H AEK έχασε από την Αντβέρπ πληρώνοντας ακριβά μια απροσεξία στην άμυνά της που είναι επαναλαμβανόμενη και κομμάτι εξηγήσιμη – θα λεγα ότι προκύπτει γιατί η ΑΕΚ του Ματίας Αλμέιδα θέλει να παίζει ποδόσφαιρο παντού και πάντα. Ποδόσφαιρο έπαιξε και στην Αμβέρσα: η ήττα της είναι άδικη με βάση την απόδοσή της. Απλά επειδή δεν υπάρχουν στο ποδόσφαιρο απόλυτα επιτυχημένες συνταγές χθες βράδυ η Ενωση πλήρωσε το κόστος της γενικότερης λογικής της. Που μπορεί όμως σε μια εβδομάδα από τώρα να είναι κι ο λόγος που θα προκριθεί στους ομίλους.
Ας ξαναθυμηθούμε δυο τρία πράγματα για ένα παιγνίδι που η ΑΕΚ το έχασε και γιατί δεν έγινε όπως ακριβώς η ίδια θα ήθελε.
Στοχευμένα κι όχι πολύ
Ο Ματίας Αλμέιδα έκανε τρεις αλλαγές στην ενδεκάδα της σε σχέση με αυτή που είχαμε δει το περασμένο Σάββατο στην Opap Arena κόντρα στην Ντιναμό Ζάγκρεπ. Άλλαξε τερματοφύλακα προτιμώντας τον Αθανασιάδη από τον Στάνκοβιτς (για λόγους πoυ αγνοώ) έπαιξε αυτή τη φορά με ένα κόφτη βάζοντας τον Πινέδα δίπλα στον Σιμάνσκι για να χωρέσει στην εντεκάδα τον Γκατσίνοβιτς και τοποθέτησε ξανά στο δεξιό άκρο της άμυνας τον Σιντιμπέ αντί του Ρότα όπως κάνει όταν θέλει λίγη περισσότερη αμυντική κάλυψη. Ο Αλμέιδα τα έκανε τις αλλαγές στη μεσαία γραμμή γιατί ήθελε η ΑΕΚ να έχει περισσότερη κατοχή μπάλας και κυρίως να παίξει πιο κάθετα σε σχέση με τα ματς με τους Κροάτες. Ο Αργεντινός περίμενε πως η Αντβέρπ και θα βγει πιο ψηλά από την Ντιναμό Ζάγκρεπ και θα παίξει πιο πολύ για τον φορ της γιατί όπως σας έγραφα και χθες αυτός είναι ο τρόπος του επιθετικού παιγνιδιού της: παίζει στοχευμένα κι όχι υπερβολικά πολύ με τη μπάλα. Μιας τέτοιας ομάδας την άμυνα την χτυπάς αν παίξεις κάθετα και γρήγορα κι αυτό είναι αλήθεια ότι η ΑΕΚ το προσπάθησε – θα λεγα μάλιστα από την αρχή τους ματς .Όμως όπως ακριβώς με την Ντιναμο Ζάγκρεπ έτσι και στην Αμβέρσα η άμυνα της ΑΕΚ παίζοντας ζώνη δεν ασχολήθηκε με τον αντίπαλο σέντερ φορ- στο 16’ ο Γιάνσεν βρέθηκε απέναντι από τον Αθανασιάδη και αν και λίγο πλάγια κατάφερε να κάνει το 1-0.
Γιατί δεν ασχολείται όσο πρέπει η άμυνα της ΑΕΚ με τον αντίπαλο φορ; Δεν είναι θέμα παικτών: ο Βίντα όταν στο δεύτερο ημίχρονο έπαιξε τον Γιάνσεν από πολύ κοντά και πρώτος στη μπάλα βγήκε και τον περιόρισε ακόμα και όταν η ΑΕκ ανέβηκε πολύ – αν ο Φαν Μπόμπελ τον θυσίασε τον εργατικό φορ του είναι και γιατί η άμυνα της ΑΕΚ στο δεύτερο ημίχρονο κομμάτι άλλαξε. Γιατί δεν ήταν έτσι από την αρχή; Γιατί η ΑΕΚ θέλει να χτίζει επιθέσεις όταν δεν κάνει ανάκτηση της μπάλας ψηλά, και για να συμβεί αυτό πρέπει η εφαρμογή της ζώνης στα μετόπισθεν να είναι ο βασικός τρόπος άμυνάς της. Οι αμυντικοί της ΑΕΚ παίζουν με σκοπό να κερδίσουν τη μπάλα και να την «γυρίσουν» όσο πιο καλά μπορούν. Ετσι συχνά μένουν στο χώρο τους (πιστή στην σε ευθεία διάταξη τους που όλοι γνωρίζουν) χωρίς να ακολουθούν το φορ – αυτό έγινε με την Ντινάμο Ζαγκρεπ και τον Πέτκοβιτς αυτό γινόταν και χθες με τον Γιάνσεν. Το γκολ του έκρινε τελικά το ματς. Πλην όμως υπήρξαν δυο ακόμα επεισόδια καθοριστικά για την εικόνα του αγώνα.
