Ο Παναθηναϊκός αποκατέστησε την τάξη κερδίζοντας με 81-77 το πρώτο από τα δυο ματς στην Πόλη κόντρα στην Εφές και το σπουδαιότερο είναι ότι το έκανε δύσκολα μεν, αλλά με τρόπο που να του επιτρέπει σοβαρά να πιστεύει πως μπορεί αύριο να κάνει και το 1-3 και να βγάλει εισιτήρια για το Final 4  του Αμπου Ντάμπι. Το να κερδίζεις όπως ξέρεις είναι πάντα καλό σημάδι.

Δυο φορές στη σειρά δεν γίνεται

Η νίκη του ΠΑΟ στηρίχθηκε σε ένα μεγάλο ματς του σούπερ σταρ, σκόρερ του και κινητήριου μοχλού του Κέντρικ Νεν που έπρεπε απλά να καθαρίσει το μυαλό του, να ξεχάσει τις βραβεύσεις και να θυμηθεί το μπάσκετ του. Όταν το έκανε αποδείχτηκε αυτό που λίγο πολύ όλη η Ευρωλίγκα γνωρίζει. Πως δηλαδή δεν υπάρχει αμυντικός μηχανισμός να τον περιορίσει όποια διαβολιά κι αν σκεφτεί προπονητής. Αν ένα ματς ανοίξει ο Ναν θα το μετατρέψει σε κοντσέρτο για πολυβόλα. Αν ένα ματς είναι κλειστό και στριφνό όπως το χθεσινό ο Ναν στην τελική ευθεία θα το κρίνει γιατί έχει περισσότερους τρόπους από τους υπόλοιπους ώστε να βάλει την μπάλα στο καλάθι. Τον ΠΑΟ για να τον κερδίσεις δεν αρκούν τα σχέδια περιορισμού του Ναν, αλλά χρειάζεται να βάλεις πιο πολλές φορές την μπάλα στο καλάθι: αν δεν το κάνεις και πιστέψεις πως μπορείς να παίξεις σκάκι με τον Αταμάν το πιθανότερο είναι πως θα σε κερδίσει ο Ναν. Ο Λάρκιν είχε πει πριν το ματς πως αυτό θα ήταν μια παρτίδα σκάκι ανάμεσα στον Αταμάν και στον ίδιο. Κι αυτή η αντίληψη του σπουδαίου Αμερικάνου παίκτη ήταν το λάθος της Εφές γενικότερα: δεν υπάρχουν παρτίδες σκάκι κόντρα στον ΠΑΟ –  ο ΠΑΟ είναι ομάδα με παίκτες που ζουν για να παίρνουν πρωτοβουλίες. Αν δεν είσαι καλύτερός τους, δεν έχεις τύχη στις λεπτομέρειες. Η Εφές πήγε να κλέψει το ματς όπως στο ΟΑΚΑ, δηλαδή να το πάρει με μια αντεπίθεση στο φινάλε του. Δυο φορές όμως - και μάλιστα στη σειρά - είναι δύσκολο να κερδίσεις τον ΠΑΟ με προπονητικά τρικ και κρίσιμες άμυνες.

Το σημαντικό πρώτο ημίχρονο

Ξαναβλέποντας το ματς λίγο πιο ψύχραιμα όταν πλέον γνωρίζεις την έκβασή του διαπιστώνεις πως ο ΠΑΟ το κέρδισε κυρίως στο πρώτο ημίχρονο. Με τον Ναν «απόντα – παρόντα» ο ΠΑΟ έβαλε 45 πόντους κλείνοντας το ημίχρονο με ένα μικρό αλλά σημαντικό αβαντάζ χάρη στο καλό επιθετικό παιγνίδι του Οσμαν και του Σλούκα. Ηταν λογικό στο δεύτερο ημίχρονο να μπει στην εξίσωση και ο Ναν: δεν ήταν γίνεται σε τρίτο ματς στη σειρά να μην είχε επιθετική προσφορά. Όταν πήρε μπροστά, συνεπικουρούμενος και από ένα άλλο επιθετικά απόντα στα ματς του ΟΑΚΑ, τον Ντίνο Μίτογλου, ο Ναν έστειλε τον ΠΑΟ στο +13 ενάμισι λεπτό πριν το τέλος του τρίτου δεκαλέπτου (50-63). Θα είχε μάλιστα το πράγμα τελειώσει αν η απολύτως αιφνιδιασμένη από το ξύπνημα του Ναν Εφές δεν έβρισκε στο πρόσωπο του σπουδαίου Ντόζιερ ένα τύπο που φανερά του αρέσουν τα δύσκολα: στην δυσκολότερη στιγμή της τουρκικής ομάδας από το ξεκίνημα της φάσης αυτός την κράτησε στο ματς βοηθώντας την να βρει και το δρόμο της επιστροφής της. Αλλά δεν αρκούσε.

