Όταν ήμουν μικρός ρωτούσα τη μάνα μου τη μέρα των γενεθλίων μου τι συνέβαινε εκείνο το καλοκαίρι που με έφερε στη ζωή – όχι γενικά στον κόσμο, αλλά στη ζωή της. Αρχικά το έκανα από περιέργεια, γιατί για παράδειγμα ήθελα να ξέρω αν την τυράννησα στη γέννα της, αν κινδύνεψε να με χάσει, αν ήμουν από τα παιδιά που για να βγουν χρειάστηκε ολόκληρη επιχείρηση. Ενας φίλος είχε γεννηθεί γιατί η μαμά του είχε κάνει «καισαρική» - το άκουγα και ψάρωνα γιατί πίστευα πως αν ήμασταν στα χρόνια των Ρωμαίων και του Αστερίξ θα είχε γίνει Καίσαρας. Η μάνα μου με καθησύχαζε πως τίποτα παράξενο δεν έγινε όταν έριξα το πρώτο κλάμα: ούτε κανένας γιατρός δεν είχε πει τίποτα άξιο αναφοράς, ούτε κάποιο σημάδι κουβαλούσα που μετά χάθηκε, ούτε στην πόλη επικρατούσαν συνθήκες παράξενες – στο Βόλο έκανε μόνο ζέστη. Ούτε θυμόταν καν τη μαμή ν ανασηκώνει το μανίκι.

Κουβαλούσα για χρόνια ένα είδος βουβής ψιλοαπογοήτευσης κυρίως γιατί από φίλους άκουγα για τις δικές τους γέννες πολλά: άλλοι υποστήριζαν ότι γεννήθηκαν δύσκολα, άλλοι ότι ήταν μωρά τεράστια κι άλλοι ότι χρειάστηκε να μείνουν σε θερμοκοιτίδες – αυτοί για μένα ήταν υποψήφιοι μελλοντικοί σούπερμαν. Και μετά μεγαλώνοντας ανακάλυψα ότι κουβαλούσα από νωρίς στο εκκολαπτόμενο βιογραφικό μου κάτι έτσι κι αλλιώς παράξενο, αν όχι και σπάνιο: δεν είχα ζώδιο. Εννοώ ότι ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που γεννιούνται στο τέλος ενός από δαύτα – σε μια μέρα που δεν σου επιτρέπει να λες με βεβαιότητα σε ποιο ακριβώς ζώδιο ανήκεις. Λες «γεννήθηκα 22 Αυγούστου» και η ερώτηση από τον άλλο (και κυρίως από την άλλη…) αν ξέρει είναι «Λέων ή Παρθένος». Και η απάντηση είναι πάντα «τίποτα».

Κούνια που την κούναγε

Διαβάζοντας μικρός ένα υπέροχο βιβλίο για τη ζωή του Παζολίνι ασπάσθηκα μια θεωρία του Ντομινίκ Φερνάντεζ που ήταν ο βιογράφος του. Ο καλός Γάλλος συγγραφέας υποστήριζε ότι οι άνθρωποι που έχουν δυο μικρά ονόματα άθελά τους βιώνουν ένα είδος γλυκού και δημιουργικού «δυϊσμού»: ειδικά ο Παζολίνι έπρεπε να είναι και Πέτρος και Παύλος συγχρόνως, δηλαδή να είναι αντάξιος φορέας του ονόματος δυο διάσημων Αγίων της χριστιανοσύνης μας που είναι και σταρ! Φέρνοντας στα μέτρα μου τη θεωρία αυτή αποφάσισα πως είναι ακόμα χειρότερο κι από το να έχεις δυο ονόματα να έχεις γεννηθεί στο μεταίχμιο δυο ζωδίων. Η λογική και όσοι με αγαπούν και θέλουν να με παρηγορήσουν για αυτή την αστρολογική δυστυχία, μου λένε ότι έχω τα καλά και των δυο, αλλά οι άνθρωποι (και ειδικά οι φίλοι μου) είναι εκπαιδευμένοι στο να λένε γλυκά ψέματα. Κάποτε μια που έχω την υποψία πως ήθελε να με παντρευτεί (ευτυχώς για την ίδια παντρεύτηκε ένα καλό οδοντογιατρό, δηλαδή ένα χρήσιμο άνθρωπο) μου χε πει ότι είμαι ένα «λιονταράκι κατοικίδιο», ότι δηλαδή κουβαλάω πολλά από το Λέοντα, αλλά ο Παρθένος έχει φροντίσει να με κάνει λιγότερο επιδειξία και αλαζόνα και πιο τακτικό και πιο σπιτόγατο – κούνια που την κούναγε!