Δυο απρόβλεπτα επεισόδια
Στο 35΄τραυματίστηκε ο Λίβαϊ Γκαρσία που ήταν κακός μπελάς για την άμυνα των γηπεδούχων και είχε προλάβει να είναι πρωταγωνιστής σε τέσσερις τουλάχιστον φάσεις: τρεις δεν τις τέλειωσε σωστά και σε μια τέταρτη πάσαρε, αλλά σε κάθε περίπτωση οι στόπερ των γηπεδούχων τον αισθάνθηκαν. Στη θέση του στο 36΄μπήκε ο Πόνσε που φάνηκε ανέτοιμος: η παρουσία του επέτρεψε στην άμυνα της Αντβέρπ ευκολότερη προσαρμογή.
Το δεύτερο επεισόδιο ήταν ακόμα πιο σημαντικό. Στο 50’ αποβλήθηκε ο Μπατάιγ και οι γηπεδούχοι έμειναν με 10 παίκτες. Το γεγονός αυτό υποχρέωσε τον Προπονητή Φαν Μπόμελ να ενορχηστρώσει ένα τρομερό κατενάτσιο- η Αντβέρπ έπαιξε για περισσότερο από 40 λεπτά 5-3-1 αφήνοντας την μπάλα στην ΑΕΚ που δεν είχε χώρο στη διάθεση της και συνεχώς σέντραρε. Η κατοχή της μπάλας υπήρξε από την ΑΕΚ συντριπτική. Αλλά οι ευκαιρίες της ήταν λίγες. Η Αντβέρπ άντεξε για δυο λόγους: ο πρώτος γιατί ο Αλμέιδα είχε κάνει δυο αλλαγές νωρίς (εκτός του Πόνσε αντί του Λιβάι Γκαρσία έβαλε στο ματς και τον Γιόνσον στο ημίχρονο αντί του Σιμάνσκι) και δεν είχε πέντε αλλαγές στη διάθεσή του στα είκοσι τελευταία λεπτά όπως στο Ζάγκρεπ. Ο δεύτερος γιατί η οπισθοχώρηση της Αντβέρπ περιόρισε τους χώρους δράσης της ΑΕΚ ενώ τα απλά διωξίματα των Βέλγων δεν της επέτρεψαν να κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλά, δηλαδή να πρεσάρει ψηλά.
Πέντε εναντίον πέντε
Ο Αλμέιδα ήθελε πιο πολύ πρέσινγκ και για αυτό πέρασε τον Γιόνσον. Ο Σιμάνσκι έμοιαζε λίγο κουρασμένος κι ο Πινέδα σε όλο το ματς έπαιξε κυρίως με τη μπάλα – χωρίς τη μπάλα έκανε λίγα. Το αποτέλεσμα ήταν ειδικά ο Κεϊτά (και λιγότερο κι ο Ορτέγκα) να μοιάζουν στο κέντρο του γηπέδου πυραυλοκίνητοι. Ο κόουτς της ΑΕΚ ήθελε με ένα φρέσκο χαφ να πυκνώσει την μεσαία γραμμή ώστε να βγει πιο μπροστά η ΑΕΚ συχνότερα: στο πρώτο ημίχρονο όταν πλησίαζε την άμυνα των Βέλγων έσπερνε πανικούς. Αλλά η αποβολή δημιούργησε μια νέα συνθήκη: στο τέλος του ματς υπήρχαν πέντε αμυντικοί των γηπεδούχων απέναντι σε πέντε (!) κυνηγούς της ΑΕΚ (ο Αρούχο ήταν δίπλα στον Πόνσε, ο Ελιάσον πήγε δεξιά, ο Αλμέιδα κράτησε τον Αμραμπατ στο ματς και τον έστειλε αριστερά κι ο Πινέδα (που τυπικά ήταν δεξί μπακ) στρατοπέδευσε στο ύψος της περιοχής ψάχνοντας να βρει μια πάσα ή ένα σουτ). Εξαιτίας αυτού του παράξενου 5 εναντίον 5 προέκυψε πίεση αλλά και συνωστισμός κι όχι τυχαία την καλύτερη ευκαιρία την είχε ο Μουκουντί με τον οποίο η πεντάδα της Αντβέρπ δεν ασχολήθηκε.
Κατενάτσιο με γραβάτα
Η ΑΕΚ γυρίζει από το Βέλγιο με μια ήττα που ανατρέπεται και νομίζω ότι γυρίζει σοφότερη. Η Αντβέρπ έχει ένα μικρό αβαντάζ που ελπίζω για την ΑΕΚ να οδηγήσει τον Φαν Μπόμελ σε ένα μεγάλο λάθος: να τον κάνει να πιστέψει πως αρκεί και στην Οpap Arena ένα κατενάτσιο (μοντέρνο και με γραβάτα αλλά πάντα κατενάτσιο) για να πάρει την πρόκριση. Δεν του αρκεί και θα το διαπιστώσει. Η ΑΕΚ δύσκολα θα κάνει δεύτερη φορά το ίδιο λάθος.