Η απόλαυση της ευθύνης

Ο εφετινός ΠΑΟ έχω πολλές φορές γράψει ότι είναι και φτιαγμένος να παίζει άμυνα μολονότι η στατιστική λέει πως είναι η καλύτερη επίθεση της Ευρωλίγκας. Χθες η άμυνα του χρειάστηκε και πολύ: ο Ναν έδωσε και σε αυτό τον τόνο παίζοντας προσωπικά τον Λάρκιν στο τελευταίο δεκάλεπτο – η μονομαχία τους ήταν το αλατοπίπερο του ματς. Όμως φάνηκε μια διαφορά: ο Ναν έχοντας βρει τον εαυτό του απολάμβανε την στιγμή της ευθύνης δημιουργώντας και για τους υπόλοιπους – στην τελική ευθεία είναι πολύ χρήσιμο ένα καλάθι του Γκέμπριελ που αυτός πετυχαίνει τελείως μόνος του αφού όλη η Εφές κυνηγά τον Αμερικάνο. Ο Ναν είχε το καθαρό μυαλό να φτιάξει και τα κρίσιμα σουτ του Μίτογλου γιατί ήταν άνετος απέναντι σε μια συνθήκη παιγνιδιού που τον έκανε να νιώσει πρωταγωνιστής.

Ο Αταμάν έχει σίγουρα βρει τις προηγούμενες μέρες τον τρόπο να του εξηγήσει πως θέλει να παίξει και μάλιστα φανερά του έχει ζητήσει να παίξει και πιο πολύ χωρίς να νιώθει ότι δίνει εξετάσεις. Τον κρατά 32 λεπτά στο γήπεδο παρά το μέτριο πρώτο του ημίχρονο. Τόσο αφήνει και ο κόουτς Μπάκνι τον Λάρκιν που όμως μπροστά στο κοινό την Εφές αυτή την φορά υποφέρει από την ευθύνη: όταν λες πριν το ματς πως αυτό είναι μια αναμέτρηση ανάμεσα σε σένα και τον προπονητή του ΠΑΟ η διαχείριση της ευθύνης γίνεται δύσκολη καθώς στο μυαλό σου έχεις ότι αν η ομάδα σου ηττηθεί θα έχεις χάσει εσύ προσωπικά. Ο Λάρκιν έχει 17 πόντους (και με καλά ποσοστά…) αλλά στο τέλος εμφανώς εκβιάζει πράγματα. Ετσι βγαίνει επί της ουσίας από το ματς ο Ντόζιερ, περιορίζεται ο ρόλος του Μπράιαντ, χάνεται λίγο και ο Οτούρου. Και η Εφές χάνει το ματς γιατί στο κρίσιμο σημείο του δεν έχει επιθετικά λύσεις. Ενώ ο ΠΑΟ έχει τον Ναν.

Η επιστροφή της Μπάρτσα

Θα κάνει το 1-3 ο ΠΑΟ να τελειώνει; Δεν είναι απίθανο. Αν στο επόμενο ματς έχει ξανά επιθετικά τον Χουάντσο, άποντο χθες, κι αν βρεθεί πάλι ένας παίκτης που θα πάρει και θα βάλει τα σουτ που το κυνηγητό του Ναν επιτρέπει ο ΠΑΟ μπορεί να καθαρίσει την σειρά. Η μόνη μου απορία είναι αν έχει ενέργεια να βγάλει δυο τέτοια ματς σε 48 ώρες: στην Αθήνα ζορίστηκε πολύ στο δεύτερο παιγνίδι και χθες στο τέταρτο δεκάλεπτο έδειξε λίγο κουρασμένος και το έχασε, πράγμα που δεν συνηθίζει. Οι μεταπτώσεις των παικτών, ειδικά σε ότι έχει να κάνει με την επιθετική προσφορά τους, είναι κανόνας: χθες πχ ο οδοστρωτήρας στο ΟΑΚΑ Πουαριέ πέτυχε όλο κι όλο ένα καλάθι σε δυο μόλις προσπάθειες. Απέναντι στους ίδιους ψηλούς του ΠΑΟ.

Αυτές τις μεταπτώσεις τις γνωρίζει πλέον από πρώτο χέρι και ο Βασίλης Σπανούλης. Η άνετη στα δυο πρώτα ματς απέναντι στην Μπαρτσελόνα Μονακό του εισέπραξε μια κατοστάρα από την Μπαρτσελόνα που έδειξε σημάδια ανάκαμψης. Ξαφνικά ο Γουίλι ΕρνανΓκόμεζ και ο Μπριθουέλα αποφάσισαν να θυμίσουν ότι μπορεί να γίνουν ήρωες μιας βραδιάς χτυπώντας την άμυνα της Μονακό με κάθε τρόπο. Στον Σπανούλη κάποιος πρέπει να πει ότι καλώς ήρθε στα play off ως προπονητής. Την σταθερότητα που ο ίδιος είχε σαν παίκτης δεν μπορεί να την περιμένει από όλους τους παίκτες του…