Μια μικρή λεπτομέρεια έκρινε τελικά τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ – μια λεπτομέρεια που δεν έχει να κάνει με το ματς, αλλά με την ίδια την ανθρώπινη φύση – για την ακρίβεια με την ανάγκη δυο ανθρώπων να φανούν συνεπείς σε όσα πρεσβεύουν. Ο θριαμβευτής Τόμας Τούχελ προετοίμασε ένα ματς όπως κάνει πάντα: με σεβασμό στον αντίπαλο, προσοχή στο πως θα περιορίσει τις δυνατότητές του και προσεχτική επιλογή των παικτών που θα πρέπει να φέρουν σε πέρας την αποστολή. Ο ηττημένος Πεπ Γκουαρντιόλα θέλησε να χρησιμοποιήσει το παλκοσένικο του τελικού για να μας θυμίσει γιατί πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου. Την πιο μεγάλη από τις βραδιές του στον πάγκο της Μάντσεστερ Σίτυ την χρησιμοποίησε για λογαριασμό του, διότι όλα πρέπει στον πλανήτη της να γυρίζουν γύρω του. Κι έτσι ακριβώς συνέβη και στο Οπόρτο το Σάββατο το βράδυ. Ο Πεπ κέρδισε την προσοχή κι έγινε το βασικό θέμα συζήτησης μετά το ματς. Την ώρα που ο πρακτικός Τούχελ, που «ιδιοφυία» δεν θα τον πει ποτέ κανείς, πανηγύριζε την κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ, κόντρα στα προγνωστικά. Αλλά όχι και κόντρα στη λογική.
Μια λάθος ιδέα
Πως κατάφερε ο Γκουαρντιόλα να χάσει το ματς; Κάνοντας κάτι απλό: παρουσιάζοντας μια ομάδα που βασιζόταν σε μια δική του ιδέα, που αποδείχτηκε λάθος. Για να το καταλάβει κανείς πρέπει να θυμάται τι είχε πει για την Τσέλσι (και τις δυσκολίες που δημιουργεί στην ομάδα του) μια μέρα πριν το παιγνίδι μιλώντας ειλικρινέστατα και αναλυτικά. «Εχουν τρεις κεντρικούς αμυντικούς που παίζουν πολύ κοντά, οι δύο μέσοι κινούνται πολύ κοντά μπροστά από τους αμυντικούς, οι ακραίοι είναι κοντά στους στόπερ, ο σέντερ φορ και οι δύο παίκτες που κινούνται πίσω του είναι τόσο, τόσο κοντά. Οι γραμμές είναι τόσο κοντά και ταυτόχρονα είναι μεγάλες: μπορούν και πατάνε όλο το γήπεδο όταν τα φουλ μπακ δίνουν πλάτος και είναι πολύ καλοί με τη μπάλα στα πόδια . Γι’ αυτό δεν μπορείς να βρεις χώρους να επιτεθείς: σε σπρώχνουν προς τα πλάγια και έχουν πολλούς καλούς παίκτες στον άξονα» είπε και «φωτογράφισε» την Τσέλσι άψογα. Αλλά η λύση που διάλεξε στο πρόβλημα, αποδείχτηκε, ίσως και εξαιτίας της υπερανάλυσης, λάθος.
Τι έκανε ο Πεπ; Για να αντιμετωπίσει η Σίτυ αυτό το τοίχος που την δυσκόλευε (τους πέντε αμυντικούς και τους δυο μέσους) αποφάσισε να βάλει ένα επιθετικό παραπάνω αναστατώνοντας με αυτό τον τρόπο την ομάδα του. Δεν ξέρω αν αυτό το 4-2-4 με το οποίο επί της ουσίας αγωνίστηκε χθες βράδυ το χει ξαναδοκιμάσει: το πιθανότερο είναι ναι, διότι είναι πολλά χρόνια στο Μάντσεστερ κι έχει παίξει του κόσμου τα ματς. Αλλά δεν ήταν η καλύτερη λύση χθες. Και πληρώθηκε.