Μακάρι, αλλά δεν…

Αδυνατώντας να λύσω το μυστήριο και να βρω που ανήκω δια των ερωτήσεων σε ειδικούς ασχολήθηκα προσωπικά με το θέμα κι άρχισα να ψάχνω διάσημους Λέοντες και Διάσημους παρθένους για να βρω ένα που να μου μοιάζει και να πω «να αυτός είμαι» - ικανοποιώντας παράλληλα και το ψώνιο που έχει όποιος με τα ζώδια ασχολείται και φτάνει να πιστεύει πως επειδή γεννήθηκε την ίδια μέρα με τον Μπράντο έχει την ομορφιά και την τύχη του. Στη δική μου περίπτωση απλά μεγάλωσε η βεβαιότητα ότι «ανήκω σε μένα και στα όνειρά μου», που λέει και μια ψυχή.

Διάσημος Λέοντας είναι ο Ντε Νίρο, αλλά ενώ αυτός έπαιξε στον «Ταξιτζή» εγώ απλά έχω φίλους ταξιτζήδες που με ακούν χρόνια τώρα στο ράδιο – να ναι καλά οι άνθρωποι. Διάσημος Λέοντας είναι ο Μπαντέρας, αλλά η ομοιότητα μας έχει να κάνει μόνο με το ότι εμένα με λένε Αντώνη κι αυτόν Αντόνιο. Διάσημος λέοντας είναι ο Μικ Τζάγκερ, αλλά εμένα μου άρεσαν πάντα πιο πολύ οι Μπιτλς. Διάσημος Λέοντας ήταν ο Τόλης Βοσκόπουλος, ανεπανάληπτος, αλλά εγώ τραγουδάω μόνο στο μπάνιο κι ευτυχώς. Διάσημος Λέοντας ήταν ο Αλέξανδρος Δουμάς αλλά έγραψε τους Τρεις Σωματοφύλακες ενώ γράφω σε ένα blog. Διάσημος Λέοντας ήταν ο Χίτσκοκ, αλλά αυτός αφηγήθηκε τις καλύτερες ιστορίες του σινεμά ενώ εγώ το πολύ πολύ να πω καμία ιστορία από το στρατό.

Αλλά μην νομίζετε πως και στο στρατόπεδο των διάσημων Παρθένων βρήκα παρηγοριά. Δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι ο Ελευθέριος Βενιζέλος – ούτε καν ο Ευάγγελος. Φυσικά δεν θα ήμουν ποτέ ο Βελουχιώτης, ενώ αν και θα ήθελα να είμαι ο Σον Κόνερι κι ο Ρίτσαρντ Γκιρ, η φύση είχε άλλα σχέδια για μένα. Θα με βόλευε να είχα κάτι από τον Φρέντυ Γερμανό ή από το Νίκο Τσιφόρο ή έστω από την Αγκάθα Κρίστι, αλλά που τέτοια τύχη. Αυτοί είχαν τα χαρακτηριστικά του ζωδίου τους, ενώ εγώ παρέμεινα αχαρακτήριστος. Όταν δε, πολύ αργότερα, ανακάλυψα και την ύπαρξη του οροσκόπου, τότε παρέδωσα πνεύμα: αν ο ζωδιακός διχασμός μου με βοηθούσε να αποδεχτώ μια κάποια σχιζοφρένεια που κουβαλάω από τη γέννησή μου, η παρουσία του Σκορπιού έκανε το πράγμα αστρολογική σαλάτα κανονική. Το μόνο που τελικά υπήρξε χρήσιμο είναι η βεβαιότητα ότι η μέρα με καθόρισε, δηλαδή μου επιτρέπει να δέχομαι τα ελαττώματα μου.

Δεν φταίω εγώ που δεν έχω καμία από τις αρετές των Παρθένων και τίποτα από τη μεγαλοπρέπεια του Λέοντα: φταίει η μάνα μου που δεν με γέννησε με καισαρική. Αλλιώς θα χα γίνει ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ ή έστω ο Στέλιος Καζαντζίδης. Αφού δεν βγήκα κοριτσάκι για να χαρεί η γιαγιά μου και να γίνω η Κοκό Σανέλ.

Αυτό το τίποτα…

Όλα αυτά σας τα είπα γιατί είναι το δράμα της ζωής μου και για να μου πείτε χρόνια πολλά. Αλλά και γιατί καμιά φορά με ρωτάτε για τα αντιφατικά γούστα μου, τα διαφορετικά κείμενά μου, τις απόψεις μου για τη ζωή που παίζουν ξύλο μεταξύ τους και τους φίλους μου που δεν έχουν καμία σχέση ο ένας με τον άλλο, αλλά τους αγαπάω όλους είτε είναι κύριοι, είτε είναι κακό συναπάντημα. Δεν φταίω εγώ. Φταίει ότι στην ερώτηση «Λέων ή Παρθένος» η απάντηση δεν μπορεί να είναι «γατάκι λέοντας», ούτε «ασυνάρτητος παρθένος» κι έτσι παραμένει σταθερά «τίποτα». Κι όπως λέει κι ένα τραγούδι, που στα γενέθλια μου πάντα ακούω, αυτό το τίποτα υπάρχει για να το εκφράσεις και να εκφραστείς. Για αυτό σου λέω…