Οι αντιστάσεις του ποδοσφαίρου είναι ευτυχώς για μας που το αγαπάμε τεράστιες – αν δεν ήταν θα είχε πεθάνει τον πρώτο χρόνο που γεννήθηκε. Μετά το παγκόσμιο σοκ που προκάλεσε η ιστορία του Κρίστιαν Ερικσεν το Euro συνεχίστηκε με καλά παιγνίδια: η νίκη των Ολλανδών με 3-2 κόντρα στους Ουκρανούς ήταν το καλύτερο ματς που είδαμε μέχρι τώρα – κι όχι μόνο γιατί μπήκαν πέντε γκολ. Ακολουθούν μερικές μικρές παρατηρήσεις για τη δεύτερη μέρα.

Αντίθετα από αυτό που περιμέναμε λίγο πολύ όλοι και παρά την δεδομένη κούραση τα φαβορί μέχρι τώρα κερδίζουν και εκπλήξεις δεν υπάρχουν – η νίκη των Φινλανδών κόντρα στους Δανούς είναι ένα αποτέλεσμα στο οποίο δεν μπορεί κανείς να σταθεί σοβαρά. Οσοι αναμένεται να πρωταγωνιστήσουν δείχνουν σοβαρότητα: μετά τους Ιταλούς στη δική τους πρεμιέρα το έκαναν και οι Βέλγοι και οι Αγγλοι και με τον τρόπο τους οι Ολλανδοί. Που αφού κέρδισαν το ματς, προσπάθησαν να το πετάξουν και τελικά το πήραν χωρίς να καταλάβουν πως. Αλλά ας ασχοληθούμε με πράγματα πιο κατανοητά. Π.χ με τη νίκη των Αγγλων κόντρα στην Κροατία.

Μόντρις και τίποτα άλλο

Εβλεπα το Λούτκα Μόντριτς στο ματς του Γουέμπλεϊ και σκεφτόμουν πόσο άδικος είναι ο δυνάστης χρόνος που μας υποχρεώνει να βλέπουμε τη δύση αστεριών που θα πρεπε να λάμπουν για πάντα. Η Κροατία για είκοσι λεπτά στο Γουέμπλεϊ ήταν καράβι χαμένο στο πέλαγος χωρίς καπετάνιο: είχε γλυτώσει το γκολ κυρίως από τύχη. Και μέσα στη θύελλα ο καταπληκτικός Μόντρις αποφάσισε να την πάρει από το χέρι και να το κάνει με τρόπο υπέροχο: η στατιστική του καταγράφει 67 σωστές πάσες κι αυτό το «σωστές» ακούγεται λίγο. Στο 97% των προσπαθειών του ο Μόντριτς έχει δώσει τη μπάλα σε συμπαίκτη – πρακτικά αυτό σημαίνει πως έχει κάνει λάθος σε δυο πάσες σε όλο το ματς! Αυτές οι «ψιλοβελονιές» του κόβουν τη φόρα των Αγγλων, αλλά δεν αρκούν για να δώσουν στην ομάδα φάσεις γιατί στην επίθεση δεν υπάρχει προσωπικότητα: ο Μάτζουκιτς έχει σταματήσει. Ετσι ένα ματς που ξεκινά ως μονότερμα και συνεχίζεται ως άσκηση τακτικής («πώς να παίζεις άμυνα κρατώντας τη μπάλα») καταλήγει να κριθεί από κάτι απλό: την προσωπικότητα των κυνηγών. Ο Σρέρλινγκ δεν κρύβεται από την ευθύνη, έχει χάσει στην καριέρα του του κόσμου τα γκολ, αλλά είναι πάντα μέσα στη φάση. Κι όταν ο υπέροχος Φίλιπς (ο πληρέστερος από τους μέσους του Σάουθγκέιτ) του περνά την κάθετη που περιμένει ο άσος της Σίτυ κάνει το 1-0 και σου δείχνει πως ίσως για αυτό τον προτίμησε ο Γκουαρντιόλα στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ κόντρα στη λογική.

