Πριν ο δεύτερος ημιτελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου Συλλόγων ανάμεσα στην Παρί Σεν Ζερμέν και την Ρεάλ Μαδρίτης ξεκινήσει έμοιαζε ένα είδος τελικού πριν τον τελικό. Οι δυο αυτές ομάδες έμοιαζαν να θέλουν το τρόπαιο πιο πολύ από όλες. Η PSG γιατί είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης κι απέναντί της είχε την πρωταθλήτρια Ευρώπης που διαδέχτηκε. Και η Ρεάλ γιατί είναι η Ρεάλ και θέλει να κερδίζει τα πάντα – πόσο μάλλον ένα νεοσύστατο θεσμό που δεν τον έχει κερδίσει κανείς ποτέ.

Άλλο η θεωρία άλλο η πράξη

Η PSG μετά τον θρίαμβό της στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ ήταν κομμάτι δύσκολο να εμφανιστεί στις ΗΠΑ με έξτρα κίνητρο. Δεν είναι ομάδα που κερδίζει διεθνείς διοργανώσεις εύκολα: η κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ θα μπορούσε να την αδειάσει – αντιθέτως την γκάζωσε! Η PSG έχει κάνει στης ΗΠΑ μάλλον τα καλύτερα ματς: διέλυσε στην πρεμιέρα την  Ατλέτικο Μαδρίτης, έβαλε τέσσερα γκολ στην ομάδα του Λίο Μέσι σε ένα ημίχρονο και λύγισε την Μπάγερν Μονάχου. Όλα αυτά τα έκανε με τον Ντεμπελέ ανέτοιμο: απλά να προσπαθεί να βοηθήσει.

Και η Ρεάλ Μαδρίτης έδειξε όμως όλη της την σοβαρότητα.  Ο πρόεδρος Περεθ έφερε στη Μαδρίτη τον Τσάβι Αλόνσο και του ζήτησε να πάει αυτός την ομάδα στις ΗΠΑ. Δεν φοβήθηκε πως ο Αλόνσο μπορεί να «καεί»: ίσα ίσα. Εταξε επίσης μεγάλα πριμ στους παίκτες του ζητώντας τους όμως να κερδίσουν το τρόπαιο και τα 120 εκατ ευρώ που αυτό εξασφαλίζει στον νικητή. Ολοι ανταποκρίθηκαν με πρώτο τον προπονητή που έκανε και σοβαρότατη προετοιμασία των αγώνων αλλά και αρκετό rotation. Ο Τσάμπι Αλόνσο έφερε ένα άνεμο αισιοδοξίας μεταξύ των οπαδών της Ρεάλ Μαδρίτης. Πέφτωντας αμέσως στα βαθιά και αυτοσχεδιάζοντας σε ένα τουρνουά δύσκολο, στη δημιουργία του οποίου η Ρεάλ βοήθησε πολύ και για να το κατακτήσει, ο Τσάμπι Αλόνσο είχε μια δύσκολη αποστολή την οποία ήταν ένα βήμα από το να την ολοκληρώσει επιτυχημένα. Αν σταματούσε την Παρί θα πήγαινε στον τελικό απέναντι στην Τσέλσι με τον αέρα του φαβορί. Τι έπρεπε να κάνει; Να εμφανίσει μια ομάδα ικανή να αντέξει το πρέσινγκ της ομάδας του Λουίς Ενρίκε και ικανή να χτυπήσει την άμυνα της σε κάθε ευκαιρία: με τον Μπέλιγχαμ, τον Βινίσιους και τον ΕμΠαπέ ευκαιρίες η Ρεάλ θα είχε, πόσο μάλλον όταν στην πορεία του τουρνουά και χάρη στον Αλόνσο βρήκε και δυο ακόμα δημιουργούς που περίμεναν ευκαιρίες, δηλαδή τον Γκιουλέρ και τον Γκονζάλο. Η Ρεάλ έπρεπε απλά να αμυνθεί σωστά για να χτυπήσει σε κάθε ευκαιρία: η αποστολή της ήταν απλή αν και δύσκολη. Όμως όλα αυτά είναι θεωρία. Και το ποδόσφαιρο, μολονότι θεωρία έχει αρκετή, είναι κάτι άλλο.

