Ο πρώτος αγγλικός τελικός της εβδομάδας, αυτός που έγινε στο Μπακού είχε νικήτρια την Τσέλσι και χαμένη την Αρσεναλ. Το τελικό σκορ (4-1) μαρτυρά ότι η μάχη του Λονδίνου που πολλοί περίμεναν δεν έγινε. Νομίζω ότι το ματς κρίθηκε σε μια και μόνη φάση: στη χαμένη ευκαιρία του Ζιρού στο 40o λεπτό του πρώτου ημιχρόνου.  

Πριν κοπάσουν τα πανηγύρια

Στο πρώτο ημίχρονο η Αρσεναλ ήταν καλύτερη. Η ομάδα του Γιουνάι Εμερι κράτησε πιο πολύ την μπάλα και άπλωσε σωστά το παιγνίδι στο πλάι: ο Αθπιλικουέτα και κυρίως ο Εμερσον είχαν πολλά προβλήματα. Ωστόσο όταν στο 40΄η Τσέλσι κατάφερε να  κυκλοφορήσει τη μπάλα γρήγορα, όπως θέλει ο προπονητής της Μαουρίτσιο Σάρι, ο Ζιρού βρέθηκε μόνος απέναντι από τον Τσεχ – ο σπουδαίος τερματοφύλακας, τη βραδιά που είπε αντίο στο ποδόσφαιρο, είπε και όχι στο Γάλλο, αλλά η Τσέλσι είχε δείξει πως μπορεί να γίνει απειλητική ταϊζοντας τον φορ της, ενώ η Αρσεναλ, διαπιστώνοντας την αδυναμία της στο να σταματήσει το passing game του αντιπάλου, πανικοβλήθηκε.

Όταν ο Σάρι έφερε τον Αζάρ πιο κοντά στον άξονα στο δεύτερο ημίχρονο η μπάλα άρχισε να περνάει από τα πόδια του και να φτάνει στον Ζιρού γρήγορα και εύκολα: πριν το 49΄, όταν ο Γάλλος πρώην παίκτης της Αρσεναλ άνοιξε το σκορ με μια καταπληκτική κεφαλιά, ο Ζιρού είχε χάσει άλλη μια ευκαιρία όταν ο Βέλγος τον ελευθέρωσε υποδειγματικά μετά από μια κούρσα από τις δικές του. Το 1-0 τελείωσε το ματς: στα επόμενα δέκα λεπτά ο Πέδρο αρχικά και ο Αζάρ με πέναλτι στη συνέχεια ανέβασαν το σκορ στο 3-0 και η εικόνα του τελικού δεν άλλαξε ούτε όταν ο Αλεξ Ιβόμπι με ένα καταπληκτικό σουτ μείωσε το σκορ. Πριν καλά καλά κοπάσουν τα πανηγύρια των παικτών του Εμερι μια καταπληκτική συνεργασία του Ζιρού με τον Αζάρ έδωσε τη δυνατότητα στον Βέλγο για το 4-1.

Ηταν μια βραδιά αποχαιρετισμών. Ο Τσεχ ολοκλήρωσε με πικρό τρόπο μια τεράστια  καριέρα. Ο Αζαρ είπε αντίο στην Τσέλσι με ένα τρόπαιο. Θα φύγει, όλα δείχνουν και ο Σάρι. Τον περιμένει η Γιούβε. Οπου ελπίζει να  γίνει ευκολότερα κατανοητός.

Η παραξενιά και η καριέρα

Είναι παράξενη η εφετινή ιστορία του Μαουρίτσιο Σάρι, αλλά η παραξενιά είναι κάτι που μάλλον έχει συνολικά σημαδέψει την καριέρα του: ο Σάρι ήταν και είναι ο πιο παράξενος προπονητής της εποχής μας. Φέτος η Τσέλσι του τερμάτισε τρίτη στην Πρέμιερ λιγκ, πίσω από τις απλησίαστες Μάντσεστερ Σίτυ και Λίβερπουλ. Έφτασε στον τελικό του Μπακού αήττητη, αλλά για να αποκλείσει την σκληρή Αϊντραχτ Φρανκφούρτης χρειάστηκε ευστοχία στα πέναλτι, αφού προηγουμένως στην παράταση ο Νταβίντ Λουίς έκανε την επέμβαση της χρονιάς βγάζοντας τη μπάλα με ψαλίδι πριν αυτή περάσει τη μεσαία γραμμή. Ο Σάρι κέρδισε τελικά τον πρώτο του ευρωπαϊκό τελικό, αλλά φέτος έχει χάσει δυο: και τους δυο από τη Σίτυ. Έχασε από την ομάδα του Γκουαρντιόλα το Σούπερ καπ πέρσι το καλοκαίρι και το Λιγκ Καπ τον περασμένο Μάρτιο – και τα δυο μετά από μάχες. Θα τον βοηθήσει η χθεσινή επιτυχία να συνεχίσει στην Τσέλσι; Μοιάζει απίθανο. Και είναι κρίμα.