Μιλάνε οι σκόρερς

Είμαστε στο τέλος της σεζόν κι όλα κρίνονται από παίκτες που έχουν την ικανότητα να στέλνουν τη μπάλα στα δίχτυα: όποιος έχει τέτοιους μασκαρεύει κάθε αδυναμία του. Οι Βέλγοι πχ κόντρα στους Ρώσσους δεν είχαν τον Ντε Μπρόιν ενώ ο Εντίν Αζάρ (που σιγά σιγά επιστρέφει) έμεινε στο πάγκο. Αλλά ο Λουκάκου παίζει για όλους: ο φορ της Ιντερ τρομοκράτησε την άμυνα των Ρώσων αναγκάζοντας τον κόουτς Τσερτσέσοφ να κάνει τρεις αλλαγές αμυντικών και να αλλάξει και το αμυντικό του χαφ, αλλά και τη διάταξη της ομάδας! Με όλα αυτά κατάφερε το 0-2 να γίνει απλά 0-3 – σκορ που μοιάζει κολακευτικό. Η διοργάνωση για την ώρα μοιάζει στα μέτρα κινητικών κυνηγών: όποιος έχει όρεξη για τρέξιμο και κινείται με τη μπάλα πολύ (ο Ιμόμπιλε, ο Στέρλινγκ, ο Λουκάκου, ακόμα κι ο γέρο Πάντεφ διακρίνεται). Οποιος είναι στατικός, ποντάρει στη δύναμή του και στην εντός περιοχής αποτελεσματικότητα του είναι σαν να μην παίζει: οι Κροάτες λόγω του Ράμπιτς και οι Τούρκοι εξαιτίας του Γιλμάζ έμοιαζαν να παίζουν με παίκτη λιγότερο, ενώ κι ο Χάρι Κέιν στην πρεμιέρα του έφτασε μόλις μια φορά σε θέση βολής. Είναι αλήθεια ότι οι ψηλοί δεν βρήκαν αυτόν που όφειλε να τους «ταϊσει», αλλά έχουν κι αυτοί την ευθύνη τους.

Και οι Ουκρανοί συμπιέστηκαν  από τους Ολλανδούς αλλά ο μαχητής Γιάρεμτσουκ ένα γκολ το βρήκε βοηθώντας να μην πάει στράφι το καταπληκτικό τελείωμα του Γιαρμολένκο που μείωσε σε 2-1 κόντρα στη ροή του ματς. Τα δυο αυτά γκολ θα έδιναν στην ομάδα του Σεφτσένκο ένα τουλάχιστον χαμένο βαθμό, αν οι Ουκρανοί δεν έδειχνα μέχρι το τέλος συνέπεια σε κάτι που αποδείχτηκε βασικό και ασχυγχώρητο λάθος: από την αρχή του ματς άφηναν μόνο του τον Νταμφρις να αλωνίζει στα δεξιά κι ο ακραίος μπακ της PSV στην τρίτη ευκαιρία(!) του στο ματς σκόραρε κι αφού προηγουμένως είχε συμμετοχή στα δυο γκολ με τα οποία οι Οράνιε προηγήθηκαν. Το ματς πάντως απέκτησε ενδιαφέρον τη στιγμή που ο κόουτς Ντε Μπουρ νόμιζε ότι τελείωσε. Η απόφασή του να βγάζει από το ματς στο 64΄τον Μπλιντ και τον Βαν Ανχολντ άνευ λόγου και αιτίας επέστρεψε στους Ουκρανούς να επιστρέψουν και σε μας να θυμηθούμε ότι αγαπάμε τους Ολλανδούς για όλες αυτές τις προβλεπόμενα απρόβλεπτες τρέλες τους.

Να δούμε τους Ισπανούς

Απόψε μπαίνουν στο ματς οι πάντα φιλόδοξοι αλλά και ασταθέστατοι τελευταία Ισπανοί που είναι ικανοί να βάλουν έξι γκολ στους Γερμανούς και να ιδρώσουν με την Ελλάδα και την Γεωργία: υπόσχονται πολλά και θα τους δούμε. Για την ώρα οι δυνατές ομάδες ήταν συνεπείς στις υποσχέσεις τους. Οι Ιταλοί παίζουν όντως πιο επιθετικά. Οι Βέλγοι είναι μια επιθετική μηχανή – χάρη στην καλή τους νοοτροπία. Οι Ολλανδοί τίμησαν το γνωστό «όσα πάνε κι όσα έρθουν»» - το έκαναν ωστόσο κερδίζοντας. Και οι Αγγλοι που είχαν το πιο ψηλό εμπόδιο, την πάντα δύσκολη Κροατία, κατάφεραν να σπάσουν την πρώτη κατάρα κερδίζοντας σε μια πρεμιέρα επιτέλους. Τώρα έχουν μπροστά την δεύτερη κατάρα: αυτή που δεν τους επιτρέπει να κερδίσουν ένα τίτλο. Θα χρειαστούν κάτι περισσότερο από μια ωραία κούρσα και μια ασίστ του Φίλιπς στον Στέρλινγκ. Το καλό για όποιον τους αγαπάει είναι ότι δείχνουν να το καταλαβαίνουν…