Η Παρί είναι άλλου επιπέδου

Το ποδόσφαιρο του 2025 είναι η Παρί. Μια ομάδα που πιέζει τρέχει, δημιουργεί, βασισμένη κυρίως στα νιάτα των ποδοσφαιριστών της. Η Παρί απέναντι στην Ρεάλ μπήκε σε ακόμα ένα παιχνίδι δυνατά από την αρχή γιατί αυτό επιβάλλει η αγωνιστική νοοτροπία της. Ο Λουις Ενρικε είναι σαν κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν να έλυσε την ομάδα του και να είπε στους ποδοσφαιριστές του «επιτεθείτε σε όλους άφοβα και από την πρώτη στιγμή». Σε όλα της τα μεγάλα φετινά παιχνίδια (εξαιρουμένου του παιχνιδιού με την Μπάγερν Μοναχού στον προημιτελικό του συγκεκριμένου τουρνουά όπου η πρωταθλήτρια Ευρώπης χρειάστηκε την υπομονή της), η Παρί μπαίνει πολύ δυνατά.  Το έκανε στο Ανφιλντ κόντρα στην Λίβερπουλ, το επανέλαβε κόντρα στην Αστον Βίλα στο Μπέρμιγχαμ ενώ στο παρκ Ντε Πρενς με την Αρσεναλ σκόραρε στο 16΄. Φυσικά το έκανε στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ και διέλυσε την Ιντερ. Το ίδιο έκανε και χθες χωρίς να φοβηθεί δευτερόλεπτο μια Βασίλισσα που είχε απέναντι.

Ο Λουις Ενρικε γνώριζε ότι η Ρεάλ Μαδρίτης έχει προβλήματα στην άμυνα - πράγμα που φάνηκε και από το γεγονός ότι ο νεοφερμένος προπονητής της Τσάμπι Αλόνσο χρησιμοποίησε στη διάρκεια του τουρνουά σχήματα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς ώστε να δώσει στην ομάδα του την χαμένη σιγουριά της. Αλλά η σιγουριά μιας ομάδας δεν είναι θέμα διάταξης: έχει να κάνει κυρίως με τους μηχανισμούς της και όταν οι μηχανισμοί αλλάζουν προκύπτουν και λάθη που οφείλονται σε έλλειψη ομοιογένειας. Οταν ο αντίπαλος αυτά μπορεί  και να τα προκαλεί, θα σου κάνει τεράστιες ζημιές. Η Παρί έφτασε σ’ ένα εντυπωσιακό 3-0 στο μισάωρο - τα τρία πρώτα της γκολ είναι αποτέλεσμα ενός στοχευμένου πρέσινγκ που κάνει ακόμα και πολύπειρους ποδοσφαιριστές όπως ο Ρουντιγκερ να μοιάζουν πρωτάρηδες. Ο Φαμπιάν Ρουις και ο ξεκούραστος Ντεμπελε τιμωρούν όχι την επιπολαιότητα των αμυντικών της Βασίλισσας, αλλά τον πανικό τους. Η Παρί τελειώνει το παιχνίδι πριν αυτό καλά καλά αρχίσει γιατί ξέρει τι πρέπει να κάνει καθώς απλά επαναλαμβάνει μια παράσταση που έχει ανεβάσει πολλές φορές στη διάρκεια της χρονιάς. Με τις παραστάσεις ισχύει κάτι απλό: όσο περισσότερο επαναλαμβάνονται τόσο περισσότερο πλησιάζουν στην αρτιότητα. Ο σκηνοθέτης Λουις Ενρίκε βλέπει τον Κβαρασκέλια να χάνει την ευκαιρία να διαμορφώσει το 4-0 πριν τελειώσει το ημίχρονο, αλλά δεν ανησυχεί καθόλου. Ξέρει το έργο που έχει σκηνοθετήσει, γιατί το ‘χει δει πάρα πολλές φορές. Δεν είναι σκηνοθέτης κινηματογράφου ώστε να ψάχνει αυτή την μία τελεία λήψη κάθε φορά, αλλά σκηνοθέτης θέατρου που απολαμβάνει την απόδοση των ηθοποιών του βλέποντας τους να μετατρέπουν τις οδηγίες του σε υπερθέαμα. Η σχολαστική επαγγελματικότητα με βάση την οποία γίνεται μια διαρκής επανάληψη καταλήγει να γίνει πρόταση που οδηγεί στην αρμονία: τρίβεις τα μάτια σου! Και όταν στο τέλος ενός παιχνιδιού που τελείωσε νωρίς νωρίς, ο Ράμος προλαβαίνει να κάνει το 4-0, κόντρα στην ροή ενός ολοκληρωμένου ματς, αισθάνεσαι παραδόξως ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη γιατί το 3-0 θα ήταν κολακευτικό για την Βασίλισσα και μάλλον λίγο για την υπέροχη πρωταθλήτρια Ευρώπης που δεν επέτρεψε στους Μαδριλένους να πάρουν ανάσα. Η PSG ολοκληρώνει ένα ακόμα ματς έχοντας κάνει πάνω από 75% κατοχή μπάλας κι έχοντας μόνο διακριθέντες. Δηλαδή πρωταγωνιστές που γνωρίζουν τον ρόλο και το σενάριο κι έχουν τρόπους. Και ενθουσιασμό.   

