πρωί μετά από παρακλήσεις γειτόνων έγιναν κανόνας – ο ίδιος έλεγε πως σε αυτή την πόλη δεν είχε να κάνει τίποτα! Μια μέρα στη Βαρκελώνη, ο γιατρός του συλλόγου πήγε να τον δει γιατί είχε δυο μέρες να πάει στις προπονήσεις. Βρίσκει κόσμο να κοιμάται στους καναπέδες του σπιτιού, κουτιά πίτσας στοιβαγμένα παντού και μπουκάλια από οτιδήποτε περιέχει αλκοόλ: ο ίδιος απολογείται λέγοντας πως είναι απλά καλός οικοδεσπότης. Να του πιστώσουμε πως δεν φοβάται να κάνει επιλογές: από παιδί κάνει του κεφαλιού του. Το καλοκαίρι του 2017 δεν κατεβαίνει στις προπονήσεις της Μπορούσια, εξαφανίζεται και σταματά να ακολουθεί τον σύλλογο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Επανεμφανίζεται στη Βαρκελώνη, όπου υπέγραψε ως αντικαταστάτης του Νεϊμάρ για 105 εκατομμύρια ευρώ! Δεν σήκωσε ποτέ το βάρος των συγκρίσεων με τιον Βραζιλιάνο και τις συζητήσεις για το κόστος της μεταγραφής του. Όταν βρέθηκε στην Παρί αναγεννήθηκε γιατί ένιωσε πως απόδρασε. Αφησε πίσω ένα βάρος.  

Κι αναρωτιέσαι τι θα κάνει

Μεγάλωσε τη Λα Μαντλέν, μια γειτονιά στο Εβρέ. Κι από την Λα Μαντλέν να αποδράσεις θες. Το ποσοστό φτώχειας είναι σχεδόν 70%. Η μάνα του, η Φατιμάτα έχει πει πως δεν ήξερε ποτέ πού είναι ο μικρός Ους, αλλά ήταν απλώς σίγουρη ότι παίζει ποδόσφαιρο. Είναι σκληρή γυναίκα, η Φατιμάτα, με καταγωγή από τη Μαυριτανία.  Μεγαλώνει μόνη της τα τέσσερα παιδιά της, δουλεύοντας αμέτρητες δουλειές – ευτυχώς υπήρχε και η  κοινωνική πρόνοια. Ο Ους δεν μιλάει πολύ. Οταν παίζει, δεν θέλει να χάσει, ούτε καν κατά λάθος. Όταν εμφανίστηκε στη Ρέν ζύγιζε 60 κιλά με τα ρούχα του μουσκεμένα, αλλά με την μπάλα στα πόδια είναι αδύνατον να τον σταματήσουν. Αλλά είναι απείθαρχος, δεν κάνει φίλους, δεν ακούει, ζητάει λεφτά από μικρός, λέει ότι έχει κι άλλες προτάσεις. Στην Ρεν για να τον πείσουν φέρνουν όλη την οικογένεια του στη Βρετάνη. Αλλά οι γνώμες διίστανται για το αν θα παίξει μπάλα της προκοπής. Υπάρχει μια ωραία ιστορία που λέει πως όταν είναι 17 χρονών και αγωνίστηκε στο Coupe Gambardella, το κορυφαίο τουρνουά νέων της Γαλλίας, υπήρξαν για αυτόν δυο σκάουτ ριπόρτ μεγαλύτερων ομάδων. Στο ένα έγραφε πως είναι «εγωιστής και με σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς, όχι ασήμαντος, αλλά μάλλον ανίκανος να συνεργαστεί». Και στο άλλο ότι «σε έξι μήνες θα είναι πιο περιζήτητος έφηβος στην Ευρώπη».

Πολλοί συζητάνε αν η επιλογή του είναι δίκαιη. Στην ιστορία του όμως τις επιλογές τις κάνει αυτός: οι άλλοι ακολουθούν. Η Χρυσή Μπάλα δείχνει ότι τελικά κατάφερε να κανει την σωστή επιλογή. Είχε πέρυσι μια εκπληκτική σεζόν που σαφώς την χρωστά στην ομάδα και στον προπονητή του. Ο Λουίς Ενρίκε τον μεταμόρφωσε σε φορ, τον έχρισε διάδοχο του ΕμΠαπέ, έχτισε μια επίθεση γύρω του – κυρίως του έδειξε την εμπιστοσύνη. Δεν ήταν για αυτόν «ο αντικατάστατης του Νεϊμάρ» αλλά ο ηγέτης της Παρί. Ο Ντεμπελέ του το ανταπέδωσε σκοράροντας για ένα χρόνο ασταμάτητα. Κι έγινε ο πρώτος ίσως που φωτογραφίζεται με την Χρυσή Μπάλα και σε κάνει παράλληλα να αναρωτιέσαι τι διάβολο θα κάνει του χρόνου…