Όταν ήρθε την πρώτη φορά ο Ντάνιελ Ποντένσε στον Ολυμπιακό, το καλοκαίρι του 2018 ήταν 22 χρόνων. Δεν τον ήξερε σχεδόν κανείς στον Ολυμπιακό, πέρα από τον Πέδρο Μαρτίνς – δεν υπήρξαν υποδοχές και κόσμος στο αεροδρόμιο. Στην πρώτη εμφάνιση στο Καραϊσκάκη, όταν τον είδαν μικροκαμωμένο και άγουρο, πολλοί αναρωτιότουσαν αν η φασαρία που είχε γίνει για την μεταγραφή του άξιζε τον κόπο: με ένα γκολ κόντρα στην Μπέρνλι ξεκίνησε ο έρωτας κι όχι στο αεροδρόμιο. Την δεύτερη φορά, όταν επέστρεψε από την Γουλβς προ διετίας με την πείρα κάποιου που έχει παίξει στην Πρέμιερ λιγκ, πάλι ο Πορτογάλος δεν έτυχε κάποιας εντυπωσιακής υποδοχής, μολονότι και τότε ήρθε την τελευταία μέρα των μεταγραφών γιατί ο ίδιος το επεδίωξε: και τότε το σήριαλ είχε πολλά επεισόδια. Φέτος, δηλαδή την τρίτη φορά που επέστρεψε, έγινε χαμός κι ας έγιναν τώρα όλα στο άψε σβήσε. Γιατί όλοι καταλαβαίνουν πως πλέον ήρθε για να μείνει.  

Κι αυτό ήταν όλο

Τα έχασε κι ο ίδιος με την υποδοχή. Μάλλον μετά την περσινή του άρνηση να παραμείνει στον Ολυμπιακό, δεν την περίμενε. «Είναι ωραίο που επιστρέφω σπίτι μου. Προσπαθώ πολύ να μην κλάψω από τη συγκίνηση, δεν περίμενα αυτή την υποδοχή. Τρέμουν τα πόδια μου. Ήρθα για να μείνω, ο στόχος μου είναι να μείνω εδώ αν γίνεται και για 10 χρόνια. Θέλω να πετύχω και το μόνο που μετράει είναι να κατακτήσω τρόπαια. Αυτά που έχει κάνει ο Μεντιλίμπαρ είναι σημαντικά για όλους. Δεν υπάρχει κανένα άλλο μέρος που να ήθελα να βρίσκομαι εκτός από εδώ» είπε. Καμία άλλη από τις φορές που ήρθε δεν είπε κάτι ανάλογο κι ας ήταν η τωρινή του επιστροφή η πιο εύκολη και η πιο γρήγορη τελικά. Μια συζήτηση με τον Βαγγέλη Μαρινάκη στο τηλέφωνο αρκούσε. «Με θες; Να επιστρέψω;». «Πάντα. Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα σου». Κι αυτό ήταν όλο.

Το καλό με το Ποντένσε είναι πως ό,τι λέει το πιστεύει κι όταν κάτι αποφασίσει δεν του αλλάζεις γνώμη ποτέ. Πέρσι όταν ο Ολυμπιακός του ζήτησε να μείνει είχε πει ότι θέλει να φύγει από την Ευρώπη, καθώς μετά την κατάκτηση ευρωπαϊκού τρόπαιου με τον Ολυμπιακό δεν του φαινόταν δυνατό ότι μπορεί να κάνει κάτι σημαντικότερο. Ο Ποντένσε δεν ήταν πέρσι ούτε 29 χρονών. Πολλοί έλεγαν ότι αποκλείεται να το λέει σοβαρά ότι θα φύγει από την Ευρώπη: ήταν πολύ νέος για να πάει στην Σαουδική Αραβία ή στο ΜLS από όπου είχε προτάσεις. Τελικά το είπε και το ‘κανε. Όταν λέει τώρα ότι «εδώ είναι το σπίτι μου» και ότι θέλει να μείνει για πάντα το εννοεί. Φτάνει να έχει μια καλή χρονιά για να μην αλλάξει ιδέα. Και να συνεχίσει να αισθάνεται πως εδώ και μόνο είναι βασιλιάς.

