Υπάρχουν ματς που γίνονται και τα ξεχνάς σε ένα βράδυ – ακόμα και ευρωπαϊκά. Ποιος θυμάται π.χ την τελευταία νίκη του Ολυμπιακού με ολλανδική ομάδα; Εκείνο το 1-0 με την Αλκμαρ, που έδωσε και πρόκριση στους 16 του Τσάμπιονς λιγκ, θα το θυμάται ίσως ο Βασίλης Τοροσίδης που σκόραρε – δύσκολα κάποιος άλλος. Το χθεσινό «ματς – ροντέο» με την PSV όμως θα το θυμούνται όλοι για καιρό. Το τελικό αποτέλεσμα (4-2) δίνει στον Ολυμπιακό ένα πολύ μικρό αβαντάζ. Και βάζει όποιον αγαπάει το ποδόσφαιρο, στην υποχρέωση να μετρά μέρες γιατί και η ρεβάνς στην Ολλανδία θα είναι λογικά εξίσου θεαματική.

 O Εμβιλά που δίνει τα πάντα

Ας δούμε μερικές λεπτομέρειες. Η ιδέα του Πέδρο Μαρτίνς για να αντιμετωπίσει αυτή την γενναιόψυχη, άμυαλη αλλά πολύ θεαματική PSV ήταν σε γενικές γραμμές απλή: ο Ολυμπιακός έπρεπε να πιέσει τους Ολλανδούς και να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που θα του έδιναν χάρη στο αλέγκρο παιγνίδι τους. Ο κόουτς πήρε την γενναία απόφαση να χρησιμοποιήσει από την αρχή τον Γιαν Εμβιλά, παρόλο που ο Γάλλος είχε μια προπόνηση την τελευταία εβδομάδα. Ο Πορτογάλος τον ήθελε στην ενδεκάδα γιατί υπολόγιζε ότι με το τρέξιμό του και την τακτική του σοφία θα προστατέψει την πειραματική του άμυνα: ο Εμβιλά έδωσε τα πάντα. Αλλά παρά την παρουσία του και μολονότι κι ο Μπουχαλάκης κι ο Καμαρά έκαναν ένα σπουδαίο ματς ο Ολυμπιακός δέχτηκε δυο γκολ στο πρώτο ημίχρονο. Πρώτον γιατί οι τρελοί αντίπαλοι επιτίθονταν κατά κύματα. Και δεύτερον γιατί με τρεις καινούργιους παίκτες στην άμυνα, η αμυντική γραμμή του Ολυμπιακού (και η γενικότερη αμυντική λειτουργία του) σε όλο το πρώτο ημίχρονο ήταν προβληματική.

Το να φτιάξεις μια καινούργια άμυνα στη μέση της περιόδου όταν δεν υπάρχει καν χρόνος για προπονήσεις είναι ρίσκο τεράστιο. Στο πρώτο ημίχρονο οι τέσσερις που  αποτελούσαν την άμυνα έμοιαζαν να έχουν δώσει ραντεβού στο γήπεδο για πρώτη φορά: προσπαθούσε ο καθένας μόνος του. Ο Ρέαμπτσουκ με περισσότερο νεύρο ήταν μάλλον ο καλύτερος. Ο Λαλά είχε μια σωτήρια επέμβαση προ του Γκέτσε και αρκετή διάθεση αλλά έπαιζε ακάλυπτος. Ο Μπα και ο Παπασταθόπουλος, μαρκάροντας στο χώρο έπρεπε να βρουν κάποιον να ασχοληθούν: δεν ήταν απλό γιατί η PSV παίζει με δυο πολύ κινητικούς κυνηγούς. Για μια τέτοια άμυνα ο πασπαρτού Ζάχαβι έγινε άλυτο πρόβλημα. Πέτυχε δυο γκολ με τεράστια τύχη, (το πρώτο γιατί το σουτ του κόντραρε στο γόνατο του Σωκράτη και το δεύτερο χάρη σε μια κακή εκτίμηση (πάλι) του Σα μετά από κεφαλιά μετά από κόρνερ) αλλά είχε και τουλάχιστον δυο ευκαιρίες ακόμα βγαίνοντας από τις πίσω γραμμές σχεδόν ανενόχλητος.