Ενιωθες απλά το φόβο

Και η Ρεάλ; Η Ρεάλ δεν υπήρξε ποτέ, αλλά στην ιστορία του παιγνιδιού της υπήρξε κάτι χειρότερο κι από την εμφάνισή της: είναι από τις σπάνιες φορές που ένοιωθες τον φόβο της. Χτυπημένη νωρίς, πανικόβλητη στην άμυνα, μπερδεμένη στην μεσαία γραμμή και αόρατη επιθετικά σε έκανε απλά να απορείς τι έχει συμβεί στον Μπέλιγχαμ, στον ΕμΠαπέ, στον Βινίσιους – δεν συζητάω για τον Ασένσιο και τον Ρούτιγκερ που θα χρειαστούν εκτός από διακοπές και ψυχολόγο. Το καλό για τους Μαδριλένους είναι ότι μάλλον κατάλαβαν πως η κριτική στον Κάρλο Αντσελότι ήταν υπερβολική: η λογική – κι όχι μόνο του ποδοσφαίρου – λέει ότι ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να λύσει ο Αντσελότι είναι αδύνατον να το λύσει ο Τσάβι Αλόνσο χωρίς σοβαρές ενισχύσεις. Η απουσία του Αλεξάντερ Αρλοντ και του Ροντρίγκο δεν αποτελούν δικαιολογίες: η Ρεάλ έχει ανάγκη πολλά περισσότερα από ένα καινούργιο προπονητή που αντικατέστησε μάλιστα έναν από τους κορυφαίους του καιρού μας. Η Βασίλισσα δεν διαλύθηκε απλά: έδειξε ότι έχει μείνει πολύ πίσω – η Παρί της έδωσε μαθήματα σύγχρονου ποδοσφαίρου.

Υπέρβαση και παράσταση

Να δώσουμε στην Παρί τον τίτλο από τώρα; Αν το ποδόσφαιρο είχε κριτικές επιτροπές θα έλεγα «ναι». Η Τσέλσι δεν μπορεί να πλησιάσει την πρωταθλήτρια Ευρώπης σε ό,τι έχει να κάνει με την θεαματικότητα, την ομορφιά των μηχανισμών, την διάθεση των πρωταγωνιστών να καταπλήξουν. Αλλά και η αγγλική ομάδα έχει τις αρετές της - ένας τελικός είναι πάντα ένας τελικός. Απλά η Τσέλσι θα χρειαστεί σε αυτόν να κάνει μια υπέρβαση. Ενώ η Παρί θα πρέπει να δώσει μία παράταση ακόμα…