Ο Βάσκος τον περίμενε ένα χρόνο  

Ο μικροκαμωμένος Ποντένσε είναι η περίπτωση του παίκτη που αν βάλει κάτι στο μυαλό του δεν καταλαβαίνει πραγματικά τίποτα. Στα 22 του έφυγε από την Σπόρτινγκ Λισαβόνας και πήγε στον Ολυμπιακό κάνοντας προσφυγή στην UEFA: του λέγανε ότι θα την χάσει – αγωνίστηκε εδώ ένα χρόνο με ειδική άδεια από την UEFA με τους Πορτογάλους να τον κυνηγάνε και να τον απειλούν. Το 2020 έφυγε από τον Ολυμπιακό γιατί ήθελε να πάει στην Πρέμιερ λιγκ καθώς όπως έλεγε «εκεί παίζουν οι καλύτεροι στον κόσμο». Το 2023 απαίτησε από την Γουλβς να τον δώσει δανεικό στον Ολυμπιακό γιατί ήθελε να ξανά βρεθεί σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό: η Πρέμιερ λιγκ, παίζοντας στην Γουλβς με στόχο την παραμονή, δεν του έλεγε τίποτα. Η αγγλική ομάδα είχε προτάσεις να τον πουλήσει – δεν άκουγε τίποτα. Τελευταία μέρα για να ρθει δέχτηκε επέκταση του συμβολαίου του – πράγμα που γνώριζε πως ένα καλοκαίρι αργότερα θα τον ζόριζε πολύ.  Τώρα παράτησε την Σαουδική Αραβία (κι ένα απίστευτα μεγάλο συμβόλαιο) και γύρισε στην Ελλάδα φωνάζοντας «ζήτω ο Μεντιλίμπαρ».  Που «πεθαίνει» για αυτόν κι ο Ποντένσε το ξέρει. Για χάρη του ο Βάσκος ξέχασε σε ένα βράδυ και τον Μπράιαν Χιλ την απόκτηση του οποίου θεωρούσε απαραίτητη κάνοντας υπομονή για αυτόν όλο το καλοκαίρι.

Η αμοιβαία ψύχωση

Όταν ο Ολυμπιακός απέκτησε τον Στρεφέτσα είχα γράψει ότι υπάρχει τέτοια ψύχωση στον σύλλογο για τον Ποντένσε ώστε, αφού δεν μπορούσαν να αποκτήσουν τον ίδιο, απέκτησαν κάποιον που μοιάζει σαν δίδυμος αδερφός του. Υπάρχει όντως τρέλα του Ολυμπιακού για τον Ποντένσε. Τον απέκτησαν το 2018 ξέροντας ότι μπορεί η  UEFA να επιδικάσει στην Σπόρτινγκ ένα ποσό αποζημίωσης τόσο μεγάλο που να είναι για το σύλλογο δυσβάσταχτο και καταστροφικό: απόφαση τελική δεν βγήκε καθώς μετά από ένα χρόνο συζητήσεων πληρώθηκαν πάνω από 9 εκατ ευρώ. Πέρυσι ο Μαρινάκης έδινε στην Γουλβς 10 κι αυτή ζητούσε 15 ακατέβατα καθώς είχε ανάλογες προτάσεις: τελικά τον πούλησαν στους Σαουδάραβες περίπου για τόσα.  Όμως όπως υπάρχει τρελά για τον Ποντένσε στον Ολυμπιακό, υπάρχει τελικά και τρέλα του Ποντένσε για τον Ολυμπιακό: ο Πορτογάλος, όπου πάει στον Ολυμπιακό γυρνάει διότι στην πραγματικότητα μόνο στον Ολυμπιακό έζησε σεζόν που τον έκαναν να αισθάνεται ποδοσφαιρικά απολύτως ευτυχισμένος.