Η δύσκολη νίκη, μεγάλη ελπίδα

Γιατί ασχολούμαι με την άμυνα ενώ ο Ολυμπιακός πέτυχε τέσσερα γκολ; Διότι αν δεν υπήρχαν στο πρώτο ημίχρονο αυτές οι αμυντικές αρρυθμίες, ο Ολυμπιακός δεν θα πανηγύριζε απλά μια μεγάλη νίκη, αλλά μια μεγάλη πρόκριση: τώρα θα πρέπει να πάει στο Αϊντχόβεν και να δώσει μια δεύτερη μάχη  - σίγουρα πιο δύσκολη. Τα τέσσερα γκολ του ήταν όλα αποτέλεσμα γνώσης των αδυναμιών των Ολλανδών. Ο Βαλμπουενά σημαδεύει σωστά τον Μπουχαλάκη με μια παράξενη και γρήγορη εκτέλεση φάουλ στο 9΄. Ο Εμβιλά ακολουθεί τη φάση και κάνει το 2-1 στο 37΄ βλέποντας ότι οι Ολλανδοί παίζουν με δέκα παίκτες και ο Σανγκαρέ έχει αφήσει άδειο το χώρο μπροστά από τα στόπερ για να παίξει για λίγο δεύτερο κεντρικός αμυντικός. Το 3-2 είναι γκολ με τη σφραγίδα του Ελ Αραμπί που πρεσάρει τον Μπάουμγκαρτλ, κερδίζει τη μπάλα κι εκτελεί ενώ έχει προηγηθεί πρέσινγκ του Καμαρά. Και το τέταρτο γκολ είναι του Πέδρο Μαρτίνς. Απλά το πετυχαίνει ένα από τα αγαπημένα του παιδιά ο Γιώργος Μασούρας που μετατρέπει στο 82΄ μια δύσκολη νίκη σε νίκη μεγάλης ελπίδας. Αλλά όλα αυτά δεν θα μετρούσαν αν στο δεύτερο ημίχρονο δεν άλλαζε η άμυνα. Το δεύτερο ημίχρονο στο οποίο ο Ολυμπιακός δεν δέχεται γκολ είναι αυτό που πιο πολύ από τα τέσσερα γκολ συντηρεί την ελπίδα.

Αλλάζει η άμυνα χωρίς αλλαγές  

Ο κόουτς είναι φανερά καθοριστικός σε ένα ακόμα ματς. Η αρχική επιλογή δεν μπορείς να πεις ό,τι βγαίνει – τα δυο γκολ που ο Ολυμπιακός δέχεται σε ένα ημίχρονο μαρτυρούν ότι η ιδέα να κυνηγήσεις την ΡSV σε όλο το γήπεδο δεν ήταν η καλύτερη. Όμως οι δυο παρεμβάσεις του στη διάρκεια του ματς είναι σπουδαίες. Στο ημίχρονο ξυπνά τους αμυντικούς του: όλοι παίζουν στο δεύτερο ημίχρονο πιο κοντά, πιο σοβαρά, πιο δυναμικά – ο Παπασταθόπουλος πρώτος από όλους. Ο κόουτς αλλάζει τις θέσεις του Μπουχαλάκη και του Εμβιλά και φέρνει τον Ανδρέα μπροστά από τους Παπασταθόπουλο και Λαλά: ο δυναμικός χαφ τους καλύπτει και τους δυο. Βάζει επίσης τον Μπα βεντούζα στον Μάλεν. Η PSV έχει ένα δοκάρι από χτύπημα φάουλ στο 50΄(πάλι με το Ζάχαβι) αλλά δεν βρίσκει ξανά καθαρή ευκαιρία και γιατί ο κόουτς βγάζοντας τον Βαλμπουενά και βάζοντας τον Μασούρα κλείνει και τον διάδρομο του Ντάμφρις. Ο Ολυμπιακός περιμένει περισσότερο αλλά πυκνώνει στα μετόπισθεν: ο Μάλεν για να βρει χώρους αφήνει την περιοχή και πάει στα αριστερά κι ο Ζάχαβι εξαφανίζεται καθώς ανεβαίνει πολύ και ο Σωκράτης. Ο Ολυμπιακός δεν επιτίθεται αλλά κερδίζει κι αυτό δεν είναι πια τόσο απαραίτητο. Το βασικό ήταν να βραχυκυκλώσει τους Ολλανδούς.  