Δυο ειδών προπονητές

Από τότε που θυμάμαι τους Ιταλούς, αυτοί αγαπούν δυο ειδών προπονητές: αυτούς που έμοιαζαν προπονητές, όταν ακόμα ήταν ποδοσφαιριστές κι αυτούς που κατάφεραν να κάνουν επιτυχίες ως προπονητές, μολονότι δεν έχουν παίξει ποδόσφαιρο επιπέδου. Τους πρώτους (τους Τραπατόνι, του Αντσελότι, τους Κόντε, τους Καπέλο, τους Μαντσίνι) τους χαίρονται γιατί επιβεβαιώνουν τις προβλέψεις τους: αυτό χαροποιεί κάθε ποδοσφαιρόφιλο. Τους δεύτερους τους λατρεύουν γιατί αποτελούν την απόδειξη ότι προπονητής μπορεί να γίνει ο καθένας αρκεί να έχει την απαραίτητη θεωρητική κατάρτιση. Σε αυτή τη δεύτερη κατηγορία ανήκει και ο Σάρι, μαζί με φίρμες όπως ο Σάκι, ο Ζέμαν, ο Ερικσον που στην Ιταλία αγαπήθηκε – κι άλλοι πολλοί. Βέβαια πρέπει να πω ότι τους θεωρητικούς τους αγαπάνε λιγάκι περισσότερο οι δημοσιογράφοι: αυτοί είναι που παθιάζονται μαζί τους.

Τραπεζικός υπάλληλος

Ο Σάρι πριν πάει στην Νάπολι, όπου και έγινε γνωστός, είχε γυρίσει την ιταλική επαρχεία και είχε μπλέξει και σε μια ιστορία με παράνομα στοιχήματα, αλλά το όνομά του το καθάρισε γρήγορα. Ο κόσμος άρχισε να ασχολείται μαζί του, όταν ανέβασε την Εμπολι στην Serie A και την έσωσε κιόλας. Το φώναζαν «τραπεζικό υπάλληλο», γιατί αυτή ήταν η δουλειά του – ο ίδιος λέει ότι εγκατέλειψε την πιο σταθερή δουλειά του κόσμου για να κάνει μια στην οποία δεν ξέρεις ποτέ τι σου ξημερώνει. Με όσα έκανε στη Νάπολι λατρεύτηκε κι ας μην κέρδισε τίτλους: θύμισε στους Ιταλούς το ωραίο ποδόσφαιρο – ένα ποδόσφαιρο όπου κανόνας ήταν οι πολλές γρήγορες πάσες, οι συνεργασίες των κυνηγών, η κάθετη ανάπτυξη, η δημιουργία. Οσοι τον αγάπησαν θεωρούν ότι το ποδόσφαιρό του είναι κάτι νέο – μιλάνε για «σαρισμό», σαν να πρόκειται για ιδεολογικό ρεύμα. Ηταν νομίζω λογικό κι επόμενο να φτάσει στην Πρέμιερ λιγκ, που έχει ομάδες που πληρώνουν πολλά σε όσους υπόσχονται νεοτερισμούς. Μόνο που  στην Τσέλσι δεν κατάφερε να κάνει όσα στη Νάπολι.

Στην Τσέσλι τη σφραγίδα του δεν την έβαλε ποτέ διότι η ομάδα του ελάχιστα άλλαξε: ίσως μάλιστα και κάποιες παρεμβάσεις του στην ενδεκάδα (όπως η καθιέρωση του Ζορζίνιο μπροστά από τα στόπερ και η μετατόπιση του Καντέ σε θέση δεξιού χαφ) να την έκαναν και χειρότερη. Στον Ιταλό δεν βγήκαν παρά ελάχιστα πράγματα: ακόμα και η απαίτησή του να αποκτηθεί ο Ιγκουαϊν αποδείχτηκε τελικά ότι δεν είχε νόημα. H Τσέσλι m;allon φέτος έπαιξε καλύτερο ποδόσφαιρο στο Γιουρόπα λιγκ από ότι στην Πρέμιερ λιγκ κι ας αγωνίστηκε σε πολλά ματς σε αυτό κατά βάση με τους αναπληρωματικούς της. Οι μικρότεροι (ο Λόφτους Τσικ, ο Οντόι, ο Μπάρκλεϊ, ο Κρίστενσεν κτλ), που έπαιξαν στην Ευρώπη πιο πολύ από τους βασικούς, έδειξαν να σέβονται τα θέλω του προπονητή για κατοχή μπάλας και γρήγορες μεταβιβάσεις, περισσότερο από τον Αζάρ, τον Πέδρο, τον Γουίλιαν και τους υπόλοιπους. Γιατί; Γιατί είναι πάντα δύσκολο να μάθεις στα γέρικα σκυλιά νέα κόλπα.

Ο μπερδεμένος έλεγχος

Χθες τα γέρικα σκυλιά του έδωσαν ένα τρόπαιο. Την παραμονή του ματς είχε αναγκαστεί να σταματήσει την προπόνηση γιατί ο Νταβίντ Λουίς και ο Ιγκουαϊν μάλωσαν. Η Τσέλσι δουλεύοντας με ένα από τους μεγαλύτερους λάτρεις των προσχεδιασμένων φάσεων και του σχηματικού ποδοσφαίρου, παρέμεινε φέτος μια ομάδα εξαιρετικών μονάδων: το είδαμε και χθες. Τι δεν είδαμε; Το ποδόσφαιρο του Σάρι. Η κατάκτηση του Γιουρόπα λιγκ, που η ομάδα του κέρδισε κάνοντας λίγα από αυτά που αυτός θέλει, μάλλον θα του ανοίξει την πόρτα της Γιούβε που ψάχνει κάποιον να καλουπώσει καλύτερα από τον Αλέγκρι την ομάδα. Ο Σάρι φεύγει σαν αποτυχημένος με ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο για να πάει σε μια ομάδα που θέλει να τον δει να δουλεύει όπως στη Νάπολι κι όχι όπως στην Τσέλσι. Ο τελικός έλεγχος της σεζόν είναι απερίγραπτα μπερδεμένος. Ακόμα και για ένα καλό τραπεζικό υπάλληλο…