Δυο επιλογές, μια καταστροφή
Επί της ουσίας ο Γκουαρντιόλα έκανε δυο πράγματα που προκάλεσαν μια καταστροφή: πρόσθεσε τον Στέρλινγκ στους τρεις μπροστά (Ντε Μπρόιν, Μαχρές, Φόντεν) καταστρέφοντας τον μηχανισμό της επίθεσης και παράταξε μια ομάδα χωρίς καθαρό αμυντικό χαφ αφήνοντας την άμυνα του ακάλυπτη. Ο Γκουαρντιόλα πίστευε πως μόνο αν οι παίκτες καταφέρουν να κλέψουν τη μπάλα ψηλά μπορούν να βρουν καθαρές ευκαιρίες και ζήτησε από τον Ντε Μπρόιν και τον Φόντεν να στήσουν παγίδες στον Ζορζίνιο, αλλά το κόλπο δεν έπιασε γιατί η Τσέλσι ήταν προετοιμασμένη και οι ακραίοι της μπακ (κυρίως ο Ρις Τζέιμς) ήταν απολύτως έτοιμοι για το ενδεχόμενο να παίξουν πολύ με τη μπάλα – ο Πεπ είχε δίκιο αλλά όχι και λύση για το περίφημο «πλάτος». Όμως την απόλυτη απονεύρωση προκάλεσε η έλλειψη του Ρόντρι ή του Φερναντίνιο. Χωρίς κάποιον να πασάρει προς τα δεξιά ο Μπερντάντο Σίλβα και ο Μάχρεζ χάθηκαν, ο Καντέ «έφαγε» τη μπάλα, κι ο Χάβερτς στη φάση του γκολ βρίσκει την άμυνα της Σίτυ τόσο ψηλά και τόσο ακάλυπτη, ώστε κάνει πασαρέλα προς τη δόξα. Ο Γερμανός πέτυχε το πρώτο γκολ στο Τσάμπιονς λιγκ την βραδιά που αυτό ήταν απαραίτητο και το έκανε τιμωρώντας μια ομάδα που είχε αποφασίσει να μην ασχοληθεί μαζί του.
Γερμανός για Γερμανό
Το γκολ του Χάβερτς είναι η απόδειξη της καλής δουλειάς και της καθοριστικής παρουσίας του Τούχελ στο ματς. Ο Χάβερτς που έκανε με τη φανέλα της Λεβερκούζεν τους Γερμανούς να τρίβουν τα μάτια τους (έχει πετύχει 18 γκολ ενώ ακόμα πήγαινε σχολείο!) στην Τσέλσι είχε προβλήματα τεράστια γιατί στο 4-3-3 του Φράνκι Λάμπαρντ (που ποτέ του δεν τον κατάλαβε) δεν είχε θέση. Ο Τούχελ άρχισε να τον χρησιμοποιεί, ενώ ο μικρός είχε χάσει το κέφι του περνώντας τον καιρό του μεταξύ πάγκου και εξέδρας. Για χάρη του άλλαξε το σχήμα για να του δώσει την ελευθερία που έχει ανάγκη: «είναι κάτι μεταξύ «σέντερ φορ» και «δεκαριού» είχε πει ο προπονητής κι έχει φυσικά δίκιο. Χθες τον εμπιστεύθηκε αφήνοντας στον πάγκο τον Πούλισιτς, που ήταν βασικός στον αποκλεισμό της Ρεάλ, και τον Ζιγιεχ που είχε πετύχει δυο γκολ στη Σίτυ στα δυο προηγούμενα ματς μαζί της τον τελευταίο μήνα! Ο μικρός τον δικαίωσε γιατί καμιά φορά κι ο Γερμανός θέλει το Γερμανό του.