Τα παιδιά της αλλαγής

Βλέποντας ότι πλέον δεν υπάρχει πίεση ο Μαρτίνς κάνει την πιο σημαντική παρέμβαση του στο 78΄: αυτή την απροσδόκητη τριπλή αλλαγή στο τέλος. Εχει μπει ο Φορτούνης στη θέση του Ελ Αραμπί κι ο Μασούρας στη θέση του Βαλμπουενά. Ο κουρασμένος Ελ Αραμπί θυσιάζεται για να κρατήσει ο Ολυμπιακός πιο πολύ τη μπάλα, αλλά αυτό δεν συμβαίνει: ο Μαρτίνς δεν περιμένει πιο πολύ από ένα πεντάλεπτο. Ενας άλλος προπονητής, βλέποντας τη δυσκολία στο transition, θα έριχνε στο ματς κάποιο αμυντικό ακόμα για να κλείσει καλύτερα τις πλάγιες γραμμές π.χ. Αλλά ο Μαρτίνς θέλει τέταρτο γκολ κι αφού δεν μπορεί να του το δώσουν οι σταρ εμπιστεύεται την εργατική τάξη: μετά τους Βαλμπουενά και Ελ Αραμπί βγαίνουν ο ηρωικός αλλά κατάκοπος Εμβικά, ο Λαλά  που δεν κατεβαίνει πια κι ο Μπρούμα που έχει χαθεί. Και μπαίνουν ο Ανδρούτσος, ο Βρουσάι κι ο Χασάν: τρεις που για χάρη του κόουτς πέφτουν στη φωτιά. Κι ενώ κάποιος θα νόμιζε πως αυτοί θα κυνηγούν και θα πιέζουν τη μπάλα για να δυσκολέψουν τους Ολλανδούς στην κυκλοφορία της, οι τρεις (μαζί με τον  Φορτούνη και τον Μασούρα που έχουν προηγηθεί στο προσκλητήριο των καταδρομέων) μπαίνουν και γεμίζουν την επίθεση.

Το γκολ του Μασούρα είναι η επιβράβευση του προπονητή για κάτι που εμείς θεωρούμε τρελό ενώ αυτός πιστεύει ότι είναι η κίνηση ματ. Κι ως συνήθως αυτός έχει δίκιο. Από το 79΄μέχρι το 94΄που λήγει το ματς ο Ολυμπιακός έχει ένα γκολ, δυο κεφαλιές (μια του Παπασταθόπουλου και μια του Βρουσάι) που αν ήταν ζυγισμένες καλύτερα θα ήταν πιο επικίνδυνες και τρεις φάσεις (!) που ο Χασάν δεν κατάφερε να τελειώσει όπως θα θελε: στην πρώτη, μετά το γύρισμα του Βρουσάι, του στερεί το γκολ ο τσαπατσούλης Τέζε, που κάνει την επέμβαση της βραδιάς! Αλλά αν η εργατική τάξη στέλνει τον Ολυμπιακό στον παράδεισο είναι γιατί έχει βελτιωθεί η άμυνα.

Σήκω Σάββα να τους δεις

Σε ένα υπέροχο θρίλερ σαν το χθεσινό υπάρχουν πάρα πολλές σκηνές που θα μπορούσαν να διαφοροποιήσουν την έκβαση. Θα ήταν πιθανότατα όλα διαφορετικά αν σκόραρε ο Λαλά στο μισάωρο ή αν ο Καμαρά έδινε τη μπάλα στον αμαρκάριστο Ελ Αραμπί στο 48΄. Θα άλλαζαν όλα αν το σουτ του Ζάχαβι δεν κατέληγε στο δοκάρι στο 50΄ ή αν ο κατά τα άλλα καλός διαιτητής Εκπεργκ απέβαλε στο 67΄τον Σανγκαρέ ως όφειλε. Στα γεμάτα ματς υπάρχουν πάντα φάσεις και για αυτό το τελικό 4-2 σημαίνει πολλά, αλλά και τίποτα. Η PSV σκοράρει πάντα: το καλύτερο που έχει να κάνει ο Μαρτίνς και οι παίκτες του είναι να ξεχάσουν τη νίκη – έτσι κι αλλιώς θα τη θυμούνται οι οπαδοί του. Ήταν ένα ματς από το οποίο δεν έλειψε τίποτα: πάθη, λάθη, αγωνία, πίεση και λύτρωση.

Έλλειψε μόνο ο Σάββας που θα είχε γενέθλια. Θα χαιρετούσε τους παίκτες ένα ένα, θα αγκάλιαζε στο τέλος του ματς το Γιωργάκη το Μασούρα, θα έκανε δηλώσεις. Σήκω Σάββα να τους δεις…