Και δεν αναφέρομαι μόνο στο γεγονός ότι στον Ολυμπιακό κέρδισε τίτλους, που σε καμιά άλλη ομάδα δεν έχει μπορέσει να διεκδικήσει: η ευτυχία του έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός είναι η μόνη ομάδα στην οποία νιώθει ξεχωριστός και υπέροχος κι αυτό του αρέσει. Αυτή την αίσθηση δεν την είχε πουθενά αλλού. Στην Σπόρτινγκ ήταν ένα προικισμένο παιδί από τις Ακαδημίες. Στη Γουλβς ένας καλός ξένος παίκτης. Στην Σαουδική Αραβία ένας μισθοφόρος που δεν θα μπορούσε ποτέ να αλλάξει το πεπρωμένο μιας μικρής ομάδας. Εδώ είναι ο σούπερμαν!  

Σύντομα ετοιμότατος

Πολλοί αναρωτιούνται για το αν και πότε θα βρει τον εαυτό του: το λέω γιατί η περασμένη του σεζόν στην Αλ Σαμπάτ δεν ήταν η καλύτερη της καριέρας του. Την ξεκίνησε με έναν τραυματισμό που τον κράτησε σαράντα μέρες έξω, επέστρεψε στην ενεργό δράση στις 7 Νοεμβρίου και ολοκλήρωσε την χρόνια παίζοντας ως βασικός 19 ματς - σχεδόν στη σειρά. Αλλά τα 2 μόλις γκολ και οι μόλις 9 ασίστ σε ένα χρόνο δεν είναι στατιστικά που θυμίζουν Ποντένσε. Αλλά ούτε στην Γουλβς τα στατιστικά του έμοιαζαν με αυτά που έχει στον Ολυμπιακό. Στην Πρέμιερ λιγκ είχε την σεζόν 20/21 μόλις 2 γκολ και 3 ασίστ σε 22 ματς – αλλά και δυο τραυματισμούς και μια επέμβαση. Την δεύτερη σεζόν, πάλι με κάποια ιατρικά προβληματάκια είχε σε 24 ματς πάλι 2 γκολ και 3 ασίστ. Την τρίτη του χρονιά, χωρίς κανένα πρόβλημα, έπαιξε 32 ματς κι έβαλε 6 γκολ, χωρίς ασίστ – κάθισε όμως και λίγο στον πάγκο. Και μετά ήρθε στον Ολυμπιακό, έπαιξε σε 47 παιγνίδια (!) σε ένα χρόνο, έβαλε 15 γκολ, έδωσε 13 ασίστ και πήρε το Conference League. Στο οποίο, τα ματς που κάνει με την Μακάμπι εκτός έδρας και την Αστον Βίλα στο Μπερμιγχαμ είναι ματς ανθολογίας. ΟΠως σκηνή ανθολογίας για την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι το χειροκρότημα που πήρε απο τους οπαδούς του ΠΑΟ στην Λεωφόρο στο τελευταίο του γκολ στην Ελλάδα.      

Σημαίνει κάτι η περσινή χρονιά του για την εφετινή; Στην περίπτωση του Πορτογάλου όχι. Είναι δεδομένο ότι στον Ολυμπιακό θα βρει πάλι την φόρμα του. Του αρκεί ότι αισθάνεται σημαντικός για να κάνει τα δικά του. Μπορεί να του πάρει λίγο στην αρχή, όπως άλλωστε συνέβη και στο προηγούμενο πέρασμα του, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα είναι σε χρόνο ρεκόρ ο Ποντένσε που ξέρουμε. Δηλαδή ο Ποντένσε του Ολυμπιακού. Ο Ποντένσε που μόνο στον Ολυμπιακό είναι ευτυχισμένος. Και νομίζω πως επιτέλους το κατάλαβε…