Πριν, ωστόσο, ο Χάβερτς βρει το γκολ που αποδείχτηκε νικηφόρο, η Τσέλσι έχει δείξει τα δόντια της: ο Τίμο Βέρνερ έχει πανικοβάλει τον Στόουνς, ο Ντίαζ ασχολείται μόνο με το πώς θα καλύψει τον συμπαίκτη του, δεν υπάρχει «χτίσιμο επιθέσεων» κι απλά διακρίνεται όποιος τη μπάλα μπορεί να την πάει νταϊλίδικα μπροστά – ο Ζιντσένκο κι ο Γκουιντογκάν π.χ. Αλλά αυτό δεν το λες παιγνίδι του Πεπ Γκουανρτιόλα και η Σίτυ, όταν δεν αγωνίζεται όπως θέλει ο προπονητής της, δεν φοβίζει.
Τρεις εικόνες σε ενενήντα λεπτά
Το ματς έχει τρεις εικόνες. Ένα πρώτο μέρος στο οποίο φαίνονται οι τακτικές προθέσεις και η προετοιμασία του αγώνα: το κερδίζει ο Τούχελ – η Τσέλσι είναι πιο τετράγωνη, πιο απλή και πιο αποτελεσματική. Ακολουθεί ένα μέρος που θυμίζει ματς της Πρέμιερ λιγκ με τρέξιμο, χωρίς ωστόσο εκατέρωθεν ευκαιρίες: το κομμάτι αυτό (το πιο ισορροπημένο του ματς) ολοκληρώνεται με τον τραυματισμό του Ντε Μπρόιν – η έξοδός του καθορίζει την συνέχεια. Η Τσέλσι όταν φεύγει από το γήπεδο ο παίκτης που μπορεί να το σφραγίσει με μια προσωπική ενέργεια κλίνεται πιο πολύ, αλλά και πάλι έχει μια φαρμακερή αντεπίθεση, στην οποία ο Πούλισιτς που έχει μπει αντί του κουρασμένου Βέρνερ έχει το ματς μπολ του θριάμβου, αλλά το σπαταλά. Εκεί νομίζεις ότι η Σίτυ κάπως θα επιστρέψει, αλλά δεν το κάνει ποτέ. Ο Μεντί βγάζει το ματς χωρίς καμία επέμβαση, η άμυνα της Τσέλσι σε κάνει να ξεχνάς ότι έχει βγει ο Τιάγκο Σίλβα από το μισάωρο, ο Καντέ τρέχει για τρεις. Και οι υψωμένες γροθιές με τις οποίες ο Τούχελ πανηγυρίζει μας θυμίζουν ότι καλός προπονητής είναι καμιά φορά αυτός που δεν κάνει ζημιά με πρωτοτυπίες και πειράματα. Η Τσέλσι του είναι μια ομάδα που όλοι αγωνίζονται όπως θέλουν. Ισως είναι απλοϊκό, ίσως δεν αρκεί για να κερδίσει κανείς την Πρέμιερ λιγκ, αλλά αν έχεις ξοδέψει 280 εκατομμύρια για μεταγραφές ένα καλοκαίρι πριν, αρκεί για να κερδίσεις το Τσάμπιονς λιγκ.
Σε ένα ακόμα τελικό μεταξύ ομάδων από την ίδια χώρα κερδίζει αυτή που έχει την πιο βαριά ευρωπαϊκή φανέλα. Η Ρεάλ κέρδισε τις Βαλένθια και Ατλέτικο Μαδρίτης σε χρονιές που δεν ήταν πολύ καλύτερη από δαύτες. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κέρδισε την Τσέλσι, όταν αυτή έφτασε πρώτη φορά σε τελικό. Η Μπάγερν την Ντόρτμουντ, η Μίλαν την Γιουβέντους, η Λίβερπουλ την Τότεναμ. Ο Πεπ μπορεί πολλά. Αποδείχτηκε ότι δεν μπορεί να βαρύνει τη φανέλα της Σίτυ. Το μέλλον μπορεί να περιμένει: για την ώρα το χρώμα της ευτυχίας στην Ευρώπη είναι το μπλε.
